Δεν είναι οι μέρες μας για σιωπή. Δε ζούμε σε καιρούς που το όποιο άηχο μπορεί να έχει νόημα. Ευφυώς το λέει ο στιχουργός: "δεν είναι η σιωπή φωνή/ φωνή είναι μόνο η φωνή". Δεν πιστεύω στην ήσυχη αποχή των πνευματικών ανθρώπων, δεν πιστεύω στα ψιθυριστά απογεύματα των light διαμαρτυριών, δε μου αρέσουν τα κατευναστικά "ησύχως πορευόμαστε" όταν οι απέναντι θορυβούν με τα τανκς τους. Αυτό για να συστηθώ. Για να πω ότι οι σχέσεις μου με το άηχο ξεκινάν και τελειώνουν στην τέχνη. Τους κλείνει μεν το μάτι ο Τσάπλιν, τις φλερτάρει ο Μαρσώ αλλά ως εκεί. Στο πολιτικό μου γίγνεσθαι θέλω ηχεία για να ενδώσω.
Κυριακή απόγευμα κι η πρόταση έλεγε "πάμε στο Vault, ξεπέρνα τα κολλήματά σου με το θέατρο, είναι διαφορετική ετούτη η παράσταση, στη λογική του βωβού κινηματογράφου". Ουπς! Δηλαδή τι; Δε μιλάνε; Δε μιλάνε καθόλου; Μόνο παντομίμα; Κι οι διάλογοι πώς; Κάνω αγκαλιά με τα χέρια και λέω "σε θέλω"; Πιάνω την καρδιά μου και λέω "πεθαίνω"; "Σοβαρέψου! Σου λέω θα σου αρέσει. Οι διάλογοι προβάλλονται σε καρτέλες όπως ακριβώς στον βωβό, η μουσική φτιάχνει την ατμόσφαιρα, οι ηθοποιοί σε κάνουν να ξεχνάς ότι υπάρχουν και ομιλούσες παραστάσεις". Δυσκολεύομαι αλλά λέω ναι. Μία, μιάμιση ώρα; Πώς κρατάς την αγωνία σε ένα βωβό θέατρο, πώς δεν αφήνεις το μυαλό να ξεστρατίσει όταν έχει πάει σε ένα χώρο που τον έχει συνδέσει όχι μόνο με τη σωματική κίνηση αλλά και τον (στιλιζαρισμένο) λόγο; Στο ταξί προς τον Κεραμικό ακόμη τρώγομαι με τα ρούχα μου. Ποιος έγραψε κείμενο για μια τέτοια παράσταση; Κι αν δεν έγινε γι' αυτή, ποιο κείμενο διασκευάστηκε για να αλλάξουν πάνω του τη σκυτάλη τους άπειρες εικόνες; "Α, δε σου είπα. Τη Μεταμόρφωση του Κάφκα θα δούμε. Κωμωδία είναι". Μισή ώρα μετά, μπήκα στην αίθουσα. Κάθισα στη θέση μου. Ακόμη ο κόμπος απ' το λαιμό δε μου είχε φύγει. Τη Μεταμόρφωση του Κάφκα; Χωρίς λόγια; Άσε με να πεθάνω τώρα!
Ευτυχώς, κανείς δε με άφησε να πεθάνω. Ευτυχώς, έτσι είδα μια απ' τις ομορφότερες παραστάσεις που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς, έτσι έμαθα ότι μια καλή ιδέα κι ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών μπορούν να τουμπάρουν ακόμη και τον πιο προκατειλημμένο θεατή. Σχεδόν μια ώρα δεν έβγαλα το χαμόγελο απ' τα χείλη μου. Κάθε λεπτό της ήταν μια έκπληξη για το άμαθο μάτι μου σε αυτό το είδος θεάτρου. Η Βίκυ Αδάμου, ο Γιώργος Νικολαΐδης, η Χριστίνα Σαμπανίκου βελόνιασαν τις κυκλοθυμίες και τις χαράδρες στις σχέσεις μιας οικογένειας. Με έπεισαν για τις αγάπες τους, τα άγχη τους, την υποκρίσία τους, τα μίση τους. Με βεβαίωσαν για το "μη παρέκει" τους, για τις άπνοιές τους, τα κλάματά τους. Κι ύστερα ήρθε ο Johny O. Κι εκεί είναι που έχασα τη μπάλα. Ο άνθρωπος, η κατσαρίδα, οι χιλιάδες κινήσεις το δευτερόλεπτο, οι αλφαδοκομμένες ανάσες. Δώσ' μου κείμενα, δώσ' μου έπη, δώσ' μου φωτογραφίες κινέζικων παροιμιών με χίλιες λέξεις η καθεμιά να στα λυγίσω μπρος σε μια υποκριτική σκηνή του. Εξαιρετικός! Χειροκροτούσα ασταμάτητα στο τέλος. Όλους τους. Το χαμόγελο το πήρα μαζί μου. Δε θυμάμαι πόσες ώρες μετά το έβγαλα απ' το πρόσωπό μου. Επιστρέφοντας στην πρώτη παράγραφό μου λέω ότι ετούτη η παράσταση, δίχως λόγια, μου έδωσε μια κραυγή. Το είπα κι εκεί: στην τέχνη η (μεταμορφωμένη) σιωπή είναι αποδεκτή. Μόνον εκεί όμως.
Παίζουν: Johnny O, Βίκυ Αδάμου, Γιώργος Νικολαϊδης, Χριστίνα Σαμπανίκου
σκηνοθεσία, διασκευή ιστορίας:
Johnny O.
επιμέλεια κίνησης : Ιωάννα Καμπυλαυκά
βοηθός σκηνοθέτη: Άντζη Βαλσαμή
μουσική επιμέλεια: Αντώνης Μοσχούτης, Johnny O.
πρωτότυπη μουσική, programming: Αντώνης Μοσχούτης
σκηνικά: Έφη Λιαροκάπη
εικόνες προβολής: Θοδωρής Μαστρογιάννης
κοστούμια: Βίκυ Αδάμου
φωτισμοί: Αποστόλης Τσατσάκος
μακιγιάζ: Γιώργος Βάλβης
