Να ήσουν η γη μου όμως

Θα γιόρταζα εθνικές επετείους αν ήσουν η γη μου. Τότε ναι, θα 'χα πατριωτικό φρόνημα, θα γέμιζα περηφάνια που σε υπερασπίστηκα, σε φύλαξα, σε κέρδισα. Τότε ναι, θα θυμόμουν με χαρά τις πληγές, τα αίματα, τα βάσανα, τους θανάτους μου. Θα έκανα παρελάσεις στη μνήμη κάθε φοράς που το χώμα-σώμα σου θα με είχε σκεπάσει.

Αν ήσουν η γη μου, θα 'γραφα θούριους για 'σένα. Θα αρμόδενα στίχους με τέτοια μαεστρία που κάποιοι, μια μέρα, θα ονόμαζαν εθνικούς σου ύμνους. Θα σήκωνα λάβαρα στη γεωγραφία σου και θα 'βαζα κάθε σκέψη μου, σαν παλικάρι, να ορκιστεί για το μέχρι θανάτου της αφοσίωσής της.

Θα έστηνα ενέδρες στα όλο αμηχανία χαμόγελά σου. Θα φύλαγα στενά να μην περάσουν οι ενδοιασμοί και οι δεύτερες σκέψεις σου, να μη διαβούν οι αναστολές και οι αναβολές σου. Θα ανατίναζα γέφυρες για να κόψω την επικοινωνία των παγιωμένων φόβων σου, με το παρόν σου.

Αν ήσουν η γη μου, κάθε νύχτα θα σε χαρτογραφούσα. Από βορρά σε νότο και πάλι πίσω, θα σε περπατούσα με γλώσσα και δάχτυλα, με γεύση και αφή. Να ξέρω τα μονοπάτια σου, τις πλαγιές, τις κατηφόρες σου. Να ξέρω τους κόλπους, τις αβύσσους, τα νερά σου. Έτσι μόνο θα μπορούσα βέβαια να υπερασπιστώ τις επιλογές μας.

Αν ήσουν η γη μου, θα 'μουν η επανάστασή σου.