ΕΥΧΕΣ

Αλλάζει ο χρόνος... Τις ευχές μου για έναν όμορφο καινούριο. Με παρέες που να λιγώνονται στη ματιά σας.. Κι επιλεγμένες μοναξιές..

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΣΕ ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕΣ

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ
ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ

Μη μου λες πως αυτό γίνεται μόνο σε εμένα! Ξέρω πως αφαιρούμαι λίγο παραπάνω, πως κάποιες σκέψεις μου ξεφεύγουν απ’ τη άσφαλτο του ορθολογισμού και μπαίνουν σε χωματόδρομους σχεδόν παράνοιας. Γνωρίζω πως η ανύπαρκτη συγκέντρωσή μου, μου στερεί τη δυνατότητα στοχασμών και βαθύτερων αναλύσεων των δεδομένων που λαμβάνω. Ξέρω πως πολλοί κρυφογελάν πίσω μου όταν ξεχνάω να πατήσω στη γη και χαμηλοπετάω. Όλα αυτά μου είναι γνωστά. Μη μου λες όμως πως μόνο εγώ τα κάνω. Δε μου αρέσει να είμαι ομάδα από μόνος μου.

(Θεσσαλονίκη 10/ΧΙΙ/2009)

ΤΟ ΧΟΥΙ ΜΟΥ

Θεσσαλονίκη 28/ΧΙ/2009

Έχω ξαναγράψει για το χούι μου να μην τελειώνω βράδυ τα βιβλία που διαβάζω. Ν’ αφήνω πάντα ένα κεφάλαιο, μια σελίδα, λίγες λέξεις για το επόμενο πρωί.. Για τα άσχημα βιβλία, αυτά που καθόλου δε μ’ άρεσαν, το κάνω έτσι σαν μια τελευταία ευκαιρία να δω στον ύπνο μου ένα τέλος τόσο συγκλονιστικό που θα μου αλλάξει όλες τις προηγούμενες εικόνες. Να τα μετατρέψω σε κορίτσι που όλο το βράδυ είναι ανιαρό μέχρι σφαίρας, μα τη στιγμή του χωρισμού αγγίζει στο λαιμό σου δυο χείλη λύκαινας που σε κάνουν για πάντα δικό της.. Απ’ την άλλη, για τα όμορφα βιβλία, για αυτά που με γλυκαίνουν κι αυτά που με πονάν, το κάνω για να κοιμηθώ μια ακόμη νύχτα με τους ήρωές τους. Για να ‘ρθουν στον ύπνο μου οι εξαίσια σμιλεμένες λέξεις τους και να χτίσουν είτε όνειρα, είτε εφιάλτες. Έντονα πάντως. Σαν κορίτσι που όλο το βράδυ κερνιέται ποτό απ’ τη γλώσσα μου και το ξημέρωμα τη βρίσκει γαντζωμένη πάνω μου και με τα νύχια της μπηγμένα στην πλάτη μου… Ένα τέτοιο βιβλίο κλείνω κι απόψε λίγο πριν το τέλος του. Περιμένοντας τους νεκρούς και τους ζωντανούς του…

ΟΙ ΜΑΝΔΡΑΓΟΡΕΣ ΤΗΣ ΑΠΩΛΕΙΑΣ

Θεσσαλονίκη 20/ΧΙ/2009

Κάτι βράδυα «δεν είναι μόνο οι μανδραγόρες που ουρλιάζουν». Θα πορευτώ με τους στίχους του Ντίλαν Τόμας. Η απώλεια βγάζει από μέσα σου τις πιο σπαραχτικές κραυγές. Χάνοντας κάποιον δε χάνεις μόνο την ύπαρξή του αυτή καθεαυτή. Χάνεις και οικείες εικόνες, χάνεις λέξεις που ‘χαν συνηθίσει τα αφτιά σου ν’ ακούν, η γλώσσα σου να λέει. Ένα «φεύγω» δεν είναι από μόνο του άσχημο. Είναι τα παρελκόμενά του που σε δακρύζουν. Η πολυθρόνα που τώρα θα είναι άδεια, τα χοντρά γυαλιά που θα ‘ναι ακουμπισμένα στον πάγκο, η τηλεόραση που θα μένει κλειστή.

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ ΣΟΥ...

Θεσσαλονίκη 25/Χ/2009

Αν τους σταθμούς τους είχες συνδυάσει με εμένα, αν κάθε φορά που βρισκόσουν σε αποβάθρα σκεφτόσουν πως είτε θα μ’ αγγίξεις, είτε μόλις μ’ άφησες, τότε οι δρόμοι σου θα ήταν διαφορετικοί. Τότε θα επιζητούσες χιλιόμετρα για bonus εισιτήριο που θα σ’ έφερνε μια φορά ακόμη κοντά μου. Τότε θα πήγαινες σε μάγισσες και θα καταριόσουν εκείνον που εφήυρε τα πόδια, τον τροχό, τον ατμό, την κίνηση, οτιδήποτε σε παίρνει από δίπλα μου και σε πηγαίνει κάπου αλλού. Δεν το ‘χεις κάνει κι έτσι αυτό το ατέρμονο πηγαινέλα σου είναι μακριά μαύρα θλίψης μαλλιά. Χωρίς μιαν ανταύγεια χαράς. Χωρίς να μπορείς να βρεις έναν απλό τρόπο, με ένα μαύρο συρματάκι ας πούμε, να τα πιάσεις στο πλάι και να σου φανούν όμορφα!

