Πάει καιρός που γίνονται τόσα κι ούτε μια λέξη δε μου 'χει βγει γι' αυτά. Πλέον όλο και λιγότερη η δύναμή μου, ακόμη και κουβέντες με τους οικείους μου να λέω για το καθημερινό κατρακύλισμα της αξιοπρέπειάς μας. Δεν είναι θέμα παραίτησης ή σιωπής ιδεολογικής σκοπιάς. Είναι θέμα απογοήτευσης. Απογοήτευσης τέτοιας που ούτε να σφίξω τις γροθιές μου δεν έχω κουράγια. Σαν και να παίρνουν μέρα τη μέρα μερικά ακόμη λίτρα απ' το αίμα μου. Είμαι θλιμμένος για τη χώρα μου, για την εποχή μου και για την κοινωνία μου μέχρι θανάτου.
Δεν μπορώ να γίνω δικαστής, δεν είμαι τιμωρός, δεν είμαι Θεός. Δεν είμαι εδώ για να αποδώσω ευθύνες, να ορίσω ποινές, να συγχωρήσω ή να στείλω στην κόλαση. Δεν μπορώ καν να φωνάξω στα μούτρα αυτών που θεωρώ ότι έχουν κάνει λάθος. Στον ήρεμο τόνο ενός ανθρώπου που πλέον κάθεται στο πάτωμα, θέλω μόνο να ρωτήσω εκείνους τους λιμενικούς αν κοιμούνται τα τελευταία βράδια, πώς αφηγήθηκαν τα γεγονότα στη γυναίκα τους, τι ορισμό του "καλός άνθρωπος" δίνουν σε ερώτηση των παιδιών τους; Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό.
No comments:
Post a Comment