Θεσσαλονίκη 10/II/2007
Επιτακτικά: «Πάρε με μαζί σου». Πού? Όπου. Κάθε φορά που φεύγεις θα γίνομαι χάλια. Θα σωρεύω θλίψη φτιάχνοντας –και για ‘μένα ακόμη- εικόνες ακατανόητες. Πύργους-Βαβέλ. Δεν είναι λίγο, που μου λες. Ποτέ η απουσία δεν είναι λίγη. Ποτέ το περόνιασμα των κοκάλων απ’ το κρύο δωμάτιο δεν είναι ανώδυνο. Ποτέ η ανάμνηση του σβησμένου τσιγάρου στο χέρι μου δε θα πάψει να με δακρύζει. Πάρε με μαζί σου! Δεν είναι απλό όπως φαίνεται. Αν μείνω άλλη μια φορά μόνος, θα γυρίσεις και θα βρεις στάχτες!
Επιτακτικά: «Πάρε με μαζί σου». Πού? Όπου. Κάθε φορά που φεύγεις θα γίνομαι χάλια. Θα σωρεύω θλίψη φτιάχνοντας –και για ‘μένα ακόμη- εικόνες ακατανόητες. Πύργους-Βαβέλ. Δεν είναι λίγο, που μου λες. Ποτέ η απουσία δεν είναι λίγη. Ποτέ το περόνιασμα των κοκάλων απ’ το κρύο δωμάτιο δεν είναι ανώδυνο. Ποτέ η ανάμνηση του σβησμένου τσιγάρου στο χέρι μου δε θα πάψει να με δακρύζει. Πάρε με μαζί σου! Δεν είναι απλό όπως φαίνεται. Αν μείνω άλλη μια φορά μόνος, θα γυρίσεις και θα βρεις στάχτες!