ΧΕΙΜΩΝΙΑΖΟΥΜΕ...

Το πρώτο βράδυ ετούτου του φθινοπώρου που χρήζει ανάγκης μουσικής που να κατηφορίζει στο τζάμι σαν σταγόνα. Το πρώτο βράδυ που μαζεύει βιαστικά τα ρούχα απ' την απλώστρα κοιτώντας τα σύννεφα στον ουρανό. Το πρώτο βράδυ που πονάει για παρέα.

ΚΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΑΡΕΙ...

Οδοιπόρος πάντα της αριστερής πλευράς του δρόμου έσκασα ένα χαμόγελο χτες βράδυ. Συνεχίζω να ελπίζω στην καλή αριστερά (που λέει κι ο Στάθης), στην καλή πολιτική, στην καλή δημοκρατία. Απλά στην πραγμάτωση του όρου τους δηλαδή.

ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ...

Στο νησί και βρέχει... Όμορφα.. Η βροχή στα νησιά δεν είναι μελαγχολία. Δεν είναι μόνο αυτό. Είναι μέρος του χώρου. Αρμονία.

ΖΑΚΑΤΟΝ

Θεσσαλονίκη 22/ΙΧ/2009

Είναι στο Μεξικό κάποιες υποβρύχιες σπηλιές που μου θυμίζουν εσένα. Πρώτα απ’ όλα το όνομα : Ζάκατον! Γράμματα γραμμένα με μαρκαδόρο, σε σχήμα τόξου, στους λαγόνες σου. Υποδήλωση κάτι αλλοπαρμένου, κάτι από αλλού φερμένου. Οι σπηλιές αυτές βρίσκονται σε βάθη απροσμέτρητα. Που προκαλούν στη σκέψη ότι και μόνο υπάρχουν. Που ανατριχιάζουν στην ιδέα του τι να φωλιάζει μέσα τους. Σπηλιές με το ιδιαίτερο της υδροθερμικής φύσης των υδάτων τους. Εκεί που τα πάντα θα ‘πρεπε να είναι παγωμένα, τα πάντα καίνε. Νερά, που λένε, ζεσταίνονται απ’ τη μήτρα της γης. Νερά στα οποία πιστεύεται ότι απ’ το μηδέν γεννάται ζωή. Κάπου εκεί, υποστηρίζουν, μπορούμε να φωτογραφήσουμε την αρχή του κόσμου μας…. Ζάκατον, γραμμένο στην κοιλιά σου. Κι όταν μπαίνω μέσα σου με καίει η Γαία, με αναγεννάει ο πυρήνας σου. Αυτός του κόσμου…

ΣΑΝ ΝΑ ΓΥΡΙΣΑ ΑΛΛΟΣ

Θεσσαλονίκη 6/ΙΧ/2009

Έχω να σου πω. Ναι, είναι σοβαρό. Σαν άλλος άνθρωπος να ‘φυγα για το νησί, άλλος να γύρισα. Συνεχώς σκέφτομαι να ‘μαι μόνος. Όχι χωρίς εσένα, χωρίς τους άλλους. Οποιονδήποτε μπορεί να μου πάρει μια λέξη που δε θέλω να του δώσω. Οποιονδήποτε μπορεί να μου την κλέψει. Νομίζω έχω περιορισμένο λεξιλόγιο για να το σπαταλώ. Νομίζω το να σου αφιερωθώ σημαίνει να σου χαρίζω και οτιδήποτε υπάρχει από το άλφα ως το ωμέγα –και ανάμεσά τους. Σε οποιαδήποτε γλώσσα…

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

Ο άνθρωπος που έγραψε αυτούς τους στίχους μπορεί να πει "σας γράφω στ' αρχίδια μου όλους, κάνω φίλο τον Ψινάκη, συνεργάζομαι με την Πέγκυ Ζήνα και συχνάζω στα σκυλάδικα. Αν έχετε πρόβλημα, πάρτε τα μολύβια σας, τις ξύστρες σας κι ελάτε να παλέψουμε..."
Κύριε Μάνο Ελευθερίου σας ζηλεύω, σχεδόν σας μισώ. Αρκετά τραγούδια σας θα ήθελα να τα 'χα γράψει εγώ!

ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Καλό μας φθινόπωρο. Σε τέτοια δάση (υπάρχουν ακόμη?) οι βόλτες μας, βρεγμένο χώμα τ' αρώματά μας, φύλλα που σπάζουν κάτω απ' τα πόδια μας οι ήχοι μας...

ΚΑΜΙΑ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ

Φωτιά στον ύπνο σας αλήτες!

ΧΙΡΟΣΙΜΑ

64 χρόνια μετά παραμένουμε το ίδιο βλάκες, το ίδιο απολίτιστοι, το ίδιο επικίνδυνοι....

ΠΕΡΙ ΓΡΙΠΗΣ...

