Μαζί! Μαζί, όχι χώρια!

«Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι
Ντροπή δεν είναι να πονάς
Όμως μ' αυτόν που αγαπάς
Είναι ευλογία να κοιμάσαι
Είναι ευλογία να ξυπνάς»

(Γιώργος Ανδρέου)

Μαζί είναι η παρουσία. Είναι η έντονη καμπύλη στο μάγουλο και η αφή που την περπατάει. Είναι η τούφα απ’ τα μαλλιά που πέφτει στα μάτια και το χέρι που την κάνει στο πλάι. Είναι το παιχνίδι με το δαχτυλίδι της και το φιλί σε κάθε κενό του που αφήνει σε θέα το δάχτυλο. Μαζί είναι το «ένα τσίπουρο ακόμη» και η ζάλη που αλάθευτα υποδηλώνει έρωτα. Είναι οι συζητήσεις για έναν ομορφότερο κόσμο και η βεβαιότητα ότι εξαιτίας μας θα ‘ρθει. Είναι το πείραγμα στο σαρδάμ και το φιλί που θα αποτρέψει τις αντιδράσεις. Μαζί είναι το σκίτσο ενός πιο όμορφου, πιο ήρεμου χειμώνα. Φέτος.

Χώρια είναι η απουσία. Είναι το εκεί μακριά και εκείνες οι δύσκολες ώρες της μέρας που καμιά σκέψη δεν τις αντιπαλεύει, εκείνες της νύχτας που καμιά μνήμη δεν μπορεί να πιάσει πολεμίστρες. Είναι η άλλη αίσθηση του χρόνου. Τα αντώνυμα του «πόσο γρήγορα περνάει» και του «κάθε μέρα κι ένας αιώνας». Χώρια είναι απ’ τη μια η τροφή κι απ’ την άλλη η κατ’ επανάληψη αυτοκτονία του έρωτα. Είναι η ένταση στο «προσμένω να σε δω» και η εγκατάλειψη στο «δεν αντέχω, δε με βοηθάς, δεν μπορώ».  Χώρια είναι η υπερβολή που ταΐζεται απ’ την απόσταση, το άγχος και η έλλειψη κρίσης ακόμη και για τα πιο απλά.

Κοιμάμαι μαζί είναι το όμορφο. Σε σχήμα, σε αίσθηση. Είναι το τύλιγμα του σώματος, το σφίξιμο, το απαλάγγιγμα. Είναι του ενός τα σχεδόν ασυνείδητα φιλιά μες στη νύχτα και του άλλου τα σχεδόν ασυνείδητα χαμόγελα γι’ αυτά τα φιλιά. Είναι η ηρεμία, ναι κυρίως αυτή, που αναπόδραστα χαρίζει πολύωρους ευλογημένους ύπνους.

Ξυπνάω μαζί είναι το όμορφο. Σε ήχο, σε γεύση. Είναι το καλημέρα αχνά στο αφτί και το συνακόλουθο της γλώσσας εκεί. Είναι πάλι το χαμόγελο, συνειδητό πλέον, και η στροφή του κορμιού για το αντάμωμα των δύο. Είναι τα πρώτα χάδια μιας μέρας που ξέρεις ότι θα είναι ωραία. Οι πρώτες λέξεις μιας ζωής που ξέρεις ότι μπορείς να την κάνεις ωραία.