Thursday, June 19, 2014

Είναι αργά. Όλο και πιο αργά.

"Si sta facendo sempre piu tardi"...
                    (Αντόνιο Ταμπούκι)



Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Πρώτα για να σωθώ. Απ' τα βασικά ξεκινάω για να θέσω ξεκάθαρα τους όρους ετούτου του κειμένου. Δε θα στείλω SOS, δεν έχω πομπό. Όσο πάει το σκάφος μου θα το πάω. Όσο αντέχει την τρικυμία θα αντέχω μαζί του. Δεν ξέρεις, εγκαταλείπω θα πεις. Κάντο. Δε θα 'μαι εκεί για να το ακούσω, για να αντιπαρέλθει το κορμί μου κι οι πληγές του τις λέξεις σου. Υπό αυτή την έννοια, ναι, εγκαταλείπω. Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Η ήττα μου έχει σφραγιστεί. Έχασα από δικά μου λάθη ένα παιχνίδι που εξελισσόταν σε σόου. Δεν έχει επαναληπτικό. Νοκ άουτ ήταν το ματς. Κλάμα, βαλίτσες κι επιστροφή στην έδρα μου. Όχι για σχεδιασμό της επόμενης χρονιάς. Για κατάθεση δελτίων κι αποχώρηση απ' το άθλημα. Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Καμιά συζήτηση δεν μπορεί να ανακαλύψει καινούριες λέξεις. Αυτές είχαμε, αυτές έχουμε, αναπόφευκτα πάλι αυτές θα χρησιμοποιήσουμε. Να τις βάλουμε σε καινούρια σειρά; Να παίζει λες ρόλο ο τρόπος που θα χρησιμοποιηθούν τα ίδια κομμάτια lego; Ίσως, αν νόημα έχουν τα σχήματα. Έχουν όμως; Είναι αργά. Όλο και πιο αργά. Για το μυαλό. Κυρίως για αυτό. Γιατί όλα εκεί είναι. Γιατί εκεί δουλεύουν τα black & decker των διαβόλων. Και πίστεψέ με, δε βρέθηκε άνθρωπος να τα βγάλει απ' την πρίζα.

Sunday, June 15, 2014

Με τι απώλειες αυτή τη φορά;

-Τι ζώδιο είσαι; Α, καρκίνος; Του νερού. Γι' αυτό και σε κάνει κάθε φορά έτσι η πανσέληνος!

"Τι λες κυρία μου; Τι σχέση έχει το ζώδιό μου με το πώς νιώθω τώρα; Αλλού, αλλού γίνεται η σύνδεσή μας με το φεγγάρι. Ένα fiction προαιώνιο δέσιμο, ίσως απ' το υλικό του να είμαστε πλασμένοι. Κάθε που γεμίζει αδειάζει από εμάς. Μας παίρνει, ρε παιδί μου, εσύ δεν το καταλαβαίνεις; Ας πούμε, ανάσες έχεις τις ίδιες; Αυτό το πηγαινέλα οξυγόνου στα πνευμόνια σου  νιώθεις ότι ακολουθάει τους ίδιους δρόμους; Ε, σε μένα απόψε έχει πάρει τα χειρότερα μονοπάτια. Κακοτράχαλα, μ' αγκάθια και πέτρες σπαρμένα. Κι είν' ξυπόλυτο. Εμ φτάνει δύσκολα, εμ και ματωμένο. Και το στομάχι. Κυρίως αυτό. Ένα πιάσιμο, ένα δάγκωμα, ένα μάγκωμα. Την καλύτερή της λαβή η πανσέληνος εκεί την κάνει. Έτσι με λυγίζει. Μ' αυτό τον πόνο με στέλνει ανάσκελα στο καναβάτσο. 
Κυρία μου, εστιάζεις στο λάθος ένοχο. Φτιάχνεις θύμα για να εξιλεώσεις μια εγγενή μου αδυναμία. Μην το κάνεις. Δεν το έχω ανάγκη. Μη με βλέπεις έτσι, μη με νομίζεις απροστάτευτο σε αισθήματα κι αποφάσεις, σε σιωπές και θυμούς. Αδυναμία είπαμε, όχι ανημπόρια. Άσε τα ζώδια στην άκρη. Γεννήθηκα Ιούλιο κι έχει τόση σημασία όση η ασχήμια των λέξεών μου σε ετούτο το κείμενο: καμία. Εδώ απλά ξεκαθαρίζουμε το τοπίο. Μιλάμε για την πανσέληνο και θυμίζουμε ότι τέτοια βράδια έχω θέμα. Βγάζω κακό χαρακτήρα απ' τη μια και μου αντιγυρίζουν άσχημες καλησπέρες απ' την άλλη. Θα περάσει, δε λέω. Κάθε φορά περνάει. Ως τότε όμως και δάκρυα θα έχει και σε ένα μη αναστρέψιμα μαύρο αύριο θα ποντάρω και ίσως ανθρώπους να χάσω. Τρομάζω λίγο..."

