tag:blogger.com,1999:blog-57863669968032823572024-03-05T11:54:15.032+02:00ΟΣΑ ΠΗΡΕ Ο ΔΙΑΟΛΟΣΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.comBlogger289125tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-76096880093484416762020-11-12T00:02:00.007+02:002020-11-12T00:02:43.801+02:00Στεριά με στεριά (3)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhol7qxSYQhWjBdNTqtL1VkqYe0sUzGhR8m-C5Mv0WTsQop7ncAN-bFdz9GOxmDx0dfRnlaLv7ynk4Y9BARvY4jOdY8PHcGsfpjKYm3eCWwi1CAlz5POFhE-xHPOSdu9MH4mGyhnfdkKeM/s969/%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="727" data-original-width="969" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhol7qxSYQhWjBdNTqtL1VkqYe0sUzGhR8m-C5Mv0WTsQop7ncAN-bFdz9GOxmDx0dfRnlaLv7ynk4Y9BARvY4jOdY8PHcGsfpjKYm3eCWwi1CAlz5POFhE-xHPOSdu9MH4mGyhnfdkKeM/w320-h240/%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" width="320" /></a></div><br /> <p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Σε
ετούτο τον τόπο, στη μέση του πελάγους, στον τόπο των σχεδόν διακοσίων κατοίκων
κάποτε εξορίζονταν αριστεροί, εξορίζονταν κομμουνιστές. Άνθρωποι απλοί, του
καθεμέρα, του μόχθου, της διπλανής οικογένειας, του δικού μας σπιτιού. Και
άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, άνθρωποι ξεχωριστοί, από αυτούς που τόσοι
μαζεμένοι σε μια εποχή, σε ένα μέρος υπάρχουν μια φορά στα χίλια χρόνια, άνθρωποι
που με την πένα τους και τη σκέψη τους κράτησαν όρθια τη γλώσσα, τη χώρα, το
πνεύμα της. <b>Βάρναλης</b>, <b>Ρίτσος</b>, <b>Κατράκης</b>, <b>Λουντέμης</b>, <b>Λειβαδίτης</b> κι ένα σωρό άλλοι
βρέθηκαν εδώ, απομονώθηκαν αλλά δεν πτοήθηκαν, φυλακίστηκαν αλλά δε γονάτισαν. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Η
γη έχει μνήμες. Οι χωματόδρομοι έχουν μνήμες. Τα γκρεμισμένα σπίτια έχουν
μνήμες. Η θάλασσα -πάνω από όλα η θάλασσα- έχει μνήμες. Περπατάω, αγγίζω,
κολυμπάω. Συνομιλώ με τη σκόνη, το αλάτι, το νερό. Όλα θυμούνται, όλα μου λεν.
Δεν έχουν φειδώ στις αφηγήσεις τους. Θέλουν να ‘χω κι εγώ μνήμες. Θέλουν το
νήμα να μην κοπεί, η αφήγηση να συνεχιστεί. Θέλουν το πέρασμα να γίνει και σε
εμένα, να γίνεται και στον καθένα που έρχεται εδώ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Μπαίνοντας
στο λιμάνι, η εικόνα του ποιητή, του <b><span style="color: #cc0000;">Μεγάλου Ποιητή</span></b>, περιμένει, κοιτάζει, καλωσορίζει.
Κατεβαίνεις απ’ το πλοίο, στην πλάτη ο σάκος, στο χέρι άλλα χέρια, μπροστά σου στα
πενήντα μέτρα τα λόγια του: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">«Δεν έχω
καιρό να μην αγαπώ, να μη μισώ, να μη θέλω, να μη σκοτώνουμαι. Δώσ’ μου το χέρι
σου...»<o:p></o:p></i></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Χαμογελάς.
Συνειδητοποιείς πού ήρθες. Προχωράς.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Νύχτα
τρίτη. Ιστορία τρίτη. Τέλος.<o:p></o:p></span></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-54717890644274829722020-08-24T01:34:00.000+03:002020-08-24T01:34:01.689+03:00Το νησί της Γαιοθάλασσας (6)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU4zJCPGD-IAjza80wnXd9RKF2ilbIND1hNW3amL73COro_Q6R5M4sbCfUgsLXLwKXFDkOYE53xFo4Hr68lmA4Z9Q5x5pvgP37AaCksQQYolqbfM5oHcQGKBxMx6J5pLxW-3fEh0cpCa0/s2048/%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25AD%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjU4zJCPGD-IAjza80wnXd9RKF2ilbIND1hNW3amL73COro_Q6R5M4sbCfUgsLXLwKXFDkOYE53xFo4Hr68lmA4Z9Q5x5pvgP37AaCksQQYolqbfM5oHcQGKBxMx6J5pLxW-3fEh0cpCa0/w307-h410/%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CE%25AD%25CE%25BA%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" width="307" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
βράδια πέρασαν όπως η ψιλή ηφαιστειακή άμμος όλες αυτές τις μέρες ανάμεσα στα
δάχτυλά μου, στα μαλλιά μου, στις σελίδες των βιβλίων μου. Πέρασαν γρήγορα,
πέρασαν εύκολα, πέρασαν όμορφα. Απόψε πακετάρω ρούχα γεμάτα αρμύρα, πέτρες που
μάζεψα όπως κάνω σε κάθε νησί, βιβλία με φύκια για σελιδοδείκτες και συμπληρωματική
στίξη στις αβλεψίες του συγγραφέα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Η
βόλτα στη Χώρα είχε το αντίο των τόπων που δεν ξέρεις αν θα ξαναδείς. Μια μικρή
μελαγχολία στην άκρη των χειλιών, μια μικρή θλίψη στην κόκκινη απ’ τον αέρα και
τη θάλασσα ματιά. Ετούτο το νησί που <b>«ανεφάνη»</b> στην τρικυμία κι έσωσε
ξανά και ξανά μυθολογικούς ήρωες και ναυτικούς που προσεύχονταν για ένα μόνο
τελευταίο -ή πρώτο- θαύμα, έχει μαζεμένη σε λίγα σπίτια και ένα ανεμοδαρμένο
τοπίο, ομορφιά αρκετή για να φέρει αντίλογο και να σου εξηγήσει ότι μαζί του
εύκολα δεν ξεμπλέκεις.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
σκαλιά στο σοκάκι ανεβαίνουν, στρίβουν αριστερά κι οδηγούν ίσως σε ένα άλλο
νησί, ίσως σε έναν άλλον κόσμο, ίσως πάλι στο ξεκίνημά σου, στο λιμάνι το
πρώτο. Δεν έχεις τρόπο να μάθεις αν δεν τα ανέβεις, δεν έχεις τρόπο να τα
ανέβεις αν δεν είσαι έτοιμος για αυτό.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στη
<b>Γαιοθάλασσα</b>, ετούτος ο μάγος δε βρήκε δράκους, δε μάντεψε κανενός
τέτοιου το όνομα, έφτασε όμως στο χάρτη σε σημεία που δεν είχε κάνει ως τώρα,
μίλησε ξανά με τους αέρηδες κι επιστρέφει με ένα σωρό ακόμη ξόρκια ομορφιάς στο
μυαλό του και τις λέξεις του. Ας είναι οι μήνες που θα ‘ρθουν να με βοηθήσουν
να τα κάνω εργαλεία μου.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ανεβαίνω
τα σκαλιά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Νύχτα
έκτη. Ιστορία έκτη. Τέλος.</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;"><o:p></o:p></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: Times New Roman, serif;">*Το Έπος της Γαιοθάλασσας της Ούρσουλας Λε Γκεν παντοτινή μου έμπνευση. Έτσι και σε ετούτη τη σειρά των μικρών ιστοριών.</span></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-45567462697579782102020-08-23T04:52:00.001+03:002020-08-23T04:52:19.821+03:00Το νησί της Γαιοθάλασσας (5)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Qz30xsB4K76MIOO3sV940JSnEVRQiCOHNm_FyeNL8vTyiQVVFzYQYKjIilunJb6yYVi22QiGHP2ov3igLJbJgXzF8KebFdbyYami_NZ1bhQvvMfWUYbl0wFFS3jHQ-oH9NxKFy_BAPw/s2048/2020-08-23_03.50.33.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1537" data-original-width="2048" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8Qz30xsB4K76MIOO3sV940JSnEVRQiCOHNm_FyeNL8vTyiQVVFzYQYKjIilunJb6yYVi22QiGHP2ov3igLJbJgXzF8KebFdbyYami_NZ1bhQvvMfWUYbl0wFFS3jHQ-oH9NxKFy_BAPw/w410-h307/2020-08-23_03.50.33.jpg" width="410" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Κι
αν δε σ’ είχα γνωρίσει ποτέ, κι αν στο ίδιο νησί διαλέγαμε τα απέναντι μαγαζιά
και τα ανάποδα φλερτ, στο τέλος της βραδιάς, βγαίνοντας πιωμένοι και
νυσταγμένοι, θα πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο. Δεν είναι θέμα τυχαιότητας όλα
τα πράγματα. Κάποιοι θεοί, ξέρεις, δεν παίζουν ζάρια.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Δε
θέλω να εξηγώ. Δεν εξηγείς γιατί είναι μπλε το Αιγαίο και γαλαζοπράσινο το
Ιόνιο. Δεν εξηγείς γιατί ο άνεμος ευθύνεται για τη μορφολογία των Κυκλάδων. Δεν
εξηγείς γιατί στα νησιά στην πορεία του ηφαιστείου είναι μαύρη η άμμος. Δεν εξηγείς
γιατί τα πλοία ταξιδεύουν νύχτα και τα αεροπλάνα προσγειώνονται μέρα. Δεν
εξηγείς τίποτα που τα σύμβολα και οι λέξεις της επιστήμης θα διέλυαν την ομορφιά
των ποιημάτων. Όχι τουλάχιστον ανάμεσα σε κουβέντες, ουίσκυ και κοκτέιλ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στα
νησιά της Γαιοθάλασσας, οι μάγοι ρίχνουν ομίχλες κι αφήνουν ορατές μόνο τις κορυφές
τους. Σηκώνουν ανέμους και τα μετακινούν εκτός πυξίδας. Κάνουν ήλιους με τόσο
φως που οι ψευδαισθήσεις παραβγαίνουν τις πραγματικότητες. Εδώ, οι μάγοι του Αρχιπελάγους,
όταν ακούν για έρωτες που έχουν ημερομηνία λήξης, για έρωτες που δεν είναι
σώματα που αέναα αναγεννώνται, γελάν τόσο δυνατά που ξυπνάνε τους δράκους στα
δυτικά, εκεί που κανείς άνθρωπος για χιλιετίες δεν έχει φτάσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στο
πλησίασμα του τέλους των ημερών μου στο νησί, καταλαβαίνω πως δε θέλω άλλο παρά
κάθε απόγευμα να σε βλέπω να γίνεσαι ηλιοβασίλεμα.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Νύχτα
πέμπτη. Ιστορία πέμπτη. Τέλος.<o:p></o:p></span></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-80080742364808479702020-08-22T03:20:00.004+03:002020-08-22T03:20:40.167+03:00Το νησί της Γαιοθάλασσας (4)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Wd1d-HxJMJz9gD1EcQpXV9KZSxENIbJ-ArNEFmO1n4aZhHmfiWoMcejzO_PmmXwJMxaKg9yU-m2skbgpQ5s5OBL5YrTuZF1K27IOMxuHnQPpkpeSdrv8N8cyajbY1zRhNA_vjEadccY/s2048/20200819_172354.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="307" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7Wd1d-HxJMJz9gD1EcQpXV9KZSxENIbJ-ArNEFmO1n4aZhHmfiWoMcejzO_PmmXwJMxaKg9yU-m2skbgpQ5s5OBL5YrTuZF1K27IOMxuHnQPpkpeSdrv8N8cyajbY1zRhNA_vjEadccY/w410-h307/20200819_172354.jpg" width="410" /></a></div><p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στο
νησί της <b>Γαιοθάλασσας</b> όλοι διαβάζουν. Κορίτσια που μόλις έχουν ξεπηδήσει
από την πένα του Ρόμπινς, αγόρια που ήρθαν παρέα από άλλη χώρα, μοναχικοί ίσως
συγγραφείς ίσως καθηγητές, κυρίες με τις φίλες τους, τύποι ψαγμένοι, τύποι
χαμένοι, όμορφοι ηλικιωμένοι. Στην άμμο, κάτω από αρμυρίκια, στα </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">beach</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%; mso-ansi-language: EN-US;">bar</span><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">, στα καφέ, στα παγκάκια της Χώρας,
στα όρθια, παντού. <b>Όλο το νησί ένα αναγνωστήριο</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Πόσα
βιβλία έχω δει, πόσους τίτλους διάβασα φευγαλέα, πόσα εξώφυλλα ανοιγόκλεινε ο
αέρας, πόσες σελίδες γέμιζαν με άμμο, πόσα σκίστηκαν, πόσα μούσκεψαν, σε πόσα
χάλασε το δέσιμο! Συγγραφείς γνωστοί, τίτλοι αγαπημένοι αλλά και τόσοι
άγνωστοι, τόσοι καινούριοι, τόσοι σε άλλες γλώσσες! <b>Όλο το νησί μια
βιβλιοθήκη</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Εδώ,
σε ετούτο το νησί του <b>Αρχιπελάγους</b>, τα βιβλία γίνονται ένα με τα σώματα.
Ανοιγμένα στο στήθος γυμνών κοριτσιών που έτσι κοιμήθηκαν κάνοντάς το σελιδοδείκτη.
Στο πρόσωπο αγοριού που το ορίζει σκίαστρο, τρεις το μεσημέρι, για τον ήλιο. Κλειστά
πάνω σε πόδια που ποζάρουν για το επόμενο στόρι. Στη μασχάλη στο κουβάλημα προς
την παραλία. Σε χέρια άγρια απ’ τη δουλειά, σε χέρια κουρασμένα απ’ τα χρόνια,
σε χέρια με νύχια σε κάθε χρώμα, σε χέρια παιδικά, σε χέρια μαυρισμένα, σε
χέρια με δέρμα σκασμένο απ’ τον ήλιο, το αλάτι και το αντισηπτικό, σε χέρια
δροσερά που το έπιασαν μόλις βγήκαν απ’ τη θάλασσα. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στο
νησί της <b>Γαιοθάλασσας, </b>που αν βλέπεις το μπλε και το λευκό βλέπεις τον
κόσμο όλο, διαβάζω για άλλο νησί στην άλλη άκρη του πλανήτη, που κάποιοι ενώ δε
βλέπουν ούτε το μπλε ούτε το λευκό, προσπαθούν να καταλάβουν τον κόσμο όλο. Κι
είναι η σκέψη μου ότι και τα χρώματα δεν είναι άλλο από την ανάγκη μας για
ομορφιά. Κι αυτήν, μπορούμε να την βρούμε εξίσου είτε με αυτά είτε χωρίς αυτά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Νύχτα
τέταρτη. Ιστορία τέταρτη. Τέλος.</span></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-25897166404409949692020-08-21T02:06:00.002+03:002020-08-21T02:06:58.538+03:00Το νησί της Γαιοθάλασσας (3)<p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjomGquWKHM0E_LuGadbnSFoLe06ZTrkfactvlHrMj7dkJU6HFsNzqVs62Q4pdhcMfbz9LVtnCAajHfw15MVk1CY4UyxFgHA6DL0z9dpK8zLVSemLc9qdUY3XkvVb7oiwnNO3_fl9zHJQg/s2048/%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="384" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjomGquWKHM0E_LuGadbnSFoLe06ZTrkfactvlHrMj7dkJU6HFsNzqVs62Q4pdhcMfbz9LVtnCAajHfw15MVk1CY4UyxFgHA6DL0z9dpK8zLVSemLc9qdUY3XkvVb7oiwnNO3_fl9zHJQg/w513-h384/%25CE%25B9%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2584%25CF%2581%25CE%25AF%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" width="513" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><br /></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στα
νησιά το «απέναντι» έχει μιαν άλλη σημασία. Δεν είναι το τοπικό επίρρημα της
στεριάς. Δεν είναι το μαγαζί στην άλλη άκρη του δρόμου, η γειτόνισσα του τρίτου
που απλώνει τα λευκά της, το ραντεβού στο φανάρι. Δεν έχει όσα του χρεώνουμε
πατώντας στο έδαφος, μιλώντας με τον ρεαλισμό αυτού που βλέπουμε κι εύκολα
μπορούμε να φτάσουμε.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Εδώ
τα «απέναντι» στέλνουν τη γραμματική στο διάολο από την πρώτη πρόταση. Απέναντι
είναι ο πόθος για κάτι που δεν ξέρω αλλά διαρκώς το φαντάζομαι. Απέναντι είναι
ο φόβος για το πώς θα φτάσω, για το αν θα φτάσω, για το τι θα αντικρύσω.
