Saturday, September 26, 2015

Έτσι είναι οι σχέσεις

Δε σου λένε τίποτα πια οι λέξεις μου, ε; Δε σου λένε τίποτα τα ποιήματά μου, τα παραμύθια μου, τα γράμματά μου, τα διηγήματά μου. Δε σου λένε τίποτα οι φωτογραφίες απ' τη θάλασσα κι απ' τον ουρανό, τα ηχογραφημένα κύματα και οι ηχογραφημένες βροχές. Κάποτε, πολύ πίσω, τα συνήθισες, ε; Έρχονται, λες, ως φυσιολογικό επακόλουθο του "θέλω", του "θέλω πολύ". Και λες τώρα πάντα έτσι γίνεται, σε όλους έτσι γίνεται. Και λες τώρα έτσι είναι οι σχέσεις, αυτά κάνουν όλοι στις σχέσεις, δεν έφερες δα, μου λες, και την Αμερική στο πρώτο σου ταξίδι! Γλυκές, έτσι τις χαρακτηρίζεις, πράξεις ερωτικής καλοσύνης. Και με πείθεις. Και λέω καλά, θα τα καταφέρω, θα συνεχίσω μόνος. Και λέω δίκιο έχεις, δεν είναι σπουδαία η κατάθεση του προφανούς, της ψυχής μου. Άλλα βιβλιάρια πρέπει να κρατάω μπαίνοντας στα πιστωτικά ιδρύματα του έρωτα. Οι ανάσες δε σώνονται, τα γόνατα δε λύνονται με ό,τι ο ένας θεωρεί ιδιαίτερο. Την προσμονή του άλλου πρέπει να βρει τρόπο να ικανοποιήσει, τη γραφή του, τη Γραμμική Άλφα του να αποκρυπτογραφήσει. Με πείθεις. Και μες στη νύχτα κάνω να φύγω, ντύνομαι αθόρυβα, βάζω παπούτσια, φτιάχνω λίγο με το χέρι μου τα μαλλιά. Κοιμάσαι εσύ. Σε φιλάω στο μάγουλο και κάνω να φύγω. Αλλά βλέπεις εφιάλτη, δεν αναπνέεις καλά, χρόνια τώρα δεν το κάνεις. Βλέπεις εφιάλτη και φωνάζεις. Κάνω να φύγω μα κοντοστέκω. Σε αγκαλιάζω, σου ψιθυρίζω ξόρκια που διώχνουν τη Μόρα, σε ηρεμώ. Δεν ξυπνάς. Σηκώνομαι και κάνω να φύγω. Σε ξανακοιτάω. Κι άλλα θες που δεν μπορώ να σου δώσω. Είμαι αυτός που σου "κλείνει τη νύχτα το φως" αλλά μόνον αυτός. Δεν φτάνει. Κοιμήσου ανέφελα. Όλοι έτσι κάνουν, είπες. Μάλλον δίκιο έχεις. Εσύ ξέρεις καλύτερα. Εγωιστικό που περνιόμουν για ξεχωριστός. Κάνω να φύγω. Χαμογελάς τώρα. Στον ύπνο σου χαμογελάς. Χάδι. Κάνω να φύγω. Φεύγω.


Saturday, September 19, 2015

Οι λέξεις μου είναι οι σκέψεις μου

Έχω ένα βιβλίο που γράφω κι είναι στη μέση, έχω μερικά διηγήματα και μερικά παραμύθια, έχω τα εβδομαδιαία κείμενα και το σενάριο για εκείνο το κόμικ. Έχω τόσες λέξεις να βγαίνουν από μέσα μου κάθε βδομάδα και καμιά δε μου αρκεί και τίποτα δε μου αρέσει. Αν δε γράφω για 'σένα είναι σαν τα μπουκαλάκια με τα μελάνια μου να 'χουν αδειάσει, σαν τα πλήκτρα μου να έχουν σπάσει. Νοηματοδοτώ το μόνο πράγμα που κάνω σχετικά καλά εξαιτίας σου. Αν έστω ένα γράμμα μου δεν είναι σε απόλυτη συνάφεια μαζί σου, στην αισθητική μου είναι άσχημο, στη λογική μου άχρηστο. Αν από ψηλά κοιτάζω το κείμενο και στο παραλήρημά μου δε βλέπω σ' αυτό το περίγραμμα του σώματός σου, τότε το σκίζω, σπάω το καλούπι του, είναι κακέκτυπο αυτού που θα έπρεπε να είναι.

