Δε θα με κρατήσουν αυτά τα ντουβάρια. Δεν έχουν δύναμη τα μπετά τους, ισχύ τα τούβλα τους, σκληράδα τα σίδερά τους.
Μια τρύπα ουρανό θα ανοίξω κι από εκεί θα το σκάνε τα όνειρά μου, θα το σκάνε οι ιδέες μου. Από εκεί θα γεμίσω τον κόσμο καλοσιδερωμένη ελπίδα να φοράει στα καλά του, να πηγαίνει βόλτα ελεύθερη στις
Κυριακές της ζωής του.
Μια τρύπα ουρανό θα ανοίξω και θα μείνουν τα κτήνη δίπλα μου να χάσκουν με το στόμα ανοιχτό για του πάθους μου τα θαύματα. Του πάθους μου για δίχως σύνορα αγάπη, για παντού αλληλέγγυες κοινωνίες, για όμοια όμορφες ζωές.
Ένα βράδυ, να ξέρεις, τίποτα δε θα με κρατήσει. Θα φύγω από εδώ. Και τότε... και τότε ποιος είδε τον κόσμο ν' αλλάζει και δεν τον λάτρεψε, και δεν τον έκανε και δικό του κόσμο!
No comments:
Post a Comment