Απέναντι είναι κάτι κορυφές τη μέρα και μερικά φώτα το βράδυ. Είναι εικόνες
αχνές κι εικόνες έντονες, ανάλογα με την κατεύθυνση του αέρα και την καθαρότητα
της ατμόσφαιρας. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Εδώ
το «απέναντι» είναι ρήμα. Είναι το <i>θα <b>φύγω</b>, μια μέρα θα φύγω για
εκεί, θα το δεις</i>. Είναι επίθετο. Είναι το <b>άπιαστο</b>, το <b>όμορφο</b>,
το <b>φανταστικό</b>. Είναι ουσιαστικό. Είναι το <b>όνειρο</b> που σε επανάληψη
έρχεται κάθε βράδυ. Είναι ο <b>στόχος</b> που κάθε νύχτα με τους φίλους μου
βάζω και κάθε πρωί μπρος στη μάνα μου που θα μείνει μόνη αναιρώ. Είναι ο <b>παράδεισος</b>.
Όχι ο παλιός, με τα δέντρα και τα φίδια και το Θεό. Ο δικός μου παράδεισος. Ο
μακριά από εδώ.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Στα
νησιά της <b>Γαιοθάλασσας</b> καθένας κοιτάζει κι ελπίζει σε κάποιο απέναντι.
Και πολλοί είναι που φεύγουν και πάνε προς τα εκεί. Και το κάνουν ξέροντας ότι
τότε <b>το Αρχιπέλαγος θα είναι το απέναντι</b> κι ο πόθος τους ως νόστος θα
έχει αντιστραφεί.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Νύχτα
τρίτη. Ιστορία τρίτη. Τέλος.</span></p><p></p></div><p></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-21084355168923276952020-08-20T02:53:00.002+03:002020-08-20T02:56:35.076+03:00Το νησί της Γαιοθάλασσας (2)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-fM8HCwgujuQfrAOakzRnfxTQeb5H41E8DJNbXwL7oKV5vClscJSc42E_pzIgm9MnruH_DKYD35POa3ETPSFPmG9orf-5P-kEfrsoUZsGupWRziZHrNlNaypIgkmEWJp4K3rBvcGb7RY/s719/2020-08-20_01.24.17.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="693" data-original-width="719" height="395" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-fM8HCwgujuQfrAOakzRnfxTQeb5H41E8DJNbXwL7oKV5vClscJSc42E_pzIgm9MnruH_DKYD35POa3ETPSFPmG9orf-5P-kEfrsoUZsGupWRziZHrNlNaypIgkmEWJp4K3rBvcGb7RY/w410-h395/2020-08-20_01.24.17.jpg" width="410" /></a></div> <p></p><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span face="" style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Στις
χώρες των νησιών της <b>Γαιοθάλασσας</b> ανακαλύπτεις την ομορφιά ως συνώνυμο της
απλότητας. Σαν κορίτσια με ένα σορτς και μια μπλούζα, μονόχρωμα βαμμένα νύχια
και τα μαλλιά πιασμένα πίσω. Τριγυρίζεις μέσα τους και κοινωνείς το ωραίο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span face="" style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Καταλαβαίνω
τον Ελύτη γιατί κόλλησε και σε όλη του τη ζωή έγραφε για αυτό το λευκό και αυτό
το γαλάζιο, για αυτές τις γραμμές, για αυτό τον ήλιο. Καταλαβαίνω τους
ναυτικούς που έχασαν τα μυαλά τους νομίζοντας τις νύχτες τα φώτα τους καράβια
κι εξόκειλαν σε ξέρες. Μήτε οι ποιητές, μήτε οι ταξιδιώτες μπορούν να
καταφύγουν στην ασφάλεια των όσων έχουν δει -ή μπορούν να δουν- για να συνεχίσουν
το δρόμο τους ανεπηρέαστοι. <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span face="" style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Την
ομορφιά των μικρών πολιτειών του Αρχιπελάγους δεν την προσπερνάς, δεν την
αφήνεις στο πλάι των κειμένων σου. Χτίστηκαν ψηλά για να αποφεύγουν τους πειρατές
και τους επιδρομείς. Έστησαν τα σπίτια τους, στην εξωτερική βόλτα, το ένα πλάι
στο άλλο για να αποτελούν τείχη σε ένα νοητό κάστρο που αμύνεται. Μέτρησαν
λίγες δεκάδες εκατοστά για τα σοκάκια τους για να τιθασεύουν τους αέρηδες.
Έβαψαν άσπρο για να ανταποδίδουν στα ίσα το ασταμάτητο κάψιμο του ήλιου και
μπλε για να μην ξεχνάν το φλερτ που οφείλουν με τη θάλασσα που φαίνεται πάντα
απέραντη κι ατέλειωτη στο βάθος.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span face="" style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Εδώ,
στα νοτιοανατολικά όρια των Κυκλάδων, η ομορφιά έχει τον τρόπο της να μη
λείπει. Και το <b>«να μη λείπεις»</b> -κάτι φορές- είναι το πρώτο βήμα για το <b>«να
υπάρχεις»</b>.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span face="" style="font-family: "times new roman", serif; font-size: 12pt; line-height: 107%;">Νύχτα
δεύτερη. Ιστορία δεύτερη. Τέλος.<o:p></o:p></span></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-86534645801560505752020-08-20T01:15:00.001+03:002020-08-20T01:15:34.645+03:00Το νησί της Γαιοθάλασσας (1)<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMkMOn1f-MZTdZIwht5N6OJDpxdXLbIMg1qIJaMVuED8wFBbcmWEy8CsDyYtrmmRgnWeMk572vbgCRyXIAr2b-oMat-ZAw_61ZWOEgjgDQJtGKRn1OV3go03d8y2W3NZz7VXbTN_hfQpQ/s2048/%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2580%25CF%2581%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1536" height="410" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMkMOn1f-MZTdZIwht5N6OJDpxdXLbIMg1qIJaMVuED8wFBbcmWEy8CsDyYtrmmRgnWeMk572vbgCRyXIAr2b-oMat-ZAw_61ZWOEgjgDQJtGKRn1OV3go03d8y2W3NZz7VXbTN_hfQpQ/w307-h410/%25CE%2599%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2581%25CE%25AF%25CE%25B1+%25CF%2580%25CF%2581%25CF%258E%25CF%2584%25CE%25B7.jpg" width="307" /></a></div><div style="text-align: justify;"><p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
ταξίδια θέλουν ανθρώπους να τα κάνουν, θέλουν μέσο για να πραγματοποιηθούν και
θέλουν μνήμη και λέξεις να τα αφηγηθούν. Είναι περίπου σαν τα δέντρα που
πέφτουν στο δάσος. Για να κάνουν θόρυβο πρέπει κάποιος να είναι εκεί, να τα δει
που πέφτουν, να τα ακούσει.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
ταξίδια που πιάνουν απ’ το μανίκι τις τελευταίες μέρες του καλοκαιριού και
τραβολογιούνται μαζί του ως το φεύγα του σχεδόν, έχουν ταυτόχρονα τη χαρά του
«λίγο ακόμη» και τη θλίψη του «θα τελειώσει σύντομα». Μέρα τη μέρα που περνάει,
η τραμπάλα αλλάζει βάρος και το σώμα στον αέρα πρόσωπο.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
πλοία που γνωρίζεις από παλιά, που έχεις ταξιδέψει πολλές δεκάδες φορές μαζί
τους είναι χαρτάκι με οδηγίες στην τσέπη σε βαρκάρη του Αρχιπελάγους. Τα νησιά
της Γαιοθάλασσας δεν είναι εύκολα στην προσέγγισή τους. Τι κι αν νότια τα
λιμάνια τους, αν δεν έχεις τους μάγους τους με το μέρος σου δεν δένεις χωρίς
απώλειες σε αυτά.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ο
Απόλλωνας φώτισε πάλι μια γη μες στο σκοτάδι, προσεγγίσαμε, η μπουκαπόρτα
άνοιξε. Ένας άγριος βορειοδυτικός με υποδέχτηκε. Σήκωσα την κουκούλα να
φυλαχτώ. Ξέρω τι να περιμένω.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;"><span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Νύχτα
πρώτη. Ιστορία πρώτη. Τέλος.<o:p></o:p></span></p><br /></div><p></p>ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-16449457329993974962020-03-15T14:26:00.001+02:002020-03-15T14:26:52.625+02:00Τέλος του κόσμου: πέντε χρόνια μετά! Κι άλλα πέντε.<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEvZ-Q2XB9Ka2sq5zpDt6S-ewIvgo6gScna2nakrRCQgmDfzknyaD0Xvn47O_ywe8MkJbYLNLccbQjjc-yxvd4XvpU95bhA0Baj5C-BGdgiAzlTN9ZvurFM6O-K5iVZ6sM7YyQ6y2EyN0/s1600/%25CF%2584%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="880" data-original-width="1600" height="220" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEvZ-Q2XB9Ka2sq5zpDt6S-ewIvgo6gScna2nakrRCQgmDfzknyaD0Xvn47O_ywe8MkJbYLNLccbQjjc-yxvd4XvpU95bhA0Baj5C-BGdgiAzlTN9ZvurFM6O-K5iVZ6sM7YyQ6y2EyN0/s400/%25CF%2584%25CE%25AD%25CE%25BB%25CE%25BF%25CF%2582+%25CF%2584%25CE%25BF%25CF%2585+%25CE%25BA%25CF%258C%25CF%2583%25CE%25BC%25CE%25BF%25CF%2585.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Μέρα 1825η ΜτΚ
(Μετά την Καταστροφή)</u></b></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επέτειος σήμερα. Πέντε χρόνια.
Πέντε χρόνια μόνη. Τι ήταν αυτό; Από πού ήρθε; Γιατί κανείς δεν το πρόβλεψε;
Και πώς δηλαδή; Τους εξαφάνισε όλους σε όλο τον κόσμο; Ναι στην πόλη μου, ναι
ως εδώ που έχω φτάσει. Μόνο σκόρπια ζώα σαν τη Μάρκα, τη σκυλίτσα μου που με
βρήκε ένα απ' τα πρώτα βράδια. Τι θα 'κανα αλήθεια χωρίς αυτή; Θα 'χα τρελαθεί,
ε; Αντέχει ο άνθρωπος χωρίς καμιά παρέα; Αντέχει το μυαλό του χωρίς επιβεβαίωση
ότι κάποιος τον ακούει, κάποιος, έστω στοιχειωδώς, τον καταλαβαίνει; Πέντε
χρόνια <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Μετά την Καταστροφή</b>.
Πολιτισμός διαλυμένος αλλά η Φύση σιγά-σιγά ανακάμπτει. Κι είναι αυτό η πιο δυνατή
φωνή ότι η ζωή μπορεί να συνεχιστεί και δίχως τον άνθρωπο. Είναι η επιβεβαίωση
των προσγειωμένων, των νηφάλιων πριν την καταστροφή, που έλεγαν ότι είμαστε
απλά ένα ακόμη δημιούργημά Της, ότι αν συνεχίζαμε να μην τη σεβόμαστε θα έκανε
ό,τι είχε κάνει με τόσα άλλα δημιουργήματά της μέσα στις χιλιετίες: θα μας
εξαφάνιζε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μόνη μου λοιπόν; Κοιτάζω τα
βράδια τον ουρανό. Βλέπω σκόρπιους δορυφόρους. Στην αρχή έλεγα ότι για να είναι
εκεί πάνω ίσως να υπάρχουν κι εδώ κάτω κάποιοι που τους χειρίζονται. Τώρα δεν
το λέω. Ξέρω, είναι απομεινάρια ενός πολιτισμού που κάποτε άκμασε και κατάφερε
σπουδαία πράγματα. Δυστυχώς, όχι μόνο τέτοια. Θυμάμαι τους πρώτους μήνες τι
τρόμος, τι πόνος, τι πανικός σε μια μόνο σκέψη: τι κάνουν οι άνθρωποι που ήταν
στο διάστημα, στον διαστημικό σταθμό τη στιγμή της καταστροφής; Έχουν ξεμείνει
εκεί πάνω και περιμένουν απλά το τέλος τους απ' την πείνα; Φαγώθηκαν μεταξύ
τους; Αυτοκτόνησαν;... Ουφ, το αποδέχτηκα. Είδα τόση φρίκη στην πόλη μου,
μπαίνοντας σε άλλες πόλεις που όλα πια μου φαίνονται φυσιολογικά. Σαν και να
έχει μπει μια ασπίδα ενάντια σε κάθε αισθηματικό πόνο. Δε νιώθω ρε παιδί μου,
πώς να το πω; Έτσι μου έφυγε κι ο φόβος. Ακούω ουρλιαχτά στη νύχτα και δεν
τρομάζω. Ακούω θορύβους κοντά μου στο σκοτάδι και απλά προσπαθώ να ηρεμήσω τη Μάρκα.
Δεν έχει ανθρώπους. Ζώα είναι, μόνα σαν κι εμένα, που με φοβούνται και κρατάνε
την απόσταση που θεωρούν ασφαλείας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Μέρα 2190η ΜτΚ</u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένας ακόμη χρόνος. Να ανάψουμε
κεράκι Μάρκα; Γελάς; Αλήθεια το λέω. Έτσι κάναμε παλιά. Στα γενέθλια ανάβαμε
κεράκια, κάναμε ευχή και τα σβήναμε προσπαθώντας να μη μείνει κανένα αναμμένο.
Μόνο έτσι έπιανε η ευχή. Εγώ τι ευχόμουν; Τα πιο τρελά. Ήθελα να εκθέσω το
τζίνι. Ας πούμε να μιλάω ιαπωνικά άπταιστα ως τα επόμενά μου γενέθλια.
Εννοείται ποτέ δε γινόταν. Αλλά... τώρα που το σκέφτομαι, τώρα που είμαστε
μόνοι μας εδώ, γιατί όχι; Λοιπόν, Μάρκα, από σήμερα μιλάμε ιαπωνικά. Ναι-ναι,
κι εγώ κι εσύ. Γαβ είναι το γαβ στα ιαπωνικά. Ποιος ξέρει πώς να 'ναι στα
ελληνικά; Πάει αυτή η γλώσσα, χάθηκε μαζί με τους κατοίκους της. Ό,τι έχει
μείνει απ' τον πολιτισμό της γης είμαι εγώ με τις θύμησές μου και την τελευταία
γλώσσα που διασώζω μέσω ετούτου του ημερολογίου: τα ιαπωνικά!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">[Σημείωση να σκιστεί και να καεί: Χαχχαχαα, πολύ αστείο αυτό με τα
ιαπωνικά. Φαντάζομαι όταν μετά από αιώνες ένας ιπτάμενος δίσκος από κάπου πολύ
μακριά θα προσγειωθεί και θα βρει το ημερολόγιό μου και θα καταγράψει ετούτη τη
γλώσσα ως ιαπωνικά!!! Αυτό είναι η παραχάραξη της ιστορίας που λέγανε! Γιούχου,
είμαι παραχαράκτρια και πολύ γουστάρω.]</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Περπατάω αλλά όχι συνέχεια.
Τριγυρίζω μετά από μήνες κατασκήνωσης κάπου που μου αρέσει πολύ. Αποφεύγω τη
θάλασσα. Προτιμώ να κινούμαι ηπειρωτικά. Μου αρέσει να την κοιτάζω αλλά πια μου
φέρνει μεγάλη θλίψη. Δεν είμαι για μελαγχολίες, έχω πολλές σκοτούρες να
διαχειριστώ, όχι κι αυτή. Είναι ένα όριο η θάλασσα. Δε θα μπορέσω να τη
διασχίσω ποτέ μόνη μου. Δεν ήξερα ιστιοπλοΐα, δεν είχα μπει ποτέ σε μικρή βάρκα
παρά μόνο στα πλοία της γραμμής. Και δεν ξέρω μπάνιο. Πού να πάω λοιπόν; Να
πνιγώ; Άσε τώρα. Έχω έναν πολιτισμό να συνεχίσω. Μια γλώσσα να διαιωνίσω...
