Στεριά με στεριά (3)

 

Σε ετούτο τον τόπο, στη μέση του πελάγους, στον τόπο των σχεδόν διακοσίων κατοίκων κάποτε εξορίζονταν αριστεροί, εξορίζονταν κομμουνιστές. Άνθρωποι απλοί, του καθεμέρα, του μόχθου, της διπλανής οικογένειας, του δικού μας σπιτιού. Και άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, άνθρωποι ξεχωριστοί, από αυτούς που τόσοι μαζεμένοι σε μια εποχή, σε ένα μέρος υπάρχουν μια φορά στα χίλια χρόνια, άνθρωποι που με την πένα τους και τη σκέψη τους κράτησαν όρθια τη γλώσσα, τη χώρα, το πνεύμα της. Βάρναλης, Ρίτσος, Κατράκης, Λουντέμης, Λειβαδίτης κι ένα σωρό άλλοι βρέθηκαν εδώ, απομονώθηκαν αλλά δεν πτοήθηκαν, φυλακίστηκαν αλλά δε γονάτισαν.

Η γη έχει μνήμες. Οι χωματόδρομοι έχουν μνήμες. Τα γκρεμισμένα σπίτια έχουν μνήμες. Η θάλασσα -πάνω από όλα η θάλασσα- έχει μνήμες. Περπατάω, αγγίζω, κολυμπάω. Συνομιλώ με τη σκόνη, το αλάτι, το νερό. Όλα θυμούνται, όλα μου λεν. Δεν έχουν φειδώ στις αφηγήσεις τους. Θέλουν να ‘χω κι εγώ μνήμες. Θέλουν το νήμα να μην κοπεί, η αφήγηση να συνεχιστεί. Θέλουν το πέρασμα να γίνει και σε εμένα, να γίνεται και στον καθένα που έρχεται εδώ.

Μπαίνοντας στο λιμάνι, η εικόνα του ποιητή, του Μεγάλου Ποιητή, περιμένει, κοιτάζει, καλωσορίζει. Κατεβαίνεις απ’ το πλοίο, στην πλάτη ο σάκος, στο χέρι άλλα χέρια, μπροστά σου στα πενήντα μέτρα τα λόγια του: «Δεν έχω καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω, να μη σκοτώνουμαι. Δώσ’ μου το χέρι σου...»

Χαμογελάς. Συνειδητοποιείς πού ήρθες. Προχωράς.

Νύχτα τρίτη. Ιστορία τρίτη. Τέλος.

Το νησί της Γαιοθάλασσας (6)

 

Τα βράδια πέρασαν όπως η ψιλή ηφαιστειακή άμμος όλες αυτές τις μέρες ανάμεσα στα δάχτυλά μου, στα μαλλιά μου, στις σελίδες των βιβλίων μου. Πέρασαν γρήγορα, πέρασαν εύκολα, πέρασαν όμορφα. Απόψε πακετάρω ρούχα γεμάτα αρμύρα, πέτρες που μάζεψα όπως κάνω σε κάθε νησί, βιβλία με φύκια για σελιδοδείκτες και συμπληρωματική στίξη στις αβλεψίες του συγγραφέα.

Η βόλτα στη Χώρα είχε το αντίο των τόπων που δεν ξέρεις αν θα ξαναδείς. Μια μικρή μελαγχολία στην άκρη των χειλιών, μια μικρή θλίψη στην κόκκινη απ’ τον αέρα και τη θάλασσα ματιά. Ετούτο το νησί που «ανεφάνη» στην τρικυμία κι έσωσε ξανά και ξανά μυθολογικούς ήρωες και ναυτικούς που προσεύχονταν για ένα μόνο τελευταίο -ή πρώτο- θαύμα, έχει μαζεμένη σε λίγα σπίτια και ένα ανεμοδαρμένο τοπίο, ομορφιά αρκετή για να φέρει αντίλογο και να σου εξηγήσει ότι μαζί του εύκολα δεν ξεμπλέκεις.

Τα σκαλιά στο σοκάκι ανεβαίνουν, στρίβουν αριστερά κι οδηγούν ίσως σε ένα άλλο νησί, ίσως σε έναν άλλον κόσμο, ίσως πάλι στο ξεκίνημά σου, στο λιμάνι το πρώτο. Δεν έχεις τρόπο να μάθεις αν δεν τα ανέβεις, δεν έχεις τρόπο να τα ανέβεις αν δεν είσαι έτοιμος για αυτό.

Στη Γαιοθάλασσα, ετούτος ο μάγος δε βρήκε δράκους, δε μάντεψε κανενός τέτοιου το όνομα, έφτασε όμως στο χάρτη σε σημεία που δεν είχε κάνει ως τώρα, μίλησε ξανά με τους αέρηδες κι επιστρέφει με ένα σωρό ακόμη ξόρκια ομορφιάς στο μυαλό του και τις λέξεις του. Ας είναι οι μήνες που θα ‘ρθουν να με βοηθήσουν να τα κάνω εργαλεία μου.

