Με τι απώλειες αυτή τη φορά;

-Τι ζώδιο είσαι; Α, καρκίνος; Του νερού. Γι' αυτό και σε κάνει κάθε φορά έτσι η πανσέληνος!

"Τι λες κυρία μου; Τι σχέση έχει το ζώδιό μου με το πώς νιώθω τώρα; Αλλού, αλλού γίνεται η σύνδεσή μας με το φεγγάρι. Ένα fiction προαιώνιο δέσιμο, ίσως απ' το υλικό του να είμαστε πλασμένοι. Κάθε που γεμίζει αδειάζει από εμάς. Μας παίρνει, ρε παιδί μου, εσύ δεν το καταλαβαίνεις; Ας πούμε, ανάσες έχεις τις ίδιες; Αυτό το πηγαινέλα οξυγόνου στα πνευμόνια σου  νιώθεις ότι ακολουθάει τους ίδιους δρόμους; Ε, σε μένα απόψε έχει πάρει τα χειρότερα μονοπάτια. Κακοτράχαλα, μ' αγκάθια και πέτρες σπαρμένα. Κι είν' ξυπόλυτο. Εμ φτάνει δύσκολα, εμ και ματωμένο. Και το στομάχι. Κυρίως αυτό. Ένα πιάσιμο, ένα δάγκωμα, ένα μάγκωμα. Την καλύτερή της λαβή η πανσέληνος εκεί την κάνει. Έτσι με λυγίζει. Μ' αυτό τον πόνο με στέλνει ανάσκελα στο καναβάτσο. 

Κυρία μου, εστιάζεις στο λάθος ένοχο. Φτιάχνεις θύμα για να εξιλεώσεις μια εγγενή μου αδυναμία. Μην το κάνεις. Δεν το έχω ανάγκη. Μη με βλέπεις έτσι, μη με νομίζεις απροστάτευτο σε αισθήματα κι αποφάσεις, σε σιωπές και θυμούς. Αδυναμία είπαμε, όχι ανημπόρια. Άσε τα ζώδια στην άκρη. Γεννήθηκα Ιούλιο κι έχει τόση σημασία όση η ασχήμια των λέξεών μου σε ετούτο το κείμενο: καμία. Εδώ απλά ξεκαθαρίζουμε το τοπίο. Μιλάμε για την πανσέληνο και θυμίζουμε ότι τέτοια βράδια έχω θέμα. Βγάζω κακό χαρακτήρα απ' τη μια και μου αντιγυρίζουν άσχημες καλησπέρες απ' την άλλη. Θα περάσει, δε λέω. Κάθε φορά περνάει. Ως τότε όμως και δάκρυα θα έχει και σε ένα μη αναστρέψιμα μαύρο αύριο θα ποντάρω και ίσως ανθρώπους να χάσω. Τρομάζω λίγο..."

-Ναι, μπορεί και να φταίει αυτό. Μπορεί και όχι όμως.

-Και δηλαδή, σε ένα μήνα πάλι τα ίδια θα έχεις; Πάλι στους φόβους;

-Α, όχι. Τότε όχι. Τότε αποκλείεται. Τότε θα είναι Ιούλιος!

-Και; Τι με αυτό; Τι εννοείς;

-Τίποτα δεν εννοώ. Αυτό. Από μόνο του λύπη αυτοάνοση. Τότε θα είναι Ιούλιος!