Tuesday, November 25, 2014

Cat Power στο Fuzz: υποκειμενικά όμορφα!



Βράδυ 21 προς ξημέρωμα 22 Νοέμβρη. Η Cat Power θα τραγουδούσε για όσους λατρεύουν το πιάνο της, την κιθάρα της, τις διασκευές της, το ξελίγωμα της φωνής της. Κάποια στιγμή μπήκε στο i-pod μου κι από εκεί σαν και να μου 'γινε ενδοφλέβεια, δεν ξαναβγήκε από μέσα μου. Το να πάω να την ακούσω δεν το έθεσα ποτέ υπό αμφισβήτηση. Είτε ήταν ακριβό το εισιτήριο, είτε δεν είχα λεφτά θα έβρισκα τον τρόπο. Κι αφού θα πήγαινα, το ότι θα την άκουγα θα μου αρκούσε για να σβήσω μεμιάς όσα άσχημα θα μπορούσαν σε άλλους να χαλάσουν τη βραδιά τους. Ο ήχος ας πούμε, οι λιποθυμίες και οι διακοπές της συναυλίας, ο γεμάτος χώρος ορθίων για τέσσερις -ίσως και παραπάνω- ώρες, οι κυκλοθυμίες της. Εκεί πήγα να ακούσω αυτό το κορίτσι που μ' αρέσει κι αυτό έκανα.

"Με συγχωρείτε, είμαι πέντε μηνών έγκυος, ξέρω αυτό που ακούτε σας φαίνεται χάλια αλλά θέλω να ξέρετε ότι εγώ εδώ πάνω κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ". Και λίγο αργότερα: "ξέρω, κουράζομαι πολύ, πρέπει να κάθομαι συχνότερα στο πιάνο από ότι είχα σχεδιάσει και φαίνομαι χοντρή και κλαίω συχνά αλλά είμαι εδώ και θέλω να σας κάνω να χαρείτε και να περάσετε ωραία που απόψε επιλέξατε εμένα κι όχι οτιδήποτε άλλο". Και καθόταν στο πιάνο κι άφηνε τις λέξεις να φέρνουν κύκλους στη γλώσσα της πριν βγουν έξω. Και μας τις έδινε όπως πάντα: ερωτεύσιμες στο σβήσιμό τους, στο χάσιμο των τελευταίων γραμμάτων τους. Από αυτές που τις προφέρει κι όσοι έχουν μάτια ξωτικών μπορούν και βλέπουν την ουρά που αφήνουν σαν κομήτες περαστικοί απ' τις συμπληγάδες των δοντιών της.

Και συνέχιζε να παίζει. Και τόσα τραγούδια δεν της βγαίναν. Και τα σταμάταγε με ένα fuck και μας μιλούσε σαν εξομολόγηση στην καλύτερή της φίλη. Μας έλεγε για κυκλοθυμίες και τύψεις, για ενοχές και αυτοπεποίθηση. Και πάλι σταματούσε απότομα κι έπιανε το τραγούδι απ' την αρχή. Κι αυτό κράτησε παραπάνω από δυόμιση ώρες, ακριβώς σαράντα τραγούδια. Λίγα στην κιθάρα, πολλά στο πιάνο, όλα όμως παραδομένα στα αφτιά μας μετά τη διήθηση στο λυγμό της.

Δε θα πω αν ήταν ωραία η συναυλία. Θα πω όμως ότι μου άρεσε όπως πάντα μου αρέσουν ορισμένα κορίτσια, είτε είναι στα καλά τους είτε στα κακά τους. Βράδυ 21 προς ξημέρωμα 22 Νοέμβρη παραμένω υποκειμενικός.



Υγ. Τη συναυλία άνοιξε η Nalyssa Green. Άδικο είναι να μην πω ότι κέρδισε ένα κοινό που στα πρώτα δυο τραγούδια της είχε γυρισμένη την πλάτη του και στο τέλος τη χειροκρότησε σε διάρκεια.

Monday, November 17, 2014

Πολυτεχνείο 17-11-2014



Δεν είναι πολιτικά επαρκής ο λόγος μου για να γράψω για ετούτη τη μέρα. Δεν είναι συναισθηματικά επαρκείς οι λέξεις μου για να πω για ετούτη τη μέρα. Το μπόι μας κάτι φορές δεν αρκεί για να κοιτάξει στα μάτια τους συμβολισμούς ορισμένων ημερών. Δεν έχω κείμενο λοιπόν για σήμερα. Δεν έχω προτάσεις σε όμορφη σειρά να δώσουν εικόνα για το πώς αλλάζουν οι λαοί, η ιστορία τους από κάτι τέτοιες μέρες.