Ανεβαίνω τα σκαλιά.

Νύχτα έκτη. Ιστορία έκτη. Τέλος.

*Το Έπος της Γαιοθάλασσας της Ούρσουλας Λε Γκεν παντοτινή μου έμπνευση. Έτσι και σε ετούτη τη σειρά των μικρών ιστοριών.

Το νησί της Γαιοθάλασσας (5)

 

Κι αν δε σ’ είχα γνωρίσει ποτέ, κι αν στο ίδιο νησί διαλέγαμε τα απέναντι μαγαζιά και τα ανάποδα φλερτ, στο τέλος της βραδιάς, βγαίνοντας πιωμένοι και νυσταγμένοι, θα πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είναι θέμα τυχαιότητας όλα τα πράγματα. Κάποιοι θεοί, ξέρεις, δεν παίζουν ζάρια.

Δε θέλω να εξηγώ. Δεν εξηγείς γιατί είναι μπλε το Αιγαίο και γαλαζοπράσινο το Ιόνιο. Δεν εξηγείς γιατί ο άνεμος ευθύνεται για τη μορφολογία των Κυκλάδων. Δεν εξηγείς γιατί στα νησιά στην πορεία του ηφαιστείου είναι μαύρη η άμμος. Δεν εξηγείς γιατί τα πλοία ταξιδεύουν νύχτα και τα αεροπλάνα προσγειώνονται μέρα. Δεν εξηγείς τίποτα που τα σύμβολα και οι λέξεις της επιστήμης θα διέλυαν την ομορφιά των ποιημάτων. Όχι τουλάχιστον ανάμεσα σε κουβέντες, ουίσκυ και κοκτέιλ.

Στα νησιά της Γαιοθάλασσας, οι μάγοι ρίχνουν ομίχλες κι αφήνουν ορατές μόνο τις κορυφές τους. Σηκώνουν ανέμους και τα μετακινούν εκτός πυξίδας. Κάνουν ήλιους με τόσο φως που οι ψευδαισθήσεις παραβγαίνουν τις πραγματικότητες. Εδώ, οι μάγοι του Αρχιπελάγους, όταν ακούν για έρωτες που έχουν ημερομηνία λήξης, για έρωτες που δεν είναι σώματα που αέναα αναγεννώνται, γελάν τόσο δυνατά που ξυπνάνε τους δράκους στα δυτικά, εκεί που κανείς άνθρωπος για χιλιετίες δεν έχει φτάσει.

Στο πλησίασμα του τέλους των ημερών μου στο νησί, καταλαβαίνω πως δε θέλω άλλο παρά κάθε απόγευμα να σε βλέπω να γίνεσαι ηλιοβασίλεμα.

Νύχτα πέμπτη. Ιστορία πέμπτη. Τέλος.

Το νησί της Γαιοθάλασσας (4)

 

Στο νησί της Γαιοθάλασσας όλοι διαβάζουν. Κορίτσια που μόλις έχουν ξεπηδήσει από την πένα του Ρόμπινς, αγόρια που ήρθαν παρέα από άλλη χώρα, μοναχικοί ίσως συγγραφείς ίσως καθηγητές, κυρίες με τις φίλες τους, τύποι ψαγμένοι, τύποι χαμένοι, όμορφοι ηλικιωμένοι. Στην άμμο, κάτω από αρμυρίκια, στα beach bar, στα καφέ, στα παγκάκια της Χώρας, στα όρθια, παντού. Όλο το νησί ένα αναγνωστήριο.

Πόσα βιβλία έχω δει, πόσους τίτλους διάβασα φευγαλέα, πόσα εξώφυλλα ανοιγόκλεινε ο αέρας, πόσες σελίδες γέμιζαν με άμμο, πόσα σκίστηκαν, πόσα μούσκεψαν, σε πόσα χάλασε το δέσιμο! Συγγραφείς γνωστοί, τίτλοι αγαπημένοι αλλά και τόσοι άγνωστοι, τόσοι καινούριοι, τόσοι σε άλλες γλώσσες! Όλο το νησί μια βιβλιοθήκη.

Εδώ, σε ετούτο το νησί του Αρχιπελάγους, τα βιβλία γίνονται ένα με τα σώματα. Ανοιγμένα στο στήθος γυμνών κοριτσιών που έτσι κοιμήθηκαν κάνοντάς το σελιδοδείκτη. Στο πρόσωπο αγοριού που το ορίζει σκίαστρο, τρεις το μεσημέρι, για τον ήλιο. Κλειστά πάνω σε πόδια που ποζάρουν για το επόμενο στόρι. Στη μασχάλη στο κουβάλημα προς την παραλία. Σε χέρια άγρια απ’ τη δουλειά, σε χέρια κουρασμένα απ’ τα χρόνια, σε χέρια με νύχια σε κάθε χρώμα, σε χέρια παιδικά, σε χέρια μαυρισμένα, σε χέρια με δέρμα σκασμένο απ’ τον ήλιο, το αλάτι και το αντισηπτικό, σε χέρια δροσερά που το έπιασαν μόλις βγήκαν απ’ τη θάλασσα.

