Sunday, August 25, 2013

Μια κουβέντα που πρέπει να γίνει...


Ας την κάνουμε ρε Χρήστο εκείνη την κουβέντα. Δεν είναι ανάγκη διαρκώς να αποφεύγουμε τις καλησπέρες με τις αμηχανίες μας. Ας πούμε για τον άσωτο γιο του ουρανού. Τόσα χρόνια παν που σε ψάχνω απλά για την απάντηση στο τονισμένο μου "ποιος". Ποιος είναι; Για ποιον λες; Ποιος ξέφυγε του γαλάζιου, κατέβηκε εδώ κάτω, έγλειψε στήθη, αφαλούς, πόδια, ήπιε μπύρες, ποτά, Βόσπορους, δάρθηκε σε δρόμους, ρινγκ, κερκίδες, έκλαψε, αγάπησε, μίσησε, μισήθηκε, τρόμαξε, ένιωσε λίγος, έκλεψε, πούλησε, έφυγε βράδυ δίχως γεια και... Κι επέστρεψε ζητώντας το υπόλοιπο της περιουσίας. Κι επέστρεψε θέλοντας σφαγή του Ήλιου και της Αφροδίτης στο γεύμα για χάρη του. Και πήρε θέση στην κεφαλή του τραπεζιού κι ο πατέρας καμάρωνε πλάι του και ποιος πλανήτης πιστός χρόνια στην εργασία των οικογενειακών χωραφιών δεν τον ζήλεψε και ποιο κορίτσι με κόμη Βερενίκης δεν πόθησε τον αλήτη; Πες ρε Χρήστο, γιατί σπάω το κεφάλι μου και όνομα δεν έχω, πρόσωπο δε βρίσκω. Για ποιον λέμε; Ποιος είναι εκείνος ο Άσωτος;

Thursday, August 8, 2013

Τον 902 ρε;

Στα δύσκολα γυρίσματα του καιρού τα σύμβολα είναι εκείνα που κρατούν αυτούς που πιστεύουν σε αυτά όρθιους. Είναι τα γράμματα που ταΐζουν τα κείμενά τους, η φλόγα που συντηρεί το κόκκινο και την έμπυρη λάμψη στα μάτια τους, είναι το χτύπημα στην πλάτη, το "κράτα λίγο ακόμη σύντροφε! Το ξέραμε, δεν θα ήταν εύκολος ο δρόμος. Το ξέραμε αλλά εν γνώση μας τον ακολουθήσαμε. Κράτα λίγο ακόμη σύντροφε, στο τέλος εμείς θα τον αλλάξουμε τον κόσμο"!
Η πώληση του 902 είναι ακριβώς αυτό. Δεν είναι μόνο η οικονομική συναλλαγή με τον (σε άλλα θέματα) διάβολο, δεν είναι μόνο οι απολύσεις των εργαζομένων, δεν είναι μόνο η ωμή παραδοχή της αδυναμίας βιώσιμης οικονομικής διαχείρισης της μοναδικής φωνής που έχεις να απευθυνθείς άμεσα στον πολύ κόσμο. Όχι, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι κυρίως το γκρέμισμα του συμβόλου.
Μπορεί με τον 902 να συντονιζόταν ένας στους χίλιους αριστερούς, μπορεί και κάποιοι να μην το είχαν κάνει ποτέ, το άκουσμα όμως και μόνον της είδησης ότι "πουλήθηκε", ότι "κλείνει" αντικατέστησε το υγιές ρίγος μιας σταθεράς με την ανατριχίλα μιας ήττας. Το ακλόνητο μιας αξίας με το μουτζούρωμα (ξανά) της αξιοπρέπειας. Το κλείσιμο του 902 είναι κίνηση σημασιολογική. Είναι για τον Έλληνα κομμουνιστή, για τον Έλληνα αριστερό, η αλληγορία της κατάθεσης του σφυροδρέπανου, το ξεθώριασμα του έντονου κόκκινου της σημαίας, το φάλτσο παίξιμο του Ύμνου της Διεθνούς. Η πώλησή του, η συγκεκριμένη επιχειρηματική κίνηση ξεπερνάει τα όρια της ηγεσίας του ΚΚΕ. Όχι μόνο της τωρινής. Της κάθε ηγεσίας που είχε και θα 'χει. Είναι μια συναλλαγή που δε θα έπρεπε ποτέ να σκεφτεί ότι μπορεί, ότι δικαιούται να κάνει.

Μα τον 902 ρε; Λυπάμαι! Από όταν το διάβασα πρώτη φορά, διαρκώς λυπάμαι...
Create your own banner at mybannermaker.com!