Παραληρώντας

Παραληρώ κάπως. Δεν είναι ο πυρετός. Αυτός ανεβοκατεβαίνει χωρίς να δίνει λογαριασμό και χωρίς να ασχολούμαι κι εγώ μαζί του. Δεν είναι που ένα μπούκωμα έχει αλλάξει τη φωνή μου σε κακόηχη εξάτμιση μηχανής του γκαζόν, ούτε που κάνω απόπειρες ανά δίλεπτο να γίνω ο πρώτος άνθρωπος που φταρνίζεται με τα μάτια ανοιχτά. Δεν είναι τα ρίγη που μου θυμίζουν κρύες βραδιές στο μηχανάκι κι εσένα να δοκιμάζεις, ως κομπρεσέρ απ' το τρέμουλο, τις αντοχές της μέσης μου κολλημένη πάνω μου. Όχι δεν νομίζω ότι παραληρώ για αυτά. Δεν τα είχα ποτέ ανάγκη εξάλλου. Μόνιμα οι προτάσεις μου φέρουν γυαλισμένα μάτια απ' την τρέλα κι αφρό στα χείλη απ' τη λύσσα. Απόψε παραληρώ από συνήθεια.

Πώς κάποιοι, οι πολλοί, άνθρωποι με προαποφασισμένη καθημερινότητα ξέρουν πώς θα ζήσουν ως το τέλος της ζωής τους; Πώς κάνουν σχέδια για χρόνια μετά; Πώς είναι στα τριάντα τους και λένε πού θα πάνε όταν πάρουν σύνταξη; Πώς αγαπιούνται με καθαρά παπούτσια και στρωμένο κρεβάτι; Πώς φιλανθρωπούν στη μόδα και κλειδώνουν στο φόβο; Πώς χωρίζουν εύκολα και ξεχνάνε ευκολότερα; Ε, έτσι ακριβώς κι εγώ παραληρώ αναπαράγοντας ένα απ' τα δικά μου "κουτάκια". Κάνω λογικά άλματα τριπλουνίστα αποθεώνοντας το σύνηθες fail του ειρμού μου. Καθένας κάνει αυτό που ξέρει καλά. Κυρίως όταν στριμώχνεται, όταν είναι ευάλωτο το ανοσοποιητικό του, το λογικό του ή το ψυχολογικό του, καταφεύγει στα safe του. 

Απόψε λοιπόν, αυτό θα με πάρει απ' το χέρι να βγάλουμε τη βραδιά.