Στο νησί της Γαιοθάλασσας, που αν βλέπεις το μπλε και το λευκό βλέπεις τον κόσμο όλο, διαβάζω για άλλο νησί στην άλλη άκρη του πλανήτη, που κάποιοι ενώ δε βλέπουν ούτε το μπλε ούτε το λευκό, προσπαθούν να καταλάβουν τον κόσμο όλο. Κι είναι η σκέψη μου ότι και τα χρώματα δεν είναι άλλο από την ανάγκη μας για ομορφιά. Κι αυτήν, μπορούμε να την βρούμε εξίσου είτε με αυτά είτε χωρίς αυτά.

Νύχτα τέταρτη. Ιστορία τέταρτη. Τέλος.

Το νησί της Γαιοθάλασσας (3)

 

Στα νησιά το «απέναντι» έχει μιαν άλλη σημασία. Δεν είναι το τοπικό επίρρημα της στεριάς. Δεν είναι το μαγαζί στην άλλη άκρη του δρόμου, η γειτόνισσα του τρίτου που απλώνει τα λευκά της, το ραντεβού στο φανάρι. Δεν έχει όσα του χρεώνουμε πατώντας στο έδαφος, μιλώντας με τον ρεαλισμό αυτού που βλέπουμε κι εύκολα μπορούμε να φτάσουμε.

Εδώ τα «απέναντι» στέλνουν τη γραμματική στο διάολο από την πρώτη πρόταση. Απέναντι είναι ο πόθος για κάτι που δεν ξέρω αλλά διαρκώς το φαντάζομαι. Απέναντι είναι ο φόβος για το πώς θα φτάσω, για το αν θα φτάσω, για το τι θα αντικρύσω. Απέναντι είναι κάτι κορυφές τη μέρα και μερικά φώτα το βράδυ. Είναι εικόνες αχνές κι εικόνες έντονες, ανάλογα με την κατεύθυνση του αέρα και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας.

Εδώ το «απέναντι» είναι ρήμα. Είναι το θα φύγω, μια μέρα θα φύγω για εκεί, θα το δεις. Είναι επίθετο. Είναι το άπιαστο, το όμορφο, το φανταστικό. Είναι ουσιαστικό. Είναι το όνειρο που σε επανάληψη έρχεται κάθε βράδυ. Είναι ο στόχος που κάθε νύχτα με τους φίλους μου βάζω και κάθε πρωί μπρος στη μάνα μου που θα μείνει μόνη αναιρώ. Είναι ο παράδεισος. Όχι ο παλιός, με τα δέντρα και τα φίδια και το Θεό. Ο δικός μου παράδεισος. Ο μακριά από εδώ.

Στα νησιά της Γαιοθάλασσας καθένας κοιτάζει κι ελπίζει σε κάποιο απέναντι. Και πολλοί είναι που φεύγουν και πάνε προς τα εκεί. Και το κάνουν ξέροντας ότι τότε το Αρχιπέλαγος θα είναι το απέναντι κι ο πόθος τους ως νόστος θα έχει αντιστραφεί.

Νύχτα τρίτη. Ιστορία τρίτη. Τέλος.

Το νησί της Γαιοθάλασσας (2)

 

Στις χώρες των νησιών της Γαιοθάλασσας ανακαλύπτεις την ομορφιά ως συνώνυμο της απλότητας. Σαν κορίτσια με ένα σορτς και μια μπλούζα, μονόχρωμα βαμμένα νύχια και τα μαλλιά πιασμένα πίσω. Τριγυρίζεις μέσα τους και κοινωνείς το ωραίο.

Καταλαβαίνω τον Ελύτη γιατί κόλλησε και σε όλη του τη ζωή έγραφε για αυτό το λευκό και αυτό το γαλάζιο, για αυτές τις γραμμές, για αυτό τον ήλιο. Καταλαβαίνω τους ναυτικούς που έχασαν τα μυαλά τους νομίζοντας τις νύχτες τα φώτα τους καράβια κι εξόκειλαν σε ξέρες. Μήτε οι ποιητές, μήτε οι ταξιδιώτες μπορούν να καταφύγουν στην ασφάλεια των όσων έχουν δει -ή μπορούν να δουν- για να συνεχίσουν το δρόμο τους ανεπηρέαστοι.

Την ομορφιά των μικρών πολιτειών του Αρχιπελάγους δεν την προσπερνάς, δεν την αφήνεις στο πλάι των κειμένων σου. Χτίστηκαν ψηλά για να αποφεύγουν τους πειρατές και τους επιδρομείς. Έστησαν τα σπίτια τους, στην εξωτερική βόλτα, το ένα πλάι στο άλλο για να αποτελούν τείχη σε ένα νοητό κάστρο που αμύνεται. Μέτρησαν λίγες δεκάδες εκατοστά για τα σοκάκια τους για να τιθασεύουν τους αέρηδες. Έβαψαν άσπρο για να ανταποδίδουν στα ίσα το ασταμάτητο κάψιμο του ήλιου και μπλε για να μην ξεχνάν το φλερτ που οφείλουν με τη θάλασσα που φαίνεται πάντα απέραντη κι ατέλειωτη στο βάθος.

