Tuesday, December 25, 2012

Αγάπη. Αυτή είναι η ευχή μου.

Τις ευχές μου. Μικρή ρυτίδα στην άκρη του χαμόγελου. Τέτοια που να δείχνει ότι πρόκειται για ανθρώπου κι όχι για κούκλας. Χριστούγεννα. Δεν είναι η μέρα. Δεν είναι τίποτα η μέρα. Για το συμβολισμό της πρόκειται. Για τη σημαία που σήκωσε στη ζωή του εκείνος που υποτίθεται ότι γεννήθηκε σήμερα. Για το κατακόκκινο πανί αγάπης που προσπάθησε να μας πείσει ότι αξίζει να ακολουθάμε, να προσκυνάμε. Γι' αυτό η 25η Δεκέμβρη είναι πιο σημαντική από κάθε άλλη τέτοια, θρησκευτικού συμβολισμού, ημερομηνία. Γιατί είναι το γενέθλιο εκείνου που πήρε έναν Θεό εκδικητή, έναν Θεό απρόσιτο και τον έκανε έναν Θεό έτοιμο να συγχωρήσει τον καθένα, έναν Θεό-Χριστούλη, εικόνα ακριβή κάτω απ' το μαξιλάρι και του τελευταίου άθεου. Αγάπη λοιπόν. Και σήμερα από εκεί ξεκινάν οι ευχές μου και εκεί τελειώνουν. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Δεν έχουμε τίποτα άλλο. Κι αυτό μόνο θα μας σώσει..

Monday, December 17, 2012

Δύσκολος χορός...

Δυσκολεύομαι. Πολύ γαμώτο. Πείθω για την ικανότητά μου να αντιπαρέρχομαι τις κακές μέρες αλλά έτσι ζωή δε βγαίνει. Δεν κάνουμε ρητορεία εδώ. Η ικανοποίηση του ακροατηρίου οφείλει να περάσει σε δεύτερο πλάνο. Τα μέσα μου φθίνουν. Κακά σαράκια τσιμπάνε πότε το ένα, πότε το άλλο σαθρώνοντας ολόκληρο το κτίριο. Κοντεύει να ξημερώσει και μόνη παρέα είναι ένας στομαχόπονος κι ένας σταθμός στο ραδιόφωνο που εκπέμπει για έρωτες που έχουν ανάγκη να υποφέρουν, που ζητάν τη λύτρωση μέσω του πόνου. Ήπια την μπίρα και ψάχνω παράξενα σύμβολα στο πληκτρολόγιο που να φτιάχνουν βρισιές κατανοητές κι από όσους απλά θα δουν και δε θα διαβάσουν αυτό το κείμενο. Να, κάτι τέτοιο: #%$^%$&^%*&^(^*&)(*&^%$#@#$%^*&)&*&(^(!@#$%^&*(*&^%#. Βρίζω που δεν καπνίζω, που δεν μπορώ να έχω μια καύτρα στα ακροδάχτυλα, παρέα και φάρο και απειλή για κάψιμο. Κάτι τέλος πάντων να αποσπά τις σκέψεις μου από ένα σωρό ηλίθια καθημερινά προβλήματα. Δεν είμαι αυτό, δε θέλω να είμαι αυτό. Νιώθω να λιγοστεύω. Να ελαττώνονται όσα θέλω να δίνω, όσα θέλω να γράφω, όσα θέλω να κάνω. Ακόμη και τα χαμόγελά μου, αυτά που ποτέ δεν ισολογίστηκαν με τα γαμημένα ξεφυσήματα, ακόμη κι αυτά έχουν γίνει νούμερο μετρήσιμο... Δεν ξέρω. Δε λέω ότι δε θα περπατήσω πάλι πάνω στη θάλασσα, δεν είναι η απαισιοδοξία αδερφή μου, όντας όμως αρκετό καιρό κάτω απ' την επιφάνεια και με τον αέρα στα πνευμόνια μου να γίνεται όλο και πιο δηλητηριασμένος, χάνω την καθαρή σκέψη μου, την αναλυτική μου ικανότητα. Δεν βλέπω στο λίγο μετά, εξαντλείται η υπομονή μου, κρατάω μυαλό και μάτια εδώ. Εδώ. Στο τώρα που ο χορός δε μου ταιριάζει...

Wednesday, November 7, 2012

Ναι, αλλά να παίξουμε μπάλα...