Το 'χουμε πατήσει το κουμπάκι εδώ και καιρό. Κλειστά σχολεία, κλειστές πόλεις, κλειστά σπίτια, κλειστιά στόματα, κλειστά πόδια. Η γρίπη έρχεται, η γρίπη είναι εδώ! Κι από Σεπτέμβρη... τίποτα δε μας σώζει! Ποιο 2012? Αυτά είναι για τους Λιακόπουλους. Η ΓΡΙΠΗ!!! Η γρίπη είναι για 'μας, τους σοβαρούς, τους ψύχραιμους, τους επιστήμονες!...................... Απλά μια σημείωση να βάλω εγώ. Το νέο εμβόλιο θα είναι έτοιμο μες στον επόμενο χρόνο. Ωστόσο πριν το Δεκέμβρη αυτού του χρόνου (2009), οι τέσσερις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που διαγωνίζονται ποια θα το πατεντάρει πρώτη, θα δώσουν μερικές εκατομμύρια δόσεις του εμβολίου σε χώρες της Αφρικής!!! (Βλέπε Ελευθεροτυπία 19/7/2009).... Ε, μην είστε αυστηροί. Για το δικό μας καλό το κάνουν. Κι αυτές κάπου πρέπει να το δοκιμάσουν πρώτα. Δε θα παίξουν με την υγεία μας! Άσε που άμα δεν είναι προβληματικά (τα υπό δοκιμή εμβόλια ντε!) και δε γεννούν κανένα νέο AIDS θα επωφεληθούν κι αυτοί οι φτωχοδιάβολοι!...

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ...

Θεσσαλονίκη 14/VII/2009

Ελληνική είναι η ταινία εποχής ντυμένη με μουσική του σήμερα. Ελληνική είναι η ταινία της οποίας ο πρωταγωνιστής παλεύει με μια αρκούδα που φαίνεται το φερμουάρ της στολής της. Ελληνική είναι η ταινία που κάποιος κάνει χασίς και δυο λεπτά μετά κινείται σαν ηρωινομανής βλέποντας οράματα LSD. Ελληνική είναι η ταινία που ο σκηνοθέτης της είναι πρώην καμεραμάν για γάμους και βαπτίσεις. Ελληνική είναι η ταινία που αυτοπροσδιορίζεται «δωματίου» κι έχει εξωτερικά γυρίσματα σε τρεις χώρες, δυο πλατείες και πέντε λαγκάδια. Ελληνική είναι η ταινία που το ευφάνταστο σενάριό της πιάνει 6-8 σελίδες (με διπλό διάστιχο και μεγάλη γραμματοσειρά). Ελληνική είναι η ταινία που το καλά κρυμμένο ως την προβολή τέλος της, ο κάθε πρωταγωνιστής ή κομπάρσος το έχει πει στη μάνα του, στην αδερφή του, στη θείτσα του τη Μαριγώ, στο Λιάγκα, στη Λαμπίρη… Ελληνική είναι η ταινία που αντιπαραβάλλουμε σ’ αυτές του Τρίερ, του Ακίν, του Γκοντρύ, του Γκάνσελ, του Μέντεμ… Ελληνική είναι η ταινία αυτής ή αυτού που η εξαίρεσή της αποτελεί το προς μίμηση παράδειγμα κι όχι το αντίθετο…

ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ...

Θεσσαλονίκη 7/VII/2009

Έρωτας είναι να με ξυπνάς για να μου πεις καληνύχτα. Έρωτας είναι η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρούς μυαλού». Έρωτας είναι ο Μοχα του Παυλίδη. Έρωτας είναι το Drambuie. Έρωτας είναι να σου κάνω πρωινό. Έρωτας είναι η ποίηση του Υφαντή. Έρωτας είναι τα Black Devil. Έρωτας είναι η Σύρος. Έρωτας είναι να σου διαβάζω παραμύθια. Έρωτας είναι οι ρομαντζάδες στα θερινά σινεμά. Έρωτας είναι τα κοριτσάκια με τα κοντά φουστάκια. Έρωτας είναι το όμορφο ποδόσφαιρο. Έρωτας είναι να χαϊδεύεσαι για ‘μένα. Έρωτας είναι τα φουξ νύχια. Έρωτας είναι η φωνή του Βασίλη. Έρωτας είναι τα αναμμένα κεριά. Έρωτας είναι το άρωμα βανίλια. Έρωτας είναι να ψάχνω δώρα να σου κάνω. Έρωτας είναι η θάλασσα. Έρωτας είναι ο Νοέμβρης. Έρωτας είναι το ηλιοβασίλεμα στο Κάθισμα. Έρωτας είναι το μουνί σου. Έρωτας είναι ο Τομ Ρόμπινς. Έρωτας είναι τα βιολιά στις μουσικές των Tindersticks. Έρωτας είναι οι εκπομπές του Ιωάννου στο Μελωδία. Έρωτας είναι ο Ελύτης. Έρωτας είναι το μαύρο χρώμα.

ΕΓΙΝΑ ΚΙΟΛΑΣ ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΩΝ...

ΠΡΟΤΑΣΗ

Θεσσαλονίκη 6/VII/2009

Θες να βγούμε για ποτό ένα βράδυ και να μη μιλήσουμε καθόλου; Εσύ ν’ ακούς το «κομμωτριάκι» και να σκέφτεσαι ιέρειες που βάφουν τα μαλλιά κι εγώ να προσποιούμαι «Άμλετ» και να λικνίζομαι «Μαρέα»; Θες ένα βράδυ να βγούμε και να φέρεις κύκλο τη γλώσσα σου στη σκέτη βότκα των χειλιών μου; Θες να κυνηγήσεις τη ματιά μου στη γυμνή κοιλιά της σερβιτόρας και να μην την τυφλώσεις μόλις την πιάσεις; Θες να βγεις μαζί μου και να μην είναι κανείς άλλος, κανένας φίλος σου, κανένας γνωστός, κανένας ζωντανός και να μη βαρεθείς που εγώ θα ‘μαι χαμένος μεταξύ Ατλαντίδας και στήθους σου;