Χαχαχαχχαχαχχααα... Βρε λες να μου στρίβει;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Μέρα 2555η ΜτΚ</u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Άλλος ένας χρόνος. Χωρίς σεξ. Πώς
ήταν, αρχίζω να το ξεχνάω; Ναι, αυτό μου λείπει πιο πολύ απ' όλα. Είναι εξάλλου
και η μόνη ζωτικής σημασίας ανάγκη μου που δεν μπορώ να ικανοποιήσω. Πόσες
φορές, όλο και πιο συχνά, τα πόδια μου καίνε, μουσκεύω, τα παρατάω όλα και
αρχίζω και χαϊδεύομαι εκεί που βρίσκομαι. Τι τάχα μου, θα με δει κανείς, θα
εκτεθώ; Βαρέθηκα όμως. Τι να κάνω τις φαντασιώσεις των κατά μόνας ικανοποιήσεών
μου όταν ξέρω ότι κανείς πια δε θα βρεθεί να μπει μέσα μου, να τον νιώσω να
παλινδρομεί έρωτα και ηδονή, να ιδρώνει εξάντληση γλυκιά, να δαγκώνει ουρλιαχτά
και να τελειώνει μαζί μου θάλασσες; Είμαι πιτσιρίκα και το ότι σταμάτησα να
πηδιέμαι τόσο νωρίς μπορεί να κάνει ό,τι δεν κατάφερε η μοναξιά και η φρίκη: να
με οδηγήσει στην αυτοκτονία. Είπαμε, η κουβέντα είναι για μια ζωτική μου
ανάγκη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι γαβγίζεις γριούλα μου; Εσύ θα
έχεις περάσει τα δώδεκα, δε σκέφτεσαι τέτοια πια. Εγώ αντίθετα, πριν τα
τριάντα, όλο και περισσότερο ζαλίζομαι στην έλλειψή του. Το 'χει εξάλλου κι η
φυλή μου, είναι ίδιόν της. Έτσι είμαστε στην Ιαπωνία, <span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">sex</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">addicts</span><span lang="EN-US"> </span>που
λέγανε κι οι Κινέζοι... <i style="mso-bidi-font-style: normal;">[Χαχαχαχχαχα
τέλεια περνάω η παραχαράκτρια!] </i>Τώρα καταλαβαίνω τον δύσμοιρο τον Αδάμ και
τη φιλολογία του Χριστιανισμού. Τον έφτιαξε ο Θεός και μάλλον πηδούσε ακόμη και
τα καρπούζια. Γι' αυτό σκέφτηκε και του έστειλε την Εύα. Ή τον Ντέιβιντ. Δεν
είμαι σίγουρη. Μεγάλοι ψευταράδες ήταν εξάλλου οι συγγραφείς των θρησκειών. Μην
κοιτάς εμένα που είμαι αληθινή σαν παγόδα στην Κατερίνη. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χμ, τι είναι θρησκεία; Ούτε αυτό
το ξέρεις; Θρησκεία ήταν κάτι σαν αυτό που έχουμε στήσει εμείς οι δύο εδώ πέρα.
Ξεκινούσε πάντα με έναν (εμένα δηλαδή) σε έναν ολόκληρο κόσμο, ύστερα ερχόταν
μια παρέα (εσύ δηλαδή) και στην πορεία έμπαιναν κανόνες που έπρεπε να
ακολουθηθούν από όλους (απ' τους εξωγήινους που θα έρθουν μετά από χιλιάδες
χρόνια δηλαδή). Βάζω λοιπόν τώρα τον πρώτο κανόνα: Οι Ιάπωνες μπορούν να
αυνανίζονται παντού και πάντα κι αυτό είναι φυσιολογικό. Οι υπόλοιποι μόνο κάτω
από μουριές 6-7 το απόγευμα...</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λαλλαλααλλα... και εγένετο τρέλα!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Μέρα 2691η Μτκ</u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έφυγε και το δίσεκτο. Γρουσούζικο
έτος. Έχασα τη Μάρκα πριν δυο βδομάδες. Σαλάτα το μυαλό μου. Δεν την έθαψα. Θα
δενόμουν με τον τόπο κι αυτό θα ήταν και το δικό μου τέλος. Νομίζω με σώζει το
ότι κινούμαι, το ότι περπατάω. Έχω διασχίσει τη μισή Ευρώπη. Νότια Ευρώπη.
Αποφεύγω τα μεγάλα κρύα. Δε νομίζω θα τα καταφέρω να επιβιώσω στα χιόνια. Ούτως
ή άλλως η <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Καταστροφή</b> άλλαξε τον
καιρό. Μια τέφρα έχει κάνει πιο αχνό τον ήλιο. Σίγουρα 8-10 βαθμοί πιο κάτω από
ό,τι είχαμε πριν. Ίσως φτάνοντας στην Ιβηρική να κάνω την απόπειρα απ' το
Γιβραλτάρ να περάσω απέναντι. Θα δω πώς. Αφού πρώτα κάνω δοκιμές με βάρκες
κοντά στην ακτή, θα περιμένω μέρα άπνοιας και θα το τολμήσω. Κάπως έτσι μάλλον.
Πρέπει να ψάξω πιο ζεστά μέρη. Να ξεπεράσω το φόβο μου για την απέραντη
γαλάζια. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τώρα πάντως σκέφτομαι την
παράκαμψη ως το Παρίσι. Του χρόνου τέτοια εποχή, άνοιξη, θα το κανονίσω να
είμαι εκεί. Όταν θα λιώνουν τα χιόνια και θα είναι υποφερτές οι νύχτες. Ήταν
τεράστια πόλη, δεν ελπίζω αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Μπορεί ένας ακόμη να
περιφέρεται μέσα στην τρέλα του στα ερείπιά της. Μπορεί να έχει αυτοανακυρυχτεί
ο Βασιλιάς του Άιφελ. Τι ήταν το Άιφελ; Τίποτα, μη δίνεις σημασία. Ένα
ζαχαροπλαστείο. Είχανε σε μεγάλη εκτίμηση τις τάρτες του πριν γίνει το μπουμ.
Θα του μιλήσω στα ιαπωνικά, θα του τα μάθω αφού δε μιλάω άλλο παρά ελάχιστα
κινέζικα. Θα τα βρούμε, είμαι σίγουρη. Εξάλλου είμαι η ομορφότερη γυναίκα του
κόσμου, πώς να μου αντισταθεί. Και με σεξουαλική πείνα που θυμίζει άραβα
βροντόσαυρο μετά από ραμαζάνι... Χαχαχαχχχαα σαλεύω!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την έκαψα. Τη Μάρκα λέω. Έχω την
τέφρα της στο σάκο μου. Τώρα ψάχνω καινούριο σκυλάκι. Πάνε μήνες από όταν είδα
το τελευταίο. Ήταν άγριο, του γάβγισε κι η Μάρκα και δε μας πλησίασε. Ελπίζω να
φανώ πιο τυχερή περνώντας απ' τις εξοχές. Θα αφήσω σε λίγο το κατάλυμά μου. Δε
θα βιαστώ, θα ξεχειμωνιάσω σε χωριό με πολλά ξύλα και κάποιο σπίτι όρθιο αλλά ο
στόχος θα παραμένει το Παρίσι. Σε ένα χρόνο από τώρα. Εκτός... εκτός κι αν ένας
άντρας, μια γυναίκα βρεθεί κάπου στο μεσοδιάστημα. Τότε μαζί θα αποφασίσουμε,
μαζί θα σχεδιάσουμε, μαζί θα πάμε. Αφού πρώτα κάνουμε σεξ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><u>Μέρα 3056η ΜτΚ<o:p></o:p></u></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρίσι. Είμαι σε σοκ. Η μισή πόλη
είναι άθικτη. Δεν πίστευα ότι θα ξανάβλεπα κάτι τέτοιο. Σαν και να μην πέρασε
από εδώ ο Αρμαγεδδών. Δεν έχω βρει κανέναν ακόμη αλλά έχω πια ελπίδες. Περπατάω
από χτες σε κάθε δρόμο με τη σειρά και φωνάζω. Δεν έχω πάρει απάντηση αλλά δεν
μπορεί. Δεν μπορεί ρε γαμώτο. Τώρα είμαι σε ένα σούπερ μάρκετ. Άπειρες
προμήθειες στα ράφια άθικτες. Με προβληματίζει αυτό. Αν ζούσαν άνθρωποι θα τις
είχαν πάρει. Αν όμως ζει μόνο ένας; Δύο; …(καλύτερα δύο)… Τότε είναι πολλά τα
σούπερ μάρκετ και ίσως δεν έχουν πάρει ακόμη από εδώ. Δε χάνω το κουράγιο μου.
Πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια ξαναβρήκα αυτά τα χαρτάκια που διπλώναμε στην
τσέπη και πάνω τους γράφαμε "Ελπίδα". Ε, δε θα το πετάξω τόσο εύκολα!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γεμίζω τον σάκο μου τρόφιμα και
νερό. Παίρνω μολύβια και χαρτιά. Θα συνεχίσω το ψάξιμο. Είναι δυο ώρες ακόμη
για τη νύχτα. Αν και τότε θα συνεχίσω λίγο ακόμη. Μια φωτιά αναμμένη φαίνεται
καλύτερα στο σκοτάδι. Φεύγω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">Ντριιιιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιιιν! Ντριιιιιιιιιιιν!<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Έχω κοκαλώσει. Είναι τηλέφωνο. Το
τηλέφωνο του Σούπερ Μάρκετ χτυπάει. Έχω κοκαλώσει. Όχι, πρέπει να τρέξω, να το
προλάβω, να ξεπεράσω την έκπληξη. Να σταματήσω να το παίζω άγαλμα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρατάω το μολύβι, τρέχω, θα σου
γράψω μετά τι έγινε!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ν... ν... ναι; Παρακαλώ;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-<span lang="EN-US" style="font-family: "MS Gothic"; mso-bidi-font-family: "MS Gothic";">ちょっと</span><span style="mso-fareast-font-family: "MS Gothic";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-fareast-font-family: "MS Gothic";">-.... ε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-fareast-font-family: "MS Gothic";">-</span><span lang="EN-US" style="font-family: "MS Gothic"; mso-ascii-font-family: "Times New Roman"; mso-hansi-font-family: "Times New Roman";">こんばんは</span><span style="mso-fareast-font-family: "MS Gothic";"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="mso-fareast-font-family: "MS Gothic";">-... Πλάκα μου κάνετε, ε;</span></div>
<br /></div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-37182229013602897252020-01-21T02:39:00.001+02:002020-01-21T02:39:07.431+02:00Ρε εσύ...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3e7uFSZNEhViUtyf4WouO0nxMORrZTHXn12fZfhVTlkFz6_Bf4mOMf_iQXZXN7Is41JtS8LWG7x5mMaLXMIZrACylr40UDlBGx32jKVxAbAiPjV4E77uTl23zzi-C4lYZ7bNXAzxlgWw/s1600/RGguko3kKKSKcWnRyQVRPvKjpqCTE5Tnha23fLKfwx4vZzGHVbUrLHc3wNKwTpKqDqZ524azuyEnsYjrdUZrcB2XKXNePgyiK7e21kj8R7bdtieZJ1WfBpvAZRyzzLn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3e7uFSZNEhViUtyf4WouO0nxMORrZTHXn12fZfhVTlkFz6_Bf4mOMf_iQXZXN7Is41JtS8LWG7x5mMaLXMIZrACylr40UDlBGx32jKVxAbAiPjV4E77uTl23zzi-C4lYZ7bNXAzxlgWw/s320/RGguko3kKKSKcWnRyQVRPvKjpqCTE5Tnha23fLKfwx4vZzGHVbUrLHc3wNKwTpKqDqZ524azuyEnsYjrdUZrcB2XKXNePgyiK7e21kj8R7bdtieZJ1WfBpvAZRyzzLn.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Ρε εσύ! Απόψε που η νύχτα έχει
χωματόδρομο θέλω να σου πω για να ξέρεις. Δεν είναι όλα εύκολα συνήθως, κι αν
για λίγο χάνονται και κρύβονται τα δύσκολα, δεν είναι μόνο για λίγο. Ετούτη η
ζωή έχει κυρίως τέτοια. Θέλω όμως να σου πω για να μην ξεχνιέσαι, για να μη σε
πιάνουν απροετοίμαστη. <o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Ας πούμε ότι ζω αιώνες κι
αιώνες, ας πούμε ότι έχανα πάντα τα σανδάλια μου μόλις εμφανίζονταν τα χαλίκια.
Κι ας δεχτούμε ότι στο τέλος κάθε πορείας είχα ματωμένες φτέρνες και τσακισμένα
γόνατα. Αλλά καλή μου, είμαι εδώ ακόμη και τώρα, είμαι εδώ και σου γράφω. Κι
αυτό δεν είναι άλλο από νίκη. Με πόνο, με κλάμα, με λιγοψυχία πολλές φορές,
ναι, αλλά στο τέλος νίκη. Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι να μπορείς στο
τέλος να αφηγείσαι μια ωραία ιστορία. Να μπορείς να αντιπαρέρχεσαι τον πόνο της
διάρκειας με το χαμόγελο της στιγμής. Κι αν με ρωτάς, αν με ρωτήσεις ποτέ για
έναν ορισμό της ζωής αυτόν θα σου δώσω: τη νίκη του όμορφου της στιγμής έναντι
της ασχήμιας της διάρκειας.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Στο 'πα και πριν: δεν είναι
νύχτα να μένεις αφύλαχτη απόψε. Κρύψε τα πλευρά σου και πισωπάτησε στα σίγουρα.
Τέσσερις ώρες μένουν ως το πρωί, ανασυντάξου και ξεκίνα πάλι τότε. Δεν είναι
αυτοσκοπός η προέλαση. Αν αυτό νομίζεις, τότε οι λάσπες των <b>Βατερλώ</b> θα σε
περιμένουν, τότε με κολλημένα ως τα γόνατα άλογα δε θα μπορείς όχι να καλπάσεις
αλλά ούτε μια σκακιστική γωνία να γράψεις. Βρες σκέπαστρο και χώσου από κάτω.