-Ναι, αλλά να παίξουμε μπάλα...
-Σσσς. Εσύ λες να μην το προσπαθήσουμε; Η βασική πράξη αντίστασής μας είναι. Ο δυναμίτης στα θεμέλια του συστήματος. Και μόνο το στρογγυλό σχήμα της σε έναν κόσμο γεμάτο γωνίες φέρνει ρίγος στους Κυνηγούς. Τεντώνει τα νεύρα τους, δίνουν –πολλές φορές άθελά τους- εντολή στο δάχτυλο να χαϊδέψει τη σκανδάλη του όπλου στη μέση τους. Ξέρεις γιατί; Θα σου πω για να μάθεις. Το στρογγυλό φέρνει στο νου την επιστροφή. Το ταξίδι που έχει ως επιλογή τερματισμού το αρχικό λιμάνι. Το φεύγω που γίνεται με το κεφάλι γυρισμένο και τη ματιά υπόσχεση για ξαναντάμωμα. Σε τούτο τον κόσμο όμως που ζούμε, πάνε αιώνες τώρα, που ο κάθε χωρισμός έχει με βουλοκέρι τη σφραγίδα του μόνιμου, του οριστικού. Το μαχαίρι είναι διαρκώς στο λαιμό. «Μείνε» φωνάζουν τα μεγάφωνα στα αφτιά μας 12 φορές τη μέρα. «Μείνε», να τρέμεις να γκρεμίσεις ό,τι γνώρισες, ό,τι έφτιαξες, ό,τι κληρονόμησες. Αυτός είναι ο κόσμος, η γη, ο πλανήτης σου. Αυτός ο μικρόκοσμος θα είναι ο πρώτος και ο τελευταίος σου. Αντέχεις να κάνεις το παραπέρα βήμα; Σου το επιτρέπουν αλλά δε θα γυρίσεις ποτέ πίσω. Δε θα ξαναδείς όσους αγάπησες, δε θα ξανασκάψεις τα χωράφια που έσπειρες και φύτρωσαν και σε φύτρωσαν. Δε θα ξαναπερπατήσεις στους ίδιους δρόμους, δε θα ξανακλωτσήσεις τα ίδια χαλίκια. Για πάντα αντίο, για πάντα τέλος. Τι εξασφαλίζουν έτσι; Την ομοιομορφία. Όχι στον τόπο, όχι στην εικόνα. Στον χρόνο, στη διάρκεια. Ξέρεις πόσες γενιές μένουν κολλημένες σε αυτά που βρήκαν απ’ τους προηγούμενους; Ξέρεις πόσους χειμώνες τα κρύα βρίσκουν τους ανθρώπους στις ίδιες γωνιές, με τα ίδια ρούχα, με τις ίδιες ακούνητες σκέψεις;
Γι’ αυτό σου λέω: και βέβαια θα προσπαθήσουμε να παίξουμε μπάλα. Κάθε φάλτσο στα σουτ μας, μια μικρή νίκη απέναντί τους θα είναι. Κάθε καμπύλη της ασπρόμαυρης ένα ακόμη αναμμένο φυτίλι στα μέγαρά τους. Πρέπει να προσέχουμε όμως. Είναι πολύς ο δρόμος ως την αλάνα. Τα παιδιά θα μας περιμένουν εκεί. Αυτοί, δυο, τρεις, τέσσερις μαζί θα βρουν τους τρόπους τους να ξεγελάσουν τα μπλόκα των Κυνηγών. Αρκούν σκυθρωπά πρόσωπα, σωστές απαντήσεις και να είναι χαλαροί στο σωματικό έλεγχο. Εμείς όμως; Εμείς οι δύο πώς να φτάσουμε σώοι; Πώς να περάσουμε έναν πλανήτη μέσα από μια κουμπότρυπα; Ποιες διαδρομές να ακολουθήσουμε; Τα GPS στημένα, μας στέλνουν αλάθευτα σε αυτούς. Κάθε γωνία μπορεί και να είναι η τελευταία που στρίψαμε στη ζωή μας, κάθε στενοσόκακο το τελευταίο που περπατήσαμε.

Αυτή τη βδομάδα το Fridge.gr έχει αφιέρωμα στο μέλλον. Το κείμενό μου πιάνει τα μονοπάτια της δυστοπίας και αφηγείται μια ιστορία όπου το ποδόσφαιρο είναι απαγορευμένο και η μπάλα το σύμβολο του Κακού. Αν θες να διαβάσεις ολόκληρο το κείμενο μπες

Tuesday, October 30, 2012

Reset. Restart.

Reset. Restart. Δεν έχει άλλο τρόπο. Επανεκκίνηση αφού πρώτα σβήσουμε και την τελευταία λέξη του Οκτώβρη. Αφού θυσιάσουμε στους θεούς μας ζητώντας τους εκδίκηση έναντι καθεμιάς μέρας αυτού του άθλιου μήνα. Δεν έχει άλλο τρόπο. Με ενοχλεί που το λέω αλλά στα ίσα δεν μπόρεσα να τα βάλω μαζί του. Ήττες σε επανάληψη. Χαστούκια και πόνος χωρίς καν το δείγμα της ερωτικής ηδονής σε κάποια μορφή τους. Αστοχίες που έπαιζαν με το στομάχι μου και την αντοχή του σε λεξούλες όπως άγχος, αϋπνία, αντιπαραθέσεις. Reset και παρακάτω. Καλωσορίζοντας τις βροχές και τις ομίχλες του Νοέμβρη, ψάχνοντας τα podcast που γίνονται γλυκιά συνήθεια, ανοίγοντας καινούρια βιβλία που ίσως γίνουν λατρεμένα, φτιάχνοντας ιστορίες, πλέκοντας κείμενα για τη θεματική εβδομάδα του fridge. Δεν προδικάζω το όμορφο. Δεν προπληρώνω τη νίκη. Για το αλλιώς μιλάω. Το διαφορετικό που κάνει τις καλύτερες κουμπαριές με τα Restart της ζωής μας. Φεύγεις. Ας σε πάρει κι εσένα ο Διάολος Οκτώβρη...

Tuesday, October 16, 2012

Οι Δευτέρες του Οκτώβρη...

