Monday, September 30, 2019

Ένα παιδί


Ένα παιδί δε γεννήθηκε σε νοσοκομείο. Δε γεννήθηκε με γιατρούς και νοσοκόμες δίπλα του. Δεν γεννήθηκε σε ένα καθαρό δωμάτιο με καθαρά σεντόνια. Δε γεννήθηκε και μπήκε σε θερμοκοιτίδα, δε γεννήθηκε και θήλασε, δε γεννήθηκε και έκλαψε την πρώτη του νύχτα.

Ένα παιδί δεν μεγάλωσε πλάι στη μητέρα του, δε μεγάλωσε με τη μητέρα του. Δε μεγάλωσε γελώντας, παίζοντας, πηγαίνοντας σχολείο. Δε μεγάλωσε κάνοντας φίλους, ματώνοντας τα γόνατά του, ραγίζοντας την καρδιά του, δίνοντας κάποτε ένα πρώτο φιλί.

Ένα παιδί δεν έζησε στη χώρα του, δε βρήκε μια άλλη χώρα να την κάνει χώρα του. Δεν καταγράφηκε σε κάποιο μητρώο, δεν απέκτησε ιθαγένεια, δεν μπήκε στην ιστορία αυτού του πλανήτη.

Ένα παιδί γεννήθηκε σε ένα κοντέινερ, σε μια χώρα μακριά από της μητέρας του, σε ένα καμπ προσφύγων στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Έζησε μερικές ώρες και κάηκε μέσα στην κουβέρτα του μαζί με τη μητέρα του. Κι αυτό είναι ο κόσμος μας στις 29 του Σεπτέμβρη στα 2019.

Sunday, July 21, 2019

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων


Δεν είναι όλα ίδια. Ξεκάθαρα, σε ετούτο τον κόσμο δεν είναι όλα ίδια. Δεν είναι ίδια τα απογεύματα της Τρίτης με αυτά του Σαββάτου, δεν είναι ίδιες οι λέξεις στα κείμενα των ποιητών με αυτές στα κείμενα των εμπορικών συμφωνιών, δεν είναι ίδια τα μποφόρ στο Αιγαίο με τα μποφόρ στην έρημο.
Δεν είναι με τίποτα ίδια όσα θυμόμαστε με όσα ζούμε, όσα σχεδιάζαμε με όσα ηττηθήκαμε, όσα δημιουργήσαμε με όσα δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα κάνουμε. Δεν είναι ίδια τα αισθήματα με τις σκέψεις, τα λόγια με τις πράξεις, τα χάδια με τα γδαρσίματα.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων δεν έχουν κοινό τίποτα με τα υπόλοιπα κορίτσια του πλανήτη. Είναι οι λόγοι που ετούτος ο κόσμος αντέχει την αστυφιλία, που αντέχει να μην μυρίζει χώμα, να μη βλέπει δέντρα, να μην ξαπλώνει στα χόρτα. Είναι ο λόγος που δεν τρελαινόμαστε, που δεν αυτοκτονούμε, που δεν σκοτώνουμε τον πρώτο που βλέπουμε κάθε πρωί στο ασανσέρ.
Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων είναι τα εντελβάις μες στο χάλασμα της μέρας. Είναι το αλκοόλ στις μελαγχολίες του συγγραφέα και η νικοτίνη στο χωρισμό της στιχουργού. Είναι το αποκούμπι στα μάτια της πωλήτριας σε διασταύρωση λεωφόρων και το ξαπόστασμα του εργάτη του Μετρό γωνία Εγνατία με Βενιζέλου.
Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων υπάρχουν για όλους κι είναι εκεί για τον καθένα. Όχι εν αγνοία τους. Ντύνονται, φοράν την ομορφιά τους, βάφουν τα χαμόγελά τους, περνάν στα μαλλιά τους συρμάτινο τσιμπιδάκι την αυτοπεποίηθησή τους και βγαίνουν με στόχο. Εν πλήρη συνειδήσει κάνουν ανεκτό το χάος, βαφτίζουν ομορφιά το γκρίζο, σαλιώνουν σαν χαρτάκι από στριφτό τη στέγνια.

Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων νοηματοδοτούν το διαφορετικό. Πιο απλά: είναι ο λόγος που στέκονται όρθιες οι πόλεις μας ακόμη.

Sunday, July 7, 2019

Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις


Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Έχεις ήδη αποφασίσει, δεν αλλάζει, αλλά πας εκεί για τα «οφείλω» σου. Πας εκεί για τις τελευταίες αναρωτήσεις σου, τους στερνούς ενδοιασμούς σου.

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη και κοιτάς κατάματα την υποκρισία της φράσης σου «όλοι ίδιοι είναι». Ίδιοι κι οι χουντικοί κι οι φίλοι χουντικών κι οι κομπογιαννίτες κι οι απατεώνες κι οι δοτοί και τα λαμόγια κι οι θατσερικοί κι οι τσεκουράτοι κι οι ομοφοβικοί κι οι ρατσιστές κι οι ναρκέμποροι. Ναι αλλά ίδιοι κι οι αγωνιστές κι οι κόκκινοι κι οι επιστήμονες κι οι διεθνιστές κι οι ανθρωπιστές κι οι εργάτες κι οι καθαρίστριες; Ίδιο το φως κι ίδιο το σκοτάδι;

Τώρα χώρα μου δίνεις την μπάλα στα πόδια των «αρίστων». Ταυτόχρονα τους βλέπεις να προσπαθούν να πληρώσουν τον διαιτητή, να δωροδοκήσουν αντιπάλους, να γεμίσουν αστυνομία τις εξέδρες, να πουλήσουν στον φίλο καναλάρχη τα δικαιώματα του αγώνα μήπως και στο τέλος πάρουν το ματς κι αποσπάσουν και δυο ψεύτικα χειροκροτήματα από δικούς τους κομπάρσους θεατές. Είναι ο τρόπος τους αυτός, είναι ο τρόπος που ξανά επικροτείς. Να κερδίζεις κι ας μην το αξίζεις, να κερδίζεις κι ας μην έχεις ομάδα που μπορεί αλλιώς να το κάνει. Μέθοδος του καπιταλισμού λέγεται.
Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Βγάζεις πρώτη την πιο ηλίθια, ανίκανη αλλά και ταυτόχρονα σκληρή δεξιά που έχει δει ο τόπος από το 1974 ως σήμερα. Και δεν αρκείσαι σ’ αυτό. Βάζεις στη Βουλή ξανά τους ορίτζιναλ ναζί πλαισιωμένους ίσως κι από τους δυσαρεστημένους κλόουν φασίστες ενός παρανοϊκού τηλεπωλητή. Τι όνειρο είδες κι αντί να ξυπνήσεις αλλάζεις πλευρό και συνεχίζεις με εφιάλτη; Πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια με τη Μόρα στο στήθος σου και το ουρλιαχτό στο στόμα;
Χώρα μου, δε σε καταλαβαίνω. Είσαι εσύ που κάνεις έναν Πελετίδη να σαρώνει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη σου, είσαι εσύ που γέμισες την Αθήνα στο Pride, που στέλνεις χιλιάδες κόσμου στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, την ίδια στιγμή που στήνεις φιάσκα στις συγκεντρώσεις των Μακεδονομάχων. Είσαι εσύ που νιώθεις καμάρι για τη δύναμη της Μάγδας Φύσσα και τη συνολική αξία του Γιάννη Αντετοκούμπο. Αλήθεια δε σε καταλαβαίνω. Πώς μέσα σε όλα αυτά θα χωρέσεις τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τον Βελόπουλο, τον Κασιδιάρη, τον Μιχαλολιάκο, τον Μπογδάνο;

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Να ανατρέψεις την τρέλα που έστησες δεν μπορείς, μπορείς όμως να τη λιγοστέψεις. Ίδιοι δεν είναι, ποτέ δεν ήταν! Όπου ρίξεις την ψήφο σου φρόντισε να μην ντρέπεσαι να το πεις σε τρία, πέντε, είκοσι χρόνια. Μην βάλεις πρώτο ενικό στη φράση «τους έβγαλα κι εγώ». Άσ’ τους να «έχουν βγει». Κι όσο για τους ναζί; Εκεί ναι, ας το κάνουμε πρώτο πληθυντικό: «τους αφήσαμε απ’ έξω»!