Τις νύχτες που οι λάμες λάμπουν στα αντιφεγγίσματα, τις γλιτώνουν αυτοί που δε
συναντώνται μαζί τους. Κι είναι κάτι λάμες που ταυτοσημαίνονται με το <b>θάνατο</b>.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Κορίτσι, κοίτα με και για μια
φορά μόνο κάνε μου τη χάρη και μη με αμφισβητείς. Τη γραμμή που πατάμε την έχω
δει πριν σχεδιαστεί. Την έχω βαδίσει βήμα-βήμα στην ανάποδη φορά της. Ξεκίνησα
από εκεί που θα καταλήξουμε. Γνωρίζω τις στροφές της, τις μοίρες κάθε γωνίας
της. Τα 'χω όλα αλάθευτα κρατημένα στο μυαλό μου. Με σκονάκι σου μιλάω. Δεν
υποσχέθηκα ποτέ σε κανέναν Θεό ότι δε θα μιλήσω όταν θα πρέπει. Και για 'σένα
όλα τα πρέπει γίνονται γάργαρες προστακτικές, γίνονται "μίλα". <b>Δεν
είμαι δίχως σου</b>, γι' αυτό και τα πάντα θα σου πω.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Ετούτη η νύχτα δεν είναι σαν τις
άλλες. Φυλάξου για να τη βγάλουμε.</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-21755358746267210522020-01-06T20:18:00.003+02:002020-01-06T20:21:32.811+02:00Να αγιάσουμε τα ύδατα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUxx-3_vwmP4Ibn02Syt455de_ApkJL6gv1rEuiztmO5-friI1ysshYOeQyywmXgJAWi1KITE9onKieon-12zaJ44y1GxTFAp31C7H-IGeNw44f5gR7A9CVXvusaJPimDamK4o3Ngets0/s1600/82538801_1111118275934409_2757965398895755264_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="288" data-original-width="480" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUxx-3_vwmP4Ibn02Syt455de_ApkJL6gv1rEuiztmO5-friI1ysshYOeQyywmXgJAWi1KITE9onKieon-12zaJ44y1GxTFAp31C7H-IGeNw44f5gR7A9CVXvusaJPimDamK4o3Ngets0/s320/82538801_1111118275934409_2757965398895755264_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Μην ξεχαστούμε
σήμερα. Να αγιάσουμε τα ύδατα. Μη μας ξεφύγει. Να καλέσουμε παπάδες, ιερείς,
μάγους, υπουργούς, πρωθυπουργούς, αρχηγούς της κάθε φυλής. Μην ξεχαστούμε. Να
επαναλάβουμε το τελετουργικό, να ρίξουμε το σταυρό, να βουτήξουν νέοι άντρες να
τον πιάσουν. Να ‘χουν καλή τύχη όλο το χρόνο. Μην ξεχαστούμε. Έξι του Γενάρη, η
θρησκεία της Ευρώπης αγιάζει τα νερά. Κυρίως, τη θάλασσα και τα ποτάμια της
Μεσογείου.<o:p></o:p><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Μην
ξεχαστούμε! Αλλά κι αν ξεχαστείτε εσείς να σας θυμίσω εγώ: 19.000* θάνατοι
περίπου στα νερά της θάλασσάς μας, της <b><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Mare</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US" style="mso-ansi-language: EN-US;">Nostrum</span></b>, της Μεσογείου, τα τελευταία έξι χρόνια. Δεκαεννιά
χιλιάδες άνθρωποι πνίγηκαν προσπαθώντας να περάσουν απ’ την Αφρική ή την Ασία
στη δικιά μας Γη της Επαγγελίας. Στη Γη της Υπόσχεσης από κάποιον δουλέμπορο
προς κάθε απελπισμένο. Μια πόλη ολόκληρη χαμένη εκεί που το <b>καλοκαίρι
κολυμπάμε, εκεί που ψαρεύουμε, εκεί που ζούμε. Πότε άλλοτε στην ιστορία της
αυτή η θάλασσα σε καιρό ειρήνης είχε τόσους νεκρούς, τόσους πνιγμένους;<o:p></o:p></b><br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Μην
ξεχαστούμε! Να αγιάσουμε τα νερά που πάνω τους πλέουν σαπιόβαρκες στιβαγμένες
με ψυχές με δέκα μποφόρ ανέμους. Να αγιάσουμε τα κύματα που παίρνουν
οικογένειες, που τραβάν στο βυθό τους παιδιά και μητέρες μιαν αγκαλιά ως το
τέλος. Να αγιάσουμε τα <b><span style="color: red;">Φαρμακονήσια</span></b> μας, τη <b>Λέσβο</b>, τη <b>Λαμπεντούζα</b>, τη <b>Λιβύη</b>. Μην
ξεχαστούμε! Να αγιάσουμε σκισμένες πλαστικές βάρκες στις ακτές και πορτοκαλί
ξεβρασμένα σωσίβια.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Μην
ξεχαστούμε. 6 του Γενάρη, των Φώτων, του Αγιασμού των Υδάτων, της βάπτισης των
σε αυτά πνιγμένων ανθρώπων.<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">*Ο αριθμός σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που δίνει ο Διεθνής Οργανισμός
Μετανάστευσης</span></i><o:p></o:p></div>
<br /></div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-59327476301148220712019-09-30T01:08:00.001+03:002019-09-30T01:08:40.875+03:00Ένα παιδί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaTFIZrht9m_rbJARakpcU33fJI4oImnGAatjNNJRK24L9KQkI9p8pV5DnTRdaRJjBl3hinbOVlRSDfVTwx1wKaLAoJ7WOUbB1_ZdfixxtYRjP9Z6wrZcga9YbWFo2TR8AXrR-SzlgIEc/s1600/301842g-21686663+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="881" data-original-width="775" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjaTFIZrht9m_rbJARakpcU33fJI4oImnGAatjNNJRK24L9KQkI9p8pV5DnTRdaRJjBl3hinbOVlRSDfVTwx1wKaLAoJ7WOUbB1_ZdfixxtYRjP9Z6wrZcga9YbWFo2TR8AXrR-SzlgIEc/s320/301842g-21686663+%25282%2529.jpg" width="281" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ένα παιδί δε γεννήθηκε σε
νοσοκομείο. Δε γεννήθηκε με γιατρούς και νοσοκόμες δίπλα του. Δεν γεννήθηκε σε
ένα καθαρό δωμάτιο με καθαρά σεντόνια. Δε γεννήθηκε και μπήκε σε θερμοκοιτίδα,
δε γεννήθηκε και θήλασε, δε γεννήθηκε και έκλαψε την πρώτη του νύχτα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ένα παιδί δεν μεγάλωσε
πλάι στη μητέρα του, δε μεγάλωσε με τη μητέρα του. Δε μεγάλωσε γελώντας,
παίζοντας, πηγαίνοντας σχολείο. Δε μεγάλωσε κάνοντας φίλους, ματώνοντας τα
γόνατά του, ραγίζοντας την καρδιά του, δίνοντας κάποτε ένα πρώτο φιλί.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ένα παιδί δεν έζησε στη
χώρα του, δε βρήκε μια άλλη χώρα να την κάνει χώρα του. Δεν καταγράφηκε σε
κάποιο μητρώο, δεν απέκτησε ιθαγένεια, δεν μπήκε στην ιστορία αυτού του
πλανήτη.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ένα παιδί γεννήθηκε σε
ένα κοντέινερ, σε μια χώρα μακριά από της μητέρας του, σε ένα καμπ προσφύγων
στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης. Έζησε μερικές ώρες και κάηκε μέσα στην
κουβέρτα του μαζί με τη μητέρα του. <b>Κι αυτό είναι ο κόσμος μας στις 29 του
Σεπτέμβρη στα 2019.<o:p></o:p></b></span></div>
<br /></div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-10301957474740314512019-07-21T02:16:00.002+03:002019-07-21T02:16:14.979+03:00Τα κορίτσια των μεγάλων πόλεων<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhAqzfHm9t8zYVaGvZFk714qliTPUKVmXcpyXEjcV2o2WOGGKDgcSXOZbwzAwVtp3nqIEakeehbfmTjWHF4s2VPfKtJSMpJ1kKdMq0wzV6trviCg7cXA-IzIqzsBV7kicRwj1KPw4_fWA/s1600/ad_222263194.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="429" data-original-width="644" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhAqzfHm9t8zYVaGvZFk714qliTPUKVmXcpyXEjcV2o2WOGGKDgcSXOZbwzAwVtp3nqIEakeehbfmTjWHF4s2VPfKtJSMpJ1kKdMq0wzV6trviCg7cXA-IzIqzsBV7kicRwj1KPw4_fWA/s320/ad_222263194.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Δεν
είναι όλα ίδια. Ξεκάθαρα, σε ετούτο τον κόσμο δεν είναι όλα ίδια. Δεν είναι
ίδια τα απογεύματα της Τρίτης με αυτά του Σαββάτου, δεν είναι ίδιες οι λέξεις
στα κείμενα των ποιητών με αυτές στα κείμενα των εμπορικών συμφωνιών, δεν είναι
ίδια τα μποφόρ στο Αιγαίο με τα μποφόρ στην έρημο.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Δεν
είναι με τίποτα ίδια όσα θυμόμαστε με όσα ζούμε, όσα σχεδιάζαμε με όσα
ηττηθήκαμε, όσα δημιουργήσαμε με όσα δεν πιστεύαμε ποτέ ότι θα κάνουμε. Δεν
είναι ίδια τα αισθήματα με τις σκέψεις, τα λόγια με τις πράξεις, τα χάδια με τα
γδαρσίματα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
κορίτσια των μεγάλων πόλεων δεν έχουν κοινό τίποτα με τα υπόλοιπα κορίτσια του
πλανήτη. Είναι οι λόγοι που ετούτος ο κόσμος αντέχει την αστυφιλία, που αντέχει
να μην μυρίζει χώμα, να μη βλέπει δέντρα, να μην ξαπλώνει στα χόρτα. Είναι ο
λόγος που δεν τρελαινόμαστε, που δεν αυτοκτονούμε, που δεν σκοτώνουμε τον πρώτο
που βλέπουμε κάθε πρωί στο ασανσέρ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
κορίτσια των μεγάλων πόλεων είναι τα <b><span style="color: red;">εντελβάις</span></b> μες στο χάλασμα της μέρας. Είναι
το αλκοόλ στις μελαγχολίες του συγγραφέα και η νικοτίνη στο χωρισμό της
στιχουργού. Είναι το αποκούμπι στα μάτια της πωλήτριας σε διασταύρωση λεωφόρων
και το ξαπόστασμα του εργάτη του Μετρό γωνία Εγνατία με Βενιζέλου. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
κορίτσια των μεγάλων πόλεων υπάρχουν για όλους κι είναι εκεί για τον καθένα.
Όχι εν αγνοία τους. Ντύνονται, φοράν την ομορφιά τους, βάφουν τα χαμόγελά τους,
περνάν στα μαλλιά τους συρμάτινο τσιμπιδάκι την αυτοπεποίηθησή τους και
βγαίνουν με στόχο. Εν πλήρη συνειδήσει κάνουν ανεκτό το χάος, βαφτίζουν ομορφιά
το γκρίζο, σαλιώνουν σαν χαρτάκι από στριφτό τη στέγνια.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "Times New Roman",serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τα
κορίτσια των μεγάλων πόλεων νοηματοδοτούν το διαφορετικό. Πιο απλά: είναι ο
λόγος που στέκονται όρθιες οι πόλεις μας ακόμη.</span></div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-17516278847903447902019-07-07T01:36:00.000+03:002019-07-07T01:50:15.931+03:00Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicQ5EuHQ-K2-Kpsjif9JI2zElc1obSL6Ss0VLD7sCq1BZc3yA0mHC_dYNTdISczsBDhSEYj7jBthF_StR0SYeZ476LuYKluBEW3RUEeIVPCFOiNJq2UE6uxwXZUkBMv3DCbFBBg9t0rWA/s1600/red-flag.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="485" data-original-width="750" height="205" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicQ5EuHQ-K2-Kpsjif9JI2zElc1obSL6Ss0VLD7sCq1BZc3yA0mHC_dYNTdISczsBDhSEYj7jBthF_StR0SYeZ476LuYKluBEW3RUEeIVPCFOiNJq2UE6uxwXZUkBMv3DCbFBBg9t0rWA/s320/red-flag.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις. </span></b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Έχεις
ήδη αποφασίσει, δεν αλλάζει, αλλά πας εκεί για τα «οφείλω» σου. Πας εκεί για
τις τελευταίες αναρωτήσεις σου, τους στερνούς ενδοιασμούς σου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τώρα
χώρα μου ψηφίζεις. Στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη και κοιτάς κατάματα την
υποκρισία της φράσης σου «όλοι ίδιοι είναι». Ίδιοι κι οι χουντικοί κι οι φίλοι
χουντικών κι οι κομπογιαννίτες κι οι απατεώνες κι οι δοτοί και τα λαμόγια κι οι
θατσερικοί κι οι τσεκουράτοι κι οι ομοφοβικοί κι οι ρατσιστές κι οι ναρκέμποροι. Ναι αλλά ίδιοι κι οι αγωνιστές κι οι κόκκινοι κι οι επιστήμονες κι οι διεθνιστές κι οι
ανθρωπιστές κι οι εργάτες κι οι καθαρίστριες; Ίδιο το φως κι ίδιο το σκοτάδι;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τώρα
χώρα μου δίνεις την μπάλα στα πόδια των «αρίστων». Ταυτόχρονα τους βλέπεις να
προσπαθούν να πληρώσουν τον διαιτητή, να δωροδοκήσουν αντιπάλους, να γεμίσουν
αστυνομία τις εξέδρες, να πουλήσουν στον φίλο καναλάρχη τα δικαιώματα του αγώνα
μήπως και στο τέλος πάρουν το ματς κι αποσπάσουν και δυο ψεύτικα χειροκροτήματα
από δικούς τους κομπάρσους θεατές. Είναι ο τρόπος τους αυτός, είναι ο τρόπος
που ξανά επικροτείς. Να κερδίζεις κι ας μην το αξίζεις, να κερδίζεις κι ας μην
έχεις ομάδα που μπορεί αλλιώς να το κάνει. Μέθοδος του καπιταλισμού λέγεται.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τώρα
χώρα μου ψηφίζεις. Βγάζεις πρώτη την πιο ηλίθια, ανίκανη αλλά και ταυτόχρονα
σκληρή δεξιά που έχει δει ο τόπος από το 1974 ως σήμερα. Και δεν αρκείσαι σ’
αυτό. Βάζεις στη Βουλή ξανά τους ορίτζιναλ ναζί πλαισιωμένους ίσως κι από τους
δυσαρεστημένους κλόουν φασίστες ενός παρανοϊκού τηλεπωλητή. Τι όνειρο είδες κι
αντί να ξυπνήσεις αλλάζεις πλευρό και συνεχίζεις με εφιάλτη; Πώς θα είναι τα
επόμενα χρόνια με τη Μόρα στο στήθος σου και το ουρλιαχτό στο στόμα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Χώρα μου, δε σε καταλαβαίνω.</span></b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">
Είσαι εσύ που κάνεις έναν Πελετίδη να σαρώνει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη σου,
είσαι εσύ που γέμισες την Αθήνα στο </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Pride</span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">, που στέλνεις χιλιάδες κόσμου στα αντιρατσιστικά
φεστιβάλ, την ίδια στιγμή που στήνεις φιάσκα στις συγκεντρώσεις των
Μακεδονομάχων. Είσαι εσύ που νιώθεις καμάρι για τη δύναμη της Μάγδας Φύσσα και τη
συνολική αξία του Γιάννη Αντετοκούμπο. Αλήθεια δε σε καταλαβαίνω. Πώς μέσα σε
όλα αυτά θα χωρέσεις τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τον Βελόπουλο, τον
Κασιδιάρη, τον Μιχαλολιάκο, τον Μπογδάνο;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<b style="mso-bidi-font-weight: normal;"><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Τώρα χώρα μου ψηφίζεις.</span></b><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">
Να ανατρέψεις την τρέλα που έστησες δεν μπορείς, μπορείς όμως να τη
λιγοστέψεις. Ίδιοι δεν είναι, ποτέ δεν ήταν! Όπου ρίξεις την <b><span style="color: red;">ψήφο</span></b> σου φρόντισε να μην ντρέπεσαι να το πεις σε τρία, πέντε, είκοσι χρόνια. Μην βάλεις
πρώτο ενικό στη φράση «τους έβγαλα κι εγώ». Άσ’ τους να «έχουν βγει». Κι όσο
για τους ναζί; Εκεί ναι, ας το κάνουμε πρώτο πληθυντικό: «τους αφήσαμε απ’ έξω»!</span></div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-39991163064365546262019-06-01T01:25:00.000+03:002019-06-01T01:26:59.259+03:00Το κορίτσι που έκαιγε τα πόδια του στα μαύρα βότσαλα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZmUtes0HxCmzqG4TFZ6lVRPPGGCOabRIaJiRJKrtNC5pd5GjezyokriZdAz1EcyyMv2i2xZpLpGBdEPSlYtZv4Gs8U5AzlcOj1uz19zkhXBmgJ8HJkWYljDYA9dFvsL4IjtqIAO2NIX8/s1600/11507.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="683" data-original-width="1024" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZmUtes0HxCmzqG4TFZ6lVRPPGGCOabRIaJiRJKrtNC5pd5GjezyokriZdAz1EcyyMv2i2xZpLpGBdEPSlYtZv4Gs8U5AzlcOj1uz19zkhXBmgJ8HJkWYljDYA9dFvsL4IjtqIAO2NIX8/s320/11507.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν έχει μηνύματα, κουβέντες,
μπύρες, φιλιά, σεξ. Δεν έχει τσιγάρα, τηλέφωνο στη νύχτα, καληνύχτα. Δεν έχει γέλιο,
ένταση, κυκλοθυμία. Δεν έχει τίποτα. Έχει μόνο ένα κορίτσι με όμορφα πόδια,
όμορφα δάχτυλα και μια παραλία. Μια παραλία με μαύρα βότσαλα. Κι ήλιο μεσημέρι.
Και τα βότσαλα να καίνε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το κορίτσι περπατάει ξιπόλητο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν έχει γραφείο, δουλειά, πίεση,
ανία, τηλέφωνα, απογοητεύσεις, υπερωρίες, στενοχώρια. Δεν έχει ρουτίνα,
ξύπνημα, οδήγηση με μουσική, το χέρι στις ταχύτητες, το παράθυρο στα μισά, το
μυαλό στα μηνύματα. Δεν έχει κλείδωμα τρεις φορές, φως στην εξώπορτα, μοναξιά
στη συνέχεια, αναρώτηση πότε θα ξαναγράψω. Έχει μόνο ένα κορίτσι που δεν
υπάρχει. Τη φωνή μου που δεν ακούει. Το δικό της που θα κάνει όπως και να 'χει.
