Δεν έχει τέλος. Δεν έχει γιατί κατά βάθος δεν είχε και ποτέ αρχή. Το άναρχο των δύο δεν είναι το ακανόνιστο, είναι της αιώνιας λιακάδας. Κλαίμε, σπάμε τα στομάχια μας, αδυνατίζουμε, παχαίνουμε, χαλάμε τα μάτια μας αλλά μετά έρχεται ένα όνειρο, ένα ωραίο όνειρο και ξυπνάμε μες στη χαρά. Ξυπνάμε αισιόδοξοι κι έτοιμοι να τρέξουμε σαν σκυλάκι στην άμμο, έτοιμοι να παίξουμε σαν κιθάρα στη Μαίρη του Παυλίδη.
Δεν έχει τέλος. Σε κάθε παραδοχή του θα ετοιμάζω μιαν αυτοκτονία, σε κάθε διάψευσή του θα την ακυρώνω. Πάντα ζυγός θα είναι ο αριθμός. Αλλιώς γιατί ήρθαμε; Γιατί βρεθήκαμε εδώ, γιατί συμπέσανε οι χρόνοι μας; Ο Θεός δεν παίζει ζάρια, λέει ο ένας. Όχι μόνο παίζει ζάρια αλλά τα ρίχνει και σε μέρη που δεν μπορούμε να τα βρούμε, λέει ο άλλος. Διαρκείς κόντρες που μου φαίνονται ότι στήθηκαν πάνω μας. Να υπερασπιστώ τι; Από ποιον; Καμιά τυχαιότητα, λέω, αλλά κι αν είναι τέτοια κι αυτή συνεργεί στο να γίνουν όλα για εμάς.
Δύσκολο απόγευμα Τετάρτης. Τέτοιο που μόνο η τελευταία Τετάρτη του Φλεβάρη ξέρει να φτιάχνει. Δε θα χάσω. Όχι. Για 'σένα πάλι δε θα χάσω. Βγάζω το σπαθί μου και νικάω ξανά. Κάτι φορές μόνο με πόλεμο συνεχίζει ο κόσμος. Ο κόσμος μας. Με νίκη σ' αυτόν.
No comments:
Post a Comment