Τα αντίο του Αυγούστου

Αντίο ένατο

Αντίο των παραμυθιών. Αντίο γεμάτο ψευδαισθήσεις. Αχνά τα σύνορά του με την πραγματικότητα. Μόνο ο πόνος μου ρίχνει πετραδάκια στην καταβύθισή μου για να μπορώ να επιστρέψω. Όχι τώρα. Κάποια στιγμή όμως… Αντίο που παίρνει μορφές παράξενες. Πότε ένας λευκός ιππόκαμπος που ψάχνει τον ήλιο, πότε ένας κόκκινος αστερίας που του δείχνει την ομορφιά. Μες στη φαινομενική γαλήνη όμως πάντα ξαφνικά κάτι που θα σκεπάζει τη θάλασσα, θα σκιάζει την αφήγηση, θα σκοτώνει το «και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ποιοι εμείς; Ετούτο το αντίο φτιάχνει παραμύθια που ο καθένας ζει μόνος του. Φαντασία της μονάδας. Η Αλίκη στη χώρα του χωριστά.

Το αντίο των παραμυθιών με τρομάζει. Να αντιστρέψουμε λίγο το ρόλο για να το κάνουμε κατανοητό; Ετούτη τη φορά είμαι εγώ το παιδί, εγώ ο αδύναμος, εγώ ο εύθραυστος. Διάβασες την τελευταία πρόταση και βγήκες απ’ το δωμάτιο. Νόμιζες κοιμάμαι. Στο πρώτο κούνημα της κουρτίνας απ’ τον άνεμο ανατρίχιασα. Στον πρώτο θόρυβο κρύφτηκα κάτω απ’ το κρεβάτι. Κι αν έτσι γλίτωνα; Κι αν τα τέρατα δε μ’ έβρισκαν; Κι αν το φεύγω σου ξεγελιόταν και μ’ έψαχνε σε άλλο δωμάτιο; Ξέρω, δεν έγινε, αλλά εγώ προσπάθησα. Μην πεις αλλιώς. Προσπάθησα. Θέλησα να τελειώσει η αφήγηση δίχως τρόμο, να φύγει η βραδιά δίχως κλάμα. Το αντίο αντήχησε όμως μέσα στη νύχτα. Κι είπαμε: σε ετούτη την ιστορία του Αυγούστου, ήμουν παιδί…