Αηδία, ναζί κι ομοφοβία

«Τι είναι straight; Μια γραμμή μπορεί να είναι straight (ευθεία) ή ένας δρόμος αλλά η ανθρώπινη καρδιά; Ω, όχι! Αυτή έχει καμπύλες, στρίβει όπως ένας δρόμος που περνάει ανάμεσα στα βουνά»! (Τέννεσσι Ουίλιαμς)

Το σεξ δεν είναι ένα κεφάλαιο της ζωής μας. Είναι η αρχή και το τέλος της, οι πιο σημαντικές προτάσεις της, είναι ο λόγος που αυτό το κείμενο βρίσκει εκδότες, έχει φανατικούς αναγνώστες, συλλέγεται στις καλύτερες βιβλιοθήκες του σύμπαντος. Το σεξ είναι ένα υγρό μέσα σε μια κλειστή αμπούλα ευτυχίας. Τη σπας και γεμίζει ο τόπος ηδονή και οργασμικούς σπασμούς και πολύχρωμα χαμόγελα. Πώς να το περιορίσεις; Πώς να το στιγματίσεις; Πώς να το απαγορεύσεις; Από ποια σκοτεινή σκέψη ελάχιστων ανθρώπων ξεπήδησε η σεξουαλική καταπίεση; Ποια στιγμή άθλια μέγιστου υπανθρωπισμού έβαλε αλυσίδες στην ελεύθερη έκφραση των σεξουαλικών πιστεύω μας;

Τα ντουβάρια με τα μαύρα δεν βρίσκουν πια λέξεις να τα χωρέσουν. Ακόμη και η νομική επιβολή υπεράσπισής τους οφείλει να αρνείται το επαγγελματικό της καθήκον μπρος σε εκείνο της συνείδησής της. Ποιες λέξεις μείναν για να βρουν την ελάχιστη δικαιολογία στο αναίτιο μίσος; Μισούμε γιατί; Μισούμε ποιους; Έλουσαν με χλωρίνη κάποιους που έκαναν τι; Έδειραν, έσπασαν τον αστράγαλο ενός αγοριού που έπινε μπύρα σε ένα παγκάκι με ένα άλλο αγόρι για ποιο λόγο; Δεν είμαι αφελής που ρωτάω. Ούτε ηλίθιος να περιμένω απαντήσεις. Τα λέω δυνατά, μόνος μου και απλά τα μεταφέρω και στην κόλλα μου. Έχω ανάγκη να ακούω το παράλογο του 2014. Έχω ανάγκη να θυμάμαι μετά από χρόνια αυτή τη φωνή, τη δικιά μου φωνή που απορεί για την Ελλάδα που φτιάχνουμε. Κάθε μέρα και χειρότερα. Κάθε μέρα και πιο κάτω. Για τον σκατόκοσμο που πασχίζουμε να παραδώσουμε και παραπέρα. Τόση τέχνη, τόσα βιβλία, τόσοι Σβάιτσερ, τόσοι Φραγκίσκοι της Ασίζης, τόσοι Χατζιδάκιδες, τόσες Βιρτζίνιες Γουλφ και τίποτα δεν έχουμε καταφέρει. Όλα χαμένα. Φουσκωμένα σβαστικοφόρα τέρατα τα ποδοπατάν κάτω απ' τις μπότες τους κι ως κοινωνία σιωπούμε. Μουγγοί καταλήγουμε εμείς οι φωνακλάδες της εξέδρας και του σαλονιού μας.

Αηδιάζω. Αλήθεια αηδιάζω. Πρώτα αυτό και μετά ντρέπομαι.

Υγ. Μέρος του κειμένου είχε ξαναδημοσιευτεί στο Fridge.gr σε παλιότερες σκέψεις μου για την ομοφοβία. (εδώ)