Είναι αργά. Όλο και πιο αργά.

"Si sta facendo sempre piu tardi"...
                    (Αντόνιο Ταμπούκι)

Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Πρώτα για να σωθώ. Απ' τα βασικά ξεκινάω για να θέσω ξεκάθαρα τους όρους ετούτου του κειμένου. Δε θα στείλω SOS, δεν έχω πομπό. Όσο πάει το σκάφος μου θα το πάω. Όσο αντέχει την τρικυμία θα αντέχω μαζί του. Δεν ξέρεις, εγκαταλείπω θα πεις. Κάντο. Δε θα 'μαι εκεί για να το ακούσω, για να αντιπαρέλθει το κορμί μου κι οι πληγές του τις λέξεις σου. Υπό αυτή την έννοια, ναι, εγκαταλείπω. Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Η ήττα μου έχει σφραγιστεί. Έχασα από δικά μου λάθη ένα παιχνίδι που εξελισσόταν σε σόου. Δεν έχει επαναληπτικό. Νοκ άουτ ήταν το ματς. Κλάμα, βαλίτσες κι επιστροφή στην έδρα μου. Όχι για σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Για κατάθεση δελτίων κι αποχώρηση απ' το άθλημα. Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Καμιά συζήτηση δεν μπορεί να ανακαλύψει καινούριες λέξεις. Αυτές είχαμε, αυτές έχουμε, αναπόφευκτα πάλι αυτές θα χρησιμοποιήσουμε. Να τις βάλουμε σε καινούρια σειρά; Να παίζει λες ρόλο ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθούν τα ίδια κομμάτια lego; Ίσως, αν νόημα έχουν τα σχήματα. Έχουν όμως; Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Για το μυαλό. Κυρίως για αυτό. Γιατί όλα εκεί είναι. Γιατί εκεί δουλεύουν τα black & decker των διαβόλων. Και πίστεψέ με, δε βρέθηκε άνθρωπος να τα βγάλει απ' την πρίζα.