-Άκου!! Άκου, πάλι οι σειρήνες. Συσκότιση είπαν. Μα έχουμε ρεύμα νομίζουν; Πόσες νύχτες είναι που κόπηκε, είναι που γκρεμίστηκε το κτίριο με τις γεννήτριες; Η μόνη συσκότιση που πια μπορούμε είναι αυτή των ματιών. Τα κλείνουμε σφιχτά-σφιχτά και όλα μαύρα. Και περιμένουμε. Έτσι, μες στο προσωπικό μας σκοτάδι, περιμένουμε να μην πέσει ο πύραυλος, να μη γίνει η έκρηξη. Όχι να πέσει λίγο πιο εκεί. Να μην πέσει καθόλου. Πιο εκεί είναι τα αδέρφια μας, οι φίλοι μας, οι γονείς μας ίσως. Να μην πέσει. Αλλά πάντα πέφτει. Και μετά είμαστε όλο και λιγότεροι. Μικραίνουν οι οικογένειές μας. Μικρός είμαι αλλά ξέρεις πόσους ήδη θρηνώ; Ξέρεις πόσους έχω χάσει; Με βάζουν ασπίδα λένε για να κρύβουν τα όπλα πίσω μου, κάτω μου. Έτσι λένε οι απέναντι. Ναι, είμαι ασπίδα της γης μου. Των ανθρώπων μου. Κανείς όμως δε με βάζει. Είμαι εκεί και θα πεθάνω κι εγώ υπερασπιζόμενος όχι όπλα αλλά ψυχές.
Πενήντα μέρες ετούτη τη φορά. Έχει φτάσει τόσο για να μην μείνει κανένα σχολείο, κανένα νοσοκομείο, κανένα σπίτι στη γειτονιά. Ποια γειτονιά όμως; Με ποιους να γειτονέψουμε; Ερείπια εδώ, ερείπια κι εκεί. Σκαρφαλώνω πια και δυσκολεύομαι για να πάω σε μέρη που πριν δυο μήνες έτρεχα κι έκανα μόνο δέκα βήματα. Δεν αντέχεται ο πόνος να σου γκρεμίζουν τον τόπο. Είτε τόπος είναι είναι η γη και το σπίτι σου, είτε τόπος είναι οι άνθρωποι. Δεν αντέχεται σου λέω......... Να ανοίξω τα μάτια; Πέρασε;
-Άνοιξ' τα αγόρι μου. Σταμάτησαν. Για λίγο καιρό τα συμφώνησαν, δε θα έχει βόμβες. Άνοιξ' τα μάτια σου, πάρε το σωσίβιό σου, μην ντρέπεσαι που είσαι μεγάλος γι' αυτό, πάρτο και πήγαινε στη θάλασσα. Πήγαινε να χαρείς το νερό της και την ελευθερία της. Ταιριάζει με τη δικιά σου. Με το πνεύμα σου. Πήγαινε αγόρι μου και κολύμπα.
Υγ. Η φωτογραφία είναι απ' τη Γάζα. Μετά από πενήντα μέρες βομβαρδισμών ο κόσμος γέμισε την παραλία να χαρεί... τι άλλο; Τη ζωή.
No comments:
Post a Comment