 Πρόταση είναι. Θα μου κάνεις απόψε παρέα με τους δικούς μου όρους;

ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ

Παγκόσμια μέρα σήμερα ενάντια στα ναρκωτικά. Δεν έχω πολλά να πω. Όλος ο κόσμος λέει πολλά αλλά λύση (παγκόσμια) δεν έρχεται. Κάθε άλλο..... Για 'μένα το κοινωνικό πρόβλημα, το ανθρωπιστικό πρόβλημα, το πρόβλημα πολιτισμού είναι η εσκεμμένη έλλειψη παιδείας που σπρώχνει τους νέους εκεί και η κακουργηματική αδιαφορία όσον αφορά στην περίθαλψή τους. Η ηλίθια εγωιστική στάση του "δε με αφορά", ώσπου να έρθει και στο δικό μου σπίτι, και η ανεγκέφαλη αδυναμία σχεδόν του συνόλου των κοινωνιών να δουν το χρήστη ως ασθενή.

CAP OU PAS CAP?

Λυπάμαι. Δεν υπάρχει εύκολος έρωτας. Πεθαίνεις για 'μένα ή όχι; Κρεμιέσαι σήμερα για 'μένα? Τα παρατάς όλα κι έρχεσαι μαζί μου (δεν έχει σημασία που, μαζί μου) ακόμη κι αν αύριο μπορεί να μην είμαστε μαζί? Πόσο ακραία με θες? Δες με! Παίρνω μαχαίρι και χαρακώνω το χέρι μου. Μ' ακολουθείς? Με θες κι ας μη σε θέλω? Θα φτάσεις τον εγωϊσμό σου στη λάσπη, θα συρθείς παρ' ό,τι δεν αξίζω μία? Αν έστω μια σου απάντηση είναι όχι κάπου το παζλ δεν ταιριάζει.... Στις ανάλογες ερωτήσεις σου έχω μόνο καταφάσεις. Σε πράξεις καταφάσεις. Και στο 'χω πει: Δε ζητάω τα ίσα από 'σένα. Τα διπλά ζητάω.

ΣΤΟΝ ΜΑΛΑΜΑ

Γιατί αγόρι μου? Ήρθες σε μια συναυλία που αν μη τι άλλο δεν ευνοεί τη βλακεία. Μια συναυλία με τραγούδια ακραίας μοναξιάς. Γιατί δεν κάθισες σπίτι σου κι έπρεπε να' ρθεις και μια σειρά πίσω μου να φωταγωγήσεις την ανίατη εγκεφαλοπάθειά σου? Γιατί βλάκα μου το λίγο σου δεν πηγαίνεις στο ζωολογικό κήπο να το κλείσεις και το περιφέρεις ελεύθερο σε χώρους που συχνάζουν άνθρωποι αλλεργικοί στους τρόπους σου της ζούγκλας? Γιατί καραγκιόζη μου δεν κάθεσαι στ' αυγά σου κι ανεβαίνεις στη σκηνή σπάζοντάς τη σε 5000 άτομα, μια ορχήστρα κι έναν τραγουδιστή? Γιατί ρε σκυλά δεν τραβάς για τις πίστες που είσαι θαμώνας αλλά έρχεσαι εκεί που πηγαίνω για να ξεχάσω πρακτικές ράμπας και τσιφτετέλια του μαλάκα? Γιατί ρε τζάνκι της επίδειξης δεν πηγαίνεις στον Καρατζαφέρη σου και να αφήσεις το Μέρμηγκα στο Μάλαμα και την ησυχία του? Ν' αφήσεις και τα μάτια μου δίχως τη μουτζούρα να σε βλέπουν εκεί στην άκρη της σκηνής να νομίζεις ότι ένα ολόκληρο θέατρο παραλληρεί μαζί σου? Στο διάολο αγόρι μου. Μη σε ξαναδώ στις συναυλίες μου. Μη σε ξανακούσω στα τραγούδια μου. Μην ξαναμπείς στις μοναξιές μου!

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΕΛΕΙ ΡΟΥΤΙΝΑ

Λευκάδα 4/VI/2009


Το "προ εκπλήξεως" στον έρωτα σπάνια είναι για καλό. Αν στη δουλειά, στο σπίτι, στο καθεμέρα η ρουτίνα είναι φρίκη, στο θέμα "αγαπώ" η ρουτίνα είναι στόχος. Θες ο άλλος να το κάνει μέχρι το τέρμα των σωθικών του κι αυτό να μην αλλάζει ποτέ. Θες κάθε που λείπεις ο άλλος ν' αυτοκτονεί κι αυτό να γίνεται για πάντα. Θες κάθε φορά που μπαίνεις μέσα της ή τον βάζεις μέσα σου να κλαίει ηδονή και να αναστενάζει ευτυχία. Και τούτο να έχει σφραγίδα αμετάβλητης αιωνιότητας. Η έκπληξη στον έρωτα θα είναι τουλάχιστον ένα ράγισμα αυτής της συνήθειας, θα είναι συνεχής φόβος για ένα μελλοντικό σπάσιμό της. Τα λόγια που δεν περίμενες ν' ακούσεις, το μήνυμα που όλη τη νύχτα δεν ερχόταν, η αβεβαιότητα που πλέον σε κατατρώει, είναι τα κορδελλάκια και το περιτύλιγμα στο απρόσμενο πακέτο που έχεις μπροστά σου.

