Saturday, October 26, 2013

Anyway's the only way...


Στη γιορτή σου κάνεις το πάρτυ που θες. Έστω και μόνος σου, κάνεις αυτό που θες. Μπορεί όλοι γύρω σου να γελάνε και να φωνάζουν και να τσακώνονται και να αγκαλιάζονται και να εύχονται και να τραγουδάνε για χαρές και μέλλοντα πορτοκαλόχρωμα αλλά... εσύ κάνεις το πάρτυ που θες. Η γιορτή σου είναι το δώρο απ' το τσαντάκι  του Sport Billy της αόρατης κουρτίνας που απομονώνει ήχους και οσμές και αγγίγματα και σε αφήνει με τον Τομ Waits στο πιάνο και τη θάλασσα στα πόδια σου. "Χρόνια πολλά! Να 'σαι ευτυχισμένος! Πάντα υγεία!"... "Ναι... ναι... μάλλον ναι"!

Friday, October 18, 2013

Είμαστε οι μνήμες των άλλων..


Είναι κάτι βράδια που νομίζω γράφω καλύτερα απ' τον καθένα. Κι είναι τα ίδια βράδια που τυχαία πέφτει στα πόδια μου εκείνος ο στίχος των Κόρε Ύδρο που αναφέρει την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Και τα μολύβια μου στο πάτωμα. Κι η αυτοπεποίθηση στον Αχέροντα. Αν πεθάνω τώρα, απόψε, ποιος θα θυμάται τις λέξεις μου; Για ποιον θα υπάρχω; Φεύγω. Φεύγω για πάντα. Ποιος κρατάει έστω μία πρότασή μου στη μέσα τσέπη του μπουφάν του; Ποιος αναπολεί δυο λυγμούς μου πριν από ένα ερωτηματικό; Είμαστε οι μνήμες των άλλων. Είμαστε η επιμονή ή η απουσία φολικού οξέως στον οργανισμό τους.
Το ξέρω. Μάλλον δεν έχει νόημα όλο αυτό αλλά ρε παιδί μου... γράφεις. Όσο σε θυμάσαι γράφεις. Ε, δε θες να σχηματίζεις λεξούλες σε παραλία πριν την παλίρροια... Δε θες.

Νύχτα που κερδίζει η ματαιοδοξία; Ναι. Πες την τέτοια.

Monday, October 7, 2013

Τραγούδα!

-Γιατί, εσύ τι κάνεις δηλαδή στις συναυλίες; Μόνος σου πας; Δεν μιλάς σε κανέναν; Δεν κάνεις δεύτερες φωνές; Σε μια  υποθετική καθολική ησυχία δε θα 'μενες (επιτέλους) ως σταρ να ουρλιάζεις παράτονα το ρεφραίν; Σηκώνεσαι ενοχλητικά και ψάχνεις για αλκοόλ να ερεθίσει την εγκεφαλική σου ανία; Έτσι κάνεις διάλογο με τη μουσική; Στη ζάλη σου βάζεις τα κορίτσια των στίχων να χορέψουν, να γυρίσουν μαζί της κι αυτά; Έτσι νομίζεις θα σηκωθούν τα φουστάκια τους για να χαζέψεις λευκό δέρμα και φουσκωμένους Νείλους; Δεν είναι όλα κείμενα! Εσύ το λες. Το επαναλαμβάνεις για να αναδείξεις τις αδυναμίες σου, το λίγο σου έξω από αυτά. Τότε πώς; Γιατί; Κι εκεί με προτάσεις και παραγράφους προσπαθείς να μπλέξεις; Κλέφτη! Με τις λέξεις άλλων, με τις σκέψεις άλλων, πάλι υποθετικά βιβλία; Τι θα πει "η μουσική παίρνει ένα συναίσθημα και το επιστρέφει πολλαπλάσιο και κακοποιημένο"; Κι εσύ τι θα του κάνεις; Θα το θεραπεύσεις; Με τι καταπλάσματα βρε δύσμοιρε; Με σημεία στίξης στο μέτωπο κι αντωνυμίες στην κοιλιά, με επίθετα στην πλάτη κι επιφωνήματα στις σχισμές; Τραγούδα αγόρι μου! Μόνο αυτό είναι να κάνεις εκεί. Τα υπόλοιπα παρέλκονται. Ούτε καν...
Create your own banner at mybannermaker.com!