Οι Δευτέρες έρχονται πάντα στην ώρα τους. Λίγα πράγματα σε αυτή τη ζωή ξέρεις ότι δε θα σε πουλήσουν ποτέ. Οι Δευτέρες του Οκτώβρη έχουν πάντα στην "καλημέρα" τους μια βεβαιότητα ότι θα αλλάξουν στη ματιά σου τον τρόπο που τις κοιτάζεις. Είναι σίγουρες ότι ακολουθούνται από μέρες που θα γλυκάνουν την ψυχή σου, που θα αλλάξουν τη ζωή σου προς τα εκεί που καιρό πασχίζεις. Οι Δευτέρες του Οκτώβρη σου ψιθυρίζουν ότι έχεις τη δύναμη, ότι θα βρεις τα κουράγια να περάσεις τις ομίχλες του Νοέμβρη που έρχονται, τις αποτυχίες και τις αστοχίες του Σεπτέμβρη που διαρκώς σε καταδιώκουν! Οι Δευτέρες του Οκτώβρη, ιδιαίτερα αυτές που έπονται μιας ποδοσφαιρικής πανδαισίας, ενός ερωτικού Σαββατοκύριακου ή ενός όμορφου κειμένου είναι οι πιο απλές και όμορφες Δευτέρες του κόσμου. Και δεν κάνουν άλλο απ' το να σε προτρέπουν να κοιτάξεις έξω απ' το παράθυρό σου. Ίσως εκεί έχει μια ακόμη εικόνα να σε κάνει να χαμογελάσεις. Να πατήσεις γερά για να συνεχίσεις...

Monday, September 17, 2012

Βρέξε σου λέω..

Βρέξε. Τόσο καιρό τώρα σε ζητάω. Βρέξε. Σαλιγκάρι εγώ, θα βρω πλάτη να βγω και να ανοίξω το δρόμο μου. Κατεβάζω το κεφάλι στις γύρω γκρίνιες για το πρόωρο του τόσου νερού και φεύγω από κοντά τους χαμογελώντας. Ξέρω, κάποιο απ' τα ξόρκια μου το συλλάβισα λάθος. Έκανα το ποτήρι δεξαμενή και τη λακκούβα θάλασσα. Μια συλλαβή πάνω, μια κάτω κι ο Θεός αρχίζει πάλι να συντάσσει επιστολές με σχέδια για ξύλινα καράβια και στρατιές κοριτσιών που πρέπει να σωθούν. Τι να κάνω; Ποτέ δεν ήμουν ο πιο συγκεντρωμένος άνθρωπος στον κόσμο. Ποτέ δεν το ισχυρίστηκα. Κάθε άλλο, σκέψη και γραφή, λόγια και ζωή ξεστρατίζουν πάντα απ' ό,τι στην αρχή της πρότασης σχεδίαζαν.. Βρέξε. Μούλιασε όσα ξέρανε το καλοκαίρι. Δος τους πάλι την ευλυγισία που τα κρεβάτια μας απαιτούν. Μη σταματάς. Ξεπέρνα τα σαράντα μερόνυχτα και φέρε τρέλα στα μυαλά. Ας ξεχωρίσει η ήρα απ' το στάρι. Ας βγούνε οι υπόλοιποι στους δρόμους στήνοντας βωμούς σε τοτέμ ομπρέλας. Ας ορκιστούν αιώνια πίστη στα κακτάκια τους, τα κογιότ και την μελαγχολία των καουμποϊσών. Ας βγούνε. Εγώ θα μείνω μέσα. Μέσα σε ό,τι σου ζήτησα. Μέσα στην παράκλησή μου. Μέσα στη βροχή. Και ξέρω, δε θα είμαι μόνος. Αφαιρώντας απ' τους υπόλοιπους εμένα θα 'χεις νέο υπόλοιπο τους λόγους που αξίζει να ζω. Να βρέχομαι εννοώ..

Wednesday, August 29, 2012

Ένα κείμενο για τον έρωτα...

Θέλει μπύρα ο έρωτας...


