Δεν είν' ο κόσμος μου αυτός!

Δεν είναι θέμα παραίτησης. Δεν είναι ότι σηκώνω τους ώμους αδιάφορα, ότι δεν είμαι εγώ από εδώ, ότι δεν είναι αυτός ο πλανήτης, οι άνθρωποι, ο πολιτισμός που θέλω. Δεν είναι θέμα αδιαφορίας. Δεν είναι ότι λέω ας κάνουν ό,τι θέλουν, ότι καρφί δε μου καίγεται, ότι εγώ είμαι εγώ κι έξω από εμένα στάχτη και κόλαση. Δεν είναι θέμα μοιρολατρίας. Δεν είναι ότι κοιτάζω παγωμένος απ’ τη γωνία μου τα γεγονότα να έρχονται, την ιστορία να γράφεται, το άσχημο να νικάει και λέω «αφού θα γίνει, τι μπορώ να κάνω;» και δεν κάνω τίποτα. Όχι, άλλο είναι.

Δεν είναι γεωγραφικό το πρόβλημα. Ουκρανία, Βοσνία, Ισπανία, Αίγυπτος, Ελλάδα, Συρία, Κατάρ, ΗΠΑ, Ελβετία, Νιγηρία, Κολομβία, Μεξικό... Δεν έχει τέλος ο κατάλογος με τις ματωμένες –ή μαύρες- πινέζες πάνω στο χάρτη. Δε θέλω να προσδιοριστώ εθνικά για να βγάλω την άρνηση απ’ τον τίτλο μου. Δεν ψάχνω σύνορα και φυλάκια και τελωνεία και διαβατήρια. Δεν είναι επίσης, σίγουρα, ιστορικό το πρόβλημα. Έχω ρίζες μεν, που μου ‘μαθαν όμως να μην κρατιέμαι εξαιτίας τους. Αντίθετα, να απλώνομαι, να μεγαλώνω τον όγκο του φυλλώματός μου, της ζωής μου δηλαδή. Να φεύγω, να ψάχνω, να ταξιδεύω, να γίνομαι ένα με άλλα χώματα, με άλλα νερά. Όχι, άλλο είναι.

Είναι που κάθε μέρα βλέπω πιο έντονη τη μαζική αποκτήνωση του ανθρώπου. Είναι που όροι όπως αγορά, εγχρήματη συναλλαγή, κέρδος, έθνος, βαρβαρότητα, διάκριση, ατομισμός, ιδιοτέλεια, φανατισμός, γλίτσα, κυριαρχούν στις ζωές μας. Είναι που πονάω στην εγκαθίδρυση της δικτατορίας του βλάκα και δε νιώθω αυτός ο πόνος να διαμοιράζεται –όπως θα όφειλε- στην πλειοψηφία της κοινωνίας. Είναι που δεν αντέχω τους θανάτους, που δεν αντέχω τη βία και που δεν αντέχω και αυτούς που αντέχουν και τους θανάτους και τη βία. Αυτούς που κρατάνε τα καρφιά τους άκαα στους φράχτες που έχουν περικυκλώσει τη φαιόχρωμη αφασία τους.

*Το κείμενο είναι του Φλεβάρη του 2014 κι είχε δημοσιευτεί στο Fridge.gr! Κάθε μέρα ωστόσο μου είναι πιο επίκαιρο. Κάθε μέρα μου βγαίνει περισσότερο αυτή η ανάγκη να αρνηθώ τον κόσμο που φτιάχνουμε γύρω μας!