Για άλλα θα 'λεγα!

Θα 'θελα να γράψω για το μπλε, το γαλάζιο, το πράσινο, το γκρι, το σταχτύ∙ της θάλασσας βέβαια. Θα 'θελα να πω για τους ήχους της, τη βοή της στις σπηλιές των βράχων, το μούγκρισμά της στη φουρτούνα και το "δεν έχω αντίσταση"- μαύλισμα στην ησυχία της. Θα 'θελα να γράψω για το αφραντάριασμά της, τα λευκά ξύσματα στο χαρτί της, τις άσπρες ζάρες στο βιαστικά στρωμένο σεντόνι της. Θα 'θελα να πω για κύματα, για αλμύρα, για οξυγόνο που χαρίζει στον πλανήτη, για ψάρια, για αρχή της ζωής και κοινή καταγωγή, για γλάρους και πρόστυχα φλερτ της με το μαΐστρο. Καιρός που είναι, καλοκαίρι που έρχεται, στον τόπο που ζούμε, κρίμα είναι να σπαταλάμε τις λέξεις μας μακριά απ' τα θήτα και τα λάμδα της.

Θα 'θελα να ψάξω σκιές και δροσιά κάτω από δέντρα. Ελιές να ζωγραφίσω στα περιθώρια του κειμένου μου και μυρωδιά από πεύκο στον καύσωνα. Ξέρεις; Λένε η όσφρηση είναι η αγαπημένη κόρη της μνήμης. Κι οι δικές μου θύμησες είναι γεμάτες πευκοδάσος και τσακισμένες βελόνες κάτω από μαύρα σταράκια. Θα 'θελα να αφηγηθώ βόλτες σε αγροτικούς δρόμους και το σούρουπο συναυλίες γρύλλων σε χορταριασμένα χωράφια. Να πω για τη θέα απ' το βουνό και ηλιοβασιλέματα που τα κάνουν όλα κόκκινα, που ματώνουν αναίμακτα φτιάχνοντας πραγματικότητες μεν, λεκτικά και λογικά παράδοξα δε. Του Ιουνίου τα κείμενα ζητάν επιτακτικά διάθεση καλοκαιριού και χαλάρωμα στη σκέψη και τις ιδέες. Έλα μου όμως που ζούμε σε μέρες άσχημες, σε μέρες που χωλαίνουν την κανονικότητα του χρόνου! Έλα μου που δε γίνεται να γράψω γι' αυτά!

Η Χρυσή Αυγή μεγαλώνει τα ποσοστά της. Μέρα τη μέρα και κάποιος από εμάς, απ' τους δίπλα μας, από αυτούς που έχουμε μιλήσει, έχουμε συναντήσει κάπου, γίνεται ψηφοφόρος της. Και δεν το κάνει από αντίδραση. Όχι καλοί μου. Όχι πλέον. Τώρα δεν υπάρχουν οι παραπλανημένοι. Τώρα όλοι γνωρίζουμε. Μια ακροδεξιά ναζιστική ομάδα τύπων που έχουν ως βάση της ιδεολογίας τους το καθολικό μίσος δυναμώνει στην κοινωνία μας, στη χώρα μας, στο νησί μας, στο χωριό μας. Μια δράκα αφασικών επικίνδυνων κουναβιών χαράζει πρόσωπα, τρομοκρατεί, χτυπάει με καδρόνια, μαχαιρώνει, σκοτώνει. Δεν είναι ιδεολογική πια η διαφορά μας μαζί τους, έχουμε ξεφύγει από εκεί. Πλέον μιλάμε με όρους ζωής και μιλάν με πράξεις θανάτου. Κι αυτό το 10% σήμερα, το 15% αύριο τους δίνει άλλη δυναμική. Είναι εύκολα κατανοητό, το βλέπουμε, το νιώθουμε, μας πονάει. Δε φτάνει να παλεύουν δέκα για το φως, αρκεί ένας να θέλει σκοτάδι για να χαλάσει όλη την εικόνα.

Και; Τι κάνουμε; Αφού από επιλογή κι όχι από άγνοια ή από διαμαρτυρία είναι εκεί, τι κάνουμε; Πώς αντιμετωπίζει ο άνθρωπος στην ιστορία του τις ορδές αυτών που προσπαθούν να αποδομήσουν όρους όπως "πολιτισμός", "αλληλεγγύη", "παιδείας κτήσεις"; Πώς φέρεσαι σε εκείνους που ξεθάβουν νεαντερντάλια ένστικτα γλείφοντας το αίμα απ' τα πρωτόγονα τσεκούρια τους; Σίγουρα όχι μιλώντας μαζί τους. Δεν διαλέγεσαι με τη βλακεία γιατί έτσι γίνεσαι κι εσύ βλάκας. Σίγουρα όχι πολεμώντας μαζί τους. Δεν τους πηγαίνεις σε μάχη που δίνει πάτημα στις δικές τους άλογες πρακτικές. Όχι. Σίγουρα όχι. Αν θες νίκη σε τέτοιους αγώνες ψάχνεις σε άλλα οπλοστάσια. Τραβάς βέλη από διαφορετικές, ξέχωρες φαρέτρες. Αγαπάς. Πρώτα αυτό. Αγαπάς τον καθέναν γύρω σου και δίπλα σου. Δεν υπάρχει χρώμα, φυλή, άλλη θρησκεία, άλλες παραδόσεις, άλλα γεωγραφικά στίγματα. Υπάρχει ο άνθρωπος και σ' αυτόν εστιάζεις. Φτιάχνεις συλλογικότητες, συζητάς, βοηθάς, χωρίς ιδιοτέλεια βοηθάς. Μιλάς στα παιδιά. Από πολύ μικρά. Τα ενημερώνεις, να ξέρουν. Τους δίνεις την παιδεία, βγαίνουν στο δάσος, να μπορούν να αναγνωρίσουν το κτήνος. Και διαβάζεις. Κατεβάζεις απ' τα ράφια αφημένα χρόνια βιβλία και τα πιάνεις απ' την αρχή.  Ο φασισμός αλλά και όλα τα άσχημα του ανθρώπου χωρίς το εύ-μορφο των λέξεων δε νικώνται!