Saturday, June 1, 2019

Το κορίτσι που έκαιγε τα πόδια του στα μαύρα βότσαλα


Δεν έχει μηνύματα, κουβέντες, μπύρες, φιλιά, σεξ. Δεν έχει τσιγάρα, τηλέφωνο στη νύχτα, καληνύχτα. Δεν έχει γέλιο, ένταση, κυκλοθυμία. Δεν έχει τίποτα. Έχει μόνο ένα κορίτσι με όμορφα πόδια, όμορφα δάχτυλα και μια παραλία. Μια παραλία με μαύρα βότσαλα. Κι ήλιο μεσημέρι. Και τα βότσαλα να καίνε.

Το κορίτσι περπατάει ξιπόλητο.

Δεν έχει γραφείο, δουλειά, πίεση, ανία, τηλέφωνα, απογοητεύσεις, υπερωρίες, στενοχώρια. Δεν έχει ρουτίνα, ξύπνημα, οδήγηση με μουσική, το χέρι στις ταχύτητες, το παράθυρο στα μισά, το μυαλό στα μηνύματα. Δεν έχει κλείδωμα τρεις φορές, φως στην εξώπορτα, μοναξιά στη συνέχεια, αναρώτηση πότε θα ξαναγράψω. Έχει μόνο ένα κορίτσι που δεν υπάρχει. Τη φωνή μου που δεν ακούει. Το δικό της που θα κάνει όπως και να 'χει. Έχει τα μαύρα βότσαλα, τον ήλιο και μετά τις καμένες της φτέρνες.

Τα κορίτσι που δε μ' ακούει καίει τα πόδια του στις παραλίες του νότου. Μετά κολυμπάμε μαζί, αλλά πριν, καίει τα πόδια του.

Friday, April 26, 2019

Την εβδομάδα της σιωπής, δια της αφής η ανάσταση


Ας μην μπούμε στη συζήτηση της πίστης. Ας το κρατήσουμε στα επίπεδα του ανθρώπου. Κι εκείνος εξάλλου ως άνθρωπος την πέρασε ετούτη τη βδομάδα. Στο τέλος της, απλά αγαπήθηκε λίγο παραπάνω. Ανάσταση ονομάστηκε αυτό.

Ας παίξουμε με ένα οξύμωρο του λόγου κρατώντας όμως τους τόνους χαμηλά: ας μιλήσουμε για τη σιωπή. Ετούτη η βδομάδα είναι σαν και να περπατιέται ολόκληρη σε παχιά μοκέτα. Άηχα βήματα κι η ανάσα κρατημένη. Και κάτι επιπλέον, κάτι ακόμη ετούτης της βδομάδας: η αφή. Αγγίγματα που τα ψάχνουμε σαν και δίχως τους να μην ξέρουμε πώς να σημαδέψουμε τη θεία φάτνη. Από ένα χέρι πιασμένοι Δευτέρα με Σάββατο. Σε μιαν αγκαλιά κλεισμένοι Ωσαννά με Ανάσταση.

Μεγάλη Δευτέρα είναι η είσοδος στην τρυφερότητα του κόσμου μας. Είναι η φωταγώγηση κάθε ευαλωτότητάς μας, το τρέιλερ του πόνου που επιλέξαμε για να φτάσουμε στη θέωση. Μεγάλη Τρίτη είναι οι ήττες που δεν ουρλιάξαμε, οι ματαιώσεις που δεν τις φωνάξαμε, οι απογοητεύσεις που δεν κλάψαμε. Οι πρώτες μέρες της Μεγάλης Βδομάδας δεν είναι κάτι διαφορετικό απ' τη συνέχειά της. Είναι το βουβό ξεκίνημα, τα σιωπηλά πρώτα βήματα προς το Γολγοθά. Ξέρουν οι Πιλάτοι, ξέρουν κι οι Γραμματείς με τους Φαρισαίους: προγραμματισμένα ραντεβού ήταν εξ' αρχής οι συναντήσεις μας. Με αναπόδραστο αποτέλεσμα.