Ένα κείμενο για τον έρωτα δε θα γεμίσει ζουμιά το πληκτρολόγιο, δε θα θυμίζει μπακλαβά σε ζαχαροπλαστείο στην Πόλη. Βγάλτε απ’ το μυαλό σας όλα τα κλισέ που πέρασαν απ’ τα οπισθόφυλλα των ημερολογίων τοίχου στα κοινωνικά δίκτυα, όλους τους γκόμενους που πέταξαν την ατάκα της ζωής τους ανάμεσα σε ένα Johnny κι ένα «πληρώνει ο άντρας»! Αλλάξτε το κανάλι των τούρκικων σίριαλ. Το κανάλι αντίληψής σας βασικά. Ένα κείμενο για τον έρωτα δεν είναι ραντεβουδάκια και χαζόγελα και μετά κουτσομπολιό για το πώς ήταν στο κρεβάτι. Δεν πηγαίνει περπατώντας στις παραλίες, δε στήνει στα ραντεβού, δεν παίρνει χαρτί και φτιάχνει λίστα με τα «μην», με τα «όχι», με τα «δεν επιτρέπεται». Ένα τέτοιο κείμενο δε χαίρει υγείας. Ούτε σωματικής ούτε ψυχικής. Δε θα στήσει μεν σκηνές ζήλιας για τα μπούτια της Ατζελίνας, ούτε καν για της γειτόνισσας, θα στήσει όμως θανάτους στην πρώτη φορά που η ματιά του δε θα ουρλιάζει, δε θα κλαίει πόθο, διάθεση για κατοχή κάθε μορίου του κορμιού της. Ολοκληρωτική κατοχή.
Ένα κείμενο για τον έρωτα θα γεμίσει τον τόπο αίματα. Θα βγάλει σε πρώτο πλάνο τις πληγές του, μην και κανείς δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι εδώ, σε τούτες τις συντεταγμένες κάποιοι έχουν καρφώσει μια σημαία στα χρώματα του πολέμου, της διαρκούς μάχης για επικράτηση, για νίκη. Το ξανάπα: για κατοχή. Σε ένα τέτοιο κείμενο το σεξ μετατρέπεται σε άγριο σκίσιμο, τα δόντια μένουν υποθήκη για μελλοντική χρήση στην πλάτη, στο λαιμό, τα δάχτυλα βαφτίζονται υπογεγραμμένες και ψάχνουν τα ωμέγα του κορμιού για να πάρουν τη θέση τους! Οι λέξεις του δε θα είναι μεταγραφές μυθιστορημάτων της Ώστεν αλλά θα ερανιστούν και απ’ τα ανάστροφα ζαβώματα του Καββαδία, απ’ τα αλήτικα πηδήγματα του Τσαβαρία.
Καταλαβαινόμαστε; Ένα κείμενο για τον έρωτα δεν έχει φίλους, φίλες, οικογένεια, γνωστούς, σπίτι, άγκυρες. Φεύγει. Ανά πάσα στιγμή φεύγει. Κάνει βαλίτσα τα γράμματά του, τις κάλτσες του, τα σημεία στίξης του, το κόκκινο -κυρίως αυτό, το κόκκινο- χρώμα του και φεύγει. Χωρίς γεια, χωρίς σημειώματα, χωρίς πόρτες που χτυπάνε, χωρίς ενοχές, χωρίς ενδοιασμούς. Φεύγει για όπου, για όσο. Μόνο εκείνος, μόνο ο έρωτας για εκείνον θα το καθορίσουν. Όλα τα υπόλοιπα υποσημειώσεις εκτός του κειμένου. Σκαστά φιλιά στον αέρα που άλλον αφορούσαν και σ’ άλλον κατέληξαν.
Ναι, αλλά για αυτό το κείμενο τι είναι έρωτας;
«Ο έρωτας έχει αυτό το εξωφρενικό: να μεταμορφώνει το γύρω χώρο του και να τον οικειοποιείται». Έτσι λέει ο Βασίλης Βασιλικός στον Μονάρχη. Ψάχνει τον ορισμό σ’ ότι τον περιτριγυρίζει, σε όσα βλέπει να αλλάζουν με την παρουσία του. Στο εύπλαστο του υλικού μπροστά στο σταθερό, το απαράλλαχτο του αισθήματος. Τον καταλαβαίνει όμως ο Μπουκόφσκι; Συμφωνεί μαζί του; Το έχει δει ποτέ απ’ την οπτική του; Έστω μετά το 30ο κουτάκι μπύρας θα ασχοληθεί με τα θέματα που απασχολούν τον συγγραφέα του Ζήτα;

«-Λίγο οίκτο Τζοάνα, το γαμήσι δεν είναι το παν σ’ αυτή τη ζωή.
-Γι’ αυτό ακριβώς σου πήρα τις μπογιές. Για να ζωγραφίζεις στα διαλείμματα.»

