Πώς ο ήλιος είναι το πάθος του νότου, πώς η άνοιξη είναι το πάθος των εντόμων, πώς ο αρωματικός καπνός είναι το πάθος του ουρανίσκου, πώς οι μικροί όρμοι είναι το πάθος των χαρτογράφων, πώς τα marginalia είναι το πάθος των συλλεκτών, πώς η υψωμένη γροθιά είναι το πάθος της εξέγερσης, πώς οι γκρεμοί είναι το πάθος των ρομαντικών, πώς το μαύρο είναι το πάθος του λευκού, πώς οι σχισμές σου είναι το πάθος της γλώσσας μου... Ε, έτσι. Έτσι λειτουργούν και τα υπόλοιπα σε ετούτον τον κόσμο. Με αρχή, ρότα, πυξίδα και προορισμό το πάθος. Στην ύπαρξή του, τα γρανάζια, καλολαδωμένα, γυρνάν άκοπα, αθόρυβα. Στην έλλειψή του, ο κόσμος σταματάει. Δεν κινείται. Παύει. Στην έλλειψή του εγώ δεν είμαι εδώ για να γράψω αυτό το κείμενο και κανείς εκεί για να το διαβάσει.
No comments:
Post a Comment