Οι λέξεις μου είναι κι οι σκέψεις μου. Σου γράφω περπατώντας επειδή σκέφτομαι να περπατάς μαζί μου. Σου γράφω στις συναυλίες γιατί θέλω στα τραγούδια που αγαπώ να είσαι εσύ δίπλα μου. Σου γράφω κολυμπώντας γιατί δεν υπάρχει αρμύρα αν δεν την σκεφτώ να την παίρνω με τη γλώσσα απ' το δέρμα σου. Σου γράφω στο μπαρ γιατί μόνο μ' εσένα θέλω να αδειάζω το ποτήρι μου, να στήνω τις ζαλισμένες ιστορίες μου. Είσαι η ευθυμία μου, ο πονοκέφαλός μου, η ηλίασή μου. Είσαι ό,τι συμβαίνει στον εγκέφαλό μου, όλα τα εκατομμύρια των πληροφοριών που ταχυδρομούνται με τα νεύρα στο σώμα μου πρώτα, στο σύμπαν έπειτα. Ταυτίζομαι μαζί σου σαν κλήση μου που στην αναγνώριση βγάζει το όνομά σου.
Ξέρω, κάποιες στιγμές όλο αυτό μοιάζει χωρίς λογική. Να σου πω όμως ένα μυστικό; Η λογική μου έχει τη φάτσα σου όταν είσαι σκεφτική.

Wednesday, September 9, 2015

Οι τόποι μας

 Όλοι μας οι τόποι, όλη μας η ζωή γενικά, είναι οι άνθρωποι. Οι επιλογές μας, ποιους διαλέγουμε να έχουμε μαζί μας και ποιους αφήνουμε πίσω, είναι ο οδικός μας χάρτης σε ετούτον τον πλανήτη. Στο δικό μας χέρι είναι κυρίως, στο τέλος της πορείας, να είμαστε χαρούμενοι ή μετανιωμένοι. Να μπορούμε να πούμε ότι κάναμε ένα καλό ταξίδι κι ότι αυτός που ως τελευταία μας πράξη ψελλίσαμε το όνομα του, βρισκόταν σε απόσταση ματιάς κι όχι σε απόσταση θολής μνήμης.

Tuesday, September 1, 2015

Τα αντίο του Αυγούστου

Αντίο δέκατο

Αντίο του θανάτου. Χωρίς δεύτερες σκέψεις, χωρίς τα χρωματιστά ρούχα στο σάκο, χωρίς πουλιά που θα ξανάρθουν την άνοιξη. Καμιά συζήτηση, καμιά διαφωνία, κανένας διάλογος. Αποδοχή και ησυχία έχει στο βασίλειό του. Κορμί που αδειάζει, ψυχή που φεύγει, ομηρική σκιά κάποιας ενδέκατης ραψωδίας, κάποιας προσωπικής νέκυιας παίρνει θέση στο από εδώ και πέρα σώμα μου. Σφίγγω οβολό ένα «κι όμως, μόνο εμένα θες» και κινάω με τα πόδια για τις πύλες του Άδη. Δροσερέ μου Αχέροντα, πνίξε με.


Δεν έχει ορθογραφία, δε χρειάζονται καν γράμματα για τούτο το αντίο. Έχει μόνο χρώμα και είναι μαύρο. Έχει μόνο αίσθηση και είναι παγωμένη. Έχει μόνο ήχο και είναι τρομακτικός. Έχω συμβουλή να μη γυρίσω καν να σε κοιτάξω, έχω απειλή να μην κοντοσταθώ, έχω κατάρα να μην τολμήσω να σου μιλήσω ενώ φεύγεις. Βάζω τα χέρια στις τσέπες, σταματάω, γυρνάω και σε κοιτάζω τελευταία φορά να απομακρύνεσαι. Αντίο. Κορίτσι μου, αντίο.
Create your own banner at mybannermaker.com!