  Η απάντηση του πορνόγερου έρχεται μέσα απ’ τις Γυναίκες του. Η τέχνη και το σεξ, η ζωγραφική και το γαμήσι είναι τα δώρα των Θεών στους ανθρώπους, οι λόγοι να ανασαίνουν, να ουρλιάζουν, να συνεχίζουν τις βολτούλες τους στον πλανήτη όσο αυτός περιστρέφεται! Είναι τα πάντα. Η τελεία και ο ουροβόρος γύρω της.
«Η ομορφιά του να ‘χεις αγαπήσει, σκεφτόμουν, βρίσκεται στο να θυμάσαι ότι έχεις αγαπήσει». Ο Ουμπέρτο Έκο, μιλώντας για κόμικς στη Λοάνα, θέτει τον έρωτα από άλλη βάση: απ’ αυτήν της στροφής του κεφαλιού προς τα πίσω. Απ’ το δεδομένο του τέλους. Της λήξης του αισθήματος, των παρακάτω βημάτων, της επιβίωσης, της διατήρησης των λογικών, της αναπόλησης. Το να θυμάσαι το όμορφο επιβεβαιώνει ότι ήταν όμορφο. Είναι όμως έτσι κύριε Έκο; Μήπως μιλάτε για κάτι λιγότερο από όσα έχουμε πει ως τώρα; Δε θα σας αμφισβητήσω, απλά ρωτάω!
«Αν κάποια στιγμή δε με σκέφτεσαι, να ξέρεις πως το νιώθω. Παγώνει το σώμα μου. Παγώνει η κοιλιά μου. Πιο κάτω. Εδώ…» Τα απλοποιεί όλα η Βαμβουνάκη ή μήπως παίρνει τη Λοάνα του Έκο και την βάζει να λέει όσα θα έλεγε αν δεν ήταν χάρτινη ηρωίδα; Πόσο πιο κατανοητό να το κάνει στον πρίγκιπα ότι τον θέλει, ότι θα αυτοκτονήσει με γόμα αν της αφιερώνεται λιγότερο απ’ το όλον του; Κι ο πρίγκιπας, θα ήταν πεζός, θα γινόταν στεγνός, άντρας, γουρούνι, παοκτζής αν μόνον άνοιγε το «Είναι αργά, όλο και πιο αργά» του Ταμπούκι και της διάβαζε (από αιδώ δε θα της το έλεγε από στήθους): «Τι εκπληκτικός ο κώλος σου, είναι ολόκληρος ένα χαμόγελο, δε γίνεται ποτέ τραγικός.» Θα ήταν έστω ένα κλικ λιγότερο ερωτευμένος αυτός απ’ τον οποιονδήποτε ερωτεύτηκε, φιλήθηκε, πρόδωσε, σκοτώθηκε ποτέ σε αυτόν τον κόσμο;
Όχι λέω. Και το όχι μου είναι τσιμενταρισμένο στο ίδιο μπετόν που πέφτει ασταμάτητο στο τέλος του Cap ou pas cap! Όχι λέω και ξεφυλλίζω τον Μάρκες και τον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας. Ήταν κάπου στην αρχή του βιβλίου που έγραφε γι’ αυτούς που «φεύγουν», που δεν αντέχουν, που διαλέγουν άλλο δρόμο για τους απραγματοποίητους ή κακοκαταληγμένους έρωτες. Ξεφυλλίζω και σκέφτομαι τι σκατά κόσμο φτιάχνουμε, με τι ιδέες παραγεμίζουμε τα μυαλά των παιδιών, σε τι τεράστια προφυλακτικά προσπαθούμε να τα χώσουμε για να τα σώσουμε. Για να τα σώσουμε όχι απ’ τον τρόμο της αρρώστιας, του AIDS, του θανάτου. Όχι βέβαια! Για να τα σώσουμε απ’ τον τρόμο (μας) του λάθους, του αγιάτρευτου έρωτα, του μέχρις σπασμών πάθους.  Απ’ το φόβο μιας διαρκούς λιακάδας στα πεντακάθαρα μυαλά τους! 

ΥΓ. Το κείμενο είναι μέρος ενός μεγαλύτερου αθλητικού κειμένου (ναι αλήθεια λέω) που αφορά τη νέα Πρέμιερ Λιγκ της Αγγλίας! Η συνέχεια του βρίσκεται εδώ!

Saturday, July 21, 2012

Τα φώτα απέναντι...

Ο Σικελιανός, μένοντας σε ένα νησάκι λίγο μακρύτερα, έγραφε στο Λυρικό Βίο του: "Τα φώτα απέναντι θα 'ναι πάντα η Λευκάδα..."

Είτε νιώθουμε τον τόπο μας τέλεια ξένο είτε ιδρωμένο πουκάμισο κολλημένο πάνω μας, ο στίχος του ποιητή μας ακολουθάει. Όλους. Τα φώτα απέναντι είναι πάντα η Λευκάδα, ο τόπος που μας μεγάλωσε, η πέτρες που πέσαμε και πρωτοματώσαμε, τα κοντά φουστάκια των κοριτσιών που εκεί, κάποτε, έφτιαξαν μια ματιά κι έναν χαρακτήρα στραμμένο κι αφιερωμένο σε συγκεκριμένους ιλίγγους! Δεν έχει σημασία πού ζούμε, με ποιους, σε ποια χώματα φυτεύουμε τις ελιές μας. Ο πρώτος τόπος μας θα μας συνοδεύει. Σαν στοιχειό-τρομάρα, σαν σφύριγμα συντροφιάς στη νύχτα. Βαλυριανό το ατσάλι των αλυσίδων που μας δένουν μαζί του. Άκοπο και για τον καλύτερο σιδερά...

Saturday, June 16, 2012

Εμείς με τις ιδέες μας...

Πλέον δεν υπάρχουν "δε γνώριζα", "δε μου είπαν", "δεν το φανταζόμουν"! Πλέον τα πινέλα έχουν βουτηχτεί σε όλα τα χρώματα και το καθένα έχει φτιάξει τον πίνακά του χωρίς να επιδέχεται παρερμηνείες. Και το μπλε και το πράσινο και το κόκκινο και (κυρίως) το μαύρο. Δεν υπάρχουν απο-ενοχοποιημένες ψήφοι, ούτε προς μελλοντική επιδιόρθωση λάθη. Δυο-τρεις δεκαετίες από σήμερα θα κοιτάμε πίσω και θα λέμε "τότε ήταν που ξεκίνησαν όλα". Προς το καλό ή το κακό... Φοβάμαι. Είναι η πρώτη φορά που το ποιος θα με κυβερνήσει με φοβίζει. Είναι η πρώτη φορά που στέκομαι μπρος στην κοιλιά της Σουζάννας και τρέμω το τέρας που ίσως γεννήσει!.... Είναι ιδεολογική η μάχη αύριο κι όχι προσώπων. Ας το έχουμε στο μυαλό μας αυτό. Και το "ποιος" που λέω πιο πάνω εκεί πηγαίνει. Ποιος, με ποιες ιδέες, που είναι ταγμένος σε ποια ανθρώπινα ιδεώδη θα μπει μπροστά σε μια κακιά εποχή; Κακιά για ολόκληρη την Ευρώπη, όχι μόνο την Ελλάδα. Κακιά πρώτα σε αξιακό επίπεδο κι έπειτα σε οικονομικό ή πολιτικό... Γι' αυτό και ο τρόμος!

