Τα αντίο του Αυγούστου

Αντίο όγδοο

Αντίο της έλλειψης έλξης. Και ξέρω, ο Χατζιδάκις θα το ωραιοποιούσε, θα το  παράφραζε και ίσως να ‘κανε μια σερενάτα για την σεξουαλική απουσία στη σχέση, αλλά δεν είναι το ίδιο. Αυτό το αντίο δε θα παραδεχτεί ποτέ ένα «μου λείπεις», δε θα πει ποτέ «σε θέλω», δε θα ουρλιάξει ποτέ «παράτα τα όλα κι έλα τώρα». Αυτό το αντίο αδιαφορεί στο πλησίασμα του σώματος, απωθείται απ’ το κατηφόρισμα της γλώσσας στο χνούδι της πλάτης, κρύβει τα χέρια του για να μη βρουν θήκες να πλεχτούν τα απέναντι χέρια. Το αντίο της έλλειψης έλξης ζει σαν ζόμπι και πονάει σαν θάνατος.

Κάθε μονόπλευρο αντίο είναι δύσκολα διαχειρίσιμο αλλά ετούτο εδώ είναι ολετήρας. Ετούτο θέλει φιλίες εκεί που είχαν κατατεθεί αίματα, θέλει φιλοξενίες εκεί που αλώνονταν πόλεις, ακίνδυνες κουβέντες εκεί που τα λόγια βουτούσαν χωρίς σκέψη σε γκρεμούς. Έχει κλειστά αφτιά, κλειστά μάτια, μειλίχια φωνή. Δεν ακούει κραυγές, δε βλέπει σπασμούς, ψιθυρίζει για ανθρώπους που δε χάνονται. Το αντίο της έλλειψης έλξης μπορεί να τραγουδήσει κάποια στιγμή αλλά δε θα διαλέξει ποτέ Frank Sinatra. Ποτέ δε θα κοιτάξει στα μάτια ανατριχιάζοντας αλήθεια με το "all or nothing at all".