Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις

Και τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Έχεις ήδη αποφασίσει, δεν αλλάζει, αλλά πας εκεί για τα «οφείλω» σου. Πας εκεί για τις τελευταίες αναρωτήσεις σου, τους στερνούς ενδοιασμούς σου.

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Στέκεσαι μπρος στον καθρέφτη και κοιτάς κατάματα την υποκρισία της φράσης σου «όλοι ίδιοι είναι». Ίδιοι κι οι χουντικοί κι οι φίλοι χουντικών κι οι κομπογιαννίτες κι οι απατεώνες κι οι δοτοί και τα λαμόγια κι οι θατσερικοί κι οι τσεκουράτοι κι οι ομοφοβικοί κι οι ρατσιστές κι οι ναρκέμποροι. Ναι αλλά ίδιοι κι οι αγωνιστές κι οι κόκκινοι κι οι επιστήμονες κι οι διεθνιστές κι οι ανθρωπιστές κι οι εργάτες κι οι καθαρίστριες; Ίδιο το φως κι ίδιο το σκοτάδι;

Τώρα χώρα μου δίνεις την μπάλα στα πόδια των «αρίστων». Ταυτόχρονα τους βλέπεις να προσπαθούν να πληρώσουν τον διαιτητή, να δωροδοκήσουν αντιπάλους, να γεμίσουν αστυνομία τις εξέδρες, να πουλήσουν στον φίλο καναλάρχη τα δικαιώματα του αγώνα μήπως και στο τέλος πάρουν το ματς κι αποσπάσουν και δυο ψεύτικα χειροκροτήματα από δικούς τους κομπάρσους θεατές. Είναι ο τρόπος τους αυτός, είναι ο τρόπος που ξανά επικροτείς. Να κερδίζεις κι ας μην το αξίζεις, να κερδίζεις κι ας μην έχεις ομάδα που μπορεί αλλιώς να το κάνει. Μέθοδος του καπιταλισμού λέγεται.

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Βγάζεις πρώτη την πιο ηλίθια, ανίκανη αλλά και ταυτόχρονα σκληρή δεξιά που έχει δει ο τόπος από το 1974 ως σήμερα. Και δεν αρκείσαι σ’ αυτό. Βάζεις στη Βουλή ξανά τους ορίτζιναλ ναζί πλαισιωμένους ίσως κι από τους δυσαρεστημένους κλόουν φασίστες ενός παρανοϊκού τηλεπωλητή. Τι όνειρο είδες κι αντί να ξυπνήσεις αλλάζεις πλευρό και συνεχίζεις με εφιάλτη; Πώς θα είναι τα επόμενα χρόνια με τη Μόρα στο στήθος σου και το ουρλιαχτό στο στόμα;

Χώρα μου, δε σε καταλαβαίνω. Είσαι εσύ που κάνεις έναν Πελετίδη να σαρώνει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη σου, είσαι εσύ που γέμισες την Αθήνα στο Pride, που στέλνεις χιλιάδες κόσμου στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, την ίδια στιγμή που στήνεις φιάσκα στις συγκεντρώσεις των Μακεδονομάχων. Είσαι εσύ που νιώθεις καμάρι για τη δύναμη της Μάγδας Φύσσα και τη συνολική αξία του Γιάννη Αντετοκούμπο. Αλήθεια δε σε καταλαβαίνω. Πώς μέσα σε όλα αυτά θα χωρέσεις τον Άδωνι, τον Βορίδη, τον Πλεύρη, τον Βελόπουλο, τον Κασιδιάρη, τον Μιχαλολιάκο, τον Μπογδάνο;

Τώρα χώρα μου ψηφίζεις. Να ανατρέψεις την τρέλα που έστησες δεν μπορείς, μπορείς όμως να τη λιγοστέψεις. Ίδιοι δεν είναι, ποτέ δεν ήταν! Όπου ρίξεις την ψήφο σου φρόντισε να μην ντρέπεσαι να το πεις σε τρία, πέντε, είκοσι χρόνια. Μην βάλεις πρώτο ενικό στη φράση «τους έβγαλα κι εγώ». Άσ’ τους να «έχουν βγει». Κι όσο για τους ναζί; Εκεί ναι, ας το κάνουμε πρώτο πληθυντικό: «τους αφήσαμε απ’ έξω»!