Το κορίτσι που έκαιγε τα πόδια του στα μαύρα βότσαλα

Δεν έχει μηνύματα, κουβέντες, μπύρες, φιλιά, σεξ. Δεν έχει τσιγάρα, τηλέφωνο στη νύχτα, καληνύχτα. Δεν έχει γέλιο, ένταση, κυκλοθυμία. Δεν έχει τίποτα. Έχει μόνο ένα κορίτσι με όμορφα πόδια, όμορφα δάχτυλα και μια παραλία. Μια παραλία με μαύρα βότσαλα. Κι ήλιο μεσημέρι. Και τα βότσαλα να καίνε.

Το κορίτσι περπατάει ξιπόλητο.

Δεν έχει γραφείο, δουλειά, πίεση, ανία, τηλέφωνα, απογοητεύσεις, υπερωρίες, στενοχώρια. Δεν έχει ρουτίνα, ξύπνημα, οδήγηση με μουσική, το χέρι στις ταχύτητες, το παράθυρο στα μισά, το μυαλό στα μηνύματα. Δεν έχει κλείδωμα τρεις φορές, φως στην εξώπορτα, μοναξιά στη συνέχεια, αναρώτηση πότε θα ξαναγράψω. Έχει μόνο ένα κορίτσι που δεν υπάρχει. Τη φωνή μου που δεν ακούει. Το δικό της που θα κάνει όπως και να 'χει. Έχει τα μαύρα βότσαλα, τον ήλιο και μετά τις καμένες της φτέρνες.

Τα κορίτσι που δε μ' ακούει καίει τα πόδια του στις παραλίες του νότου. Μετά κολυμπάμε μαζί, αλλά πριν, καίει τα πόδια του.