Έχει τα μαύρα βότσαλα, τον ήλιο και μετά τις καμένες της φτέρνες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα κορίτσι που δε μ' ακούει καίει
τα πόδια του στις παραλίες του νότου. Μετά κολυμπάμε μαζί, αλλά πριν, καίει τα
πόδια του.</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-71445658116645662802019-04-26T01:19:00.001+03:002019-04-26T01:19:30.117+03:00Την εβδομάδα της σιωπής, δια της αφής η ανάσταση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5xMhthdE9EGV-GYzvhpvoYWu3wP0zK6iHjSm4o0SjlIUqDuFRH-TleAdhvrYbsYdsUEfERv7Y3S-746bkbOHigOP1Q4j5tp5u6TF9acrBrEXqwwmxdMsyL_wz_3oGzv0uVZgXMiu7mFo/s1600/%25CE%25A4%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B5%25CE%25B2%25CE%25B4%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25B7+%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="717" data-original-width="717" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5xMhthdE9EGV-GYzvhpvoYWu3wP0zK6iHjSm4o0SjlIUqDuFRH-TleAdhvrYbsYdsUEfERv7Y3S-746bkbOHigOP1Q4j5tp5u6TF9acrBrEXqwwmxdMsyL_wz_3oGzv0uVZgXMiu7mFo/s320/%25CE%25A4%25CE%25B7%25CE%25BD+%25CE%25B5%25CE%25B2%25CE%25B4%25CE%25BF%25CE%25BC%25CE%25AC%25CE%25B4%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CF%2583%25CE%25B9%25CF%2589%25CF%2580%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25B4%25CE%25B9%25CE%25B1+%25CF%2584%25CE%25B7%25CF%2582+%25CE%25B1%25CF%2586%25CE%25AE%25CF%2582+%25CE%25B7+%25CE%25B1%25CE%25BD%25CE%25AC%25CF%2583%25CF%2584%25CE%25B1%25CF%2583%25CE%25B7.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Ας μην μπούμε
στη συζήτηση της πίστης. Ας το κρατήσουμε στα επίπεδα του ανθρώπου. Κι εκείνος
εξάλλου ως άνθρωπος την πέρασε ετούτη τη βδομάδα. Στο τέλος της, απλά αγαπήθηκε
λίγο παραπάνω. Ανάσταση ονομάστηκε αυτό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Ας παίξουμε με
ένα οξύμωρο του λόγου κρατώντας όμως τους τόνους χαμηλά: ας μιλήσουμε για τη
σιωπή. Ετούτη η βδομάδα είναι σαν και να περπατιέται ολόκληρη σε παχιά μοκέτα.
Άηχα βήματα κι η ανάσα κρατημένη. Και κάτι επιπλέον, κάτι ακόμη ετούτης της
βδομάδας: η αφή. Αγγίγματα που τα ψάχνουμε σαν και δίχως τους να μην ξέρουμε
πώς να σημαδέψουμε τη θεία φάτνη. Από ένα χέρι πιασμένοι Δευτέρα με Σάββατο. Σε
μιαν αγκαλιά κλεισμένοι Ωσαννά με Ανάσταση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Μεγάλη Δευτέρα
είναι η είσοδος στην τρυφερότητα του κόσμου μας. Είναι η φωταγώγηση κάθε
ευαλωτότητάς μας, το τρέιλερ του πόνου που επιλέξαμε για να φτάσουμε στη θέωση.
Μεγάλη Τρίτη είναι οι ήττες που δεν ουρλιάξαμε, οι ματαιώσεις που δεν τις
φωνάξαμε, οι απογοητεύσεις που δεν κλάψαμε. Οι πρώτες μέρες της Μεγάλης
Βδομάδας δεν είναι κάτι διαφορετικό απ' τη συνέχειά της. Είναι το βουβό
ξεκίνημα, τα σιωπηλά πρώτα βήματα προς το Γολγοθά. Ξέρουν οι Πιλάτοι, ξέρουν κι
οι Γραμματείς με τους Φαρισαίους: προγραμματισμένα ραντεβού ήταν εξ' αρχής οι
συναντήσεις μας. Με αναπόδραστο αποτέλεσμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Ετούτη τη
βδομάδα προτιμώ τα κατά μόνας. Περπατάω και με ενοχλεί ο θόρυβος γύρω μου
περισσότερο από ποτέ. Αναλογίζομαι εντονότερα τα στραμπουλήγματα της εξέλιξης,
το πώς φτάσαμε τον άνθρωπο εδώ που τον φτάσαμε. Ένας πλανήτης σε εξορία, χώρες
με το δάχτυλο στην πυρηνική σκανδάλη, ένας πορτοκαλί ηλίθιος πρόεδρος, αφασία,
ρατσισμός, σεξισμός, γυναικοκτονίες, φασισμός. Περπατάω και δακρύζω ευκολότερα.
Δεν είμαστε όλοι Σίμωνες Κυρηναίοι. Δεν αντέχουμε να σηκώνουμε -καν βοηθητικά- το
σταυρό της ανθρωπότητας ανηφορίζοντας Γολγοθάδες. Καθείς και τα πάθη που του
έχουν οριστεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">"Θέματα τόσο σοβαρά<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">καλύτερα να τα ρυθμίζει<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">η θάλασσα"<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
(Γιάννης
Βαρβέρης)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Καταφυγή μου η
θάλασσα. Και τα οικεία δέρματα. Η Μεγάλη Βδομάδα στην εξέλιξή της είναι ένας
δρόμος που οδηγεί πάντα στη θάλασσα. Είναι μια θλίψη που οδηγεί πάντα σε ένα
γυμνό σώμα ως προσκέφαλο. Ο βαθύς, ακραίος, πλήρης πόνος της Μεγάλης Πέμπτης θα
φτάσει να γίνει χαρά, θαύμα κι ανάσταση του Μεγάλου Σαββάτου μόνο μέσω αυτών. Η
ταφή της Παρασκευής, ο θρήνος, τα λουλούδια στο μνήμα είναι οι αστερίσκοι μιας
μέρας μετάβασης. Είναι το "αν και σήμερα μπορέσεις να τα καταφέρεις με
ετούτο το ανείπωτο, από αύριο μπορείς να λογίζεσαι Θεός".</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
Δε θα επιδοθώ
σε συμβουλές και προτροπή για κοινές πρακτικές βίωσης της κατάνυξης. Δεν τη
νιώθουμε όλοι εξάλλου. Όπως είπα και στην αρχή όμως, ας μην το δούμε ως θέμα
πίστης. Ετούτη είναι μια βδομάδα ενδοσκόπησης, μια βδομάδα δίχως ουρλιαχτά. Είναι
τα μέσα μας λόγια με απεύθυνση προς ό,τι νομίζει ο καθένας, για τους ανθρώπους
μας που έφυγαν όμως και τους ανθρώπους μας που δεν έφυγαν αλλά δεν είναι κι
εδώ. Είναι, εν τέλει, η ταπεινότητα ως συνειδητοποίηση της θέσης μας στο σύμπαν
κι η αγάπη ως στόχος αυτής της θέσης να της δώσουμε ένα νόημα που να αξίζει να
ζούμε για να το υπερασπιζόμαστε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
*Η Δήμητρα
Κιομουρτζίδου φωτογραφίζοντας έβαλε τα κεφαλαία γράμματα σε ετούτη τη Μεγάλη
Εβδομάδα.</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-63325443663949369522019-03-26T02:16:00.002+02:002019-03-26T02:16:32.268+02:00Να ήσουν η γη μου όμως<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVvMmqmcoU7pWAB7pulLBrKfwyO58NCHEIRT939OaL5rGyjOXqG6Rsgu4fmy_1BpM5RbuzRE6mqXaiO74XEQn8beyNmOFnhnZfqO3a8eUIgMjoXLZlYnDEulOgMhZngWYqC-SA4Y2U7-s/s1600/2461242756_9c4e50c573.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="500" data-original-width="375" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVvMmqmcoU7pWAB7pulLBrKfwyO58NCHEIRT939OaL5rGyjOXqG6Rsgu4fmy_1BpM5RbuzRE6mqXaiO74XEQn8beyNmOFnhnZfqO3a8eUIgMjoXLZlYnDEulOgMhZngWYqC-SA4Y2U7-s/s320/2461242756_9c4e50c573.jpg" width="240" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα γιόρταζα εθνικές επετείους αν
ήσουν η γη μου. Τότε ναι, θα 'χα πατριωτικό φρόνημα, θα γέμιζα περηφάνια που σε
υπερασπίστηκα, σε φύλαξα, σε κέρδισα. Τότε ναι, θα θυμόμουν με χαρά τις πληγές,
τα αίματα, τα βάσανα, τους θανάτους μου. Θα έκανα παρελάσεις στη μνήμη κάθε
φοράς που το χώμα-σώμα σου θα με είχε σκεπάσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν ήσουν η γη μου, θα 'γραφα
θούριους για 'σένα. Θα αρμόδενα στίχους με τέτοια μαεστρία που κάποιοι, μια
μέρα, θα ονόμαζαν εθνικούς σου ύμνους. Θα σήκωνα λάβαρα στη γεωγραφία σου και
θα 'βαζα κάθε σκέψη μου, σαν παλικάρι, να ορκιστεί για το μέχρι θανάτου της
αφοσίωσής της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θα έστηνα ενέδρες στα όλο
αμηχανία χαμόγελά σου. Θα φύλαγα στενά να μην περάσουν οι ενδοιασμοί και οι
δεύτερες σκέψεις σου, να μη διαβούν οι αναστολές και οι αναβολές σου. Θα
ανατίναζα γέφυρες για να κόψω την επικοινωνία των παγιωμένων φόβων σου, με το
παρόν σου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν ήσουν η γη μου, κάθε νύχτα θα
σε χαρτογραφούσα. Από βορρά σε νότο και πάλι πίσω, θα σε περπατούσα με γλώσσα
και δάχτυλα, με γεύση και αφή. Να ξέρω τα μονοπάτια σου, τις πλαγιές, τις
κατηφόρες σου. Να ξέρω τους κόλπους, τις αβύσσους, τα νερά σου. Έτσι μόνο θα
μπορούσα βέβαια να υπερασπιστώ τις επιλογές μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αν ήσουν η γη μου, θα 'μουν η
επανάστασή σου.</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-84748438115026627742019-02-08T21:04:00.000+02:002019-02-08T21:05:56.040+02:00Ένα όχι βιογραφικό<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirCZgeugUYdqlRl8aaRIaDUsV_Fm80glmH3bPlHUzZiECRAJU-RydIzYQo9RKD8Is_2FKgumxoHGtKfJnNrU8pttOvZKRVMwa5M2AVKGWKXMHsmnN3BPWHLP6MHRSy8Qy8VbhxISHrMnE/s1600/My+Blueberry+Nights+1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1004" data-original-width="1500" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirCZgeugUYdqlRl8aaRIaDUsV_Fm80glmH3bPlHUzZiECRAJU-RydIzYQo9RKD8Is_2FKgumxoHGtKfJnNrU8pttOvZKRVMwa5M2AVKGWKXMHsmnN3BPWHLP6MHRSy8Qy8VbhxISHrMnE/s320/My+Blueberry+Nights+1.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Είμαι
σεξ, τηγανητές πατάτες και φέτα. Είμαι θλίψη, ένα τραπέζι για έναν και λίγο
τυρί που έχει κιτρινίσει στο ψυγείο. Είμαι μοναξιά στο πέσιμο του ήλιου, καμένο
λάδι που δεν έχει αλλαχτεί για πολλοστή φορά και χάπια χοληστερίνης. Είμαι ένας
δύσκολος χειμώνας, ένας ερεθισμένος λαιμός και η επιμονή των ίδιων χιλιάδων
σκέψεων κάθε βράδυ.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Έχω
πολλά σπίτια να κοιμάμαι τις νύχτες και κανένα να πηγαίνω για φαγητό το
μεσημέρι. Δεν είναι πάντα επιλογή αυτό. Είναι και ήττα. Σε κάτι φάσεις της ζωής
μας είναι και ήττα.<o:p></o:p></span><br />
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Είμαι
ένα αξύριστο πρόσωπο, ένα κακοταϊσμένο σώμα και κάτι μαύρα ρούχα πάνω του. Σέρνω
τις σόλες μου σε πλακάκια προσέχοντας να μην πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν
γίνει αυτό θα έρθει το τέλος του πλανήτη. Τα βράδια όμως, ακόμη κι αν αποφεύγω
τις γραμμές, αυτή η σκέψη έρχεται συχνότερα: θα κάνω κάτι μια μέρα και θα ‘ναι
η αιτία ο πλανήτης να πάψει να υπάρχει. «Διαγαλαξιακό εργοστάσιο παραγωγής
ενοχών», θα το έλεγε μια φίλη μου.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Ο
Γενάρης μου ήταν δύσκολος. Πάντα γκρινιάζω αλλά ετούτον δεν είχα καν κουράγια
να περιγράψω την ανεπάρκειά μου απέναντι στα γεγονότα. Κάνοντας ένα </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">zoom</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"> </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">out</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">έβλεπα
έναν τύπο δεμένο ανάσκελα σε ένα λιβάδι κι ένα εκατομμύριο βίσσωνες να
πηγαίνουν τρέχοντας προς το μέρος του. Δεν είχαν κάτι μαζί του, ήταν απλά
ακριβώς στο διάβα τους.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Είμαι
αργά το απόγευμα στο γραφείο, τρεις καρτέλες στο </span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">excel</span><span lang="EN-GB" style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;"> </span><span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">ανοιχτές
κι ένα κείμενο που ήθελα καιρό να τελειώσω κι όλο το άφηνα γιατί δε μου
έβγαιναν οι ώρες. Είμαι όσα δεν πρόλαβα, όσα έκανα βιαστικά κι όσα θα ‘θελα να
μην είχα κάνει καθόλου. Είμαι κάθε Παρασκευή που δεν έχει προσμονή Σαββατοκύριακου
και κάθε βδομάδα που πέρασε και δεν άφησε καν μια ρυτίδα να θυμίζει το πέρασμά
της.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Είμαι
οργασμοί, φιλιά νικοτίνης, φιλιά έρωτα και αλκοόλ. Είμαι σημάδια από δαγκώματα,
νύχια στην πλάτη και λέξεις στα αφτιά. Είμαι η αλήθεια για μια στιγμή κι η
αίσθηση της ανασφάλειας για τη διάρκεια. Πια, τώρα, αυτό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify; text-indent: 21.3pt;">
<span style="font-family: "times new roman" , serif; font-size: 12.0pt; line-height: 107%;">Αιτούμαι
τη θέση της προκήρυξής σας.<o:p></o:p></span></div>
<br /></div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-41930902819805212462018-12-23T20:27:00.002+02:002018-12-23T20:30:40.950+02:00Μαζί! Μαζί, όχι χώρια!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVkc-myHxbKP4XM53BVEHwcFQ5TuYPKoo9DF05kmILAd4F0X7IqFtkDkiy7xVW-2N-a4CYT5sr0JxPQYLofBre04alOvvQrbwam2LKWVrr59iYMfOYMNUXBMJMbATBQcqlwmvJsdJFcQU/s1600/FB_IMG_1475386129140.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="576" data-original-width="1024" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiVkc-myHxbKP4XM53BVEHwcFQ5TuYPKoo9DF05kmILAd4F0X7IqFtkDkiy7xVW-2N-a4CYT5sr0JxPQYLofBre04alOvvQrbwam2LKWVrr59iYMfOYMNUXBMJMbATBQcqlwmvJsdJFcQU/s320/FB_IMG_1475386129140.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
«Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι<br />
Ντροπή δεν είναι να πονάς<br />
Όμως μ' αυτόν που αγαπάς<br />
Είναι ευλογία να κοιμάσαι<br />
Είναι ευλογία να ξυπνάς»</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<span style="font-size: 9.0pt;">(Γιώργος
Ανδρέου)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
Μαζί είναι η παρουσία. Είναι η
έντονη καμπύλη στο μάγουλο και η αφή που την περπατάει. Είναι η τούφα απ’
τα μαλλιά που πέφτει στα μάτια και το χέρι που την κάνει στο πλάι. Είναι το
παιχνίδι με το δαχτυλίδι της και το φιλί σε κάθε κενό του που αφήνει σε θέα το
δάχτυλο. Μαζί είναι το «ένα τσίπουρο ακόμη» και η ζάλη που αλάθευτα υποδηλώνει
έρωτα. Είναι οι σ<span style="text-align: left; text-indent: 0cm;">υζητήσεις για έναν ομορφότερο κόσμο και η βεβαιότητα ότι
εξαιτίας μας θα ‘ρθει. Είναι το πείραγμα στο σαρδάμ και το φιλί που θα
αποτρέψει τις αντιδράσεις. Μαζί είναι το σκίτσο ενός πιο όμορφου, πιο ήρεμου
χειμώνα. Φέτος.</span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
Χώρια είναι η απουσία. Είναι το εκεί
μακριά και εκείνες οι δύσκολες ώρες της μέρας που καμιά σκέψη δεν τις
αντιπαλεύει, εκείνες της νύχτας που καμιά μνήμη δεν μπορεί να πιάσει
πολεμίστρες. Είναι η άλλη αίσθηση του χρόνου. Τα αντώνυμα του «πόσο γρήγορα
περνάει» και του «κάθε μέρα κι ένας αιώνας». Χώρια είναι απ’ τη μια η τροφή κι
απ’ την άλλη η κατ’ επανάληψη αυτοκτονία του έρωτα. Είναι η ένταση στο
«προσμένω να σε δω» και η εγκατάλειψη στο «δεν αντέχω, δε με βοηθάς, δεν
μπορώ». <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Χώρια είναι η υπερβολή που
ταΐζεται απ’ την απόσταση, το άγχος και η έλλειψη κρίσης ακόμη και για τα πιο
απλά.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
Κοιμάμαι μαζί είναι το όμορφο. Σε
σχήμα, σε αίσθηση. Είναι το τύλιγμα του σώματος, το σφίξιμο, το απαλάγγιγμα.
