Δε θα έπρεπε να μιλήσω για αισθητική. Ξέρω τα βιντεοκλίπ σου. Ξέρω την εσκεμμένη ξεφτίλα της αισθητικής. Ρωσίδες μπαλαρίνες με ψηλοκάβαλα κολάν κάνουν επαναλαμβανόμενες πιρουέτες. Χορός με μπλουζ και βαλσάκια μάζωξης ΚΑΠΗ κάπου σε μαγαζί επαρχίας. Ασπρόμαυρη διασημότητα τύπου Vogue διαφημίζει το δυνατό του χαρακτήρα της. Κι άλλα. Κι άλλα όλα όμοια. Όλα συνδετήρας με το ταγέρ σου στη σκηνή.
Θεέ μου, πόσο όμορφη είσαι! Πόσο μ' αρέσεις. Μαλλιά, λίγο προβληματική μύτη, μεγάλα μάτια, χαμόγελο, προφορά γεμάτη λάμδα, σώμα τέλειο και σώμα ατελές, άχαρο κούνημα, κοντή φούστα, μαύρο καλσόν, μποτάκια. Τίποτα ιδιαίτερο. Πόσο όμορφη!
Τι τραγούδια! Τι μουσικές! Άσε με να ξεψυχήσω σε κάθε ηλεκτρονική νότα σου. Σε κάθε στίχο που ισοπεδώνει το ειδυλλιακό κάθε σχέσης. Κοιτούσα γύρω μου στο χώρο και δεν πίστευα αυτό που είχες καταφέρει: ένα κύμα πανομοιότυπου λικνίσματος δίχως καμιά παραφωνία. Πες στάχυα που πηγαινοέρχονταν σε αρμονικό χάδι Πουνέντε. Πες δοξάρια βιολιών που υπάκουαν σε μαυλιστική προσταγή μαέστρου. Πες ό,τι θες, εσύ το κατάφερες. Ξέρω, τώρα τελευταία νιώθεις έτσι, τώρα τελευταία είσαι τόσο δυνατή. Πριν λίγο καιρό ήσουν τόσο αδύναμη... You used to cry, you used to be so fragile... Party girl μου!
No comments:
Post a Comment