Το μόνο που μου βγαίνει είναι η προτροπή να μη διαλέγεσθε τη βλακεία γιατί της δίνετε αξία και η προτροπή να κατέβετε στο δρόμο. Και σήμερα και κάθε μέρα. Μόνο στο δρόμο αλλάζουμε τη ζωή μας. Μόνο εκεί. Αλλιώς αλλάζουν άλλοι τη ζωή μας χωρίς τη συμμετοχή μας.

Sunday, November 9, 2014

Θα 'ρθω πάλι...



Η καλή διάθεση δεν είναι μαντήλι στην τσέπη να το βγάλεις να σκουπιστείς όποτε θες. Δεν είναι νερό στο ψυγείο, να το ανοίξεις να πάρεις το μπουκάλι να δροσιστείς τη στιγμή της δίψας σου. Την καλή διάθεση δεν την έχεις εύκαιρη στου πρωινού σου το τώρα, στου απογεύματος το θέλω, στης νύχτας την ανάγκη. Δεν είναι ένα κατά  παραγγελία αίσθημα, τα χαμόγελά της δεν έρχονται με ντελίβερι.

Πήγα στο Fix Factory κάπως μουντρούχος, σχεδόν μετανιωμένος που βγήκα Σαββατόβραδο. Μ' αρέσει ο Φοίβος αλλά ξέροντας κι εμένα δε θα πόνταρα υπέρ του "καλά θα περάσω" πριν αρχίσει η συναυλία του. Ήδη ένας χώρος μόνο με σκαμπό με ξένιζε. Μεγαλώνω, πώς να το κάνω; Θα κουραζόμουν, θα πιανόμουν, θα χαλιόμουν, δε θα το ευχαριστιόμουν. Αυτά σκεφτόμουν. Αυτά ώσπου βγήκε η ορχήστρα στη σκηνή. Ώσπου βγήκε αυτό το παιδί. Γιατί για άλλη  μια φορά κατάλαβα ότι δε μεγαλώνουμε όλοι. Δεν μεγαλώνουμε όλοι το ίδιο εύκολα.

Ο Φοίβος είναι παιδί. Όχι καλό παιδί. Όχι μεγάλο παιδί. Είναι παιδί. Σκέτο. Στις κινήσεις του, στο χορό του, στα γέλια του, στο χιούμορ του. Είναι η χαρά του κόσμου, η χαρά να ζούσαμε όλοι σε μερικές σκέψεις του. Τότε, κάπως καλύτερα θα γύριζε ετούτη η γη, το λέω με βεβαιότητα. Μιλάει, τραγουδάει και φτιάχνω διαρκώς ιστορίες άνοιξης για να περιγράψω ό,τι ζω εκεί. Δεν μπορώ να τον σκεφτώ στις ομίχλες του Νοέμβρη. Όχι γιατί δεν έχει τραγούδια που έχουν θλίψη, όχι γιατί δεν με πείθει και για δικούς του πόνους, όχι γιατί η φωνή του είναι μόνο της χαράς, όχι. Είναι μια ενστικτώδης, μια ασυνείδητη διεργασία του εγκεφάλου μου. Είναι κάτι σαν επιβολή χρωμάτων, δημιουργίας, ξαναγεννήματος. Κατεβαίνει απ' τη σκηνή και χαϊδεύει όλα τα κορίτσια, ένα προς ένα. Τον κοιτάζω και τα ζηλεύω. Δε φλερτάρει κι ας τους λέει "σας αγαπάω". Ξυπνάει τη λάμψη τους, τα πείθει για τη λάμψη τους.

Σχεδόν τρεις ώρες πρόγραμμα, δε σου αφήνει κενά. Τραγουδάς και γελάς με την ψυχή σου. Κι αν πριν η διάθεσή  μου ήταν κάπως, στο φεύγα μου από εκεί ήταν κάπως ωραία. Πολύ ωραία.

Sunday, November 2, 2014

Κρυφακούγοντας δυο παλάμες και μια κούνια


-Τουλάχιστον όταν είσαι εδώ είναι ο τόπος κοινός. Όταν είσαι μακριά;
Create your own banner at mybannermaker.com!