Είναι του ενός τα σχεδόν ασυνείδητα φιλιά μες στη νύχτα και του άλλου τα σχεδόν
ασυνείδητα χαμόγελα γι’ αυτά τα φιλιά. Είναι η ηρεμία, ναι κυρίως αυτή, που
αναπόδραστα χαρίζει πολύωρους ευλογημένους ύπνους. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-indent: 0cm;">
<div style="text-align: justify;">
Ξυπνάω μαζί είναι το όμορφο. Σε ήχο,
σε γεύση. Είναι το καλημέρα αχνά στο αφτί και το συνακόλουθο της γλώσσας εκεί.
Είναι πάλι το χαμόγελο, συνειδητό πλέον, και η στροφή του κορμιού για το
αντάμωμα των δύο. Είναι τα πρώτα χάδια μιας μέρας που ξέρεις ότι θα είναι
ωραία. Οι πρώτες λέξεις μιας ζωής που ξέρεις ότι μπορείς να την κάνεις ωραία.</div>
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-43851864305039154442016-09-17T23:37:00.001+03:002016-09-17T23:37:26.623+03:00Ένα κερί αγόρι μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkQ7towEQsuM2q6FBlE7qQi0hmak1DPh4K9XJt7poiPL8uNcggJNMCAVLY18H2l3kmH50j1mhRwl0vmuMvslo4wpAMmniiODJpfrUnepBCUfla2qnVvEC_2XCLCnBlXpAMm8PSb6rFJjY/s1600/14333767_959969014130272_4212359368949081814_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkQ7towEQsuM2q6FBlE7qQi0hmak1DPh4K9XJt7poiPL8uNcggJNMCAVLY18H2l3kmH50j1mhRwl0vmuMvslo4wpAMmniiODJpfrUnepBCUfla2qnVvEC_2XCLCnBlXpAMm8PSb6rFJjY/s320/14333767_959969014130272_4212359368949081814_n.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένα κερί αγόρι μου. Μικρή η φωτιά του μπρος στην πυρκαγιά που άναψες εσύ απλά και μόνο κοντοστέκοντας και αντιμετωπίζοντας πρόσωπο με πρόσωπο τους φασίστες. Όσο τους έκαψες εσύ, όση φλόγα, όσο φως έβγαλε το δικό σου κορμί δεν θα βγάλουν οι αναπτήρες μας και δέκα ζωές κι αν τους ανάβουμε. Αγόρι μου, το υπόλοιπό μου για 'σένα είναι και του αναμμένου μου τσιγάρου η καύτρα, αυτή που φωτεινά θα σε αντικαθρεφτίζει στα κατά μόνας μας.</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-40722225272620657212016-02-24T18:28:00.001+02:002016-02-24T18:28:14.959+02:00Εσύ η κιβωτός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnOg-eoWGB-fYmRx0CLtzJBJ4-HX3kKlitTCQD1cRH3KGbD-BuYme0wG3bpIzRjCB9jO9qG4oWZm83V43KxCwqpgZ2QQ_ik5VutorDvqI30oFArlQ2VcTgefz_bgWR6iKNa3OcdCB_G7g/s1600/Cb-2xXWW8AAuYmd.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjnOg-eoWGB-fYmRx0CLtzJBJ4-HX3kKlitTCQD1cRH3KGbD-BuYme0wG3bpIzRjCB9jO9qG4oWZm83V43KxCwqpgZ2QQ_ik5VutorDvqI30oFArlQ2VcTgefz_bgWR6iKNa3OcdCB_G7g/s400/Cb-2xXWW8AAuYmd.jpg" width="266" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Μόνος σου αγόρι μου. Κουβάλα την εποχή μας. Σύρ' την πίσω σου στην άσφαλτο προς ένα μέλλον που αυτή θα ντρέπεται που υπήρξε κι εσύ θα νιώθεις υπόχρεος να τη διατηρήσεις στη μνήμη σου για να μην ξεχάσει κανείς ότι υπήρξε. Κουβάλα αγόρι μου ένα μπουφάν για τα κρύα της νύχτας, για τα κρύα στα σκοτάδια που σου στήνουμε, να 'χεις να το τυλιχτείς ώσπου να φτάσει το ξημέρωμα. Δεν ξέρω πόσοι θα 'μαστε σε εκείνο το ξημέρωμα. Εσύ ίδιος ήλιος όμως θα χαμογελάς, ίδιος ήλιος θα παίζεις σε έναν άλλο ουρανό. Αν είμαι κι εγώ, αν έχω φτάσει ως εκεί, αν έχω βρει τρόπο να σώσω την ανθρωπιά μου ως εκείνες τις μέρες, θα ψάξω να σε φιλήσω που μου 'δωσες ένα ακόμη κουράγιο λίγο πριν τα παρατήσω.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μόνος σου αγόρι μου. Περπάτα ετούτον τον κόσμο, γκρέμισε τους φράχτες της αθλιότητάς μας, κάνε συντρίμμια τα τείχη του τρόμου μας, λιώσε κάτω απ' τις σόλες σου τις σάπιες πράξεις μας, τις σάπιες σκέψεις μας. Περπάτα κι άφηνε χνάρια να ακολουθήσουν τα αδέρφια σου, να 'ρθουν από όπου γης να ενωθούν, ζωή αυτά-ζωή εσύ, μαζί σου. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μόνος σου αγόρι μου. Είσαι η κιβωτός του 21ου αιώνα. Μέσα σου σώζεται η ανθρωπότητα. Σώσε την!</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-71911639891383078182015-12-18T18:14:00.000+02:002015-12-18T18:14:00.060+02:00Ωτοστόπ για τις Αόρατες Πόλεις<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FLhzg8s2PV915Qe8bZMzUcCpN-bD4dWRmAqh1J9CRkFXEun10J63B4BLnMls6dozaoBZY8-9apUZz8sLG_7iAkjVfpDMUfKrO5KYbiBGHTaZGjqYK0n-s-sikFAdsMYgY7uGiFKTkYU/s1600/online-front-brennan-oct28.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0FLhzg8s2PV915Qe8bZMzUcCpN-bD4dWRmAqh1J9CRkFXEun10J63B4BLnMls6dozaoBZY8-9apUZz8sLG_7iAkjVfpDMUfKrO5KYbiBGHTaZGjqYK0n-s-sikFAdsMYgY7uGiFKTkYU/s400/online-front-brennan-oct28.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">(Ένα πορτοκαλί αυτοκίνητο παλιότερης δεκαετίας έξω
απ’ την πύλη της φυλακής. Δεξιά κι αριστερά της πύλης δυο φύλακες κοιτάν στο
πουθενά, μοιάζουν με ζόμπι. Ένας εκατονταετής καλοστεκούμενος μαύρος παππούς με
κάτασπρα μαλλιά [Θεόφιλος Κούτος] μπαίνει στη θέση του οδηγού. Φοράει τζιν
παντελόνι και χαβανέζικο πουκάμισο. Χαμογελάει. Στη δίπλα θέση με ρούχα φυλακής
ένας πανέμορφος νεαρός [Μάρκος Απρίλιος]. Σοβαρός και κάπως προβληματισμένος.
Μικρές κοφτές κινήσεις των χεριών και του κεφαλιού του δείχνουν ότι νιώθει
αρκετά άβολα.)<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Θ.Κ. : Πουτάνα
Μισόν, τους σκίσαμε πάλι. Δες, δες! Δες το φύλακα στην πύλη πώς μας κοιτάζει;
Θες να τον κάνω να μας ευχηθεί και καλό ταξίδι;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">(Ο Μάρκος Απρίλιος δεν μιλάει. Γυρνάει σχεδόν
αδιάφορα και κοιτάζει προς την πύλη. Ξεκινάνε. Εικόνες που αλλάζουν πίσω τους
δείχνουν να βγαίνουν απ' την πόλη. Οδηγάν στην εθνική οδό. Σε χαμηλό ήχο στο
ραδιόφωνο ακούγεται ο Παπακωνσταντίνου να τους θυμίζει "μα εσύ πρέπει
πάντα να φεύγεις, να ψάχνεις τις φοινικιές...")<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Θ.Κ. : Τώρα
μάλλον θα τους έχουν βρει και θα προσπαθούν να τους ξυπνήσουν. Χαχα. Το
"ρύθμισα" να γίνει σε ένα εικοσιτετράωρο. Φαντάζομαι έφυγαν κι άλλοι
κρατούμενοι. Εντάξει, ας μπω λίγο πιο βαθιά στην κόλαση. </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">Sorry</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;"> </span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">κράτος, </span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; mso-ansi-language: EN-US;">sorry</span><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">
</span><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Θεέ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt;">Μ.Α. : ...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ.: Δε θα πεις τίποτα
εσύ; Δεν περιμένω ευχαριστώ και βλακείες. Το καταλαβαίνεις φαντάζομαι. Και για
τους δυο μας το κάνω. Πες απλά κάτι να περάσει η ώρα.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α. : Σουφλέ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : Τι σουφλέ;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α. : Σουφλέ
σοκολάτας. Φρεσκολιωμένης...<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : Στάσου, σε χάνω.
Τι εννοείς;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α.: Αυτό. Αυτό μου
μύρισε. Σουφλέ σοκολάτας.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : <i>(κουνάει το κεφάλι νομίζοντας ότι του έχει
στρίψει του Μάρκου. Κάθε τόσο ρίχνει μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη του
αυτοκινήτου μήπως τους ακολουθάει κανείς) </i>Για πότε λες; Τώρα; Εδώ μέσα;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α. : Όχι. Όταν με
ελευθέρωνες. Όταν φεύγαμε απ' τη φυλακή. Έντονα, σουφλέ σοκολάτας. Το ίδιο μου
είχε μυρίσει κι όταν σκότωνα τους γονείς μου. Το ίδιο και τη μέρα που είχα
αγοράσει τα ντραμς. Αυτό και στο ραντεβού με την Κική όταν έπιασα τη ρώγα της.
Στις ομορφότερες στιγμές της ζωής μου, μου μυρίζει σουφλέ σοκολάτας. Έτσι
βεβαιώθηκα και σήμερα ότι αυτό που ήρθες κι έκανες ήταν ωραίο, ήταν το σωστό,
ήταν ό,τι περίμενα. Γι' αυτό σε ακολούθησα χωρίς ενδοιασμό.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ.: <i>(χαμογελάει και κοιτάει με κάποιο θαυμασμό
τον Μάρκο) </i>Ξέρεις; Δεν ήμουν σίγουρος αν μετά τον φόνο ήσουν στα καλά σου.
Γράφανε κι όλο βλακείες οι χαζοδημοσιογράφοι. Αγχωνόμουν λίγο μήπως σου έστριψε.
Πάλι θα σε ελευθέρωνα αλλά το θέμα ήταν τι θα σε έκανα μετά αν άρχιζες να
κάνεις τον κόκκορα και την αλεπού μέσα στο αυτοκίνητο. Όπως φαίνεται όμως,
ετούτο θα είναι ένα ωραίο ταξίδι.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α. : Πού πάμε; Ξέρεις
ή έτσι οδηγάμε, μακριά κι όπου;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. :<b> Δεν υπάρχει
μακριά κι όπου! Υπάρχει μακριά και παντού. </b>Δε σου λέω ακόμη αλλά πίστεψέ με, στα
εκατό μου χρόνια ξέρω δρόμους που κανείς δεν έχει διαβεί, ξέρω μέρη που κανείς
δεν έχει δει.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(Στην
άκρη του δρόμου, στο πλάι της σκηνής εμφανίζεται γυναίκα επιβλητική. Μοιάζει με
την Κέιτ Μπλάνσετ. Στα 45 της περίπου, φούστα σκουρόχρωμη σχεδόν ως το γόνατο,
εφαρμοστή με φερμουάρ πίσω. Πουκάμισο λευκό, από πάνω παλτό ξεκούμπωτο. Στο
πλάι της μικρή βαλίτσα αφημένη. Κάνει σήμα ωτοστόπ. Ο μπαρμπα Θεόφιλος φρενάρει
απότομα. Ο Μάρκος, αφηρημένος, χτυπάει το κεφάλι του μπροστά, πάνω στο ταμπλό.)<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : Βρε, δε φόραγες
ζώνη;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α. : Σκατά. Όχι δε
φόραγα, την ξέχασα. Παραλίγο να φύγω απ' έξω. Γιατί φρέναρες έτσι; <i>(τρίβει έντονα το μέτωπό του)<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : <i>(του δείχνει την κυρία που τους πλησιάζει
απ' το τζάμι του Μάρκου) </i>Για την κυρία. Να μην την πάρουμε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Μ.Α. : <i>(ο Μάρκος ανοίγει τεράστια μάτια, σκάει το
πρώτο του χαμόγελο) </i>Πλάκα κάνεις; Κι ελαφρά που το πάτησες το φρένο. <i>(Συνωμοτικά) </i>Λοιπόν, Μάρκο με λένε,
Μάρκο σκέτο, έτσι;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : <i>(του κλείνει το μάτι) </i>Γιατί, έχει
ακούσει κανείς άλλο όνομα; Όσο για τα ρούχα σου, αν πει κάτι, ήμασταν σε πάρτυ
μασκέ. Εσύ είχες ντυθεί φυλακισμένος κι εγώ μπάρμαν στη Χονολουλού.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(Γελάνε
κι οι δύο. Ο Μάρκος κατεβάζει το τζάμι του. Η όμορφη γυναίκα σκύβει και
πλησιάζει το πρόσωπό της σε αυτό του Μάρκου. Αυτός τραβιέται διακριτικά πίσω
στο κάθισμά του.)<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Κέιτ Μπλάνσετ : Πού
πάτε;<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Θ.Κ. : Κάνουμε μια
στάση εκεί που πηγαίνετε εσείς και μετά συνεχίζουμε προς τις Αόρατες Πόλεις του
βορρά.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(γεμάτος
έκπληξη ο Μάρκος γυρνάει προς τον μπαρμπα Θεόφιλο. Του κάνει νεύμα καθησύχασης.
