Εξομολόγηση ή ένα τελευταίο κείμενο για το καλοκαίρι

Να ξεκινήσω με παραδοχή: δεν αγαπώ τα καλοκαίρια. Είμαι άνθρωπος του χειμώνα. Εκεί οι καλύτερες λέξεις μου, εκεί τα καλύτερα φιλιά μου, εκεί οι καλύτεροι δρόμοι μου. Ζω για τη βροχή και ζω απ' τη βροχή, χάνομαι στις ομίχλες, ζητάω το κρύο για να βρω τρόπους για τη ζέστη μου.

Να συνεχίσω όμως με διαπίστωση: απόψε είναι η τελευταία νύχτα που μπορώ να γράψω κι ο μήνας να είναι ακόμη Αύγουστος. Είναι το τελευταίο ξημέρωμα που θα 'ρθει και θα ακούσει το ευχαριστώ μου για κείμενα όμορφα που μου 'δωσε, για αισθήματα-σφαγές, για μέρες-λάμες και νύχτες-πληγές. Τα εύκολα και τα δύσκολα, τα καλά του και τα κακόμορφά του όλα, θεός-πλάστης με έπιασαν χωμάτινο στα χέρια τους και με σχημάτισαν Αδάμ που θα τρώει πάντα το μήλο, εν γνώσει του όμως, ξέροντας με λεπτομέρεια τις συνέπειες.

Αύριο τέτοια ώρα θα είναι Σεπτέμβρης κι ήδη θα πατάω σε μέρη γνώριμα, θα σκέφτομαι δερμάτινα μπουφάν και βόλτες τη νύχτα στους δρόμους. Θα σκέφτομαι κίτρινα, μέσα απ' τα ποτήρια της μπύρας, κορίτσια και γκρίζες, μέσα απ' τη διάθλαση των σταγόνων, θάλασσες. Θα ψιθυρίζω τραγούδια που κερνάν κονιάκ και θα φωνάζω ξόρκια που καλμάρουν τις μάγισσες του ψύχους. Τώρα όμως, ακόμη, ακροπατάω εδώ που πάντα νιώθω να φιλοξενούμαι, όχι να κατοικώ. Και τώρα είναι που θα έπρεπε να φοβάμαι μια τελευταία πτώση, να αγχώνομαι για μια στερνή ήττα. Κι όμως, δεν είναι έτσι.

Είναι που φέτος το καλοκαίρι είχε και δώρα. Σμύρνα και λιβάνι σε κάτι νύχτες μου που αν ήταν να τις αλλάξω με κάτι άλλο, αυτό πάλι τις ίδιες θα περιείχε. Φωτογραφίες που έπαιξαν με τη φαντασία μου, που έστησαν την αρτιότητά τους απέναντι στο άπειρό της κι εν τέλει μαζί, σαν παιδιά και σαν εραστές, κυλίστηκαν στις λάσπες και στο κύμα. Μαλλιά που προκάλεσαν τον ήλιο να τα κάψει, να τα στεγνώσει, να τα τσακίσει κι αυτός δε θέλησε άλλο, μόνο τα φώτισε. Εικόνες γενικά. Είχαν πολλές εικόνες οι φετινές ζεστές μέρες. Από αυτές που με ζουν. Γιατί, καλώς ή κακώς, μέσα από τέτοιες έχω διαλέξει να εκφράζομαι, να στήνω τη ζωή μου, να την μοιράζομαι. Όχι ζωγραφίζοντας λέξεις αλλά γράφοντας εικόνες.