Έχω ένα βιβλίο που γράφω κι είναι στη μέση, έχω μερικά διηγήματα και μερικά παραμύθια, έχω τα εβδομαδιαία κείμενα και το σενάριο για εκείνο το κόμικ. Έχω τόσες λέξεις να βγαίνουν από μέσα μου κάθε βδομάδα και καμιά δε μου αρκεί και τίποτα δε μου αρέσει. Αν δε γράφω για 'σένα είναι σαν τα μπουκαλάκια με τα μελάνια μου να 'χουν αδειάσει, σαν τα πλήκτρα μου να έχουν σπάσει. Νοηματοδοτώ το μόνο πράγμα που κάνω σχετικά καλά εξαιτίας σου. Αν έστω ένα γράμμα μου δεν είναι σε απόλυτη συνάφεια μαζί σου, στην αισθητική μου είναι άσχημο, στη λογική μου άχρηστο. Αν από ψηλά κοιτάζω το κείμενο και στο παραλήρημά μου δε βλέπω σ' αυτό το περίγραμμα του σώματός σου, τότε το σκίζω, σπάω το καλούπι του, είναι κακέκτυπο αυτού που θα έπρεπε να είναι.
Οι λέξεις μου είναι κι οι σκέψεις μου. Σου γράφω περπατώντας επειδή σκέφτομαι να περπατάς μαζί μου. Σου γράφω στις συναυλίες γιατί θέλω στα τραγούδια που αγαπώ να είσαι εσύ δίπλα μου. Σου γράφω κολυμπώντας γιατί δεν υπάρχει αρμύρα αν δεν την σκεφτώ να την παίρνω με τη γλώσσα απ' το δέρμα σου. Σου γράφω στο μπαρ γιατί μόνο μ' εσένα θέλω να αδειάζω το ποτήρι μου, να στήνω τις ζαλισμένες ιστορίες μου. Είσαι η ευθυμία μου, ο πονοκέφαλός μου, η ηλίασή μου. Είσαι ό,τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μου, όλα τα εκατομμύρια των πληροφοριών που ταχυδρομούνται με τα νεύρα στο σώμα μου πρώτα, στο σύμπαν έπειτα. Ταυτίζομαι μαζί σου σαν κλήση μου που στην αναγνώριση βγάζει το όνομά σου.
Ξέρω, κάποιες στιγμές όλο αυτό μοιάζει χωρίς λογική. Να σου πω όμως ένα μυστικό; Η λογική μου έχει τη φάτσα σου όταν είσαι σκεφτική.
No comments:
Post a Comment