Η Κέιτ δαγκώνει απαλά το κάτω χείλος της. Όλο το υπόλοιπο πρόσωπό της
χαμογελάει.)<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Κ.Μ. : Χρόνια έχω να
περάσω απ' τις Αόρατες Πόλεις. Γεια σας. Είμαι η Κέιτ.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: Times New Roman, serif;"><span style="line-height: 18.4px;"><i> </i></span></span><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">(Το
ραδιόφωνο χαμηλώνει. Ο</span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"> <span lang="EN-US">Tom Waits </span></span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">ακούγεται</span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">σίγουρος</span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">να</span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;"> </span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">δηλώνει</span></i><i><span lang="EN-US" style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: EN-US;">
"cause tonight i'm gonna take that ride, across the river to the jersey
side". </span></i><i><span style="font-family: "Times New Roman","serif"; font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">Η
σκηνή κλείνει.)</span></i><span style="font-family: 'Times New Roman', serif; font-size: 12pt; line-height: 115%;"> </span></div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-33559549072895431432015-12-11T05:09:00.000+02:002015-12-11T05:09:59.060+02:00Στο μέτωπο το φιλί!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgus40VnmVlKrTjq7skiCPFfjt0-dbfKpKmKhUI8qXyAuiaAdh6dY-Z0pLApb2Lfz0oI5fQd4UWH7IYl8UiSwbq4a592vjCGVnuI-ZiPFqIEd477t6q8nRLNsUdTlSfTx3fQKR8n_P5YB8/s1600/sexy_alien_chick_star_wars_jedi_woman_3d_cg_hd-wallpaper-639216.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgus40VnmVlKrTjq7skiCPFfjt0-dbfKpKmKhUI8qXyAuiaAdh6dY-Z0pLApb2Lfz0oI5fQd4UWH7IYl8UiSwbq4a592vjCGVnuI-ZiPFqIEd477t6q8nRLNsUdTlSfTx3fQKR8n_P5YB8/s200/sexy_alien_chick_star_wars_jedi_woman_3d_cg_hd-wallpaper-639216.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>"Εδώ, εδώ"</b>, μου είπε και μου έδειξε το μέτωπό της. "Εδώ ακουμπάμε τα δώρα στον πλανήτη μου αν είναι <b><span style="color: #cc0000;">φιλιά</span></b>. Έτσι ερχόμαστε σε οργασμό. Εκεί καταλήγουν όλες οι απολήξεις των ερωτικών νευρώνων μας. Μόνο που πρέπει να είναι δώρα κι όχι φιλιά καλησπέρας, όχι φιλιά δανεικά, όχι φιλιά σε κήπους <b>Γεσθημανές</b>. Οι σπασμοί μας έρχονται όταν η γλώσσα αγγίζει και δίνεται, όταν στον κύκλο της κίνησής της ξέρει πως ό,τι αφήνει αλλάζει κτήση, όταν στο παιχνίδι της βάζει κανόνες παράδοσης. Μόνον τέτοιους".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>"Εδώ, εδώ"</b>, μου είπε και άλλαξε μορφή. "Στον πλανήτη μου, αλλάζουμε μορφή όταν μας δίνουν δώρα. Πότε γινόμαστε ουρλιαχτό, πότε ιδρώτας, πότε φωνή, πότε πνίξιμο, πότε σκίσιμο, πότε δάγκωμα, πότε όλα μαζί. Δοκιμάζουμε τα δώρα μας κάποιες φορές. Δεν αρκούμαστε μόνο στο απίθωμά τους στο μέτωπο. Τα φέρνουμε στο στόμα και ψάχνουμε σ' αυτά γνωστές μας γεύσεις. Χναρολατούμε για μονοπάτια σοκολάτας, για ποτάμια <b><span style="color: #990000;">κρασιού</span></b>, για ζάχαρη ομίχλης. Αν βρούμε ίχνη τους τότε γελάμε, τότε ξέρουμε θα γίνουν δώρα μας αγαπημένα, θα χτίσουν σπασμούς σε διάρκεια, θα επαναληφθούν άτακτα, εκτός γιορτών ημερολογίου."</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>"Εδώ, εδώ"</b>, είπε κι έπιασε το χέρι μου. Σήκωσε ψηλά τα μάτια κι άνοιξε το δάχτυλό μου, τον δείκτη. "Δείξε εκεί πάνω, δείξε όποιο αστέρι θες. <b>Εκεί είναι ο πλανήτης μου.</b> Σε αυτό, το πιο φωτεινό απ' όλα που διάλεξες. Φέρε την ευθεία τώρα κι ένωσέ τον με το μέτωπό μου. Έτσι. Άγγιξέ με, μη φοβάσαι, βάλε το δάχτυλό σου εκεί που με φίλησες, εκεί που σε οδήγησα. Τέταρτε, χαμένε μου μάγε, ούτε χρυσό, ούτε σμύρνα, ούτε λιβάνι. Φιλί κουβάλησες, με ένα αστέρι οδηγό κι εσύ, και το άφησες στη φάτνη του μετώπου μου. <b>Κάθε θεός έχει το δώρο που του αξίζει. Κάθε οργασμός επίσης.</b>"</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-44942890401875876572015-12-05T20:12:00.001+02:002015-12-05T20:17:44.075+02:00Σχεδιάζοντας μιαν απόδραση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqryqGKBeChQhyphenhyphengJv6Pduc01LQzrADxnShoA8kX1rMcKJkReqx2B7_0tg-EYxT6Un53iJWxr7CzCYQRIc09YcM6Nl4SYF8hDF_boYAZb5rCDqXBONBKQvrndpjBYz2d3uGA_E5bQpM9E0/s1600/wp_3645_0.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjqryqGKBeChQhyphenhyphengJv6Pduc01LQzrADxnShoA8kX1rMcKJkReqx2B7_0tg-EYxT6Un53iJWxr7CzCYQRIc09YcM6Nl4SYF8hDF_boYAZb5rCDqXBONBKQvrndpjBYz2d3uGA_E5bQpM9E0/s1600/wp_3645_0.jpeg" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-size: 14.0pt;">3 μήνες μετά <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Φυλακή<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πέρασαν κιόλας τρεις μήνες. Ούτε
εύκολοι ούτε δύσκολοι. Βαρετοί. Λίγες οι κουβέντες του, συγκεκριμένο το
πρόγραμμα, σχεδόν μετρημένα τα βήματα και οι κινήσεις του στα κελιά, την
κουζίνα, το προαύλιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο <b>Μάρκος Απρίλιος</b> δεν ήταν
διάσημος ανάμεσα στους συγκρατούμενούς του, δεν ήταν κι αδιάφορος όμως. Ήταν ο
τύπος που σκότωσε για ένα όνομα πατέρα και μάνα. Ήταν επίσης ο τύπος που μετά
από φόνους δεν τον κατηγόρησε η πλειοψηφία της κοινωνίας, αντίθετα του πήρε το
μέρος. Εδώ και λίγο καιρό μάλιστα, οι συνεντεύξεις ενός υπέργηρου γείτονά του
σε εφημερίδα ελαφρών θεμάτων, τον είχε κάνει κάτι σαν ήρωα μυθιστορήματος για
το θηλυκό φύλλο της χώρας. Βοηθάει και η ομορφιά του σίγουρα, ήταν όμως και ο
τρόπος που ο <b>μπαρμπα-Κούτος</b> τα
περιέγραφε, που έκαναν τον Μάρκο συμπαθή ακόμη και στην πιο επιφυλακτική
πιτσιρίκα ή κυρία που ξεφύλλιζε την <b><span lang="EN-US">Cappuccino</span></b>.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η εφημερίδα έπεσε στα χέρια του
Μάρκου τυχαία. Ακουμπισμένη σε ένα παγκάκι του προαυλίου, ξεχασμένη μάλλον από
κάποιον που την είχε ζητήσει από φύλακα να του τη φέρει. Είδε τη φάτσα του στο
εξώφυλλο. "Πάλι για τη δίκη λένε;" αναρωτήθηκε. Την άνοιξε στις
κεντρικές σελίδες. Ολόκληρο το σαλόνι γι' αυτόν. <b>"Γείτονας εξομολογείται: τον πατέρα του δε θα τον σκότωνα, αλλά
μια μπούφλα θα του έριχνα"! </b>"Ποιος γείτονας είναι αυτός;"
σκέφτηκε ενώ ξεκινούσε να διαβάζει για ιστορίες που όντως του είχαν συμβεί από
όταν θυμάται τον εαυτό του ως σήμερα; "Ποιος με παρακολουθούσε από τόσο
κοντά και ποτέ δεν τον πήρα χαμπάρι; Αφού με κανέναν δεν είχα σχέσεις". Λίγο
ζαλισμένος ξαναδιάβασε το ρεπορτάζ απ' την αρχή, εκεί που περιέγραφε τον
γείτονα. Υπέργηρος, μαύρος με κάτασπρα μαλλιά. "Καλέ, ο μπαρμπα-Θεοφάνης Κούτος!
Ζει ακόμα αυτός;" είπε φωναχτά με έκπληξη ο Μάρκος. Θυμήθηκε τον πατέρα
του, πριν καν πάει σχολείο ακόμη, μέσα στη άγρια νύχτα να ανοίγει την πόρτα του
δωματίου του και με μπάσα φωνή να τον ξυπνάει φωνάζοντας <b>"ουουου, είμαι ο Κούτος και τρώω παιδιάααα"</b>!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πάντα από φόβο τον είχε. Δεν
είμαστε ρατσιστές λέμε αλλά λίγο τα λόγια των άλλων, λίγο το διαφορετικό, τον
Μάρκο -τον τόσο διαφορετικό από όλους- τον τρόμαζε. Συνήθως τον έβλεπε τα
απογεύματα να πλένει ένα πορτοκαλί παράξενο αυτοκίνητο που είχε. Μια απ' τις
λίγες φορές που είχαν μιλήσει τον ρώτησε "μπάρμπα, τι αυτοκίνητο είναι
αυτό;" και του απάντησε χαμογελώντας με κάτι ολόλευκα δόντια "<span lang="EN-US">Pony</span>, ελληνικό, αθάνατο. Πάει
ακόμα και με τρεις ρόδες!". Μέσα στα προσωπικά του παραληρήματα τον
σκέφτηκε άπειρες φορές να οδηγάει προς την κόλαση με το πορτοκαλί <span lang="EN-US">Pony</span><span lang="EN-US"> </span>και
τη μια ρόδα να λείπει. "Έτσι, ώστε! Ο μπάρμπας με παρακολουθούσε στενότερα
από ό,τι πίστευα"!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Από εκείνη τη μέρα ζήτησε κι ο
ίδιος να του φέρνουν μια <span lang="EN-US"><b>Cappuccino</b></span>.
Μια φορά τη βδομάδα είχε συνέντευξη. Ανάμεσα σε κρασί και τσάι, σε
πραγματικότητα και μέθη ο γέροντας περιέγραφε στον χάνο δημοσιογράφο φοβερά και
τρομερά πράγματα. Ο Απρίλιος γινόταν Μάρκος κι ο Μάρκος το συμπαθητικό παιδί με
την υπερπροστατευτική μάνα και τον άθλιο πατέρα. Και κάπου εκεί, στο μήνα πάνω
διάβασε την πρόταση που τον έκανε να σκιρτήσει σκεφτόμενος, για πρώτη φορά ίσως
από τότε που ήθελε να αγοράσει μηχανή, μια περιπέτεια: <b>"Τι θα πει ισόβια; Ισόβια είναι μόνο οι πεθαμένοι". </b>Προχώρησε
διαγώνια με τη ματιά του τη συνέντευξη θέλοντας να φτάσει στο επίμαχο σημείο.
Ξεκάθαρα ο Κούτος του έδινε ένα μήνυμα: Θα τον ελευθέρωνε. Με κάποιο τρόπο θα
το έκανε. Ο δημοσιογράφος βέβαια χαμπάρι δεν έπαιρνε. Του αφηγούταν ο άλλος για
τα χρόνια του στην Αμερική, τις κομπίνες, την τράπουλα και για τις αποδράσεις
του κι αυτός νόμιζε κάνανε βιογραφία. Του έδινε ξεκάθαρες οδηγίες να είναι
έτοιμος και να τον ακολουθήσει όταν χρειαστεί, κι ο γραφιάς τού έλεγε να μην
πίνει τόσο. Πώς θα γινόταν δεν το αποκάλυπτε, ούτε πότε. Δε νοιαζόταν ο Μάρκος
τόσο γι' αυτό εξάλλου. Κάτι να τον κάνει να ελπίζει ήθελε, να ελπίζει σε μια
ζωή λίγο διαφορετική και να ελπίζει σε κάποιον που για πρώτη φορά νομίζει ότι
πιστεύει σε αυτόν.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Σπίτι γερο-Κούτου<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
"Στην Αμερική του
μεσοπολέμου, λέγαμε, αν βιάζεσαι να βρεις έναν βλάκα μην ψάχνεις, κάλεσε έναν
δημοσιογράφο", σκέφτηκε ο Θεοφάνης Κούτος περιμένοντας για τη δέκατη
συνέντευξή του τον δημοσιογράφο της <span lang="EN-US">Cappuccino</span>. Πια το σχέδιό του βρισκόταν στην τελική ευθεία. Το
μόνο που δεν ήταν σίγουρος ήταν αν το διάβαζε και ο Μάρκος Απρίλιος. Σε κάθε
συνέντευξη, ανάμεσα σε αλήθειες και παραμύθια, του έδινε οδηγίες για το πώς θα
τον βοηθήσει να αποδράσει. Του έλεγε για το ταξίδι που θα κάνουν και για τη μια
περιπέτεια που και οι δύο είχαν τόση ανάγκη. Αυτός την τελευταία του, ο Μάρκος
την πρώτη του. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ιδέα του ήρθε ένα βράδυ
αδειάζοντας το τρίτο μπουκάλι κόκκινο σταυρωτό Ραψάνης που του είχε στείλει μια
σαραντάρα που είχε λυσσάξει μαζί του, από όταν έγινε γνωστός μέσω των
συνεντεύξεων. Μέχρι τηλέφωνο τον έπαιρνε να βρεθούν. "Να βρεθούμε καλή
μου, να βρεθούμε αλλά είμαι 100 χρονών, δε μου σηκώνεται πια, με τα δάχτυλα θα
κάνουμε δουλειά;" της είχε πει γελώντας και κλείνοντάς της το τηλέφωνο.
Είχε χαρεί που θα χρησιμοποιούσε τα παλιά κόλπα, πρακτικές αφημένες για σχεδόν
μισόν αιώνα στα πιο βαθειά συρτάρια του μυαλού του. Θα έκαναν την απόδραση όπως
έκανε τις δεκάδες δικές του, με τον τρόπο που του έμαθε η <b>Μισόν</b> στην Αϊτή. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="color: #6fa8dc;">Απίστευτο κορμί η Μισόν.</span></b> Σχεδόν
εικοσιπέντε χρονών, πρώτα τον έριξε στο κρεβάτι και τρεις μέρες μετά τον ρώτησε
το όνομά του. Η αλήθεια είναι ότι ακόμη κι αυτό το είχε ξεχάσει. Η άλλη αλήθεια
είναι ότι ποτέ δεν ξέχασε τι κάνανε εκείνο το τριήμερο. Ούτε μια λεπτομέρεια,
ούτε μια στάση, ούτε ένα ουρλιαχτό. Μάγισσα μαύρης μαγείας, με βουντού έλεγχε
τα θύματά της. Δεν του έμαθε όλα τα μυστικά της, του έμαθε όμως πώς να
υπνωτίζει τους άλλους. Κι ήταν τόσο εύκολο! Κι ήταν τόσο χρήσιμο και τόσο
διασκεδαστικό! Ειδικά με τους φύλακες. Συνέρχονταν μέρες μετά κι έβλεπαν ένα
κελί άδειο και τους ίδιους σε ανάκριση γιατί ο Κούτος τους είχε φύγει! Έτσι, θα
το 'κανε και τώρα. Όλους, απ' την είσοδο ως το κελί. Θα 'φτιαχνε ένα ντόμινο
από κοιμισμένα ζόμπι. Το καλογυαλιασμένο, πενηντάχρονο <span lang="EN-US">Pony</span>, θα τους περίμενε με τη μηχανή
αναμμένη έξω ακριβώς απ' τη φυλακή. Σήμερα, στη συνέντευξη, θα έπρεπε να του το
πει ξεκάθαρα. Αύριο το βραδάκι θα πέρναγε να τον πάρει. Η εφημερίδα θα
κυκλοφορούσε το πρωί και καλώς εχόντων των πραγμάτων μεσημεράκι ο Μάρκος
Απρίλιος θα τη διάβαζε.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Ντιν-ντον!! (ο γερο-Κούτος
πηγαίνει προς την πόρτα μονολογώντας "έφτασε το χάπατο"...)<o:p></o:p></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Μπάρμπα Θεοφάνη, καλησπέρα. Τι
σου έφερα σήμερα; Δες εδώ! <b><span style="color: red;">Κόκκινο</span></b>
<b>Βουργουνδίας</b>, χρονιά 1996, το καλύτερο που κυκλοφορεί. Μου υποσχέθηκες όμως κι
εσύ ότι θα μου πεις τα καλύτερα! Θα τους τρελάνουμε πάλι τους αναγνώστες!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Ε, δεν είμαι μόνο εγώ που λέω τα
καλύτερα. Είσαι κι εσύ που είσαι τζιμάνι και μου κάνεις τέλειες ερωτήσεις.</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Σ' ευχαριστώ μπάρμπα, δίκιο
έχεις όμως, όλοι έτσι μου λένε!</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-5934144465946264602015-11-28T18:17:00.001+02:002015-11-28T18:17:58.273+02:00Ένα δέντρο, ένα μπουκάλι κρασί κι ένα αλυσοπρίονο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhheqP8S4lh_JpV6PgOOylGHg1zwoWE8JsGfItT9uihgJezzRI0WpD2BHKecl2nnL4lvpnDjfAR08yhYq3MKcv3Pa6bq0R9iix3P3Do7yAxWV53ceGIjLm6vTf6WIAcNvj8H6kcM_bn7aA/s1600/010k.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhheqP8S4lh_JpV6PgOOylGHg1zwoWE8JsGfItT9uihgJezzRI0WpD2BHKecl2nnL4lvpnDjfAR08yhYq3MKcv3Pa6bq0R9iix3P3Do7yAxWV53ceGIjLm6vTf6WIAcNvj8H6kcM_bn7aA/s400/010k.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US"><br /></span></i></div>
<div class="MsoNormal">
<i><span lang="EN-US">(</span>Ένα ραδιόφωνο ακούγεται)<o:p></o:p></i></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>"Αχ, τι θα γίνει ετούτο το παιδί, έλεγε η μάνα μου κρυφά πίσω από
'μένα"...</i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
-Α, ήρθατε; Πάνω στην ώρα. Μισό
λεπτό να χαμηλώσω το ραδιόφωνο...</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο <b>Μάρκος Απρίλιος</b>... τι παιδί!
Τον ξέρω μια ζωή. Μια ζωή δικιά του ,γιατί εμένα τα χρόνια μου είναι άλλες δυο ζωές.
Γείτονάς του, από όταν γεννήθηκε ως τα τελευταία γεγονότα, τον ξέρω καλύτερα κι
απ' τον καθρέφτη του. Ποιον καθρέφτη όμως; Α, δεν το γνωρίζατε αυτό; Είχε
πρόβλημα. Θεωρούσε ότι ήταν πολύ άσχημος. Σπάνια κοιταζόταν σε καθρέφτη γι'
αυτό και πολλές φορές έβγαινε εντελώς αχτένιστος, με ρούχα αταίριαστα, με
μουτζούρες απ' τα στυλό του στο πρόσωπο. Η αλήθεια; Έτη φωτός μακριά. Το 'χετε
δει και μόνοι σας. Τόσους τίτλους γεμίσατε τις εφημερίδες σας με το
"μοντέλο δολοφόνο". Ο Μάρκος είναι κούκλος. Πόσα κορίτσια δεν άκουσα
περνώντας από εδώ να λένε "αχ, γιατί τέτοια ομορφιά να πηγαίνει
χαμένη" και πόσα ακόμη δεν συμπλήρωναν "καλά, ας τον έπειθα εγώ να
βγούμε ένα βράδυ και θα 'βλεπες πώς θα στρώσει". Αν τον έπεισε ποτέ καμία;
Ναι, αρκετές φορές. Όλα τέλειωναν όμως έξω απ' την αυλόπορτά του. Αυτές έκαναν
την κίνηση να τον φιλήσουν, αυτός κοντοστεκόταν, το σκεφτόταν, μετά ανακάτευε
τα μαλλιά του κι έφευγε τρέχοντας προς το σπίτι. Κι εκείνες εκεί, αποσβολωμένες,
να βλέπουν τον Άδωνι να απομακρύνεται, το στρώσιμό του να μην έρχεται.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρακολούθησα τη δίκη. Συνεχώς
στο όνομά του αναφερόταν. Το περίμενα. Άπειρα μεσημέρια μέσα στην απόλυτη
ησυχία της γειτονιάς ακουγόταν μια κραυγή, ένα ουρλιαχτό προσωπικής δυστυχίας,
κάτι σαν "μα Απρίλιος ρε μάνα; Γαμώτο μου, Απρίλιος; Στη Ρώμη με κάνατε";
Ότι θα 'φτανε εκεί; Όχι. Γι' αυτό το λόγο τουλάχιστον δεν το περίμενα. Ποιος
σκοτώνει μωρέ για ένα όνομα; Τσακωμούς είχαν και γι' άλλους λόγους. Ναι,
βέβαια, δεν ήταν εύκολο παιδί ο Μάρκος, δεν ήταν εύκολοι γονείς και οι δικοί
του. Μετά τον στρατό ας πούμε ήθελε μηχανή. Τους έλεγε ότι θα την παίρνει και
θα χάνεται για μήνες γυρνώντας την Ελλάδα. Τότε την μάνα του την έπιαναν
κρίσεις πανικού. Του έλεγε να βρει δουλειά, να αγοράσει μηχανή με τα λεφτά του και
μετά αν του δίνουν άδεια για μήνες να πάει όπου θέλει και να την αφήσει να
πεθάνει αυτή απ' την αγωνία της. Κι αυτός; Αυτός κοπάναγε τις πόρτες και τους
έλεγε "θα φύγω, να το ξέρετε. Θα φύγω και θα 'ναι μέρα μεσημέρι".
Κάπου εκεί παρενέβαινε ο πατέρας του με το άθλιο χιούμορ και συμπλήρωνε ατάκες
του στυλ "μεσημέρι μπορεί να 'ναι, Απρίλης μόνο να μην είναι". Ε, να
πω την αλήθεια, δε θα τον σκότωνα αλλά κι εγώ μια μπούφλα θα του την έδινα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το δέντρο που έχουν στο πλάι του
σπιτιού το φύτεψε ο παππούς του. Δεν τον γνώρισε ποτέ, πέθανε πριν γεννηθεί.
Δεν ήμουν φίλος με τον παππού του γιατί ήταν τσακωμένοι οι γονείς μας αλλά όσο
μεγαλώναμε ένα γεια το λέγαμε. Άσχετο αυτό, το ξέρω, για τον πιτσιρικά θέλετε
να σας πω σήμερα. Ναι, είναι το πιασάρικο θέμα των ημερών. Δύσμοιρε Μάρκο,
έφαγες τα ισόβια και μόλις περάσει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης όλοι θα σε
ξεχάσουν. Ίσως βέβαια αυτό να θες. Να μην ασχολείται κανείς με εσένα. Το δέντρο λοιπόν που σας έλεγα έχει ένα
παράξενο όνομα. Επιστημονικά λέγεται <b><span style="color: #38761d;">Μελία η Αζεδαράχειος</span></b>. Κανείς δεν το
θυμάται έτσι όμως. Τουλάχιστον όχι στον τόπο μας. Εδώ το λέμε Μάη. Καταλαβαίνετε
τη συνέχεια, έτσι; Τριών-τεσσάρων χρονών ήταν ο Μάρκος κι ο πατέρας του τον
έστησε μπροστά στο δέντρο και του λέει "και τώρα να σου γνωρίσω τον αδερφό
σου. Από εδώ ο Μάης" κι έλιωσε στα γέλια... Στο τσακ εκείνο το μεσημέρι
δεν του πέταξα πέτρα στο κεφάλι.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξέρω, είναι μικρές ιστορίες που
αν σε εμένα έχουν μείνει χαραγμένες κυρίως για το κλάμα ή την αντίδραση του
μικρού, φαντάζομαι σ' αυτόν πώς θα
σωρεύονταν μέσα του όλα αυτά τα χρόνια. Πολύ μιλάω έ; Εντάξει, στην
απομαγνητοφώνηση κρατήστε μόνο τα πιασάρικα. Είμαι μεγάλος, γέρος πολύ, για τα
χρόνια μου καλά κρατιέται το μυαλό μου. Έχετε ακούσει πώς μιλάτε εσείς οι
δημοσιογράφοι; Μην ανοίγουμε όμως κι αυτή την κουβέντα. Δε σας παίρνει σας λέω!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το δέντρο που έλεγα, ναι έχει
άμεση σχέση με την ιστορία μας. Ο μπαμπάς του έφερε το αλυσοπρίονο πριν ένα
μήνα περίπου. Ο Μάης είχε μεγαλώσει πολύ και το ένα κλαδί του έπεφτε στη στέγη
του σπιτιού τους. Θα την γκρέμιζε αν το αφήνανε. Στην αρχή το δοκίμαζε αλλά δεν
τον είδα να τα πολυκαταφέρνει μόνος του. Βρουμ βρουμ και του σβηνε. Φώναξε τον
Μάρκο τότε. Πάντα Απρίλη τον έλεγε, ποτέ Μάρκο. "Απρίλη, κατέβα λίγο να με
βοηθήσεις"! "Τι είναι; Τι θες, δεν μπορώ τώρα, κάτι γράφω"!
"Θα το γράψεις μετά, κατέβα να με βοηθήσεις μισή ώρα. Θέλω να κόψω τον
αδερφό σου"! Το μπαμ μιας πόρτας κι ένα "γαμώ την τύχη μου" ήταν
το σημάδι ότι κατέβαινε να βοηθήσει. Σκαρφάλωσε στο δέντρο και έκοψε το κλαδί.
Μετά κατέβηκε και το τεμάχισε σε μικρά κομματάκια. "Μπράβο" του είπε
ο χαζοπατέρας. "Ο αδερφός σου θα μας κρατήσει ζεστούς πολλά βράδια ετούτο
τον χειμώνα". Δεν αντέδρασε. Έφυγε και κλείστηκε πάλι στο δωμάτιό του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όχι, εκείνο το βράδυ δεν τον
άκουσα. <b><span style="color: #cc0000;">Ξέρετε, πίνω λίγο παραπάνω τις νύχτες.</span></b> Στα 84 μου τι να φοβηθώ πια;
Ακόμη κι οι αρρώστιες με βλέπουν κι αλλάζουν δρόμο. Έτσι και τότε άδειασα τις
δυο μπουκάλες με το ξινόμαυρο που μου είχε στείλει η κόρη μου απ' τη Νάουσα και
κατά τις δώδεκα κοιμήθηκα βαριά. Δεν ξύπνησα παρά απ' τις σειρήνες το πρωί.
Ναι, δίκιο έχετε, πολύ δυνατά πρέπει να ακούστηκε το αλυσοπρίονο μέσα στην
ησυχία της βραδιάς αλλά σας είπα, δεν άκουσα τίποτα. Ούτε βρουμ-βρουμ, ούτε
ουρλιαχτά αν υπήρξαν, ούτε μάχη, ούτε τίποτα. Μέσα σε λίγες ώρες ο Μάρκος είχε
τεμαχίσει τον αδερφό του και τους γονείς του. Όχι, δεν είναι χαιρεκακία, μη μου
χρεώσετε τίποτα τέτοιο στο ρεπορτάζ σας. Εγώ το αγαπάω το παιδί. Λέω τη φράση
που θα χρησιμοποιούσε ο πατέρας του!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Νυχτώνει. Θα φύγετε κύριε
δημοσιογράφε; Καθίστε αν θέλετε. Θα σας πω για τότε, στα δεκάξι του που αγόρασε
ντραμς και τα 'φερε στο σπίτι. Ανακοίνωσε στη μάνα του ότι θα έπαιζε μόνο όταν
έλειπαν αυτοί κι ότι θα γινόταν διάσημος. Θα έκανε το πρώτο ελληνικό συγκρότημα
που τραγουδούσε μόνο ιαπωνικούς στίχους. Καλέ εννοείται, δυο μήνες μετά τον
ανάγκασαν να τα ρίξει στον κάδο των σκουπιδιών... Μείνετε, είναι μεγάλη
ιστορία. Να βάλω κρασάκι; Ανεβάζω πάλι το ραδιόφωνο, δε σας ενοχλεί;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>"Μάνα στις εφημερίδες, πες μου αν με είδες..."</i></div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5786366996803282357.post-66384448916775344352015-11-23T00:11:00.000+02:002015-11-23T00:11:08.708+02:00Μάρκος Απρίλιος: μη γελάτε!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-5N6Tw_004epH0t5hdO7Sh2AgnDUfol2qgEjxFmL1Xc_RlYGLfHRs5Et0xe8hE4Bt_8DO4mj9RKt4zBg6NHmg_MR5pTEYpVH28yFrpcj2CIs39I_La0AxgGeJG0aBChM8b3r7tcfIxLA/s1600/Teen_Wolf_Season_3_Behind_the_Scenes_scary_man_with_Axe_August_13.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="316" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-5N6Tw_004epH0t5hdO7Sh2AgnDUfol2qgEjxFmL1Xc_RlYGLfHRs5Et0xe8hE4Bt_8DO4mj9RKt4zBg6NHmg_MR5pTEYpVH28yFrpcj2CIs39I_La0AxgGeJG0aBChM8b3r7tcfIxLA/s320/Teen_Wolf_Season_3_Behind_the_Scenes_scary_man_with_Axe_August_13.png" width="320" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Είμαι ο <b>Μάρκος Απρίλιος</b>. Μη γελάτε, όχι κι εσείς. Αυτή την αντίδραση αντιμετωπίζω
σε όλη μου τη ζωή. Οι γονείς μου νόμιζαν ότι είχαν χιούμορ. Τελικά κατάφεραν να
φτιάξουν έναν άνθρωπο γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα, που έχει περάσει τα δώδεκα
απ' τα εικοσιοχτώ χρόνια της ζωής του στα κρεβάτια και τις καρέκλες συνεδριών
και ομάδων υποστήριξης. Έχω ξεχάσει πια τον αριθμό των ψυχολόγων που έχω
γνωρίσει. Ευτυχώς, εδώ μέσα νομίζω θα ηρεμήσω. Έπρεπε να το 'χα κάνει νωρίτερα,
ίσως τώρα να ένιωθα κάπως φυσιολογικά. Να μην έτρεμα στην ιδέα του πρώτου
εγερτηρίου, της πρώτης αναφοράς, της πρώτης γνωριμίας, του πρώτου καυγά. Όπως
και να' χει θα προσπαθήσω να επιστρέψω στην αρχή. Εδώ μέσα έχω ένα <span lang="EN-US">safe</span>, είμαι ένα νούμερο και
αυτό θα παλέψω να κρατήσω για όλους. Το όνομά μου θα είναι μια συμφωνία σιωπής
ανάμεσα στη γλώσσα μου και τη μνήμη μου. Ομερτά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γεννήθηκα την δέκατη έβδομη μέρα
του Απριλίου του 1987. <b>Μάρκος</b> ήταν ο
σκύλος των γονιών μου. Το <b>Απρίλιος</b>
τους βγήκε αυθόρμητα στο ληξιαρχείο. Πριν καν με βαφτίσουν με φώναζαν και με τα
δύο ονόματα. Στο Μάρκος τρέχαμε κι εγώ και το λυσσάρικο. Στο Απρίλιος αυτό
καθόταν και γρύλιζε κι εγώ πήγαινα με τρόμο μη με κάνει μια χαψιά που του είχα
κλέψει το χάδι και το φαγητό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα χρόνια περνούσαν και δεν είχα
συνειδητοποιήσει ακριβώς τι κουβαλούσα ως προίκα. Έγινε όμως την πρώτη μέρα στο
σχολείο. Η προσγείωσή μου ήταν απότομη, το Απρίλιος έγινε Μάιος, Ιούνιος,
Δεκέμβρης, Χριστούγεννας, Πάσχας και ό,τι μπορούσαν ένα, δέκα, τριάντα εξάχρονα
να φανταστούν. Το κλείσιμο στην τουαλέτα για τέσσερις ώρες, με κλάμα και
ουρλιαχτά, ήταν η φυσιολογική κατάληξη. <b>Τα
παιδιά δεν έχουν τόσο καλή ψυχή όσο λέγεται.</b> <b><span style="color: red;">Ανθρωποφάγα είναι. </span></b>Τουλάχιστον
μαζί μου αυτό ήταν. Μετά ήρθε ο πατέρας μου, με έπεισε να ανοίξω, με πήρε σπίτι
και μου εξήγησε ότι δεν έπρεπε να ντρέπομαι, ότι όλων τα ονόματα είναι κάπως
περίεργα. Έλα μου όμως που δεν ήταν. Γιάννης, Κώστας, Σπύρος, Αντώνης,
Γιώργος... τόσα φυσιολογικά, αδιάφορα, ωραία ονόματα. Εισιτήρια ξεγνοιασιάς.
Όλα εκτός απ' το δικό μου. Μάρκος Απρίλιος... Ένα χρόνο πριν είχε γίνει το
ατύχημα του <b>Τσέρνομπιλ</b>. Μάλλον τους
δικούς μου τους είχε πειράξει περισσότερο απ' τους υπόλοιπους Έλληνες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τι τα σκέφτομαι τώρα; Όλα μου τα
παιδικά χρόνια, όλη μου η ζωή έτσι εξελίχθηκε. Τα ραντεβού με τα κορίτσια, οι
συνεντεύξεις για δουλειά, η θητεία στο στρατό. Όλα μια αποτυχία, μια κοροϊδία,
μια ντροπή...</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατρέ μου δεν έχω κάτι άλλο να σας πω. Τα
είπα και στη δίκη εξάλλου, μπορείτε να ενημερωθείτε απ' τα πρακτικά της. Τους
σκότωσα και νομίζω έκανα αυτό που θα ηρεμήσει την ψυχή μου. <b>Οφθαλμόν αντί οφθαλμού</b> λένε οι γραφές
κι εγώ είμαι βαθιά θρήσκος κατά μια δικιά μου οπτική. Με κατέστρεψαν και τους
το επέστρεψα. Τώρα θα τιμωρηθώ στη γη για την πράξη μου και όταν έρθει η ώρα
στον ουρανό για την αμαρτία μου. Δεν έχω τύψεις όμως. Κι ούτε μετανιώνω. Από σήμερα, από εδώ και
πέρα, είμαι ο φυλακισμένος νούμερο <b>1741987</b>.
Μπορώ να φύγω; Μπορώ να πάω στο κελί μου;</div>
</div>
ΠΡΟΒΑΤΟ, ΟΧΙ ΑΡΝΙhttp://www.blogger.com/profile/08470396456705065048noreply@blogger.com0