Friday, April 13, 2012

Καλή Ανάσταση...

Τα βήματα της Μεγάλης Βδομάδας είναι σαν του δολοφόνου πίσω σου πάνω στην παχιά μοκέτα: σχεδόν άηχα! Οι μέρες της μπαίνουν, βγαίνουν και το καταλαβαίνεις απλά από ξεφυλλισμένα ημερολόγια. Η φωνακλάδικη χαρά κάθεται στο παγκάκι στην άκρη του δρόμου και σέβεται τον σιωπηλό πόνο της οδοιπόρου μπροστά της! Δεν έχει τίποτα το μεγαλόσχημο ετούτο το εφταήμερο. Ισοϋψή αισθήματα μας συστήνονται και κάθονται πλάι-πλάι για να βεβαιωθούμε για την α-λήθεια τους. Ένα το μήνυμα των ημερών: να μην ξεχνάμε! Να διατηρούμε ισχυρή τη μνήμη μας. Να θυμόμαστε ΠΑΝΤΑ ότι κάποιος ήρθε και μιλούσε για αγάπη και εμείς, στις χειρότερες στιγμές της φυλής μας, τον συλλάβαμε, τον βασανίσαμε, τον σταυρώσαμε. Απλά αυτό: Εκείνος αγάπη-Εμείς μίσος. Ίσως όλο ετούτο να μας σπρώξει προς μια συγνώμη. Μία στη ζωή μας. Όλο και κάποιος θα 'ναι κοντά για να του την πούμε!

Friday, April 6, 2012

Ζητώντας..

"Είναι σωστό να δίνουμε στο άγνωστο το μέρος που του ανήκει. Να γιατί πρέπει να γράφουμε."
Οδυσσέας Ελύτης

Και πάλι στο "ανήκειν". Και πάλι στα δρομάκια που σιχαίνεσαι να περνάς. Τι τα φοβάσαι μάτια μου; Οι πληρωμένοι φονιάδες, με τα εγχειρίδια και τις λάμες που γυάλιζαν στο φως του φεγγαριού, έχουν μείνει στο Μεσαίωνα και στις σελίδες του Ρεβέρτε. Γιατί οι κτήσεις να αφορούν μόνο ενωμένα μόρια ύλης χωρίς έλλογη ψυχή; Πάντα στις ευκολίες θα καταφεύγουμε; Πόσο εύκολα λοιπόν, και για πόσο, θα βρίσκεις την κρυψώνα του "με πνίγει"; Κάτω από ποιες κουβέρτες θα τρυπώνεις, σε ποια ντουλάπια θα μπαίνεις σε πέντε, είκοσι, πεντακόσια χρόνια; Δε θέλω δικά μου ραδιόφωνα, δικό μου υπολογιστή, δικά μου μολύβια. Θέλω δικό μου τον λαιμό σου, δικά μου τα πόδια σου, τα στήθη σου, τις ρώγες τους, τα χείλη σου.. Το "νυν έχον" μου να ταυτίζεται -εκατοστό το εκατοστό- με τη φιγούρα σου. Κι αυτό να μη σου στερεί. Να σου δίνει.
Create your own banner at mybannermaker.com!