Η αξία ορισμένων λέξεων. Ή κάτι τέτοιο...

"Στη σχολή δημοσιογραφίας λένε ότι τα κείμενα με παιδιά, σκυλιά και πηγάδια πουλάνε. Όχι από μόνα τους. Σε συνδυασμό". Δηλαδή, τι εννοείς; Πρώτα, τι εννοείς με τον συνδυασμό; Ένα κείμενο για ένα σκυλί που έφαγε ένα πηγάδι θα μαζέψει κόσμο; Ένα άλλο με ένα παιδί, που νόμιζε ότι είναι σκύλος, θα φτιάξει ουρές κάτω απ' το ποστ μου; Ή μήπως ο συνδυασμός πρέπει να είναι και των τριών; Ας πούμε, ένα παιδί κι ένα πηγάδι αγαπήθηκαν στο αρχικό τους πι, πήραν κουμπάρο ένα ρο (έναν κουβά γεμάτον με νεΡΟ, ίσως) κι έκαναν γάμο με παπά το σκύλο. Αυτό; Αυτό λες θα πουλήσει; Να συνεχίσω τις ερωτήσεις; Σε ποιον; Σε ποιον θα εξαντλήσει τις ικανότητές του για παζάρι, για πάρε-δώσε αγοραίο, πώς θα κρατήσει την τιμή του, την αξία του βασικά ώστε να συνδιαλλαγεί με όρους που αυτό θα θέτει; Μπορεί ένα τέτοιο κείμενο να το κάνει; Αυτό λες; Για αυτό μου μιλάς; Ότι ετούτες οι τρεις λέξεις μπορούν να οπλίσουν την άμυνα μιας πρότασης, μιας φράσης, ενός βιβλίου ολόκληρου; Ότι μπορούν να τη στολίσουν σαν σε γιορτή και να ανοίξουν τις πύλες της να υποδεχτεί χιλιάδες εκδρομείς και τουρίστες και θεατές των θεαμάτων της; Μα τι λέξεις είναι αυτές κι εμένα γιατί μου ξέφευγε τόσα χρόνια η μαγεία της πλάτης τους, η κρυμμένη ελκυστικότητά τους; Πάντα ανφάς τις κοιτούσα;

Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως... Ίσως απ' την άλλη όμως, να είναι που είχα εστιάσει σε άλλες λέξεις. Που πόνταρα το πορτοφόλι μου σε προϊόντα όπως η θάλασσα, το αλάτι, το κόκκινο χρώμα και η βροχή... Ναι, και η βροχή. Γιατί; Δε σου φαίνεται και τόσο εμπορική; Ή δε διαφωνείς σε αυτό; Τι λες; Δε σ' ακούω! Μίλα πιο δυνατά!

-Κάπου εκεί στη βροχή είμαι, να ξέρεις...