Thursday, May 31, 2012

Δεν έχει νόημα...

"Είμαι ο εικοστός αιώνας. Είμαι το ραγκτάιμ και το τάνγκο, με γράμματα χωρίς ακρεμόνες, με καθαρά γεωμετρικά σχήματα. Είμαι το μαστίγιο που φτιάχτηκε απ' τα μαλλιά μιας παρθένας και οι λεπτοδουλεμένες αλυσίδες ενός παρακμιακού πάθους. Είμαι κάθε έρημος σιδηροδρομικός σταθμός σε κάθε πρωτεύουσα της Ευρώπης. Είμαι ο Δρόμος, τα άχαρα κυβερνητικά κτίρια, τα καφέ ντανσάν,  η κουρδιστή κούκλα, το σαξόφωνο της τζαζ, το ποστίς της τουρίστριας, το λαστιχένιο στήθος του τραβεστί, το ταξιδιωτικό ρολόι που λέει πάντα τη λάθος ώρα και χτυπά σε διαφορετικούς τόνους. Είμαι το νεκρό φοινικόδεντρο, τα παπούτσια της νέγρας χορεύτριας, η πηγή που στέρεψε μετά την τουριστική σεζόν. Είμαι όλα τα εξαρτήματα της νύχτας".... (Thomas Pynchon)

Και λοιπόν; Έχω ονόματα, έχω επίθετα, έχω σημάδια σε κάθε χάρτη που σχεδιάστηκε σε αυτόν τον κόσμο. Και λοιπόν; Ψάχνω έναν άνθρωπο να πιω ένα βράδυ μια μπύρα και δεν υπάρχει κανείς. Κοιτάω τις εξερχόμενες κλήσεις στο κινητό μου και περιορίζονται σε 4 ονόματα. Αν μετριόμασταν για να πάρουμε παράταση ζωής με το πόσοι άνθρωποι μας σκέφτηκαν μέσα σε 24 ώρες, τότε θα ήμουν απ' τους πρώτους που θα κουνούσαν μαντήλι αχερούσιο. Φυτεύω λουλούδια για να έχω παρέα τη μέρα. Γράφω συνεχώς για να ρίχνω με τις λέξεις παγίδες προσοχής. Μιλάω διαρκώς στο σκυλάκο για να ακούμε και οι δύο τη φωνή μου και να μην ξεχνιόμαστε ότι είμαστε μόνοι. Κι όμως. Μόνοι είμαστε. Και οι δύο απλά κάποιον άλλον περιμένουμε να γυρίσει... Δεν έχει νόημα. Εκεί καταλήγω. Κάποιοι γεννιόμαστε με τον ανθρωποδιώκτη σταμπαρισμένο στο μέτωπο. Όσο και να τον τρίψουμε δε φεύγει...

Friday, April 13, 2012

Καλή Ανάσταση...

Τα βήματα της Μεγάλης Βδομάδας είναι σαν του δολοφόνου πίσω σου πάνω στην παχιά μοκέτα: σχεδόν άηχα! Οι μέρες της μπαίνουν, βγαίνουν και το καταλαβαίνεις απλά από ξεφυλλισμένα ημερολόγια. Η φωνακλάδικη χαρά κάθεται στο παγκάκι στην άκρη του δρόμου και σέβεται τον σιωπηλό πόνο της οδοιπόρου μπροστά της! Δεν έχει τίποτα το μεγαλόσχημο ετούτο το εφταήμερο. Ισοϋψή αισθήματα μας συστήνονται και κάθονται πλάι-πλάι για να βεβαιωθούμε για την α-λήθεια τους. Ένα το μήνυμα των ημερών: να μην ξεχνάμε! Να διατηρούμε ισχυρή τη μνήμη μας. Να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ ότι κάποιος ήρθε και μιλούσε για αγάπη και εμείς, στις χειρότερες στιγμές της φυλής μας, τον συλλάβαμε, τον βασανίσαμε, τον σταυρώσαμε. Απλά αυτό: Εκείνος αγάπη-Εμείς μίσος. Ίσως όλο ετούτο να μας σπρώξει προς μια συγνώμη. Μία στη ζωή μας. Όλο και κάποιος θα 'ναι κοντά για να του την πούμε!

Friday, April 6, 2012

Ζητώντας..

"Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει. Να γιατί πρέπει να γράφουμε."
Οδυσσέας Ελύτης

Και πάλι στο "ανήκειν". Και πάλι στα δρομάκια που σιχαίνεσαι να περνάς. Τι τα φοβάσαι μάτια μου; Οι πληρωμένοι φονιάδες, με τα εγχειρίδια και τις λάμες που γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού, έχουν μείνει στο Μεσαίωνα και στις σελίδες του Ρεβέρτε. Γιατί οι κτήσεις να αφορούν μόνο ενωμένα μόρια ύλης χωρίς έλλογη ψυχή; Πάντα στις ευκολίες θα καταφεύγουμε; Πόσο εύκολα λοιπόν, και για πόσο, θα βρίσκεις την κρυψώνα του "με πνίγει"; Κάτω από ποιες κουβέρτες θα τρυπώνεις, σε ποια ντουλάπια θα μπαίνεις σε πέντε, είκοσι, πεντακόσια χρόνια; Δε θέλω δικά μου ραδιόφωνα, δικό μου υπολογιστή, δικά μου μολύβια. Θέλω δικό μου τον λαιμό σου, δικά μου τα πόδια σου, τα στήθη σου, τις ρώγες τους, τα χείλη σου.. Το "νυν έχον" μου να ταυτίζεται -εκατοστό το εκατοστό- με τη φιγούρα σου. Κι αυτό να μη σου στερεί. Να σου δίνει.

Sunday, March 25, 2012

Σκατόβραδο...

"Μόνο η ψυχή/ αναμμένη σαν παλιά εκκλησία/ δείχνει ότι θα πεθάνουμε άνοιξη..."
Οδυσσέας Ελύτης

Δεν έχει σωτηρία. Δεν είμαι αισιόδοξος πλέον. Οι λέξεις που έκοβαν τις ανάσες στα δύο έμειναν δίχως το ακόνι τους χρόνια. Βράδια σαν ετούτο που σαλτάρει ο νους βλέπω καθαρά: κατεβαίνουμε, δεν ανεβαίνουμε. Ο κόσμος έχει αντιστραφεί, δε σημαδεύει ουρανό η πορεία μας... Λυπάμαι. Κι εγωιστής καθώς είμαι, λυπάμαι κυρίως για 'μένα. Για το στομάχι μου που κάθε μέρα πονάει και περισσότερο. Για τα κακά παιχνίδια που μου παίζει η τύχη. Για τα μάτια μου που έχουν μήνες να κλάψουν. Λυπάμαι. Δε γουστάρω το θάνατο. Ενώχ δήλωνα από μικρός. Δεν είναι ο φόβος ρε γαμώτο. Είναι η χαζή έκπληξη που δε θα μ' αρέσει. Είναι το μόνο μαύρο που δε θέλω να φορέσω ποτέ... Αλλά... Αλλά είπαμε, είναι κακή βραδιά και η βόλτα των προτάσεων καταλήγει στην τελεία. Ποιος είπε όμως ότι θέλω τα σημεία στίξης που δηλώνουν αυθεντίες, στα κείμενά μου; Ξέρεις τι θα κάνω; Ξέρεις. Είμαι αποδεδειγμένα παλαβός. Δε θα κόψω τη βόλτα για να αποφύγω το χαζοσημείο. Θα συνεχίσω να περπατάω για πάντα...... Δεν είσαι όμως εδώ να στο πω. Όλο και περισσότερο λείπεις...

Saturday, February 25, 2012

Φοράω τη μάσκα μου...

Τι χάλι αυτή η γιορτή! Από εκείνες που όχι δε μου περνάν αδιάφορες, με ενοχλούν κιόλας. Ενοχλούν τους ορισμούς μου για τη ζωή, την αισθητική μου, το ρυθμό που ακολουθεί το αίμα μου. Το fake των λίγων ημερών, η ψευτοχαρά, το μασκάρεμα της φάτσας μου δεν είναι άλλο από φωταγώγηση της σκέψης "αχ και να μπορούσα να 'μουν άλλος".... Γιατί σκατά ζεις τότε; Πάρε μια φράση, στήσου μπρος στον καθρέφτη, πες την κι άσ' τη να τινάξει τα μυαλά σου στον αέρα. Βρες τα λόγια που θα αυτοκτονήσουν τους κομπασμούς σου. Βρες το κουράγιο να παραδεχτείς τη δίχως προοπτικές πραγμάτωσης ματαιοδοξία σου.... Λένε το καρναβάλι, οι απόκριες είναι η μετεξέλιξη των διονυσιακών γιορτών. Χα, γουστάρουμε να λογιζόμαστε Μαινάδες, Βάκχες και Σάτυροι, ε;... Τρομάρα μας!

Sunday, February 12, 2012

Μια οικεία φωνή για καληνύχτα..



Είναι αργά και ψάχνοντας για τραγούδι είχα ανάγκη μια οικεία φωνή. Κάποιον που κουβαλάω μέσα μου από όταν ακόμη περιμέναμε το τέλος του κόσμου στη χιλιετία.. Δε με νοιάζει τι τραγουδάει αυτή τη στιγμή. Δεν προσέχω τα λόγια. Δεν έχουν σημασία. Εγώ τυφλός είμαι και ψάχνω οδηγό στο σκοτάδι μου. Να βγάλω τη βραδιά. Αν ετούτος ο νυκτ-αγωγός θελήσει να με πάει στη μάχη, ας το κάνει. Αν θέλει να με περάσει απέναντι με μέσο τη γαλέρα του, ας το κάνει. Εγώ τον εμπιστεύομαι... όπως αυτό το κορίτσι δίπλα μου εμπιστεύεται τον ύπνο του στην τρυφερότητά μου!...... Την καληνύχτα μου.