Η ΒΡΩΜΑ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΓΙΑΝΝΑΚΗ

Μεταφέρω : http://afroditealsalech.blogspot.com/2009/05/blog-post_24.html

ΤΑ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ

Πρώτο κρούσμα γρίπης στην Ελλάδα! Φορέστε μάσκες, αφήστε τις συναθροίσεις, περιμένετε μπροστά στους δέκτες σας το επόμενο ιατρικό ανακοινωθέν. Πρώτο κρούσμα γρίπης στη Χώρα Μας!! Τρόμος πάνω απ' το μπλε του Αιγαίου, πανικός στο γαλαζοπράσινο του Ιονίου, φόβος στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων! "Το άκουσες? Ναι παιδί μου, το είπε στις ειδήσεις. Ήρθε κι εδώ!!!"
Στη Ζιμπάμπουε εδώ και μερικούς μήνες έχει ξεσπάσει επιδημία χολέρας. Μετριούνται ήδη 4000 νεκροί (όχι 6 παγκόσμια, 4000 σε μία μόνο χώρα!) και περίπου 50000 μολυνσμένοι! Λόγω των βροχών η εξάπλωση της επιδημίας γίνεται με ταχείς ρυθμούς..... Ε, και? Το ακούσατε στα γεγονότα των οχτώ? Το ανέλυσε ο Πρετεντέρης, η Σπυράκη, ο Οικονομέας και ο περίγυρός τους? Όχι. Ό,τι δεν απειλεί την πολιτισμένη Ευρώπη μας, ό,τι δεν κρατάει κοσά έξω απ' την πόρτα μας, δεν αποτελεί και λόγο έγνοιας για εμάς. Το ένα κρούσμα είναι το θέμα. Το ένα κρούσμα στη χώρα των 10 εκατομμυρίων.
Άντε γαμηθείτε γουρούνια! Για αυτό σας προκαλεί τρεμούλα αυτή η κωλογρίπη! Γιατί σας αφορά άμεσα!

ΟΧΙ ΤΟΣΗ ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΟΤΗΤΑ

Θεσσαλονίκη 13/V/2009

Με παίρνεις τηλέφωνο. Μ' ακούς θλιμμένο μέχρι πατώματος. Σου λέω γράφω. Δε μού 'χεις ζητήσει ποτέ να σου διαβάσω τι γράφω. Σαν κι οι λέξεις μου να αφορούν άλλον. Σαν και κάθε μου συναίσθημα, κορυφής ή χάους να εκπορεύεται από αλλού. Λες κι είμαι κάποιος που γράφει για να γράφει. Λες και το τώρα, η στιγμή δεν είναι η αιτία των με μελάνι πολέμων μου. Λες κι εσύ είσαι έξω από εκεί!.. Δε δέχομαι αυτή τη διακριτικότητα. Δε μ' αρέσει. Δε σου τη ζήτησα. Εδώ σε θέλω. Ενοχλητική, αληθινή περιέργεια ανάμεσα στο χαρτί και το μαρκαδοράκι μου.

ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ

Θεσσαλονίκη 11/V/2009

Πού είναι η άνοιξη? Πού πήγαν ο Μάρτης κι ο Απρίλης? Γιατί δε βγήκαν απ' τις ντουλάπες οι ροζ φούστες και τα λεπτά ζακετάκια? Και τα χωράφια έμαθαν ότι το εμπριμέ είναι εκτός μόδας? Τι θα πει “κι από χειμώνα καλοκαίρι”? Δε μ' αρέσει το σεξ χωρίς το ενδιάμεσο. Μετά τη γνωριμία στο κρεββάτι? Όχι! Το φλερτ, τα φιλιά, τα χάδια, πού είναι όλα αυτά? Με τους ρυθμούς μας καταστρέψαμε τις ζωές μας, καταστρέψαμε και τον κόσμο μας. Ας κάνουμε κάτι. Δεν είναι τόσο αργά όσο νομίζουμε. Ας ξαναφέρουμε πίσω την Άνοιξη και το Φθινόπωρο. Τα αγγίγματα κάτω απ' το τραπέζι και τα φιλιά στο λαιμό.

ΟΧΙ ΤΟΣΟ ΕΓΩΙΣΤΗΣ

Θεσσαλονίκη 6/V/2009

Μα πες μου, δεν υπάρχουν οι στεριές που δεν πατήσαμε? Τα κορίτσια… τα κορίτσια που δε φιλήσαμε δε γεννήθηκαν? Τα κορίτσια με τα κόκκινα νύχια και τα μακριά δάχτυλα, τα βράδια δεν αυνανίζονται, δε χωρίζουν στα δυο τα χείλη τους, επειδή ποτέ δεν τα ερωτευτήκαμε? Πες μου, οι μέρες πριν κι οι μέρες μετά από εμάς, οι μέρες που δεν τις ανασάναμε, δεν τις ιδρώσαμε είναι τρύπες στα ημερολόγιά μας, λευκά κενά στις μνήμες και τις προβλέψεις μας? Αλήθεια, γιατί νομίζεις πως με την ύπαρξη πατάμε στα ίδια σημεία, αφήνουμε πίσω μας κοινά χνάρια? Δε σου φαίνεται λίγο κομπλεξικά εγωιστικό αυτό? Ο κόσμος δεν είναι το χωραφάκι μας. Θες δε θες το πολύ είναι από εκεί και έξω.

Η ΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ...

