Πρόσεξε τη στίξη!

Η στίξη θα διαλέξει. Μια τελεία θα αποφασίσει. Ένα κόμμα θα ορίσει. Μη γελάς. Βράδια που υποφέρω εννοώ τις λέξεις μου. Η θέση έχει σημασία. Όχι μόνο η δικιά μου και η δικιά σου στο χώρο αλλά και του τελευταίου σημείου αυτού. Αν το δεις από ψηλά και σε βάθος χρόνου, η θέση αυτών των  σημείων εξαρτά εν τέλει και τη δικιά μας θέση. Γι' αυτό σου λέω: απόψε μη γελάς. Spooning το σώμα σου με τη θλίψη μου. Spooning το σώμα σου με το σώμα μου. Χαλάρωσε και κοίτα τι μπορεί να κάνει ένα σημείο στίξης.

"Θα πεθάνω μακριά σου". Δεν αντέχω. Αρκετά. Αρκετά το όχι εδώ. Αρκετά το εδώ μόνος. Αρκετά αυτός ο Αύγουστος, αυτό το καλοκαίρι, αυτός ο χρόνος. Μικρός, λίγος, με παρορμητισμό δεκαπεντάχρονου, πες ό,τι θες. Πιο ώριμη εσύ, δίκιο θα 'χεις. Η αλήθεια μου όμως είναι αυτή: θα πεθάνω μακριά σου. Χαζεύω εικόνες σου, ακούω μουσικές σου, ψάχνω τη φωνή σου, παίρνω βιταμίνες να βοηθήσω τη μνήμη μου να επαναφέρει μυρωδιές. Δε γίνεται τίποτα. Καμιά προσομοίωση δε με βοηθάει, με κανένα ξόανο δε θα προσεγγίσω το θεό μου. Θεά μου. Ας γίνει κάτι. Ας γίνει κάτι. Στο λέω: θα πεθάνω μακριά σου.

"Θα πεθάνω. Μακριά σου". Είναι η απόσταση. Κι είναι ο καιρός, ο χρόνος. Κι είναι που μεγαλώνουμε και θα μεγαλώνουμε και θα μεγαλώνουμε. Και θα μένει η απόσταση και θα κυλάει ο χρόνος και θα 'μαστε μακριά. Βράδια απογοήτευσης τέτοια σκέφτομαι. Πουθενά φως. Καμιά λύση, κανενός, κανένα βήμα προς την κοινή πλευρά. Βράδια θλίψης τέτοια με τρων. Δέκα χιλιόμετρα, πεντακόσια χιλιόμετρα, δυο άστρα μακριά, τόσο είναι, τόσο θα μένει. Κι οι Αύγουστοι θα γίνονται Νοέμβρηδες, και τα Φθινόπωρα Άνοιξες κι εμείς όχι εμείς. Εμείς εγώ κι εσύ. Εδώ κι εκεί. Και το σκέφτομαι. Έντονα. Μια μέρα θα πεθάνω. Μακριά σου.