Εδώ, στα νοτιοανατολικά όρια των Κυκλάδων, η ομορφιά έχει τον τρόπο της να μη λείπει. Και το «να μη λείπεις» -κάτι φορές- είναι το πρώτο βήμα για το «να υπάρχεις».

Νύχτα δεύτερη. Ιστορία δεύτερη. Τέλος.

Το νησί της Γαιοθάλασσας (1)

Τα ταξίδια θέλουν ανθρώπους να τα κάνουν, θέλουν μέσο για να πραγματοποιηθούν και θέλουν μνήμη και λέξεις να τα αφηγηθούν. Είναι περίπου σαν τα δέντρα που πέφτουν στο δάσος. Για να κάνουν θόρυβο πρέπει κάποιος να είναι εκεί, να τα δει που πέφτουν, να τα ακούσει.

Τα ταξίδια που πιάνουν απ’ το μανίκι τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και τραβολογιούνται μαζί του ως το φεύγα του σχεδόν, έχουν ταυτόχρονα τη χαρά του «λίγο ακόμη» και τη θλίψη του «θα τελειώσει σύντομα». Μέρα τη μέρα που περνάει, η τραμπάλα αλλάζει βάρος και το σώμα στον αέρα πρόσωπο.

Τα πλοία που γνωρίζεις από παλιά, που έχεις ταξιδέψει πολλές δεκάδες φορές μαζί τους είναι χαρτάκι με οδηγίες στην τσέπη σε βαρκάρη του Αρχιπελάγους. Τα νησιά της Γαιοθάλασσας δεν είναι εύκολα στην προσέγγισή τους. Τι κι αν νότια τα λιμάνια τους, αν δεν έχεις τους μάγους τους με το μέρος σου δεν δένεις χωρίς απώλειες σε αυτά.

Ο Απόλλωνας φώτισε πάλι μια γη μες στο σκοτάδι, προσεγγίσαμε, η μπουκαπόρτα άνοιξε. Ένας άγριος βορειοδυτικός με υποδέχτηκε. Σήκωσα την κουκούλα να φυλαχτώ. Ξέρω τι να περιμένω.

Νύχτα πρώτη. Ιστορία πρώτη. Τέλος.

Τέλος του κόσμου: πέντε χρόνια μετά! Κι άλλα πέντε.

Μέρα 1825η ΜτΚ (Μετά την Καταστροφή)

Επέτειος σήμερα. Πέντε χρόνια. Πέντε χρόνια μόνη. Τι ήταν αυτό; Από πού ήρθε; Γιατί κανείς δεν το πρόβλεψε; Και πώς δηλαδή; Τους εξαφάνισε όλους σε όλο τον κόσμο; Ναι στην πόλη μου, ναι ως εδώ που έχω φτάσει. Μόνο σκόρπια ζώα σαν τη Μάρκα, τη σκυλίτσα μου που με βρήκε ένα απ' τα πρώτα βράδια. Τι θα 'κανα αλήθεια χωρίς αυτή; Θα 'χα τρελαθεί, ε; Αντέχει ο άνθρωπος χωρίς καμιά παρέα; Αντέχει το μυαλό του χωρίς επιβεβαίωση ότι κάποιος τον ακούει, κάποιος, έστω στοιχειωδώς, τον καταλαβαίνει; Πέντε χρόνια Μετά την Καταστροφή. Πολιτισμός διαλυμένος αλλά η Φύση σιγά-σιγά ανακάμπτει. Κι είναι αυτό η πιο δυνατή φωνή ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και δίχως τον άνθρωπο. Είναι η επιβεβαίωση των προσγειωμένων, των νηφάλιων πριν την καταστροφή, που έλεγαν ότι είμαστε απλά ένα ακόμη δημιούργημά Της, ότι αν συνεχίζαμε να μην τη σεβόμαστε θα έκανε ό,τι είχε κάνει με τόσα άλλα δημιουργήματά της μέσα στις χιλιετίες: θα μας εξαφάνιζε.