Thursday, February 2, 2012

73 ΝΕΚΡΟΙ, 1000+ ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ! ΤΙ ΣΚΑΤΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ;




Ζώα. Αυτό είμαστε. Δεν ξεφύγαμε ποτέ απ' τον κόσμο των ενστίκτων. Των γενετήσιων ενστίκτων: του σεξ με όποιο κόστος και της αρχηγικής επιβολής στον κατουρημένο μας χώρο. Ακόμη χειρότερα: ζώα με μυαλό. Λειτουργούμε βάσει σχεδίου πάνω σε πράξεις που απλά πρέπει να γίνουν. Ακολουθούμε χωρίς κρίση την αγέλη, αλλά μόλις κυκλώσουμε το θύμα, τότε με κρίση το στέλνουμε στο θάνατο. Μας ζαλίσαν εδώ και κάτι αιώνες με λέξεις όπως "πολιτισμός""ανωτερότητα του είδους μας""λογική""έλεγχος των παρορμήσεων"... Μας περιορίζουν με νόμους και τακτ και κοινωνίες και αξιοπρέπεια. Και πίσω απ' αυτά τα παραπετάσματα ζούμε. 

Αλλά, αλλά... στο τέλος, κάτι μέρες σαν τη χτεσινή στην Αίγυπτο, μια χαραμάδα μένει ανοιχτή. Κάποιος θεματοφύλακας του "καλώς συμβιώνειν" είναι απρόσεχτος και τότε όλοι οι "άγριοι φίλοι" των παλιών εποχών έρχονται στην επιφάνεια, ξαναβγαίνουν στο φώς. Τότε παίρνουμε λοστούς, παίρνουμε πέτρες, τσεκούρια, μαχαίρια, κρυβόμαστε στην ανωνυμία και χτυπάμε τυφλά. Τότε ξαναγινόμαστε ζώα άρρωστα. Τότε μυρίζουμε το αίμα και τρέχουμε σ' αυτό. Θέλουμε να σκοτώσουμε. Και το κάνουμε με μίσος. Με μένος. Για εκδίκηση που μας φόρεσαν τον μανδύα του ανθρώπου. Το κάνουμε για την ηδονή. Για την απόλαυση. Και αυτό είναι...

...εν τέλει -ευτυχώς- αυτό είναι που μας ξεχωρίζει απ' τα δύσμοιρα, άβουλα, άλογα, υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη μας. Η απόλαυση, η χαρά όταν αγελαία αφαιρούμε μια ζωή, όταν αναίτια ποδοπατάμε, λιώνουμε, εξοντώνουμε. Γιατί εκείνα -οι λύκοι, τα λιοντάρια, οι τίγρεις- σκοτώνουν για να ζήσουν, για να προστατευτούν, για να τραφούν... Όχι για την πλάκα τους, όχι για το ξεχαρμάνιασμά τους.... 

Γαμώτο. Ζώα. Ούτε καν τέτοια δεν αξίζουμε να είμαστε!

Sunday, January 15, 2012

Γαμώτο σου, Γενάρη..

Κοντεύει τρεις. Κοιμάσαι δίπλα μου στον καναπέ. Δύσκολη η μέρα σήμερα. Πονάει πάλι το στομάχι μου. Σηκώνομαι, ψαχουλεύω τα συρτάρια σου για ένα ζαντάκ. Εγώ που άνοιγα την πόρτα μου μετά από χίλια κουδούνια μόνο στην ασπιρίνη, πλέον φλερτάρω με όλη τη χημεία. "Ποιος Γενάρης ήταν εύκολος για να 'ναι κι αυτός;".. Το ξέρω, δεν αρματώνω τις προτάσεις μου για σύγκρουση. Μεγαλώνω μάλλον. Νιώθω να μην αντέχω. Ανά μήνα, ανά δυο μήνες να βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση, δεν το σηκώνει το μυαλό μου, δεν το σηκώνει το σώμα μου. Ψάχνω λύσεις, προσπαθώ συνεχώς να σκεφτώ πού βρίσκεται το click button, πώς θα πάω στη δίπλα αίθουσα.. Κοιμάσαι δίπλα μου. Σε φέρνω κι εσένα στα ζόρια μου. Δαγκώνω το λαιμό σου για να σου αφήσω απ' το δηλητήριο που κυλάει μέσα μου. Δε θα τα βγάλει αλλιώς το αίμα μου πέρα. Μην το πάρεις στραβά. Άγαρμπος είμαι. Τρυφερότητα θέλω να σου δώσω. Ξέρεις πόσες φορές αναρωτιέμαι πόσα χαμόγελά σου αγοράζεις από 'μένα; "Ναι το διάβασα. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω κάτι τόσο ωραίο. Γι' αυτό τον γουστάρω, είπα".. Κοιμάσαι δίπλα μου. Είσαι η ηρεμία μου. Αρκεί να γυρίσω λίγο να σε κοιτάξω. Ξέρω τότε ότι η Τενάρ θα γυρίσει στον Γκεντ. Ότι η μαγεία δεν πεθαίνει... Να πάρουμε μεγαλύτερο καναπέ. Μη φύγεις μια μέρα και πας στα Bo Concept να τον βρεις. Να 'σαι συνέχεια εδώ. Να σε κοιτάζω. Να μην "παθαίνω πανικό"... Κοιμάσαι δίπλα μου. Κακή βραδιά του Γενάρη. Εξ ορισμού μελαγχολική. Η βραδιά. Κι εσύ όμως...
Create your own banner at mybannermaker.com!