Η κλέφτρα των βιβλίων κι ο Θάνατος αφηγητής

Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων

Τον Βαγγέλη τον γνώρισα στην Κρήτη, πριν φύγει να σπουδάσει. Για άλλον είχα πάει στο χωριό του, τον είδα φευγαλέα. Περπατούσε μόνος του, θυμωμένος, έσφιγγε τις γροθιές, δάγκωνε τα χείλη του. Σήκωσε τα μάτια κι είχαν και τις εφτά θάλασσες μέσα έτοιμες να πνίξουν την Παγγαία. Με είδε. Δεν το πίστεψε αλλά με είδε. Ξέρω ποιοι το κατορθώνουν και ξέρω ότι από εκείνη τη στιγμή η κλεψύδρα τους γυρίζει κι η άμμος αφήνεται στη βαρύτητα. Νόμιζα θα ξανασυναντιόμασταν σύντομα στο χωριό του. Τελικά οι γριές για αλλού είχαν υφάνει το ραντεβού μας.

Πέρυσι πήγε στα Γιάννενα. Φαντάζομαι η πρώτη του σκέψη ήταν ντυμένη σαν παιδιού με καρδιά ακορντεόν. Γεμάτη αισιοδοξία, μουσική, χαρά που θα 'μενε μόνος, που θα γνώριζε καινούριους ανθρώπους, που θα 'κανε φίλους απ' την αρχή, απ' το μηδέν. Οι γριές πάλι γέλασαν, παρ' όλ' αυτά μου είπαν να μη βιάζομαι. Η ψυχή του Βαγγέλη δε θα ερχόταν στα χέρια μου απαλά σαν πάτημα βαμβακερής γάτας στο χιόνι. Θα 'ρχόταν με κρότο, ματωμένη, ντυμένη κεραυνούς.

Βασανίστηκε. Έκλαψε ξανά και ξανά. Προσπάθησε να αντισταθεί -μη λέτε κάτι άλλο- αλλά όταν είσαι μόνος σου η αντίσταση, όπως καθετί στη ζωή έχει όρια. Όπως εν τέλει κι η ίδια η ζωή. Το όριό της είμαι εγώ. Υπάρχει ένα σημείο στον χωροχρόνο που η σκυτάλη είναι μισή στη δική σας πλευρά, μισή στη δική μου. Ο Βαγγέλης πήρε αυτή τη σκυτάλη μόνος και κίνησε να μου τη φέρει.

Δεν ήμουν εκεί εκείνο το απόγευμα. Δεν έχω εικόνα τι έγινε πάλι, τι ήταν αυτό που ξεχείλισε το νερό στο ποτήρι του, που τέλειωσε το λάδι του. Ειδοποιήθηκα τελευταία στιγμή. Να τρέξω, να πάω προς τους βάλτους, είχε ήδη τείνει τη σκυτάλη, με είχε κιόλας φωνάξει. Μόλις με είδε ίσα που μου ψιθύρισε δυο λόγια κι έσβησε: "Ο άνθρωπος", μου είπε, "αξίζει όσο και ο λόγος του. Προσπάθησαν να με πείσουν ότι ο λόγος μου έπρεπε να είναι κρητικός. Ως το τέλος, και δεν έκανα πίσω ποτέ σ' αυτό, τους έλεγα ότι ο λόγος μου είναι ανθρώπινος." [............]

Διαβάστε όλο το κείμενο ΕΔΩ!!!