Είμαστε οι μνήμες των άλλων..

Είναι κάτι βράδια που νομίζω γράφω καλύτερα απ' τον καθένα. Κι είναι τα ίδια βράδια που τυχαία πέφτει στα πόδια μου εκείνος ο στίχος των Κόρε Ύδρο που αναφέρει την Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας. Και τα μολύβια μου στο πάτωμα. Κι η αυτοπεποίθηση στον Αχέροντα. Αν πεθάνω τώρα, απόψε, ποιος θα θυμάται τις λέξεις μου; Για ποιον θα υπάρχω; Φεύγω. Φεύγω για πάντα. Ποιος κρατάει έστω μία πρότασή μου στη μέσα τσέπη του μπουφάν του; Ποιος αναπολεί δυο λυγμούς μου πριν από ένα ερωτηματικό; Είμαστε οι μνήμες των άλλων. Είμαστε η επιμονή ή η απουσία φολικού οξέως στον οργανισμό τους.

Το ξέρω. Μάλλον δεν έχει νόημα όλο αυτό αλλά ρε παιδί μου... γράφεις. Όσο σε θυμάσαι γράφεις. Ε, δε θες να σχηματίζεις λεξούλες σε παραλία πριν την παλίρροια... Δε θες.

Νύχτα που κερδίζει η ματαιοδοξία; Ναι. Πες την τέτοια.