Βλέπω το ποδόσφαιρο ως τέχνη. Ξεκινάω απ' αυτό. Στήνομαι τόσα ενενηντάλεπτα μπροστά στην τηλεόραση αναζητώντας τρίπλες τύπου Ρεδόνδο, σλάλομ αλα Μαραντόνα, προσωπικά μέχρι λεπτομέρειας σχεδιασμένα show τύπου Ζιντάν. Πότε απογοητεύομαι, πότε βρίσκω μικρά διαμάντια. Δυστυχώς οι δυο αγώνες αυτής τη βδομάδας στο Champion's League μ' άφησαν ανικανοποίητο. Σαν και να μπήκα στο Λούβρο, οι αίθουσες να ήταν άδειες από εκθέματα κι απ' τα ηχεία να ακούγονταν σκυλάδικα.
Ο Μέσι μπλοκαρισμένος, ο Ετό άσφαιρος, ο Ανρί ατομιστής σαν εικοσάχρονος που αποζητά την πρώτη επιβεβαίωση του ταλέντου του. Κι ο Χίντινγκ αναγορεύτηκε ξανά σε "μάγο". Μα εγώ ξέρω, οι μάγοι απ' το μηδέν δημιουργούν ύλη, απ' το τίποτα κάτι κι όχι το αντίθετο. Δεν καταστρέφουν. Η Chelsea δεν υπήρξε. Όπως δεν υπάρχει ο Πανσερραϊκός μες στην Τούμπα, ο Λεβαδειακός μες στο Καραϊσκάκη, ο ΟΦΗ μες στο ΟΑΚΑ. Τα ίδια και για τον άλλο αγώνα. Ο Ρονάλντο μόνος, ο Ρούνεϊ καλός μα ως εκεί που φτάνει, ο 35άρης Γκιγκς μπήκε στο 80'. Η Άρσεναλ σε νοοτροπία έξω κι απ' των παιχτών της κι απ' του προπονητή της.
Η ένδεια όμως δε σταμάτησε εκεί. Μια στιγμή κράτησα στο φιλμ μου. Μια τρίπλα του Φάμπρεγκας προς το τέλος του αγώνα στο κέντρο του γηπέδου... Μια τρίπλα που ο ελάχιστος speaker τη σχολίασε ως φοβερή πίεση του Φλέτσερ στον μέσο της Άρσεναλ.... Η τέχνη ως κορυφαία έκφραση του πολιτισμού για να υπάρξει δεν έχει ανάγκη μόνο τους καλλλιτέχνες που θα την ασκήσουν, μα και τα μάτια που θα τη δουν, θα την αναγνωρίσουν, θα την εκτιμήσουν και θα την προβάλλουν!

ΟΧΙ ΛΕΝΑ...

Θεσσαλονίκη 24/IV/2009

«Είχε δίκιο ο Ταχτσής που έλεγε, αν έχεις ζωή, δε χρειάζεται να γράφεις; Και τι πρέπει να θυσιάσεις απ’ τη λεγόμενη ζωή για να δώσεις ζωή στα αλλόκοτα πλάσματα που εγκυμονεί το κεφάλι σου;»

Λένα Διβάνη, Περιοδικό Δέκατα, Φθινόπωρο 2007

Λένα, τίποτα δεν πρέπει να θυσιάσεις. Δε ζητάει στήσιμο βωμού η γραφή. Δε σε χρίζει Αβραάμ ζητώντας σου να οδηγήσεις τη ζωή σου, τις ώρες σου, την ευτυχία και τις λύπες σου, Ισαάκ στη σφαγή. Τα αλλόκοτα πλάσματα που λες, οι κόσμοι πέρα απ’ την Ελόρια και δώθε απ’ τη γειτονιά μας, οι πληθυντικές σχέσεις και τα αντικείμενα ενικού αριθμού, ενυπάρχουν ζώντας μέσα μας. Δεν έχουν ανάγκη κανένα φύσημα στο χωμάτινο στόμα τους για να ξεκινήσουν να ανασαίνουν. Δε θυσιάζεις γράφοντας. Δεν τρως χρόνο απ’ τη ζωή σου. Και νομίζω κι ο Ταχτσής δεν έχει δίκιο. Ας μην λογαριάζουμε τα πάντα με το κόστος ευκαιρίας. Ας μη μετράμε, ας μη ζυγίζουμε κάθε λέξη που γράφουμε με τα σινεμά που δεν πήγαμε, τα φαγητά που δε δοκιμάσαμε, τα κρεβάτια που δεν ξεστρώσαμε. Ζούμε και γι’ αυτό γράφουμε. Ζούμε και αυτό γράφουμε…

ΓΑΜΟΣ

Θεσσαλονίκη 15/IV/2009

Λοιπόν, γιατί δεν είμαι ενάντια στο γάμο. Γιατί εν μέρει ο έρωτας είναι κτήση. Κι αυτή όπως κάθε κτήση ζητάει την επικύρωσή της. Τα σύνορά της, την περιφρούρησή της, οτιδήποτε θα της δίνει πρόσωπο εγκυρότητας. Καθετί που θα λειτουργήσει αποτρεπτικά σε οποιονδήποτε θελήσει να εγείρει αξιώσεις πάνω της. Για τους ερωτευμένους ο γάμος, ή όπως αλλιώς λεγόταν μέσα στους αιώνες της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια κορυφαία ερωτική πράξη. Από ένα σμίξιμο ενώπιον όλων. Από την ανεξίτηλη καταγραφή του.

