Friday, April 27, 2007

ΤΟΥ ΜΑΓΟΥ

"Ο μάγος τα μαζεύει. Φιλάει για τελευταία φορά τη βέρα του και γεμίζει τον αθλητικό του σάκο με μπαλιές σαράντα μέτρων, φάουλ που γλείφουν λάγνα τη συμβολή των δοκαριών και κάθετες πάσες επιτομή της απλότητας και της ομορφιάς. Αν δεν υπήρχε ο Ζιντάν -κι ίσως εκείνος ο περίεργος, ο Βαλντεράμα- θα μιλούσαμε για μοναδικό φαινόμενο στα παγκόσμια ποδοσφαιρικά χρονικά. Να μπορείς να ανοίξεις μια άμυνα, την όποια άμυνα, μόνο με τη σκέψη σου. Γιατί αυτές οι κάθετες πάσες δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η προσφορά της στιγμιαίας σκέψης του Βασίλη στο ποδόσφαιρο. "Από εκεί θέλω να την περάσω, από εκεί την περνάω". Κι οι δύσμοιροι αμυντικοί απλά γύριζαν για να φωτογραφίσουν το τετ-α-τετ. Του όποιου επιθετικού.
Ο μάγος τα μαζεύει. Πόσα μπορεί να βάλει στο σακ βουαγιάζ του? Εκείνη την προσποίηση στο 0-0 με τη Ρόμα στη Φιλαδέλφεια που ζητούσε επιτακτικά ο Σπυρόπουλος απ' το σκηνοθέτη να την ξαναδείξει? Το φάουλ με τη Σεβίλλη απέναντι στη Ρεάλ όταν ο Κασίγιας αρχίζει να συνηθίζει το ίδιο έργο? Το απευθείας κόρνερ τη χρονιά με τα 26 γκολ? Την πάσα στον Κωστή στο φιλικό με τη Σαουδική Αραβία λίγο πριν το Μουντιάλ του '94? Το τέταρτο της ώρας με την Τσεχία? (Αλήθεια πόσοι ποδοσφαιριστές στην ιστορία του ποδοσφαίρου έχουν δείξει τόσο έντονα το αλλιώτικό τους, την πάστα τους, μπαίνοντας ως αλλαγή σε ένα τέταρτο της παράτασης?)
Ο μάγος τα μαζεύει, μα περήφανος σαν το περπάτημά του, σαν τον τρόπο που κοίταζε τον αντίπαλο, σαν τη διακριτική απόσταση που κρατούσε απ' τους συμπαίχτες του, αφήνει απ' έξω τους κακούς της υπόθεσης, τους ελάχιστους, τους λίγους. Αφήνει απ' έξω τον προπονητή Πολυχρονίου που τον απέκλεισε σ' εκείνο το ματς με τη Δανία. Δεν ήμασταν μόνο άτυχοι τότε. Δεν είχαμε και τον κάποιον παραπάνω. Την κλάση του. Αφήνει απ' έξω τα χιλιογραμμένα, τα χιλιοειπωμένα "δεν τρέχει, δεν μαρκάρει, δε λερώνει το σορτσάκι του". Κανείς Γκατουζο, κανείς Γκράβενσεν δε μας έκανε ποτέ ν' αγαπήσουμε το ποδόσφαιρο. Για τους Ρούι Κόστα, τους Μπέργακμπ και τους Μπάτζιο της ιστορίας αφιερώνουμε -μέχρι τέλους ψυχής- τόσα δύωρά μας στην μπάλα. Αφήνει απ' έξω τον παράγοντα Μπατάκη και τη δήλωσή του "στη Νάουσα εξάγουμε τα σάπια ροδάκινα", όταν παίρνει τη μεταγραφή στη Σεβίλλη. Του απάντησαν οι Σεβιγιάνοι με τα συνθήματα λατρείας στους τοίχους όλης της πόλης (ακόμη υπάρχουν τα "el mago" τους). Του απαντούν ακόμη και σήμερα τα μάτια των Ναουσαίων, η λάμψη τους και η αυτοστιγμή αλλαγή της διάθεσής τους, απλά και μόνο στο άκουσμα του ονόματος Τσιάρτας. Σαν άνθρωποι που είδαν από κοντά κάτι όμορφο που κανείς, μα κανείς άλλος δεν έχει δει. (Δεν είμαι απ' τη Νάουσα, μα όλοι οι Ναουσαίοι που έχω μιλήσει λένε, με όλη την υπερβολή αυτού που είδε το θαύμα από κοντά, πως αυτά που έκανε ο Βασίλης εκεί, δεν τα ξανάδαμε ποτέ ούτε απ' τον ίδιο, ούτε φυσικά από κανέναν άλλον Έλληνα.)
Ο μάγος τα μαζεύει και, ξεχωριστός όπως είναι, δε γουστάρει τα "κρίμα, του άξιζε καλύτερο τέλος". Σ' αυτούς άξιζε περισσότερος Βασίλης."

Thursday, April 26, 2007

ΤΟ ΣΤΥΛΟ ΣΟΥ

ΛΕΥΚΑΔΑ 30/ΙΙΙ/2007
Έχω το στυλό σου και γράφω. Έτσι, σαν αστείο, από 'σένα εκπορεύομαι και σε 'σένα καταλήγω. Οι λέξεις μου, σαν πιστά χιλιοφορεμένα παπούτσια, έχουν λιώσει τις σόλες τους στο δρόμο για το σπίτι σου. Σαν σκυλί που όπου κι αν τ' αφήσεις θα γυρίσει πίσω, οι σκέψεις μου από ένστικτο, ίσως και με τη μυρωδιά σου, πάντα επιστρέφουν στην αυλή σου. Επιστρέφουν διαλέγοντας να ζήσουν σε έναν τόπο οικείο, σκουπισμένο, με τα λουλούδια του περιποιημένα και τους τοίχους του φρεσκοασπρισμένους.
Create your own banner at mybannermaker.com!