-Ναι, μπορεί και να φταίει αυτό. Μπορεί και όχι όμως.
-Και δηλαδή, σε ένα μήνα πάλι τα ίδια θα έχεις; Πάλι στους φόβους;
-Α, όχι. Τότε όχι. Τότε αποκλείεται. Τότε θα είναι Ιούλιος!
-Και; Τι με αυτό; Τι εννοείς;
-Τίποτα δεν εννοώ. Αυτό. Από μόνο του λύπη αυτοάνοση. Τότε θα είναι Ιούλιος!

Wednesday, June 11, 2014

Δεν είμαι αυτά τ' αγόρια...

"Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός."
                                          (Μάνος Ελευθερίου)


Έτσι. Έτσι ακριβώς. Είμαι τα αγόρια που αδιαφόρησαν για την άνω τελεία που σε ενθουσίασε. Είμαι τα αγόρια που δε χάρηκαν τη χαρά σου, που σνόμπαραν αφελώς, στην ανωριμότητά τους, την κραυγή ευτυχίας σου για το ελάχιστο, τη μια στιγμή της μέρας. Είμαι τα αγόρια που χτύπησαν την πόρτα με δύναμη στην κυκλοθυμία σου, που αρνήθηκαν την παρατήρησή σου, που έστειλαν βλέμμα φαρμάκι στην υψωμένη φωνή σου. Είμαι τα αγόρια που τους άρεσαν οι ατάλαντες τριγύρω, που άφησαν ασχολίαστο το εξαιρετικό στο ντύσιμό σου, το ερωτικό στο περπάτημά σου. Είμαι τα αγόρια που δε σου έκαναν ωραίο έρωτα, που δεν σου ξύπνησαν όσα μέσα σου κοιμόνταν, που δεν ήξεραν πότε και πώς να δώσουν το ένα φιλί που χρειαζόσουν. Είμαι τα αγόρια του κόσμου που μισείς.

Έτσι. Έτσι ακριβώς. Δεν είμαι τα αγόρια που έψαξαν μουσικές γιατί τους είπες ότι σου άρεσαν. Δεν είμαι τα αγόρια που σου πήραν βιβλία προσέχοντας το βλέμμα-χάδι που άφησες σε κάποια βιτρίνα. Δεν είμαι τα αγόρια που δεν τα κατάπιε η εμφανισιακή παραίτηση της σχέσης. Δεν είμαι τα αγόρια που πήγαν τις διακοπές που ήθελες, που έστησαν τη σκηνή που διάλεξες, που κολύμπησαν στη θάλασσα που αγαπούσες. Δεν είμαι τα αγόρια που έβαλαν το χέρι τους κάτω απ' τη φούστα σου όταν μίλησες για ωκεανούς και αλμυρούς ιλίγγους, που κατέβασαν το παντελόνι σου ανασύροντας ουρλιαχτά που ζητούσες να ανασυρθούν. Δεν είμαι τα αγόρια του κόσμου που αγαπάς.

Wednesday, June 4, 2014

Καλοκαίρι σου λέω!



Βρείτε περισσότερες Ιστορίες του Ποντικού Μάρτιν στο https://www.facebook.com/pontikosmartin!
Create your own banner at mybannermaker.com!