Θα 'ρθω πάλι...

Η καλή διάθεση δεν είναι μαντήλι στην τσέπη να το βγάλεις να σκουπιστείς όποτε θες. Δεν είναι νερό στο ψυγείο, να το ανοίξεις να πάρεις το μπουκάλι να δροσιστείς τη στιγμή της δίψας σου. Την καλή διάθεση δεν την έχεις εύκαιρη στου πρωινού σου το τώρα, στου απογεύματος το θέλω, στης νύχτας την ανάγκη. Δεν είναι ένα κατά  παραγγελία αίσθημα, τα χαμόγελά της δεν έρχονται με ντελίβερι.

Πήγα στο Fix Factory κάπως μουντρούχος, σχεδόν μετανιωμένος που βγήκα Σαββατόβραδο. Μ' αρέσει ο Φοίβος αλλά ξέροντας κι εμένα δε θα πόνταρα υπέρ του "καλά θα περάσω" πριν αρχίσει η συναυλία του. Ήδη ένας χώρος μόνο με σκαμπό με ξένιζε. Μεγαλώνω, πώς να το κάνω; Θα κουραζόμουν, θα πιανόμουν, θα χαλιόμουν, δε θα το ευχαριστιόμουν. Αυτά σκεφτόμουν. Αυτά ώσπου βγήκε η ορχήστρα στη σκηνή. Ώσπου βγήκε αυτό το παιδί. Γιατί για άλλη  μια φορά κατάλαβα ότι δε μεγαλώνουμε όλοι. Δεν μεγαλώνουμε όλοι το ίδιο εύκολα.

Ο Φοίβος είναι παιδί. Όχι καλό παιδί. Όχι μεγάλο παιδί. Είναι παιδί. Σκέτο. Στις κινήσεις του, στο χορό του, στα γέλια του, στο χιούμορ του. Είναι η χαρά του κόσμου, η χαρά να ζούσαμε όλοι σε μερικές σκέψεις του. Τότε, κάπως καλύτερα θα γύριζε ετούτη η γη, το λέω με βεβαιότητα. Μιλάει, τραγουδάει και φτιάχνω διαρκώς ιστορίες άνοιξης για να περιγράψω ό,τι ζω εκεί. Δεν μπορώ να τον σκεφτώ στις ομίχλες του Νοέμβρη. Όχι γιατί δεν έχει τραγούδια που έχουν θλίψη, όχι γιατί δεν με πείθει και για δικούς του πόνους, όχι γιατί η φωνή του είναι μόνο της χαράς, όχι. Είναι μια ενστικτώδης, μια ασυνείδητη διεργασία του εγκεφάλου μου. Είναι κάτι σαν επιβολή χρωμάτων, δημιουργίας, ξαναγεννήματος. Κατεβαίνει απ' τη σκηνή και χαϊδεύει όλα τα κορίτσια, ένα προς ένα. Τον κοιτάζω και τα ζηλεύω. Δε φλερτάρει κι ας τους λέει "σας αγαπάω". Ξυπνάει τη λάμψη τους, τα πείθει για τη λάμψη τους.

Σχεδόν τρεις ώρες πρόγραμμα, δε σου αφήνει κενά. Τραγουδάς και γελάς με την ψυχή σου. Κι αν πριν η διάθεσή  μου ήταν κάπως, στο φεύγα μου από εκεί ήταν κάπως ωραία. Πολύ ωραία.