ΜΕ ΘΛΙΨΗ ΣΤΡΩΜΕΝΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ

"Περίλυπος εστίν η ψυχή μου εως θανάτου"...

Υγ. Αναστάσιμες οι ευχές μου. Και σε Πάσχα-πέρασμα προσβλέπουν.. Φεύγω για το νήσί.

ΟΙ ΓΙΑΛΟΜ

Θεσσαλονίκη 6/IV/2009

«Είμαστε καλοί συνέταιροι στο γάμο μας.» Το διάβασα στη συνέντευξη των Γιάλομ στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία. Και στην αρχή σκέφτηκα ότι ίσως να το εννοούν κάπως αλλιώς, να μην τονίζουν τη λέξη συνέταιροι. Αμέσως όμως αρνήθηκα να τους δώσω χάρη. Δε χρησιμοποιείς τη λέξη συνέταιρος γι’ αυτόν που κλαις μαζί του, κοιμάσαι μαζί του, γαμιέσαι μαζί του. Δεν υπάρχει συνεργασία, αμοιβαιότητα, σύνεση στο ζευγάρι. Στο ερωτευμένο ζευγάρι. Μόνο πόλεμος. Μάχη, δαγκώματα, σφαξίματα, νίκη. Επικράτηση, ερωτική πάντα, του ενός απ’ τους δύο. Δεν είναι νερόβραστη ισοπαλία ο δυαδικός πόθος. Είναι ταυτόχρονα θρίαμβος και πανωλεθρία. Είναι ακραία αισθήματα, ζενίθ κα ναδίρ. Αν πρόκειται να συνεταιρισθείς κάνε επιχείρηση. Στήσε μαγαζάκι στην πλατεία και φτιάχνε καφεδάκια. Το πρωί αυτή, το απόγευμα εσύ. Μετά όμως πάρτε διαφορετικούς δρόμους. Μη γυρίσετε στο ίδιο κρεβάτι! Τα αντρόγυνα σε κοινό στρώμα δεν είναι ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Είναι ερωτικά τέρατα, ακόλουθοι διαφορετικών Θεών. Τρώγονται μεταξύ τους με αφορμή την ηδονή. Με αιτία την επικράτηση.

ΤΑ ΚΑΤΣΑΡΩΜΕΝΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ

Θεσσαλονίκη 4/IV/2009

Έχω εσένα κι αυτό είναι αρκετό για να μην αφεθώ. Να μη συνεχίσω να βουλιάζω. Είσαι εδώ κι ετούτο είναι αιτία για όλβιες μέρες κι όχι γι’ αυτή τη νοσηρή απάθεια που καλλιεργώ τόσο καιρό. Ναι, είμαι σε δύσκολη στροφή. Το ξέρουμε. Τι μ’ αυτό όμως? Αφήνω το τιμόνι και προσεύχομαι να με κρατήσουν στο δρόμο οι προστατευτικές μπάρες? Δε μου το επιτρέπει, αν μη τι άλλο, η αυτοπεποίθηση που μ’ έχεις γεμίσει. Απ’ τον πιο άσχημο της πόλης μ’ έχεις ανεβάσει στο κουκλί σου. Απ’ τον άσημο με την κακιά πένα μου ‘χεις δώσει όνομα και ταλέντο. Γι’ αυτό λοιπόν, δυνατά πόδια και βλέμμα καθαρό, ευθεία μπροστά και μακριά. Όχι τίποτ’ άλλο: να φύγουν εκείνα τα κατσαρωμένα ερωτηματικά απ’ την ουρά των “venceremos” μας!

TERRA TREMA

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Θωρηκτό Ποτέμκιν

Ποιος είπε πως η σιωπή δεν είναι εύγλωττη? Πως μόνο η ομιλία, η χροιά της φωνής βγάζει συναίσθημα? Συγκλονιστική ταινία του βωβού κινηματογράφου. Η ανταρσία στο Θωρηκτό Ποτέμκιν με αφορφή μια σούπα, με αιτία την αναλγησία του Τσάρου και τα γεγονότα στην Αγία Πετρούπολη το 1905, στέκεται αιτία να ξεσηκωθεί όλος ο στόλος. Να σταθεί στο πλάι τους όλη η Οδησσός. Ο τσάρος στέλνει τους Κοζάκους να χτυπήσουν στο ψαχνό. Η σκηνή στη σκάλα με το μωρό, ο τυφλός θάνατος εκατοντάδων άοπλων πολιτών, ενσαρκώνει με τον καλύτερο τρόπο τη διαχρονική ωμή βία των εξουσιών... Απίστευτη σκηνοθεσία, άφταστη μουσική.

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Θεσσαλονίκη 30/ΙΙΙ/2009

Δεν έχει σημασία ο τόπος. Τις βόλτες πάντα μόνος θα τις κάνεις. Το κάθε μέρος έχει κάτι δρόμους που περπατιούνται μόνο από έναν. Κι ειν' δρόμοι, μονοπάτια, σοκάκια που δε σηκώνουν χαλαρότητα. Άγχη φονιάδες παραφυλάν σε κάθε σκοτάδι τους. Είν' όμως αδύνατο να μην περάσεις από εκεί. Γιατί στα δύσκολα είναι συγκεκριμένη η διαδρομή που ακολουθείς : Σπίτι, απελπισία, δυσκολία στην ανάσα, κλάμα, μαύρα ρούχα, χέρια στις τσέπες, θάλασσα. Μετά δε νιώθεις καλύτερα. Όχι απαραίτητα τουλάχιστον. Ξέρεις όμως πως άλλη μια φορά δε χάθηκες. Πως ούτε απόψε ζευγάρωσε κάποια καλοακονισμένη λάμα με το λαιμό σου!

ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΣΤΟ ΦΟΥΑΓΙΕ

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΛΗΡ

σκηνοθεσία Στάθης Λιβαθηνός

Ο Σαίξπηρ όπως θα ήθελα να τον δω όταν ξεκινούσα χθες να πάω στην παράσταση. Όχι όπως θα περίμενα να τον δω, όχι όπως τον είχα φανταστεί. Μην τα παρανοούμε! Όπως θα τον ήθελα. Στολές τύπου Mad Max, μουσική metal κι ένας συγκλονιστικός Τσακίρογλου που δεν ακροβατεί, αλλά πατάει γερά. Ένα πόδι στον ακαδημαϊκό Ληρ, ένα πόδι στο χνάρι που αφήνει η ματιά του δεκαοχτάχρονου που πρωτοδιαβάζει τον Άγγλο κλασικό. Συγκινητικός από αυλαία σε αυλαία... Καταπληκτικό καστ, όμορφη παράσταση.

ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ ΔΙΑΛΕΙΜΜΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Θεσσαλονίκη 24/ΙΙΙ/2009

Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ

Πόσοι οι κύκλοι για να φτάσεις στο κέντρο? Σπείρα ο ερωτισμός. Καθοδική σπείρα. Με διαμέτρους που προοδευτικά μικραίνουν. Η Πέτρα στη μέση και στην περιφέρεια ταυτόχρονα. Η γοητευτική κυρία που ερωτεύεται το κακομαθημένο, ερωτοβόλο κοριτσάκι. Που την παίζει στα δάχτυλα. Δάχτυλα που δε θα τα οδηγήσει στο κατόπι των δακρύων της Πέτρα. Δάχτυλα φτιαγμένα να χαϊδεύουν, ν' αγγίζουν, να περιεργάζονται όλον τον κόσμο. Όχι να σταυρώνονται, ν' αφιερώνονται................ Κι αυτή η ειρωνεία στη γλώσσα μας...! Μα δακρύζουν οι Πέτρες?

Τελείες εν απουσία

Θεσσαλονίκη 17/ΙΙΙ/2009

Αργά το βράδυ. Και τώρα σπίτι. Μόνος. Και τόσον έρωτα τι να τον κάνω? Τόσο μακριά απ' τον κόλπο σου πώς να βρει πέτρα η άγκυρά μου να κοντράρει? Πού να δέσω γλυκιά μου? Φτιάχνεις κενά στην συνέχειά μου. Το συνειδητοποιείς? Κάθε γραμμή είναι μια σειρά από τελείες. Τις Παρασκευές ανοίγεις ένα σακούλι κι αρχίζεις να ρίχνεις μέσα ένα σωρό από δαύτες. Όλες τους μου λείπουν. Μία προς μία. Τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα στήθη σου... Οι κραυγές σου και οι λέξεις σου. Τελείες εν απουσία. Μη φεύγεις. Θ' αυτοκτονήσω.

ΘΑΛΑΣΣΑ

Θεσσαλονίκη 11/ΙΙΙ/2009

Κάθομαι και κοιτάζω τη θάλασσα απ' το πρωί. Όχι μ' αυτό το βουδιστικό, απλανές, σχεδόν αιώνιο χάζι. Την κοιτάζω με πόθο, με λαχτάρα. Νά 'χε δάχτυλα να της τά 'γλειφα, λαιμό να της τον δάγκωνα. Την κοιτάζω κύμα το κύμα που αλλάζει. Ένα φόρεμα για κάθε εμφάνιση, μια κοντή φούστα για κάθε εφήμερο φλερτ. Σκέφτομαι να μπω σε καράβι, να ανέβω επάνω της, να την οργώσω, να την σκάψω, να την σκίσω. Με έρωτα, για μίλια, πότε τρυφερό πότε άγριο να την δαμάσω. Σκέφτομαι πειρατές κι ανεβασμένες ματαιοδοξίας σημαίες. Σκέφτομαι, σκέφτομαι... κι έπειτα την ακούω μια ψίθυρο, μια κραυγή να με βάζει στη θέση μου. Να με επαναφέρει.. Σαν ο τελευταίος εκπρόσωπος του Χριστού στη γη διδάσκει ταπεινοφροσύνη. Η λάθος λέξη, η λάθος στάση είναι η έπαρση. Δεν την κοιτάς στα μάτια τη θάλασσα. Δεν διαλέγεις εσύ τον τρόπο που θα κάνετε έρωτα. Δε σηκώνει μαγκιές στο σώμα της αυτή.

It 's windy weather...

Λύσσαξε ο αέρας σήμερα. Λες και βάλθηκε να σηκώσει τις φούστες όλων των κοριτσιών της πόλης...

Να 'μαι.

Ας πούμε πως τώρα που μπαίνει η άνοιξη, που πρασινίζει ο τόπος και φουντώνουν οι ερωτικές επιθυμίες, τα πρόβατα αφήνουν τη στάνη κι επιστρέφουν στα λιβάδια. Ας πούμε πως τρεις μήνες μετά ένα χαζό, μαυροντυμένο πρόβατο ξαναγράφει...