Μόνη μου λοιπόν; Κοιτάζω τα βράδια τον ουρανό. Βλέπω σκόρπιους δορυφόρους. Στην αρχή έλεγα ότι για να είναι εκεί πάνω ίσως να υπάρχουν κι εδώ κάτω κάποιοι που τους χειρίζονται. Τώρα δεν το λέω. Ξέρω, είναι απομεινάρια ενός πολιτισμού που κάποτε άκμασε και κατάφερε σπουδαία πράγματα. Δυστυχώς, όχι μόνο τέτοια. Θυμάμαι τους πρώτους μήνες τι τρόμος, τι πόνος, τι πανικός σε μια μόνο σκέψη: τι κάνουν οι άνθρωποι που ήταν στο διάστημα, στον διαστημικό σταθμό τη στιγμή της καταστροφής; Έχουν ξεμείνει εκεί πάνω και περιμένουν απλά το τέλος τους απ' την πείνα; Φαγώθηκαν μεταξύ τους; Αυτοκτόνησαν;... Ουφ, το αποδέχτηκα. Είδα τόση φρίκη στην πόλη μου, μπαίνοντας σε άλλες πόλεις που όλα πια μου φαίνονται φυσιολογικά. Σαν και να έχει μπει μια ασπίδα ενάντια σε κάθε αισθηματικό πόνο. Δε νιώθω ρε παιδί μου, πώς να το πω; Έτσι μου έφυγε κι ο φόβος. Ακούω ουρλιαχτά στη νύχτα και δεν τρομάζω. Ακούω θορύβους κοντά μου στο σκοτάδι και απλά προσπαθώ να ηρεμήσω τη Μάρκα. Δεν έχει ανθρώπους. Ζώα είναι, μόνα σαν κι εμένα, που με φοβούνται και κρατάνε την απόσταση που θεωρούν ασφαλείας.

Μέρα 2190η ΜτΚ

Ένας ακόμη χρόνος. Να ανάψουμε κεράκι Μάρκα; Γελάς; Αλήθεια το λέω. Έτσι κάναμε παλιά. Στα γενέθλια ανάβαμε κεράκια, κάναμε ευχή και τα σβήναμε προσπαθώντας να μη μείνει κανένα αναμμένο. Μόνο έτσι έπιανε η ευχή. Εγώ τι ευχόμουν; Τα πιο τρελά. Ήθελα να εκθέσω το τζίνι. Ας πούμε να μιλάω ιαπωνικά άπταιστα ως τα επόμενά μου γενέθλια. Εννοείται ποτέ δε γινόταν. Αλλά... τώρα που το σκέφτομαι, τώρα που είμαστε μόνοι μας εδώ, γιατί όχι; Λοιπόν, Μάρκα, από σήμερα μιλάμε ιαπωνικά. Ναι-ναι, κι εγώ κι εσύ. Γαβ είναι το γαβ στα ιαπωνικά. Ποιος ξέρει πώς να 'ναι στα ελληνικά; Πάει αυτή η γλώσσα, χάθηκε μαζί με τους κατοίκους της. Ό,τι έχει μείνει απ' τον πολιτισμό της γης είμαι εγώ με τις θύμησές μου και την τελευταία γλώσσα που διασώζω μέσω ετούτου του ημερολογίου: τα ιαπωνικά!

[Σημείωση να σκιστεί και να καεί: Χαχχαχαα, πολύ αστείο αυτό με τα ιαπωνικά. Φαντάζομαι όταν μετά από αιώνες ένας ιπτάμενος δίσκος από κάπου πολύ μακριά θα προσγειωθεί και θα βρει το ημερολόγιό μου και θα καταγράψει ετούτη τη γλώσσα ως ιαπωνικά!!! Αυτό είναι η παραχάραξη της ιστορίας που λέγανε! Γιούχου, είμαι παραχαράκτρια και πολύ γουστάρω.]

Περπατάω αλλά όχι συνέχεια. Τριγυρίζω μετά από μήνες κατασκήνωσης κάπου που μου αρέσει πολύ. Αποφεύγω τη θάλασσα. Προτιμώ να κινούμαι ηπειρωτικά. Μου αρέσει να την κοιτάζω αλλά πια μου φέρνει μεγάλη θλίψη. Δεν είμαι για μελαγχολίες, έχω πολλές σκοτούρες να διαχειριστώ, όχι κι αυτή. Είναι ένα όριο η θάλασσα. Δε θα μπορέσω να τη διασχίσω ποτέ μόνη μου. Δεν ήξερα ιστιοπλοΐα, δεν είχα μπει ποτέ σε μικρή βάρκα παρά μόνο στα πλοία της γραμμής. Και δεν ξέρω μπάνιο. Πού να πάω λοιπόν; Να πνιγώ; Άσε τώρα. Έχω έναν πολιτισμό να συνεχίσω. Μια γλώσσα να διαιωνίσω... Χαχαχαχχαχαχχααα... Βρε λες να μου στρίβει;

Μέρα 2555η ΜτΚ

Άλλος ένας χρόνος. Χωρίς σεξ. Πώς ήταν, αρχίζω να το ξεχνάω; Ναι, αυτό μου λείπει πιο πολύ απ' όλα. Είναι εξάλλου και η μόνη ζωτικής σημασίας ανάγκη μου που δεν μπορώ να ικανοποιήσω. Πόσες φορές, όλο και πιο συχνά, τα πόδια μου καίνε, μουσκεύω, τα παρατάω όλα και αρχίζω και χαϊδεύομαι εκεί που βρίσκομαι. Τι τάχα μου, θα με δει κανείς, θα εκτεθώ; Βαρέθηκα όμως. Τι να κάνω τις φαντασιώσεις των κατά μόνας ικανοποιήσεών μου όταν ξέρω ότι κανείς πια δε θα βρεθεί να μπει μέσα μου, να τον νιώσω να παλινδρομεί έρωτα και ηδονή, να ιδρώνει εξάντληση γλυκιά, να δαγκώνει ουρλιαχτά και να τελειώνει μαζί μου θάλασσες; Είμαι πιτσιρίκα και το ότι σταμάτησα να πηδιέμαι τόσο νωρίς μπορεί να κάνει ό,τι δεν κατάφερε η μοναξιά και η φρίκη: να με οδηγήσει στην αυτοκτονία. Είπαμε, η κουβέντα είναι για μια ζωτική μου ανάγκη.

