Κάποτε αποφασίζουμε...

Πονάω ρε. Πονάει το στομάχι μου. Σαν γυρνάν ανάποδα κάτι βράδια, το άγχος σφίγγει διαρκώς τις κουμπότρυπες της ζώνης μου. Εκεί που νομίζω οι κοιλιακοί μου αντέχουν, στη στροφή του επόμενου λεπτού είμαι έτοιμος να αφεθώ και να με πάρει από κάτω. Δεν είμαι τόσο δυνατός όσο αφήνω να φαίνεται. Δεν είμαι τόσο αναίσθητος όσο σας έχω κάνει να πιστέψετε. Πονάω. Ένα ασταμάτητο ανακάτεμα των σωθικών μου τις δύσκολες ώρες της μέρας, προσπαθεί να με πείσει για τα λάθος γεύματά μου, τις λάθος στιγμές που κάθισα στο τραπέζι. Λένε, δεν σκέφτεσαι καθαρά στο άλγος σου, σουπιά ο πόνος ρίχνει μελάνι και θολώνει την κρίση σου. Ναι, μπορεί και να είναι έτσι. Όταν ο πόνος όμως στρατοπεδεύει καιρό έξω απ' τα τείχη σου, κάποτε πρέπει να ρισκάρεις να πάρεις τις αποφάσεις σου. Κι η ήττα, εξάλλου, στο παιχνίδι είναι. Ούτως ή άλλως για όλους κάποια στιγμή έρχεται...