Thursday, September 8, 2011

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ..

Έχω συνεχώς την αίσθηση της αναμονής. Σαν και να κάθομαι στον δερμάτινο καναπέ ενός ιατρείου, σαν να ξέρω ότι εγώ θα μπω εκεί μέσα, σαν να είμαι σίγουρος ότι θα πονέσω. Αυτό μου δίνει η πόλη επιστρέφοντας απ' το νησί. Περιμένοντας τα εγκαίνια της Έκθεσης και την ομιλία του Πρωθυπουργού όλοι ετοιμάζονται. Δεν ξέρω σίγουρα αν ετοιμάζονται για το μεγάλο μπαμ ή την τελευταία μεγάλη φωνή πριν τη σιωπή. Δεν είμαι σίγουρος αν μπαίνοντας στο δωμάτιο του γιατρού θα γειάνω ή θα βγει το πόρισμα της ανίατης ασθένειας. Βρίσκομαι στο "προσμένω" και αυτό είναι το αυτοκόλλητο που μου κόλλησαν στα διόδια ερχόμενος. Δεν ξεκίνησα με αυτή τη διάθεση. Αλλιώς τα βλέπει ο κόσμος στο νησί. Άλλη η οπτική γωνία της επαρχίας.... Μα σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας ο κόσμος άλλαζε απ' τις πόλεις, όχι απ' τα ξεμοναχιασμένα χωράφια. Και φοβάμαι. Φοβάμαι μαζί με όλους για την πόρτα που θα ανοίξει. Το "δεν πάει παρακάτω, δε γίνεται χειρότερα" με έφερε εδώ. Να κάνω τις εξετάσεις μου. Μας έφερε εδώ. Έχει άλλα χαμόγελα η τσέπη μας; Θα τα φορέσουμε ξανά μετά το Σάββατο ή θα θρηνούμε για καμένα και χαμένα; Για νεκρούς και "νεκρούς";... Φοβάμαι. Όλη η πόλη φοβάται. Το ομολογεί ή όχι. Ενδόμυχα ξέρει: είναι στην αναμονή.
Create your own banner at mybannermaker.com!