Έτσι είναι οι σχέσεις

Δε σου λένε τίποτα πια οι λέξεις μου, ε; Δε σου λένε τίποτα τα ποιήματά μου, τα παραμύθια μου, τα γράμματά μου, τα διηγήματά μου. Δε σου λένε τίποτα οι φωτογραφίες απ' τη θάλασσα κι απ' τον ουρανό, τα ηχογραφημένα κύματα και οι ηχογραφημένες βροχές. Κάποτε, πολύ πίσω, τα συνήθισες, ε; Έρχονται, λες, ως φυσιολογικό επακόλουθο του "θέλω", του "θέλω πολύ". Και λες τώρα πάντα έτσι γίνεται, σε όλους έτσι γίνεται. Και λες τώρα έτσι είναι οι σχέσεις, αυτά κάνουν όλοι στις σχέσεις, δεν έφερες δα, μου λες, και την Αμερική στο πρώτο σου ταξίδι! Γλυκές, έτσι τις χαρακτηρίζεις, πράξεις ερωτικής καλοσύνης. Και με πείθεις. Και λέω καλά, θα τα καταφέρω, θα συνεχίσω μόνος. Και λέω δίκιο έχεις, δεν είναι σπουδαία η κατάθεση του προφανούς, της ψυχής μου. Άλλα βιβλιάρια πρέπει να κρατάω μπαίνοντας στα πιστωτικά ιδρύματα του έρωτα. Οι ανάσες δε σώνονται, τα γόνατα δε λύνονται με ό,τι ο ένας θεωρεί ιδιαίτερο. Την προσμονή του άλλου πρέπει να βρει τρόπο να ικανοποιήσει, τη γραφή του, τη Γραμμική Άλφα του να αποκρυπτογραφήσει. Με πείθεις. Και μες στη νύχτα κάνω να φύγω, ντύνομαι αθόρυβα, βάζω παπούτσια, φτιάχνω λίγο με το χέρι μου τα μαλλιά. Κοιμάσαι εσύ. Σε φιλάω στο μάγουλο και κάνω να φύγω. Αλλά βλέπεις εφιάλτη, δεν αναπνέεις καλά, χρόνια τώρα δεν το κάνεις. Βλέπεις εφιάλτη και φωνάζεις. Κάνω να φύγω μα κοντοστέκω. Σε αγκαλιάζω, σου ψιθυρίζω ξόρκια που διώχνουν τη Μόρα, σε ηρεμώ. Δεν ξυπνάς. Σηκώνομαι και κάνω να φύγω. Σε ξανακοιτάω. Κι άλλα θες που δεν μπορώ να σου δώσω. Είμαι αυτός που σου "κλείνει τη νύχτα το φως" αλλά μόνον αυτός. Δεν φτάνει. Κοιμήσου ανέφελα. Όλοι έτσι κάνουν, είπες. Μάλλον δίκιο έχεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα. Εγωιστικό που περνιόμουν για ξεχωριστός. Κάνω να φύγω. Χαμογελάς τώρα. Στον ύπνο σου χαμογελάς. Χάδι. Κάνω να φύγω. Φεύγω.