Το νησί της Γαιοθάλασσας (3)

 

Στα νησιά το «απέναντι» έχει μιαν άλλη σημασία. Δεν είναι το τοπικό επίρρημα της στεριάς. Δεν είναι το μαγαζί στην άλλη άκρη του δρόμου, η γειτόνισσα του τρίτου που απλώνει τα λευκά της, το ραντεβού στο φανάρι. Δεν έχει όσα του χρεώνουμε πατώντας στο έδαφος, μιλώντας με τον ρεαλισμό αυτού που βλέπουμε κι εύκολα μπορούμε να φτάσουμε.

Εδώ τα «απέναντι» στέλνουν τη γραμματική στο διάολο από την πρώτη πρόταση. Απέναντι είναι ο πόθος για κάτι που δεν ξέρω αλλά διαρκώς το φαντάζομαι. Απέναντι είναι ο φόβος για το πώς θα φτάσω, για το αν θα φτάσω, για το τι θα αντικρύσω. Απέναντι είναι κάτι κορυφές τη μέρα και μερικά φώτα το βράδυ. Είναι εικόνες αχνές κι εικόνες έντονες, ανάλογα με την κατεύθυνση του αέρα και την καθαρότητα της ατμόσφαιρας.

Εδώ το «απέναντι» είναι ρήμα. Είναι το θα φύγω, μια μέρα θα φύγω για εκεί, θα το δεις. Είναι επίθετο. Είναι το άπιαστο, το όμορφο, το φανταστικό. Είναι ουσιαστικό. Είναι το όνειρο που σε επανάληψη έρχεται κάθε βράδυ. Είναι ο στόχος που κάθε νύχτα με τους φίλους μου βάζω και κάθε πρωί μπρος στη μάνα μου που θα μείνει μόνη αναιρώ. Είναι ο παράδεισος. Όχι ο παλιός, με τα δέντρα και τα φίδια και το Θεό. Ο δικός μου παράδεισος. Ο μακριά από εδώ.

Στα νησιά της Γαιοθάλασσας καθένας κοιτάζει κι ελπίζει σε κάποιο απέναντι. Και πολλοί είναι που φεύγουν και πάνε προς τα εκεί. Και το κάνουν ξέροντας ότι τότε το Αρχιπέλαγος θα είναι το απέναντι κι ο πόθος τους ως νόστος θα έχει αντιστραφεί.

Νύχτα τρίτη. Ιστορία τρίτη. Τέλος.