Ετούτη τη βδομάδα προτιμώ τα κατά μόνας. Περπατάω και με ενοχλεί ο θόρυβος γύρω μου περισσότερο από ποτέ. Αναλογίζομαι εντονότερα τα στραμπουλήγματα της εξέλιξης, το πώς φτάσαμε τον άνθρωπο εδώ που τον φτάσαμε. Ένας πλανήτης σε εξορία, χώρες με το δάχτυλο στην πυρηνική σκανδάλη, ένας πορτοκαλί ηλίθιος πρόεδρος, αφασία, ρατσισμός, σεξισμός, γυναικοκτονίες, φασισμός. Περπατάω και δακρύζω ευκολότερα. Δεν είμαστε όλοι Σίμωνες Κυρηναίοι. Δεν αντέχουμε να σηκώνουμε -καν βοηθητικά- το σταυρό της ανθρωπότητας ανηφορίζοντας Γολγοθάδες. Καθείς και τα πάθη που του έχουν οριστεί.

"Θέματα τόσο σοβαρά
καλύτερα να τα ρυθμίζει
η θάλασσα"
(Γιάννης Βαρβέρης)

Καταφυγή μου η θάλασσα. Και τα οικεία δέρματα. Η Μεγάλη Βδομάδα στην εξέλιξή της είναι ένας δρόμος που οδηγεί πάντα στη θάλασσα. Είναι μια θλίψη που οδηγεί πάντα σε ένα γυμνό σώμα ως προσκέφαλο. Ο βαθύς, ακραίος, πλήρης πόνος της Μεγάλης Πέμπτης θα φτάσει να γίνει χαρά, θαύμα κι ανάσταση του Μεγάλου Σαββάτου μόνο μέσω αυτών. Η ταφή της Παρασκευής, ο θρήνος, τα λουλούδια στο μνήμα είναι οι αστερίσκοι μιας μέρας μετάβασης. Είναι το "αν και σήμερα μπορέσεις να τα καταφέρεις με ετούτο το ανείπωτο, από αύριο μπορείς να λογίζεσαι Θεός".

Δε θα επιδοθώ σε συμβουλές και προτροπή για κοινές πρακτικές βίωσης της κατάνυξης. Δεν τη νιώθουμε όλοι εξάλλου. Όπως είπα και στην αρχή όμως, ας μην το δούμε ως θέμα πίστης. Ετούτη είναι μια βδομάδα ενδοσκόπησης, μια βδομάδα δίχως ουρλιαχτά. Είναι τα μέσα μας λόγια με απεύθυνση προς ό,τι νομίζει ο καθένας, για τους ανθρώπους μας που έφυγαν όμως και τους ανθρώπους μας που δεν έφυγαν αλλά δεν είναι κι εδώ. Είναι, εν τέλει, η ταπεινότητα ως συνειδητοποίηση της θέσης μας στο σύμπαν κι η αγάπη ως στόχος αυτής της θέσης να της δώσουμε ένα νόημα που να αξίζει να ζούμε για να το υπερασπιζόμαστε.


*Η Δήμητρα Κιομουρτζίδου φωτογραφίζοντας έβαλε τα κεφαλαία γράμματα σε ετούτη τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Tuesday, March 26, 2019

Να ήσουν η γη μου όμως



Θα γιόρταζα εθνικές επετείους αν ήσουν η γη μου. Τότε ναι, θα 'χα πατριωτικό φρόνημα, θα γέμιζα περηφάνια που σε υπερασπίστηκα, σε φύλαξα, σε κέρδισα. Τότε ναι, θα θυμόμουν με χαρά τις πληγές, τα αίματα, τα βάσανα, τους θανάτους μου. Θα έκανα παρελάσεις στη μνήμη κάθε φοράς που το χώμα-σώμα σου θα με είχε σκεπάσει.

Αν ήσουν η γη μου, θα 'γραφα θούριους για 'σένα. Θα αρμόδενα στίχους με τέτοια μαεστρία που κάποιοι, μια μέρα, θα ονόμαζαν εθνικούς σου ύμνους. Θα σήκωνα λάβαρα στη γεωγραφία σου και θα 'βαζα κάθε σκέψη μου, σαν παλικάρι, να ορκιστεί για το μέχρι θανάτου της αφοσίωσής της.

