Τσικνοπέμπτη, άντε μου στο διάολο!

Τσικνοπέμπτη είναι υγρά μπαταρίας στην οδοντόβουρτσά μου. Είναι ένας υπόηχος που παραλύει το νευρικό μου σύστημα αφήνοντάς με φυτό σε αναπηρική καρέκλα ενός άνυδρου, ερημικού πλανήτη. Είναι το σπασμένο δόντι ενός γραναζιού στο εργοστάσιο του Θεού που σταματάει τη λειτουργία του σύμπαντος. Δεν γουστάρω την Τσικνοπέμπτη όπως δεν γουστάρω τα παντζάρια, τα κορίτσια με τα αξύριστα πόδια, την τεκίλα, το αριστερό χέρι των οδηγών στο παράθυρο, την έλλειψη χιούμορ, τους φασίστες, τις συζητήσεις μόλις ξυπνάω, τους δογματισμούς κάθε πλευράς, τα όχι στο σεξ, τους εριστικούς πελάτες στο μίνι-μάρκετ, το να μη γράφω, τα μαγαζιά που στέκομαι όρθιος. Δε μ' αρέσει η Τσικνοπέμπτη. Είναι η χειρότερη μέρα του χρόνου. Η χειρότερη ιδέα από καταβολής κόσμου. Κι εγώ ένας σπαστικός γεροπαράξενος. Ναι, είμαι.