Τι γαβγίζεις γριούλα μου; Εσύ θα έχεις περάσει τα δώδεκα, δε σκέφτεσαι τέτοια πια. Εγώ αντίθετα, πριν τα τριάντα, όλο και περισσότερο ζαλίζομαι στην έλλειψή του. Το 'χει εξάλλου κι η φυλή μου, είναι ίδιόν της. Έτσι είμαστε στην Ιαπωνία, sex addicts που λέγανε κι οι Κινέζοι... [Χαχαχαχχαχα τέλεια περνάω η παραχαράκτρια!] Τώρα καταλαβαίνω τον δύσμοιρο τον Αδάμ και τη φιλολογία του Χριστιανισμού. Τον έφτιαξε ο Θεός και μάλλον πηδούσε ακόμη και τα καρπούζια. Γι' αυτό σκέφτηκε και του έστειλε την Εύα. Ή τον Ντέιβιντ. Δεν είμαι σίγουρη. Μεγάλοι ψευταράδες ήταν εξάλλου οι συγγραφείς των θρησκειών. Μην κοιτάς εμένα που είμαι αληθινή σαν παγόδα στην Κατερίνη.

Χμ, τι είναι θρησκεία; Ούτε αυτό το ξέρεις; Θρησκεία ήταν κάτι σαν αυτό που έχουμε στήσει εμείς οι δύο εδώ πέρα. Ξεκινούσε πάντα με έναν (εμένα δηλαδή) σε έναν ολόκληρο κόσμο, ύστερα ερχόταν μια παρέα (εσύ δηλαδή) και στην πορεία έμπαιναν κανόνες που έπρεπε να ακολουθηθούν από όλους (απ' τους εξωγήινους που θα έρθουν μετά από χιλιάδες χρόνια δηλαδή). Βάζω λοιπόν τώρα τον πρώτο κανόνα: Οι Ιάπωνες μπορούν να αυνανίζονται παντού και πάντα κι αυτό είναι φυσιολογικό. Οι υπόλοιποι μόνο κάτω από μουριές 6-7 το απόγευμα...

Λαλλαλααλλα... και εγένετο τρέλα!

Μέρα 2691η Μτκ

Έφυγε και το δίσεκτο. Γρουσούζικο έτος. Έχασα τη Μάρκα πριν δυο βδομάδες. Σαλάτα το μυαλό μου. Δεν την έθαψα. Θα δενόμουν με τον τόπο κι αυτό θα ήταν και το δικό μου τέλος. Νομίζω με σώζει το ότι κινούμαι, το ότι περπατάω. Έχω διασχίσει τη μισή Ευρώπη. Νότια Ευρώπη. Αποφεύγω τα μεγάλα κρύα. Δε νομίζω θα τα καταφέρω να επιβιώσω στα χιόνια. Ούτως ή άλλως η Καταστροφή άλλαξε τον καιρό. Μια τέφρα έχει κάνει πιο αχνό τον ήλιο. Σίγουρα 8-10 βαθμοί πιο κάτω από ό,τι είχαμε πριν. Ίσως φτάνοντας στην Ιβηρική να κάνω την απόπειρα απ' το Γιβραλτάρ να περάσω απέναντι. Θα δω πώς. Αφού πρώτα κάνω δοκιμές με βάρκες κοντά στην ακτή, θα περιμένω μέρα άπνοιας και θα το τολμήσω. Κάπως έτσι μάλλον. Πρέπει να ψάξω πιο ζεστά μέρη. Να ξεπεράσω το φόβο μου για την απέραντη γαλάζια.

Τώρα πάντως σκέφτομαι την παράκαμψη ως το Παρίσι. Του χρόνου τέτοια εποχή, άνοιξη, θα το κανονίσω να είμαι εκεί. Όταν θα λιώνουν τα χιόνια και θα είναι υποφερτές οι νύχτες. Ήταν τεράστια πόλη, δεν ελπίζω αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί ένας ακόμη να περιφέρεται μέσα στην τρέλα του στα ερείπιά της. Μπορεί να έχει αυτοανακυρυχτεί ο Βασιλιάς του Άιφελ. Τι ήταν το Άιφελ; Τίποτα, μη δίνεις σημασία. Ένα ζαχαροπλαστείο. Είχανε σε μεγάλη εκτίμηση τις τάρτες του πριν γίνει το μπουμ. Θα του μιλήσω στα ιαπωνικά, θα του τα μάθω αφού δε μιλάω άλλο παρά ελάχιστα κινέζικα. Θα τα βρούμε, είμαι σίγουρη. Εξάλλου είμαι η ομορφότερη γυναίκα του κόσμου, πώς να μου αντισταθεί. Και με σεξουαλική πείνα που θυμίζει άραβα βροντόσαυρο μετά από ραμαζάνι... Χαχαχαχχχαα σαλεύω!

