7 μικρές ιστορίες για μικρά και μεγάλα μαχαίρια

1. -Γεια σου, πώς σε λένε;

-Σαρτρ. Εσένα;

-Παππού. Θες να πάμε μια βόλτα;

-Ναι, πάμε. Έχεις κάπου κατά νου;

-Κάτι σκέφτηκα. Σε ένα χωράφι εδώ παρακάτω υπάρχει ένα μεγάλο δέντρο που μοιάζει με μαχαίρι. Πάμε εκεί, να καθίσουμε στη σκιά του, και να μιλήσουμε στην ησυχία.

-Τέλεια. Και ξέρεις; Αν πηγαίνουμε κάθε μέρα εγώ θα σου γράφω μια διαφορετική ιστορία για αυτό το μαχαίρι.

-Κάθε μέρα μια ιστορία; Για πόσο;

-Για πάντα.

2. Οξείδιο ζιρκονίου! Από αυτό θα μπορούσε να είναι φτιαγμένο το σπαθί των Τζεντάι, η κάνη του όπλου του Ρόλαντ απ' τη Γαλάαδ της Μέσης Γης, το φερμουάρ στη φούστα μιας χορεύτριας σε καμπαρέ στο τέλος του σύμπαντος, το σφράγισμα στο δόντι απόγονου του Σίζαρ στον πλανήτη των πιθήκων.   Ακούγοντας αυτό το όνομα θα μπορούσα να το συνδέσω με κάτι εξωτικό, φανταστικό, λίγο μυστικιστικό, σίγουρα σπάνιο, ίσως και επικίνδυνο για όποιον το έχει στην κατοχή του ή το ψάχνει. Εν τέλει, ο κόσμος μας είναι πιο απλός, τα ονόματα απλά κάνουν εφέ. Από οξείδιο ζιρκονίου είναι φτιαγμένα τα κεραμικά μαχαίρια. Δηλαδή και το πράσινο που αγόρασα σήμερα κι έκοψα κακοσχηματισμένα κυβάκια όλα τα λαχανικά της χορτόσουπας που έφτιαξα.

3. Αγαπημένη μου συνήθεια είναι να παίζω με το στυλ λατρεμένων μου ποιητών και συγγραφέων. Ας πούμε ότι κάνοντάς το αυτό με βοηθάει στο να μην τους θεοποιώ. Να τους αγαπώ ως θνητούς και να τους ερωτεύομαι ως τέτοιους. Να δώσω ένα παράδειγμα. Τιμ Μπάρτον και μελαγχολικός θάνατος του Στρειδάκη:

Ο ΜΑΧΑΙΡΟΧΕΡΑΚΗΣ

Τάνια λέγανε τη μαμά μου

και γονιμοποιήθηκα με εξωσωματική

απ' το σπέρμα του μπαμπά μου

που του ξέφυγε πάνω σε μαχαίρι με λάμα κεραμική.

Εννιά μήνες με κυοφορούσε

κι όταν έφτασε η στιγμή

μόνος μου το αποφάσισα

γεννήθηκα με καισαρική.

4. Διαβάζω κάθε μέρα την ενημέρωση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Σήμερα κυκλοφόρησαν φωτογραφίες απ' το μαχαίρι με το οποίο ο Ρουπακιάς σκότωσε τον Παύλο Φύσσα. Πρώτη σκέψη, ταυτόχρονη της ανατριχίλας ήταν ο στίχος του Καββαδία: πολλά έχουν δει τα μάτια μου, μα αυτό μου φέρνει τρόμο.

5. Πάντα με ενοχλούσε αυτό το Κ στο αγγλικό Knife. Από έξι χρονών που μου το 'μαθε η κυρία Σταυρούλα στην τάξη των αγγλικών. Τι δουλειά έχεις εκεί καλό μου; Ποιο βράδυ η ορθογραφία ήπιε τόσο που χώθηκε αθόρυβα, ολόγυμνη, στα σεντόνια της γραμματικής; Τι παράξενο δέσιμο φθόγγων είναι αυτό;  Κι από ποιους κρύβεσαι; Γιατί κανείς μας να μην αναφέρει ότι σε είδε, ότι είσαι εκεί, στη λέξη; Ιγκόγνιτο θα ζεις στα κείμενα και τους φόνους που συμβαίνουν στο νησί;

6. Να ανοίξω μια παρένθεση, ακόμη και τα σκυλάδικα έχουν μια βάση νομίζω. Όχι, δεν είναι του ρεπερτορίου μου, χιλιόμετρα απέχουν απ' τα δικά μου ακούσματα, κάποιων τους στίχους όμως λίγο-πολύ όλοι τους έχουμε ακούσει. Έστω και παρωδώντας τους. Ο παππούς μου λοιπόν, απ' τον εμφύλιο πήρε προίκα μια μαχαιριά. Κάτω χαμηλά στο πόδι. Ξιφολόγχη για την ακρίβεια. Τραύμα διαμπερές, σημάδι κι απ' τη μια κι απ' την άλλη. Δε μιλούσε ποτέ γι' αυτή. Μόνο στα δύσκολα του χειμώνα, στα κρύα και τις υγρασίες του όταν πονούσε, έβριζε τις λάμες, τους ανθρώπους που σφάζονται και τους ανθρώπους που κρατάν μαχαίρια. Με πιάναν τα γέλια εμένα και του τραγουδούσα για του "νταβατζή τη μαχαιριά". Κωλόπαιδο μ' ανέβαζε, τσογλάνι με κατέβαζε. Γελούσαμε μαζί στο τέλος. Κλείνει η παρένθεση.

7. -Και τα γλυκά γιατρέ;

-Εννοείται! Πρώτα τα γλυκά.

-Όλα; Ούτε σοκολάτες; Αν δε φάω μία μετά το φαΐ το μεσημέρι και λίγη μερέντα το απόγευμα δεν αντέχω. Και το βράδυ λίγο πριν τον ύπνο, θέλω μια γάλακτος. Θα μου στρίψει χωρίς αυτά. Γιατί να ζω μετά; Για τον αρακά ή το σπανακόρυζο; Σαν φταρνίσματα βατράχων μοιάζουν. Θέλω μια κουρτίνα να τα κρύβω. Αυτό, αυτό ακριβώς είναι οι σοκολάτες. Η κουρτίνα που με κάνει να μη βλέπω όλες τις υπόλοιπες αηδίες που τρώω.

-Χα! Ωραία το έθεσες αλλά... μαχαίρι. Κομμένο οτιδήποτε έχει ζάχαρη. Δεν το συζητάμε άλλο.