Friday, December 23, 2011

Δεν είναι απλά μια στιγμή μιας χρονιάς..



Είναι το τέλος του 2011, είναι ο κόσμος μας που ακόμη πονάει, ακόμη πεινάει, ακόμη έρπει. Είναι η πρόοδος που άνισα έρχεται, που άνισα οφελεί, που άνισα κόβει εισιτήρια για το μέλλον. Είναι οι χωματερές που μολύνουν τον αέρα, το νερό, τη ζωή αλλά ταυτόχρονα θρέφουν στρατιές ρακένδυτων, δίνουν νόημα σε υπάρξεις που έχουν μάθει να βλέπουν μόνο πλάτες. Είναι ο καπνός από τις άσβηστες φωτιές χρόνων, ο μαύρος καπνός, ο οιωνεί θανατηφόρος. Είναι η οθόνη της παλιάς τηλεόρασης, το έπαθλο, το μεροκάματο, το λιωμένο μέταλλο στο χυτήριο. Είναι η στολή της Μπαρτσελόνα. Το πανταχού παρόν ποδόσφαιρο. Το όνειρο μιας ντρίπλας σαν του Μέσι. Η ελπίδα του "να ξεφύγουμε" όπως τόσα και τόσα άλλα φτωχά παιδιά. Είναι ο -όχι πάντοτε- υγειής φανατισμός μερικών εφήβων που για λίγες ώρες, μπροστά σε έναν κοινής χρήσης δέκτη, παθιάζονται για κάποιους που βρίσκονται χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Και ξεχνιούνται.. Είναι το κυνηγητό μιας πάνινης μπάλας ή ενός πλαστικού μπουκαλιού για ένα γκολ πραγματικής χαράς πριν τα σκουπιδιάρικα ξεφορτώσουν πάλι... Είναι η φωτογραφία που βραβεύτηκε απ' τη Unicef για το 2011!

Sunday, December 11, 2011

Τα κουμάντα στο κείμενο


Ας γίνω αιρετικός πάλι: Καμιά σκέψη δεν οδηγεί το κείμενο. Η λέξη το οδηγεί. Αυτή είναι η αφέντρα. Αυτή έχει τα μαστίγια και τις χειροπέδες, αυτή διαλέγει τις στάσεις, αυτή κάνει το ερωτικό παιχνίδι. Η σκέψη βάζει τα λεφτά στην τσέπη, ψάχνει το κόκκινο φως και μπαίνει στο λευκό χαρτί με το κεφάλι χαμηλά· σαν πρωτάρα. Τότε έρχεται η λέξη, με το χώρο να της είναι οικείος, με κινήσεις γνώριμες, προσχεδιασμένες. Με γωνίες για να πονάνε όσο πρέπει, με φωνή σταθερή που δε σηκώνει αντίρρηση. Πολλές φορές μάλιστα το τραβάει παραπέρα. Αφήνει τη σκέψη δεμένη κι ανικανοποίητη και καλεί στο χώρο τα πιο ασήμαντα και πρόστυχα σημεία στίξης και φλερτάρει μαζί τους μέχρις ύγρανσης. Άνω τελείες, παύλες, εισαγωγικά ξαπλώνουν τη γλίτσα τους στο κορμί της ενώ αυτή κοιτάζει τη σκέψη να συσπάται και της ψιθυρίζει ψυχρά: «Έτσι ικανοποιούμαι εγώ! Με την οργασμική σου ξεφτίλα…»
Κάπου εκεί το κείμενο τελειώνει. Η σκέψη πληρώνει και φεύγει με το κεφάλι πιο σκυμμένο από ποτέ και τις ενοχές συνοδοιπόρους…

Tuesday, December 6, 2011

ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ..

Σαν σήμερα ο Παύλος σήκωσε μαύρη σημαία, πήρε έμπειρο καπετάνιο στη βάρκα και κίνησε ταξίδι. Σαν σήμερα πριν ένα χρόνο άκουγα ένα τραγούδι του κι έγραφα στο fridge για αισθήματα κι επίγευση, για επιταγές και απαιτήσεις... 



“Stay, cause I need you to
help me to find my way
Stay, in the middle of
the night I ‘m so afraid…”

Μη φεύγεις. Τι άλλο πρέπει να κάνω για να σε κρατήσω; Πόσα ακόμη deadlines να βάλω στην αξιοπρέπειά μου; Μείνε. Δες τα χέρια μου πώς τρέμουν. Τ’ άγγιξες λίγο πριν. Αν κρατούσα μολύβι για να γράψω, η μύτη του θα ήταν η ακίδα καρδιογράφου σε εξέταση εφήβου. Αν κρατούσα μολύβι για να βαφτώ, η μύτη του θα ήταν η αιτία του μόνιμου σκοταδιού μου από εκεί κι έπειτα. Κοίτα με στα μάτια! Δυο μαύρες τρύπες. Της πυκνότητας του εσωτερικού τους κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει. Εσύ πώς το κάνεις; Σε ποιας αλλόκοσμης φυσικής τους νόμους υπόκειται η ύπαρξή σου; Γιατί κάθε βράδυ μου λες καληνύχτα και φεύγεις; Μείνε. Όλη μου η μέρα... (η συνέχεια εδώ!)
Create your own banner at mybannermaker.com!