Monday, May 30, 2011

Μια σιωπή που με τρομάζει

"Δεν είναι η σιωπή φωνή. Φωνή είναι μόνο η φωνή.."
                                                  (Οδυσσέας Ιωάννου)

Γιατί σιωπούν οι ποιητές; Μέρες τώρα γυρίζει στο μυαλό μου το ερώτημα. Γιατί σε μια τόσο δύσκολη στιγμή για την Ελλάδα η πένα τους, αλλά κυρίως η φωνή τους πιάνει συρτάρια και κρύβεται; Γιατί σιωπούν οι Λόρκα των ημερών μας; Το ανάστημά τους κι αν είναι μικρό, αυτό δεν το δικαιολογεί. Γιατί τα πόδια μεγαλώνουν απ' της στιγμής την παρουσία κι όχι απ' του δωματίου τα προκάτ στιχάκια. Γιατί σιωπούν αυτοί που θα πρεπε να παρασέρνουν σε επαναστάσεις και αντίσταση; Αυτοί που εύκολα θα μπορούσαν να γεμίσουν πλατείες με μια τους πρόταση; Είναι δυνατόν να υποκατάσταθηκαν απ' το Facebook; Με τρομάζει μια τέτοια στάση του πνεύματος. Γιατί είναι ακριβώς αυτό: στάση. Τέλμα με τα δυο πόδια χωμένα μέσα. Γιατί είναι ακριβώς αυτό: ζων θάνατος. Γράμματα που φυτοζωούν, γλώσσες που αλλάζουν λειτουργία. Γίνονται απλά ανταλλακτήρια λέξεων. Χάνουν το επικοινωνιακό τους νόημα. Κάτι τέτοιες μέρες φοβάμαι. Χίλια βιβλία μας είχαν προετοιμάσει γι' αυτό. Απ' τον Όργουελ στο Χάξλεϋ κι από 'κει στο Φίλιπ Ντικ όλα μιλούσαν για τις μέρες που το μυαλό θα πάψει να συνεργάζεται με την καρδιά, με την ψυχή. Και νόμιζα οι ποιητές θα ήταν πάντα το safe μας σε τέτοιες μελλοντολογικές Κασσάνδρες. Τι γίνεται; Βρίσκουμε τρόπους να ξεφεύγουμε διαρκώς απ' το τέλος της Ιστορίας και αφηρημένοι φτάσαμε στο τέλος της ποίησης; Της ποίησης όχι ως κούφιας τέχνης, όχι ως ποίησης για την ποίηση αλλά ως ποίησης για τη ζωή. Ας ξυπνήσει ένας. Ας ορθώσει ανάστημα ένας. Κυρία Δημουλά;

Monday, May 9, 2011

Ο κλέφτης

"Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε"... Ανοίγω το σάκο μου και κλέβω τις λέξεις σου. Θαυματοποιός σήμερα θα βγω στους δρόμους να χαρίσω απ' αυτές. Μία-μία θα τις περάσω σε πέτα, σε γιακαδάκια, σε μαλλιά. Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε. Μέσα από καπέλα ημίψηλα θα ζωγραφίσω χαμόγελα στους τέλεια κλεισμένους κύκλους γύρω μου. Θα ανοίξω οριοθετημένα με μωβ, με κόκκινο χείλη κάνοντάς τα να δηλώσουν το παράξενο. Θα περάσω μισοφέγγαρα σε μαλλιά χαρίζοντας στα κορίτσια τα παιδικά τους χαμένα στεφανάκια. Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε. Άκου τις μουσικές. Αόρατοι φλαουτίστες με ακολουθούν. Τα όνειρα είναι με υλικά ευδιάλυτα. Πρέπει να σε ηρεμήσω. Να σε πείσω για τη δύναμη ετούτου του μπαλονιού που σου φουσκώνω. Για την ανθεκτικότητά του. Η μουσική θα το κάνει. Και τα βαλσάκια που στήνω στον αέρα. Κι οι καλογυαλισμένες πίστες που φλερτάρουν κάθε σόλα στο χορό της. Είσαι ένα όνειρο που μου βγήκε. Οι θαυματοποιοί το ξέρουν. Τα όνειρα έχουν μικρές πιθανότητες επαλήθευσης. Γι' αυτό και τα προσέχουν τόσο. Για αυτό και τα ακουμπάν έτσι απαλά μέσα στο σάκο τους...
Create your own banner at mybannermaker.com!