Σε θέλω (δίχως τελεία)

Αρχή μέση τέλος. Αυτό. Εδώ και δυο ώρες στο μυαλό μου αυτό. Τι για ιστορία, τι για σχέση, τι για ένα μόνο βράδυ. Όλα σε μια κανονικότητα. Λέξεις κομμάτια παζλ, λέξεις τουβλάκια ενός lego που θα ταιριάξουν ως πρέπει. Ναι, μπορεί να κάνουν μερικά δικά τους, παράξενα σχήματα αλλά πάλι θα είναι πεπερασμένος ο αριθμός τους. Αρχή πιο μέσα η πρώτη λέξη, μέση σώμα δεμένο, τέλος με ένα σημείο στίξης να βροντοφωνάζει "ως εδώ". Ε, λοιπόν, όχι. Όχι από 'μένα, ρε παιδί μου. Γράψε σαν πεντάχρονος Μόγλης, μίλα σαν απρογραμμάτιστο ρομπότ, ερωτεύσου σαν κορίτσι του Ρόμπινς. Ανέτρεψε και την τελευταία σταθερά αυτής της ύπαρξης: τη σκέψη, τον ειρμό της.

Σε θέλω άπειρα και στο εκμυστηρεύομαι ακριβώς εκεί: στο συν άπειρο που τα μαθηματικά σταματάν και οι υπόλοιποι έχουν πεθάνει. Σε θέλω όταν κανείς άλλος δεν έχει μείνει και σε θέλω γιατί εξαιτίας σου άδειασα τον κόσμο και κανείς άλλος δεν έχει μείνει. Στήνω πνιγμούς στη λογική και στο τέλος της ανάσας της τη φιλάω στεγνά, ανάερα σαν και να θεώνω όχι την αλληλουχία που την ορίζει αλλά την αναρχία που εμφανίζεται στον βρόγχο της. Σε θέλω και εν τέλει δε στο λέω, δε στο δείχνω με κανένα τρόπο, ακυρώνω ακόμη κι αυτό το κείμενο κι είναι ετούτος ένας επιπλέον τρόπος να αφήσω στίγμα στο σύμπαν, σε όσους θα 'ρθουν και θα ψάχνουν τα μεγέθη του δικού μας πολιτισμού. Είναι τρόπος να πω για το δίχως όρια θέλω ενός ανθρώπου που αδιαφόρησε να σώσει με συμβολαιογράφο την διαθήκη του πόθου του, να ζωγραφίσει σε βράχους τα μεγάλα τα κυνήγια -των εξαιτίας σου- σπασμών του. Σε θέλω (δίχως τελεία)