Το να απαντούσες βάζοντας το Σίλλερ να γλείφεται με τον Γκαίτε θα ήταν θεμιτό μέσα στα όρια του χιούμορ που αντιλαμβάνονται οι δημοσιογράφοι και οι κυβερνήσεις των δύο χωρών (μην μπλέκουμε τους λαούς γιατί και οι μεν και οι δε θα σας πάρουν με τις ντομάτες για όσα λέτε και κάνετε). Το να απαντάς όμως σε ένα θέμα οικονομίας του παρόντος, σε ένα άστοχο εξώφυλλο και σε μερικές κακές δημοσιογραφικές κριτικές, κάνοντας αναδρομή στις χειρότερες στιγμές ενός λαού, που τις ενοχές και τη ντροπή γι' αυτές φέρει μέσα του σαν προπατορικό αμάρτημα ο κάθε ένας νέος Γερμανός που γεννιέται, τότε δεν έχεις απλά αστοχήσει. Έχεις στρέψει μπούμερανγκ το δήθεν κληρονομημένο (δε φαντάζομαι να αυταπατάσαι ότι ακόμη δημιουργείς;) πολιτισμό που διαφημίζεις.