Την έκαψα. Τη Μάρκα λέω. Έχω την τέφρα της στο σάκο μου. Τώρα ψάχνω καινούριο σκυλάκι. Πάνε μήνες από όταν είδα το τελευταίο. Ήταν άγριο, του γάβγισε κι η Μάρκα και δε μας πλησίασε. Ελπίζω να φανώ πιο τυχερή περνώντας απ' τις εξοχές. Θα αφήσω σε λίγο το κατάλυμά μου. Δε θα βιαστώ, θα ξεχειμωνιάσω σε χωριό με πολλά ξύλα και κάποιο σπίτι όρθιο αλλά ο στόχος θα παραμένει το Παρίσι. Σε ένα χρόνο από τώρα. Εκτός... εκτός κι αν ένας άντρας, μια γυναίκα βρεθεί κάπου στο μεσοδιάστημα. Τότε μαζί θα αποφασίσουμε, μαζί θα σχεδιάσουμε, μαζί θα πάμε. Αφού πρώτα κάνουμε σεξ.

Μέρα 3056η ΜτΚ

Παρίσι. Είμαι σε σοκ. Η μισή πόλη είναι άθικτη. Δεν πίστευα ότι θα ξανάβλεπα κάτι τέτοιο. Σαν και να μην πέρασε από εδώ ο Αρμαγεδδών. Δεν έχω βρει κανέναν ακόμη αλλά έχω πια ελπίδες. Περπατάω από χτες σε κάθε δρόμο με τη σειρά και φωνάζω. Δεν έχω πάρει απάντηση αλλά δεν μπορεί. Δεν μπορεί ρε γαμώτο. Τώρα είμαι σε ένα σούπερ μάρκετ. Άπειρες προμήθειες στα ράφια άθικτες. Με προβληματίζει αυτό. Αν ζούσαν άνθρωποι θα τις είχαν πάρει. Αν όμως ζει μόνο ένας; Δύο; …(καλύτερα δύο)… Τότε είναι πολλά τα σούπερ μάρκετ και ίσως δεν έχουν πάρει ακόμη από εδώ. Δε χάνω το κουράγιο μου. Πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια ξαναβρήκα αυτά τα χαρτάκια που διπλώναμε στην τσέπη και πάνω τους γράφαμε "Ελπίδα". Ε, δε θα το πετάξω τόσο εύκολα!

Γεμίζω τον σάκο μου τρόφιμα και νερό. Παίρνω μολύβια και χαρτιά. Θα συνεχίσω το ψάξιμο. Είναι δυο ώρες ακόμη για τη νύχτα. Αν και τότε θα συνεχίσω λίγο ακόμη. Μια φωτιά αναμμένη φαίνεται καλύτερα στο σκοτάδι. Φεύγω.

Ντριιιιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιιν!

Έχω κοκαλώσει. Είναι τηλέφωνο. Το τηλέφωνο του Σούπερ Μάρκετ χτυπάει. Έχω κοκαλώσει. Όχι, πρέπει να τρέξω, να το προλάβω, να ξεπεράσω την έκπληξη. Να σταματήσω να το παίζω άγαλμα.

Παρατάω το μολύβι, τρέχω, θα σου γράψω μετά τι έγινε!

-Ν... ν... ναι; Παρακαλώ;

-ちょっと

-.... ε;

-こんばんは

-... Πλάκα μου κάνετε, ε;

Ρε εσύ...

Ρε εσύ! Απόψε που η νύχτα έχει χωματόδρομο θέλω να σου πω για να ξέρεις. Δεν είναι όλα εύκολα συνήθως, κι αν για λίγο χάνονται και κρύβονται τα δύσκολα, δεν είναι μόνο για λίγο. Ετούτη η ζωή έχει κυρίως τέτοια. Θέλω όμως να σου πω για να μην ξεχνιέσαι, για να μη σε πιάνουν απροετοίμαστη.

Ας πούμε ότι ζω αιώνες κι αιώνες, ας πούμε ότι έχανα πάντα τα σανδάλια μου μόλις εμφανίζονταν τα χαλίκια. Κι ας δεχτούμε ότι στο τέλος κάθε πορείας είχα ματωμένες φτέρνες και τσακισμένα γόνατα. Αλλά καλή μου, είμαι εδώ ακόμη και τώρα, είμαι εδώ και σου γράφω. Κι αυτό δεν είναι άλλο από νίκη. Με πόνο, με κλάμα, με λιγοψυχία πολλές φορές, ναι, αλλά στο τέλος νίκη. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς στο τέλος να αφηγείσαι μια ωραία ιστορία. Να μπορείς να αντιπαρέρχεσαι τον πόνο της διάρκειας με το χαμόγελο της στιγμής. Κι αν με ρωτάς, αν με ρωτήσεις ποτέ για έναν ορισμό της ζωής αυτόν θα σου δώσω: τη νίκη του όμορφου της στιγμής έναντι της ασχήμιας της διάρκειας.

