Ένα όχι βιογραφικό

Είμαι σεξ, τηγανητές πατάτες και φέτα. Είμαι θλίψη, ένα τραπέζι για έναν και λίγο τυρί που έχει κιτρινίσει στο ψυγείο. Είμαι μοναξιά στο πέσιμο του ήλιου, καμένο λάδι που δεν έχει αλλαχτεί για πολλοστή φορά και χάπια χοληστερίνης. Είμαι ένας δύσκολος χειμώνας, ένας ερεθισμένος λαιμός και η επιμονή των ίδιων χιλιάδων σκέψεων κάθε βράδυ.

Έχω πολλά σπίτια να κοιμάμαι τις νύχτες και κανένα να πηγαίνω για φαγητό το μεσημέρι. Δεν είναι πάντα επιλογή αυτό. Είναι και ήττα. Σε κάτι φάσεις της ζωής μας είναι και ήττα.

Είμαι ένα αξύριστο πρόσωπο, ένα κακοταϊσμένο σώμα και κάτι μαύρα ρούχα πάνω του. Σέρνω τις σόλες μου σε πλακάκια προσέχοντας να μην πατήσω τις γραμμές τους, λες κι αν γίνει αυτό θα έρθει το τέλος του πλανήτη. Τα βράδια όμως, ακόμη κι αν αποφεύγω τις γραμμές, αυτή η σκέψη έρχεται συχνότερα: θα κάνω κάτι μια μέρα και θα ‘ναι η αιτία ο πλανήτης να πάψει να υπάρχει. «Διαγαλαξιακό εργοστάσιο παραγωγής ενοχών», θα το έλεγε μια φίλη μου.

Ο Γενάρης μου ήταν δύσκολος. Πάντα γκρινιάζω αλλά ετούτον δεν είχα καν κουράγια να περιγράψω την ανεπάρκειά μου απέναντι στα γεγονότα. Κάνοντας ένα zoom out έβλεπα έναν τύπο δεμένο ανάσκελα σε ένα λιβάδι κι ένα εκατομμύριο βίσσωνες να πηγαίνουν τρέχοντας προς το μέρος του. Δεν είχαν κάτι μαζί του, ήταν απλά ακριβώς στο διάβα τους.

Είμαι αργά το απόγευμα στο γραφείο, τρεις καρτέλες στο excel ανοιχτές κι ένα κείμενο που ήθελα καιρό να τελειώσω κι όλο το άφηνα γιατί δε μου έβγαιναν οι ώρες. Είμαι όσα δεν πρόλαβα, όσα έκανα βιαστικά κι όσα θα ‘θελα να μην είχα κάνει καθόλου. Είμαι κάθε Παρασκευή που δεν έχει προσμονή Σαββατοκύριακου και κάθε βδομάδα που πέρασε και δεν άφησε καν μια ρυτίδα να θυμίζει το πέρασμά της.

Είμαι οργασμοί, φιλιά νικοτίνης, φιλιά έρωτα και αλκοόλ. Είμαι σημάδια από δαγκώματα, νύχια στην πλάτη και λέξεις στα αφτιά. Είμαι η αλήθεια για μια στιγμή κι η αίσθηση της ανασφάλειας για τη διάρκεια. Πια, τώρα, αυτό.

Αιτούμαι τη θέση της προκήρυξής σας.