Θα έστηνα ενέδρες στα όλο αμηχανία χαμόγελά σου. Θα φύλαγα στενά να μην περάσουν οι ενδοιασμοί και οι δεύτερες σκέψεις σου, να μη διαβούν οι αναστολές και οι αναβολές σου. Θα ανατίναζα γέφυρες για να κόψω την επικοινωνία των παγιωμένων φόβων σου, με το παρόν σου.

Αν ήσουν η γη μου, κάθε νύχτα θα σε χαρτογραφούσα. Από βορρά σε νότο και πάλι πίσω, θα σε περπατούσα με γλώσσα και δάχτυλα, με γεύση και αφή. Να ξέρω τα μονοπάτια σου, τις πλαγιές, τις κατηφόρες σου. Να ξέρω τους κόλπους, τις αβύσσους, τα νερά σου. Έτσι μόνο θα μπορούσα βέβαια να υπερασπιστώ τις επιλογές μας.

Αν ήσουν η γη μου, θα 'μουν η επανάστασή σου.

Friday, February 8, 2019

Ένα όχι βιογραφικό



Είμαι σεξ, τηγανητές πατάτες και φέτα. Είμαι θλίψη, ένα τραπέζι για έναν και λίγο τυρί που έχει κιτρινίσει στο ψυγείο. Είμαι μοναξιά στο πέσιμο του ήλιου, καμένο λάδι που δεν έχει αλλαχτεί για πολλοστή φορά και χάπια χοληστερίνης. Είμαι ένας δύσκολος χειμώνας, ένας ερεθισμένος λαιμός και η επιμονή των ίδιων χιλιάδων σκέψεων κάθε βράδυ.

Έχω πολλά σπίτια να κοιμάμαι τις νύχτες και κανένα να πηγαίνω για φαγητό το μεσημέρι. Δεν είναι πάντα επιλογή αυτό. Είναι και ήττα. Σε κάτι φάσεις της ζωής μας είναι και ήττα.

Είμαι ένα αξύριστο πρόσωπο, ένα κακοταϊσμένο σώμα και κάτι μαύρα ρούχα πάνω του. Σέρνω τις σόλες μου σε πλακάκια προσέχοντας να μην πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν γίνει αυτό θα έρθει το τέλος του πλανήτη. Τα βράδια όμως, ακόμη κι αν αποφεύγω τις γραμμές, αυτή η σκέψη έρχεται συχνότερα: θα κάνω κάτι μια μέρα και θα ‘ναι η αιτία ο πλανήτης να πάψει να υπάρχει. «Διαγαλαξιακό εργοστάσιο παραγωγής ενοχών», θα το έλεγε μια φίλη μου.
Ο Γενάρης μου ήταν δύσκολος. Πάντα γκρινιάζω αλλά ετούτον δεν είχα καν κουράγια να περιγράψω την ανεπάρκειά μου απέναντι στα γεγονότα. Κάνοντας ένα zoom out έβλεπα έναν τύπο δεμένο ανάσκελα σε ένα λιβάδι κι ένα εκατομμύριο βίσσωνες να πηγαίνουν τρέχοντας προς το μέρος του. Δεν είχαν κάτι μαζί του, ήταν απλά ακριβώς στο διάβα τους.

Είμαι αργά το απόγευμα στο γραφείο, τρεις καρτέλες στο excel ανοιχτές κι ένα κείμενο που ήθελα καιρό να τελειώσω κι όλο το άφηνα γιατί δε μου έβγαιναν οι ώρες. Είμαι όσα δεν πρόλαβα, όσα έκανα βιαστικά κι όσα θα ‘θελα να μην είχα κάνει καθόλου. Είμαι κάθε Παρασκευή που δεν έχει προσμονή Σαββατοκύριακου και κάθε βδομάδα που πέρασε και δεν άφησε καν μια ρυτίδα να θυμίζει το πέρασμά της.
Είμαι οργασμοί, φιλιά νικοτίνης, φιλιά έρωτα και αλκοόλ. Είμαι σημάδια από δαγκώματα, νύχια στην πλάτη και λέξεις στα αφτιά. Είμαι η αλήθεια για μια στιγμή κι η αίσθηση της ανασφάλειας για τη διάρκεια. Πια, τώρα, αυτό.

Αιτούμαι τη θέση της προκήρυξής σας.

Create your own banner at mybannermaker.com!