Στο 'πα και πριν: δεν είναι νύχτα να μένεις αφύλαχτη απόψε. Κρύψε τα πλευρά σου και πισωπάτησε στα σίγουρα. Τέσσερις ώρες μένουν ως το πρωί, ανασυντάξου και ξεκίνα πάλι τότε. Δεν είναι αυτοσκοπός η προέλαση. Αν αυτό νομίζεις, τότε οι λάσπες των Βατερλώ θα σε περιμένουν, τότε με κολλημένα ως τα γόνατα άλογα δε θα μπορείς όχι να καλπάσεις αλλά ούτε μια σκακιστική γωνία να γράψεις. Βρες σκέπαστρο και χώσου από κάτω. Τις νύχτες που οι λάμες λάμπουν στα αντιφεγγίσματα, τις γλιτώνουν αυτοί που δε συναντώνται μαζί τους. Κι είναι κάτι λάμες που ταυτοσημαίνονται με το θάνατο.

Κορίτσι, κοίτα με και για μια φορά μόνο κάνε μου τη χάρη και μη με αμφισβητείς. Τη γραμμή που πατάμε την έχω δει πριν σχεδιαστεί. Την έχω βαδίσει βήμα-βήμα στην ανάποδη φορά της. Ξεκίνησα από εκεί που θα καταλήξουμε. Γνωρίζω τις στροφές της, τις μοίρες κάθε γωνίας της. Τα 'χω όλα αλάθευτα κρατημένα στο μυαλό μου. Με σκονάκι σου μιλάω. Δεν υποσχέθηκα ποτέ σε κανέναν Θεό ότι δε θα μιλήσω όταν θα πρέπει. Και για 'σένα όλα τα πρέπει γίνονται γάργαρες προστακτικές, γίνονται "μίλα". Δεν είμαι δίχως σου, γι' αυτό και τα πάντα θα σου πω.

Ετούτη η νύχτα δεν είναι σαν τις άλλες. Φυλάξου για να τη βγάλουμε.

Να αγιάσουμε τα ύδατα

Μην ξεχαστούμε σήμερα. Να αγιάσουμε τα ύδατα. Μη μας ξεφύγει. Να καλέσουμε παπάδες, ιερείς, μάγους, υπουργούς, πρωθυπουργούς, αρχηγούς της κάθε φυλής. Μην ξεχαστούμε. Να επαναλάβουμε το τελετουργικό, να ρίξουμε το σταυρό, να βουτήξουν νέοι άντρες να τον πιάσουν. Να ‘χουν καλή τύχη όλο το χρόνο. Μην ξεχαστούμε. Έξι του Γενάρη, η θρησκεία της Ευρώπης αγιάζει τα νερά. Κυρίως, τη θάλασσα και τα ποτάμια της Μεσογείου.

Μην ξεχαστούμε! Αλλά κι αν ξεχαστείτε εσείς να σας θυμίσω εγώ: 19.000* θάνατοι περίπου στα νερά της θάλασσάς μας, της Mare Nostrum, της Μεσογείου, τα τελευταία έξι χρόνια. Δεκαεννιά χιλιάδες άνθρωποι πνίγηκαν προσπαθώντας να περάσουν απ’ την Αφρική ή την Ασία στη δικιά μας Γη της Επαγγελίας. Στη Γη της Υπόσχεσης από κάποιον δουλέμπορο προς κάθε απελπισμένο. Μια πόλη ολόκληρη χαμένη εκεί που το καλοκαίρι κολυμπάμε, εκεί που ψαρεύουμε, εκεί που ζούμε. Πότε άλλοτε στην ιστορία της αυτή η θάλασσα σε καιρό ειρήνης είχε τόσους νεκρούς, τόσους πνιγμένους;

Μην ξεχαστούμε! Να αγιάσουμε τα νερά που πάνω τους πλέουν σαπιόβαρκες στιβαγμένες με ψυχές με δέκα μποφόρ ανέμους. Να αγιάσουμε τα κύματα που παίρνουν οικογένειες, που τραβάν στο βυθό τους παιδιά και μητέρες μιαν αγκαλιά ως το τέλος. Να αγιάσουμε τα Φαρμακονήσια μας, τη Λέσβο, τη Λαμπεντούζα, τη Λιβύη. Μην ξεχαστούμε! Να αγιάσουμε σκισμένες πλαστικές βάρκες στις ακτές και πορτοκαλί ξεβρασμένα σωσίβια.

Μην ξεχαστούμε. 6 του Γενάρη, των Φώτων, του Αγιασμού των Υδάτων, της βάπτισης των σε αυτά πνιγμένων ανθρώπων.

*Ο αριθμός σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δίνει ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης